nietypowe zachowania seksualne(1).odt

(20 KB) Pobierz

      PSYCHOLOGIA I PSYCHIATRIA

 

 

      Nietypowe zachowania seksualne

    

 

    

      Nietypowe zachowania seksualne to typy aktywności seksualnej dominującej u

      danej osoby, będącej główną drogą osiągania satysfakcji seksualnej, w

      populacji natomiast występujące w statystycznej mniejszości. W przeszłości

      były one przez medycynę Zachodu traktowane jako dewiacyjne, obecnie w

      większości nowych klasyfikacji zaburzeń seksualnych zostały wyodrębnione w

      oddzielną grupę. W porównaniu z zaburzeniami potrzeb, przebiegu współżycia

      czy orgazmu są one rzadziej spotykane, ale w porównaniu z dewiacjami

      seksualnymi występują o wiele częściej. W seksuologii oceniane są

      kontrowersyjnie (poza gwałtem i kazirodztwem jako należącymi do zachowań

      przestępczych). Zauważa się stopniowy wzrost ich upowszechnienia.

 

      Analizm

      Analizm polega na osiąganiu orgazmu, satysfakcji seksualnej przez kontakty

      doodbytnicze. Należy różnicować go z pobudzaniem analnym, np. w przypadku

      kobiet z bardzo luźną, szeroką pochwą partner palcem drażni pochwę od

      strony odbytu w trakcie stosunku seksualnego.

      Analizm najczęściej polega na doodbytniczych kontaktach seksualnych w

      związkach hetero- i homoseksualnych, rzadziej natomiast jest spotykany

      jako forma masturbacji.

      Porównując dane raportów socjoseksuologicznych od czasu ukazania się

      słynnego raportu Kinseya, można zauważyć systematyczny wzrost popularności

      tej metody współżycia. Kontakty analne występują u 50% homoseksualistów, a

      blisko 50% kobiet miało tego typu doświadczenie w swoim życiu seksualnym

      (w tym 30% w formie stosunku doodbytniczego, a 30% w formie drażnienia

      palcem przez partnera). W badaniach kontakty analne ujawniło: 3,6%

      pacjentów uzależnionych od alkoholu i 20,9% ich żon, około 20% narkomanów

      i 33% ich partnerek oraz 5% partnerów z grupy kontrolnej. W badaniach tych

      pojęcie analizmu było ograniczone do stosunków doodbytniczych.

      Kontakty analne najczęściej są prowokowane przez następujące przyczyny:

      fiksacja analna (uwarunkowania psychiczne z wczesnego dzieciństwa),

      tendencje homo- i biseksualne,

      potrzeba eskalacji bodźców seksualnych w celu osiągnięcia podniecenia,

      zastępcza forma realizacji potrzeb seksualnych,

      uzupełnienie form współżycia w przypadku nieprzystosowania seksualnego,

      konformizm i naśladownictwo określonej mody,

      metoda zapobiegania ciąży. Analizm jako podstawowa forma osiągania orgazmu

      i satysfakcji seksualnej częściej występuje w związkach homoseksualnych. W

      badanych przeze mnie populacjach kontakty analne były pod względem

      ilościowym w mniejszości wobec typowych form współżycia, a w grupie

      kontrolnej najczęściej wiązały się z czynnikiem mody, ciekawości i były

      traktowane jako jedna z prawidłowych form współżycia seksualnego.

      Rozpowszechnienie analizmu na Zachodzie obecnie ujawnia tendencje

      spadkowe, albowiem w wyniku ujawnienia groźnej choroby AIDS oraz wielu

      infekcji wywoływanych przez szczepy bakteryjne z okolic odbytu na

      narządach płciowych mężczyzn zainteresowanie tą formą współżycia zmalało.

 

      Autoerotyzm patologiczny

      Autoerotyzm jest to pobudzanie seksualne, bez uczestnictwa drugiej osoby,

      prowadzące do satysfakcji seksualnej. W tym znaczeniu byłby on zatem

      synonimem masturbacji (samogwałtu, ipsacji, onanizmu). Autoerotyzm

      patologiczny jest jednak kategorią jakościowo inną; jest to dominująca

      droga osiągania orgazmu przez daną osobę, wyzwalająca uzależnienie od

      bodźca (np. wody, narzędzia) i przymus określonej częstotliwości

      (natręctwo).

      Autoerotyzm anankastyczny polega na nawykowym, przymusowym samopobudzaniu

      seksualnym, często bez wystąpienia potrzeby seksualnej. Jest jednym z

      objawów nerwicy natręctw, rzadziej jest objawem chorób psychicznych bądź

      niedorozwoju umysłowego. W skrajnych przypadkach samopobudzanie w ciągu

      doby może być wielokrotne i trwa przez miesiące, a nawet lata. Mechanizm

      nerwicowy polega na rozładowywaniu wewnętrznego napięcia przez zachowania

      seksualne, zatem orgazm jest jakby "lekiem" o działaniu uspokajającym.

