Metody kompleksowe terapii jąkających się.doc

Postępowanie terapeutyczne jest programem, a nie zbiorem przypadkowo dobranych ćwiczeń, jeżeli posiada:

·         określone założenia teoretyczne,

·         uporządkowany zbiór ćwiczeń,

·         program realizacji

·         wskaźniki efektywności terapii (za: Kostrzewski, 1980).

Program Perkinsa (1973)

Autor należy do zwolenników teorii behawioralnej zakładającej, że jąkanie jest wyuczoną (nawykową) reakcją werbalną na bodźce lękowe. Celem jego programu jest zastąpienie jąkania płynnym mówieniem. Aby to osiągnąć, poddaje kontroli następujące składniki płynnego mówienia: płynność, tempo, oddychanie, prozodię, pewność siebie.

Na podstawie wieloletnich badań eksperymentalnych Perkins opracował postępowanie kliniczne, które obejmuje kilka celów i etapów ich realizacji.

Program Van Ripera (1971)

Riper uważa, że przyczyn jąkania jest wiele. Opowiada się on za terapią wieloczynnikową (eklektyczną). Zakłada ona, że osoba jąkająca się powinna nauczyć się jąkać w sposób płynny - do realizacji tego założenia autor skonstruował odpowiedni program terapii. Chodzi w nim o świadome jąkanie się ze zmniejszoną niepłynnością. Zaleca on, aby jąkający analizowali każdą niepłynność i próbowali mówić inaczej. Służy temu także łagodne wychodzenie z niepłynności dzięki kończeniu wyrazu z gładkim, powolnym przedłużaniem. Kiedy jąkający się czuje, że zaraz zacznie się jąkać, ma przygotować się do tego w ten sposób, iż ma łagodnie skandować, po to by rozluźnić mięśnie aparatu mowy.

Program Engiel (1977)

Autorka kwalifikuje daną osobę na leczenie, gdy jąkanie jest nawykowe, objawy niepłynności są nasilone, widoczna jest logofobia, a kontakt słowny z pacjentem jest utrudniony. Umieszcza go w grupie terapeutycznej (do 8 osób) dobranej według wieku. Schemat ćwiczeń jest we wszystkich grupach wiekowych jednakowy, różni się jedynie formą dostosowaną do wieku. Tylko w wyjątkowych sytuacjach terapia indywidualna poprzedza terapię grupową. Niezależnie od formy terapii spotkania odbywają się 2 razy w tygodniu. Jąkający się zobowiązany jest ćwiczyć w domu 6 razy dziennie po 10 minut, a czynione postępy są odnotowywane w zeszycie kontrolnym. Cały program realizowany jest w ciągu 3-4 miesięcy. W tym czasie rola rodziców ogranicza się do pilnowania, czy ćwiczenia są wykonywane w domu. Z kolei logopeda występuje tu w roli wymagającego, konkretnego i obdarzonego wyobraźnią trenera, który tłumaczy, demonstruje, zachęca, gani, zaś jąkający się jest jakby zawodnikiem.

Wyniki terapii zależą od współpracy trenera i zawodnika. Ich kontrakt terapeutyczny nie zakłada okazywania zbytniego współczucia, pocieszania, roztkliwiania się nad pacjentem, lecz rzeczowe podejście do jego problemu. Jąkający się nie oczekuje litości od terapeuty, ale kompetentnej pomocy. Realizacja programu terapeutycznego rozpoczyna się od wyjaśnienia jego założeń. Już na pierwszym spotkaniu jąkający się ma przekonać się, że w prosty sposób można pozbyć się niepłynności. Na wstępie uczy się on analizować swoje jąkanie i orientować się w błędnej technice swojej mowy. Są one rozpoznawane wzrokowo (w lustrze), słuchowo i kinestetycznie. Umiejętność autoanalizy niepłynności stanowi podstawę jej autokorekcji. Odbywa się ona dzięki ćwiczeniom startu i toku mowy. Ćwiczenia startu mowy przeprowadzane są w 3 wersjach. Wersja pierwsza wykonana jest za pomocą ruchów wiodących obu rąk, wersja druga - przy pomocy gumowej gruszki, wersja trzecia - za pomocą ruchów palcami: wskazującym i kciukiem. W ćwiczeniu toku mowy ruchem wiodącym jest wahadłowy ruch prawego przedramienia: dyrygując sobie ręką jąkający się zakreśla w powietrzu półkola, które są skoordynowane z jedną grupą rytmiczną.