      Zespół Havelock - Ellisa polega na osiąganiu orgazmu przez kobiety w

      wyniku działania strumienia wody (np. prysznic). Jest to stosunkowo często

      spotykana u kobiet forma masturbacji, ale prowadzi do uwarunkowań na

      określony typ bodźca, jakim jest strumień wody, co wiąże się później z

      trudnościami w osiąganiu orgazmu przy pobudzaniu przez partnera.

      Autoerotyzm trwale zastępczy polega na tym, iż orgazm można osiągnąć

      jedynie przez samopobudzanie i ta forma aktywności seksualnej jest

      bardziej skuteczna w osiąganiu satysfakcji seksualnej niż kontakt z

      partnerem. Często taka osoba nie ma kontaktów z partnerami lub są one

      sporadyczne. Autoerotyzm ten najczęściej rozwija się w wyniku

      uwarunkowania na często powtarzane samopobudzanie, w którym są stosowane

      określone bodźce, np. narzędzia, lustra, pornografia, rytuały itp. Zatem

      zarówno ilościowa, jak i jakościowa forma samopobudzania stały się

      dominującymi czynnikami warunkującymi, o znacznie silniej pobudzającym

      seksualnie charakterze niż współżycie z partnerem.

      Występuje również autoerotyzm patologiczny zagrażający życiu. W

      piśmiennictwie określa się go jako the sexual asphyxia syndrome. Polega on

      na osiąganiu satysfakcji przez podwieszanie się. W USA ta forma

      samopobudzania jest przyczyną około 250 zgonów rocznie. Często ten

      autoerotyzm w przypadku zgonu bywa kojarzony z samobójstwem. Traktuje się

      to zachowanie jako przejaw masochizmu.

 

      Homoseksualizm

      Homoseksualizm polega na osiąganiu satysfakcji seksualnej przez kontakt z

      partnerem tej samej płci. Wyróżnia się różne postacie homoseksualizmu:

      pederastię (kontakty doodbytnicze), efebofilię (starszy mężczyzna i

      chłopiec), korofilię (starsza kobieta i dziewczyna), miłość lesbijską

      (kobieta z kobietą).

      Homoseksualizm, zdaniem większości badaczy, obejmuje l- 5% populacji.

      Dotyka on 6% mężczyzn i 3% kobiet. Większe natomiast są rozbieżności w

      ocenie doświadczenia kontaktu homoseksualnego. Szacuje się, że takie

      doświadczenie miało 7-37% populacji. W badaniach doświadczenia

      homoseksualne stwierdzono u 1,6% pacjentów uzależnionych od alkoholu,

      13,0% narkomanów, 10% ich partnerek, 5% badanej grupy kontrolnej.

      Piśmiennictwo dotyczące homoseksualizmu obejmuje kilkaset pozycji, w tym

      wiele monografii. W Polsce bogate informacje na ten temat podaje

      Imieliński (1963, 1968, 1974, 1982), a także monografie z zakresu

      seksuologii (Giese 1972).

      Spośród wysuwanych hipotez dotyczących rozwoju orientacji homoseksuatnej

      do najczęściej spotykanych należą hipotezy o:

      uwarunkowaniach prenatalnych (ukierunkowanie zachowań seksualnych w

      okresie rozwoju płodowego),

      predyspozycjach biologicznych (hormonalnych, konstytucjonalnych),

      uwarunkowaniach rodzinnych, np. matki nadmiernie opiekuńcze i

      uwodzicielskie lub też nadmiernie karzące i odrzucające, ojcowie

      wzbudzający lęk i poczucie zagrożenia, negatywne doświadczenia w

      kontaktach z braćmi, a pozytywne w kontaktach z siostrami, oswojenie się w

      domu z nagością kobiecą przy braku oswojenia z nagością męską,

      uwarunkowaniach osobowościowych, np. lęk kastracyjny, lęk przed własną

      rolą seksualną, alienacja więzi interpersonalnych, narcyzm, zaburzenia

      identyfikacji seksualnej,

      uwarunkowaniach sytuacyjnych, np. uwiedzenie, wzajemna masturbacja w

      grupie rówieśników, czułości okazywane sobie przez koleżanki, przypadkowy

      kontakt pod wpływem alkoholu,

      uwarunkowaniach fantazyjnych, np. wynikających z oglądania pornografii, z

      marzeń towarzyszących masturbowaniu się,

      uwarunkowaniach środowiskowych, np. wychowanie w kręgu cyganerii, artystów

      o tendencjach homoseksualnych,

      uwarunkowaniach zastępczych, np. kontakty homoseksualne traktowane jako

      zastępcza forma zaspokajania potrzeb seksualnych w więzieniach,

      internatach, klasztorach,

      mechanizmie ucieczki, np. po niepowodzeniach w kontaktach seksualnych z

      drugą płcią. Genezę homoseksualizmu można rozpatrywać wieloczynnikowo i

      podkreśla się diagnostyczne znaczenie potrzeb homoseksualnych wyrażanych w

      snach, fantazjach, w impulsywnych pobudzeniach, wreszcie w akcie

      współżycia. Według niektórych homoseksualizm jest postacią nerwicy. W 67%

      badanych 76 kultur homoseksualizm jest traktowany jako zjawisko normalne i

      był społecznie akceptowany. W 28 kulturach nie był spotykany, akceptowany

      lub występował sporadycznie. Podobno miliony mężczyzn w USA mają marzenia

      i fantazje homoseksualne, a ponad 2,5 miliona mężczyzn uprawia kontakty

      homoseksualne. Około 19% kobiet ma doświadczenia tego typu. Potrzeby i

      zachowania homoseksualne są częściej spotykane wśród kobiet niż wśród

      mężczyzn.

      Homoseksualizm kobiet wiąże się z nierozwiązanym kompleksem Elektry.

      Czasem wynika on z podświadomych tendencji kazirodczych wobec ojca lub

      brata i jest zastępczą formą realizacji potrzeb kazirodczych.

      Rozwój homoseksualizmu można wiązać z uczeniem się zachowań w środowisku

      rodzinnym. Na przykład córki mające cechy agresywne, skłonne do dominacji

      i mające dominujące matki mają predyspozycje do homoseksualizmu.

      Sądzi się , iż orientacja homoseksualna jest efektem zaburzonych związków

      rodzinnych, powodujących lęk przed heteroseksualizmem, który jest omijany

      w związkach homoseksualnych. Emocje homoseksualistów wobec partnera są

      ambiwalentne, a związki te noszą silnie uwydatniające się cechy

      masochistyczno-sadystyczne. Partner jest podświadomie utożsamiany z jednym

      z rodziców. Niektórzy homoseksualiści powielają relacje rodzice-dzieci,

      inni natomiast identyfikują się z partnerem, jakby kontynuując nie

      zakończoną identyfikację z ojcem lub matką. Homoseksualizm może być

      również obroną przed przeżyciami występującymi u dziecka, gdy dostrzeże

      ono różnice w budowie biologicznej, między matką a ojcem. Typową reakcją

      chłopca jest lęk kastracyjny, niechęć i pogarda dla kobiet. Niektórzy

      psychoanalitycy traktują homoseksualizm jako nieprawidłowe rozwiązanie

      kompleksu Edypa.

      Biegły seksuolog z zagadnieniem homoseksualizmu najczęściej spotyka się w

      następujących sytuacjach:

      sprawy rozwodowe, w których partner oceniany jest jako homoseksualista lub

      też sam przyznaje, że powstały u niego potrzeby homoseksualne,

      oskarżenia o gwałt, kiedy oskarżony tłumaczy się, iż jest homoseksualistą

      i dlatego nie mógł popełnić przypisywanego mu czynu,

      oskarżenia o kontakty pedofilne o charakterze homoseksualnym,

      zabójstwa partnera homoseksualnego. W praktyce terapeutycznej zagadnienie

      homoseksualizmu jest coraz rzadziej spotykane, wzrosła bowiem w Polsce

      tolerancja wobec tej inności psychoseksualnej, a wielu homoseksualistów

      akceptuje swoją orientację.

 

      Oralizm

      Zaburzenie to polega na osiąganiu orgazmu, satysfakcji seksualnej w wyniku

      drażnienia narządów płciowych wargami lub językiem przez partnera. Należy

      go różnicować z pieszczotami oralno-genitalnymi (zwanymi "miłością

      francuską"), które są jednym z bodźców seksualnych, rodzajem pieszczot

      wstępnych. Oralizm w ścisłym tego słowa znaczeniu oznacza uwarunkowanie na

      osiąganie orgazmu jedynie przez pobudzanie oralno-genitalne. Oralizm jest

      zatem drugim biegunem kontinuum zaczynającego się od pieszczot

      oralno-genitalnych. W wielu związkach odpowiada on wzajemnym potrzebom

      partnerów i nie stwarza problemów. Zdarza się jednak, że postawy partnerów

      są rozbieżne i rodzą konflikty.

      Seksuolog z oralizmem jako problemem styka się w następujących

      przypadkach:

      oralizm jako źródło konfliktów i napięć między partnerami, źródło zespołu

      nieprzystosowania seksualnego,

      oralizm jako źródło zachowań dewiacyjnych, np. szukanie możliwości jego

      realizacji w kontaktach pedofilnych, zoofilnych,

      oralizm jako źródło zachowań homoseksualnych. Zdarza się, iż

      niezaspokojenie potrzeby kontaktów oralnych skłania daną osobę do szukania

      ich w związkach homoseksualnych. W tym przypadku może to być ujawnienie

      się istniejących już uprzednio tendencji homoseksualnych, zastępcza forma

      realizacji potrzeb, a rzadziej źródło rozwoju orientacji homoseksualnej. W

      badaniach pieszczoty oralno-genitalne spotyka się w 35% badanych małżeństw

      z grupy kontrolnej, w 67% związków narkomanów i 49% związków pacjentów

      uzależnionych od alkoholu. Oralizm natomiast występuje w niecałym 0,5%

      małżeństw z grupy kontrolnej, w 9% małżeństw pacjentów uzależnionych od

      alkoholu i w 18% związków narkomanów. We wszystkich tych populacjach

      oralizm jest potrzebą o wiele częściej ujawnianą przez mężczyzn niż przez

      kobiety.

 

 

Zgłoś jeśli naruszono regulamin