Ćwiczenia startu i toku mowy są prowadzone zgodnie z zasadą: „jak najpełniej i jak najprościej”. Dlatego Engiel rezygnuje z wszelkich zbędnych form treningu, jedynie obciążających pacjenta. Przywiązuje za to dużą wagę do elementów psychoterapeutycznych, których, niestety, nie opisała.

Wiadomo jednak, że sama autorka programu stanowiła istotny czynnik terapii. Jej barwna i dynamiczna osobowość oddziaływała na jąkających się w szczególny sposób. Engiel stwarzała w gabinecie sytuację stresową, którą dozowała i kontrolowała. Stwarzała jąkającym się „dobry stres”, to znaczy taki, który jest z wyboru, jest mobilizujący, i nad którym można zapanować. Słusznie bowiem uważała, że życie jąkających się jest pełne stresu komunikacyjnego, z którym powinien on nauczyć się sobie radzić.

Program Janeczko i Lewandowskiej (1987)

Jest to program bardziej dydaktyczny niż terapeutyczny, prowadzony niemal systemem lekcyjnym. Jąkający się uczy się płynnego mówienia zgodnie z zasadą stopniowania trudności językowych. Zasadniczą więc rolę pełnią ćwiczenia oddechowe, fonacyjne, artykulacyjne i językowe. Uatrakcyjniane są one relaksem, pantomimą, rysunkiem i rozmową kierowaną. Kurs składa się z 3 zasadniczych części. Część pierwsza poświęcona jest na opanowanie nowej techniki mówienia, część druga na jej utrwalenie w sytuacji gabinetowej, a część trzecia w sytuacjach pozagabinetowych.

Program Chęćka (1977)

Autor przedstawił zmodyfikowany program psychofizjologicznej terapii jąkającej się młodzieży i dorosłych. Opracował jego wersję filmową, którą można zakupić w Fundacji „Orator” w Lublinie. Program ten obejmuje 4 fazy, realizowane w ciągu 5-6 miesięcy. Sesja terapeutyczna odbywa się 1-2 razy w tygodniu. Początkowo są to spotkania indywidualne, a potem grupowe (4-5 osób).

Faza pierwsza jest przeznaczona na diagnozę, ćwiczenia oddechowe, głosowe i artykulacyjne.
Faza druga koncentruje się na ćwiczeniach delikatnego ustawienia narządów artykulacyjnych przy starcie mowy.
Faza trzecia jest skupiona na ćwiczeniach miękkiego, przydechowego nastawienia głosu.
Faza czwarta ma na celu utrwalenie opanowanych zasad mówienia.

Podczas całego kursu stosuje się:

·         techniki relaksacyjne,

·         echokorekcję,

·         inscenizację,

·         socjoterapię.

Program Boberga (1980)

Opracował on program intensywnej terapii dorosłych osób jąkających się. Spotykają się one 5 razy w tygodniu na spotkaniach 6-cio godzinnych przez 3 tygodnie. Pierwsze 2 tygodnie spędzają w klinice zaburzeń mowy, w ostatnim tygodniu mieszkają w domu. Grupy terapeutyczne liczą po 4-6 osób, przy czym dolny wiek pacjentów wynosi 17 lat. W tygodniu poprzedzającym zasadniczą terapię zbierane są próbki wypowiedzi jąkających się w różnych sytuacjach komunikacyjnych, nagranych na taśmie wideo. W czasie leczenia używa się liczniki elektroniczne i regulatory czasu, które stoją przed każdym jąkającym się i które pozwalają obliczyć ogólną liczbę sylab wymawianych płynnie i niepłynnie. Program terapii składa się z 7 faz. Celem fazy I (poziom podstawowy) jest rejestracja wyjściowego poziomu niepłynności mówienia, na tle którego mierzone są późniejsze zmiany. W fazie II (identyfikacja) jąkający się uczą się analizy swojego zachowania, które chcą zmienić. Faza III (przygotowanie się do wydłużania) jest nastawiona na przygotowanie do wprowadzenia nowej techniki mówienia - wydłużania sylab. Faza IV (wydłużanie) jest poświęcona opanowaniu tej techniki oraz ocenie uzyskiwanych wyników. W fazie V (utrzymanie i podwyższenie normy) jąkający się stopniowo zwiększają tempo mówienia oraz starają się zmienić postawy wobec jąkania. Celem fazy VI (samokontrola) jest uczenie pacjentów samokontroli i normalnego tempa mówienia. W fazie VII (generalizacja) jąkający się przenoszą umiejętności nabyte w klinice do środowiska naturalnego. Po zakończeniu terapii zasadniczej następuje okres kontrolny trwający 1 rok.

Program Starkweathera (1993)

Jest przeznaczony dla dzieci jąkających się w wieku przedszkolnym. Obejmuje terapię wstępną i właściwą.

Terapia wstępna służy określeniu postaw i uczuć wobec niepłynności mówienia zarówno dziecka, jak i rodziców. Dokonana zostaje także diagnoza samej niepłynności po to, aby rozstrzygnąć, czy jest ona zwykła czy patologiczna, oraz jakie jest jej nasilenie i podatność na modyfikację. Na podstawie tych badań podjęte zostają decyzje o dalszym leczeniu lub jego zaniechaniu.

Terapia właściwa obejmuje pracę z rodzicami i dzieckiem. W przypadku dziecka stosuje się 3 procedury: modyfikację niepłynności, kształtowanie płynności i ich kombinacje. Zasadniczym celem modyfikacji niepłynności mówienia jest przekształcenie niepłynności patologicznej w zwykłą. Natomiast podstawowym celem kształtowania płynności jest nauczenie dziecka płynnej rozmowy z terapeutą. Wraz z tym oddziaływaniem podejmowane są próby zmiany zachowań jąkającego się oraz postaw rodzicielskich, jeśli są one niewłaściwe.

Program Wendlandta (1984)

Podkreśla on znaczenie socjoterapii w leczeniu jąkania, które jest przecież zaburzeniem komunikacji międzyludzkiej. W terapii osób jąkających się najtrudniejszym momentem jest generalizacja poprawy płynności mówienia z gabinetu na naturalne środowisko, być może dlatego że za dużo czasu przebywa się w gabinecie, a za mało zaś w naturalnych sytuacjach komunikacyjnych.

Wendlandt proponuje zmienić te niekorzystne proporcje. Zaleca diagnozę i terapię osób jąkających się w naturalnym środowisku. Wytycza jej następujące zadania:

·         zebranie informacji o jąkającym się i jego zachowaniu w typowych sytuacjach komunikacyjnych;

·         porządkowanie i wyjaśnienie tych informacji;

·         sprawdzenie hipotez terapeuty dotyczących warunków, wywołujących lub podtrzymujących niepłynność mówienia;

·         ustalenie lub korekta celów terapeutycznych;

·         weryfikacja przydatności dotychczasowych metod terapeutycznych;

·         motywowanie jąkającego się do terapii i zmiany własnego zachowania;

·         trening nowych zachowań werbalnych i niewerbalnych w trudnych sytuacjach komunikacyjnych;

·         systematyczne zmniejszanie obaw i niepewności jąkającego się oraz zapobieganie próbom unikania sytuacji komunikacyjnych;

·         konfrontowanie wyobrażeń o sobie jąkającego się z rzeczywistością; - wypróbowanie nowych możliwości samokontroli.

Aby zrealizować te zadania, terapia musi być gruntownie przygotowana. Postępowanie socjoterapeutyczne, obejmuje więc:

·         wybór sytuacji komunikacyjnych i zaplanowanie działania,

·         określenie roli jąkającego się i terapeuty,

·         demonstrację prawidłowego zachowania się przez terapeutę,

·         wypróbowanie zaprezentowanego postępowania przez jąkającego się,

·         ocenę zachowania,

·         powtórzenie prawidłowego zachowania się i jego ewentualna modyfikacja.

Terapia w środowisku naturalnym wymaga od terapeuty modelowania zachowania pacjenta jąkającego się. Niestety, wielu terapeutów ma silny opór przed „odgrywaniem” niepłynności mówienia w naturalnych sytuacjach komunikacyjnych. Ich lęk przed ośmieszeniem się dorównuje logofobii jąkających się. Prawdopodobnie dlatego wolą pracować w gabinetach, gdzie czują się po prostu bezpieczniej.

Program Tarkowskiego Z. (1993)

W programie Tarkowskiego nastąpiła integracja treningu płynnego mówienia i psychoterapii. Podstawowe założenia programu są następujące:

·         preferowana jest terapia krótkoterminowa, ukierunkowana na rozwiązanie problemu jąkającego się.

·         podstawową metodą są nie ćwiczenia logopedyczne, lecz myślenie terapeutyczne, umożliwiające rozwiązanie problemu. Ćwiczenia są jedynie środkami stosowanymi zgodnie z planem terapii, który należy dostosować do indywidualnych potrzeb jąkającego się.

·...