Silverberg Robert - Planeta Majipoor 06 - Lord Prestimion.pdf - E-BOOKI - k7OOpol

Robert Silverberg

Lord

Prestimion

Lord Prestimion

Przełożyli

Agnieszka Modzelewska

Krzysztof Sokołowski

SOLARIS

Stawiguda 2010

Dla Jima Burnsa, który pokazał mi, jak wygląda prawdziwy Majipoor.

Najdrobniejszy postępek władcy, choćby tylko kaszlnął, wywołuje skutek

gdzieś w świecie, zaś poważne jego dzieła wypełniają kosmos echem. Na

zawsze.

Aithin Furvain Księga zmian

Cześć Pierwsza

Księga Powstania

Koronacyjna ceremonia, prastary rytuał, śpiewy i uroczyste przejęcie władzy, i grzmiący

dźwięk trąb, i formalny strój, i korona na głowie... to wszystko skończyło się przed

pięćdziesięciu minutami, a koronacyjna uczta miała się zacząć za kilka godzin.

Przygotowania, krzątanina, szum i hałas, dzieło tysięcy zaproszonych na wieczorne przyjęcie

gości i tysięcy służby, zawładnęły ogromnym gmachem, który od dziś i na długo miał przyjąć

imię Zamku Lorda Prestimiona. Tylko nowy Koronal pozostał na uboczu, samotny, otoczony

sferą krzyczącej ciszy.

Po walkach i nieszczęściach wojny domowej, po uzurpacji tronu, po bitwach, klęskach,

po dniach zawodu i rozpaczy, nadeszła chwila zwycięstwa. Prestimion namaszczony został na

Koronala Majipooru. Był gotów podjąć obowiązki. Z radością.

Lecz ku jego wielkiemu zdumieniu o tej wspaniałej godzinie w jego duszy zakiełkował i

rozkwitł wielki niepokój. Poczucie ulgi i, tak, triumfu, na myśl o tym, że wreszcie rozpoczyna

rządy, stłumił niezwykły niepokój. Skąd się wziął? Co go niepokoiło? Dlaczego? Doczekał

przecież chwili triumfu, powinien się radować. A jednak...

W gorączce tego wspaniałego dnia, pod koniec uroczystości Prestimion zamarzył o jednej

wolnej chwili, a kiedy ceremonia wreszcie się zakończyła odszedł i skrył się w ogromnej

Wielkiej Sali Lorda Hendighaila, gdzie wreszcie mógł być sam. Tu, w długich, wysokich,

mieniących się jak tęcza rzędach składano koronacyjne dary, tu przybywały one od miesiąca;

prawdziwa rzeka cudowności niezmordowanie wpływająca na Zamek, niosąca bogactwa

wszystkich prowincji Majipooru.

Prestimion wiedział tylko, kiedy mniej więcej Lord Hendighail żył - siedemset, osiemset,

a może dziewięćset lat temu. O jego czynach nie wiedział nic, ale należało wnioskować, że

jeśli już coś robił, to na naprawdę wielką skalę. Sala nazwana jego imieniem należała do

największych w ogromnym Zamku, ogromna komnata dziesięciokrotnie dłuższa niż szersza,

wysoka odpowiednio do wymiarów, przykryta stropem z bali czerwonego drewna ghakka,

wspartym na jęczących pod jego ciężarem kolumnach z czarnego kamienia, pokrytych

skomplikowanym maswerkiem o wzorze ginącym w mroku wysoko, nad głową.

Lecz Zamek był przecież miastem samym w sobie: zatłoczone centrum i stare,

zapomniane przedmieścia, a Lord Hendighail wybudował hol nazwany jego imieniem po

północnej stronie Góry Zamkowej, a była to ta zła strona, nieodwiedzana i zapomniana.

Prestimion, który niemal całe życie przeżył na Zamku, nie pamiętał sali Hendighaila, być

może jego noga wcześniej w niej nie postała, dopiero dziś. W czasach bardziej współczesnych

służyła za magazyn na towary, dla których nie znaleziono jeszcze właściwego miejsca. I taką

też rolę pełniła dziś. Magazynu na dowody hołdu, składane wstępującemu na tron

Koronalowi.

Wypełniały ją rzeczy wręcz zdumiewające, fantastyczne w kształcie i barwie cuda

Majipooru. Zwyczaj nakazywał niezliczonej liczbie miast, miasteczek i osad konkurować

między sobą na wspaniałość daru, złożonego rozpoczynającemu rządy Koronalowi. Jednak

zdaniem starszych ludzi, pamiętających ostatnią koronację, tę sprzed czterdziestu lat, takiej

manifestacji hojności jeszcze nie widziano. Na miejsce dotarło już pięć, dziesięć, piętnaście

razy więcej dóbr, niż można się było spodziewać. Oszałamiały Prestimiona swą

wspaniałością, ogłuszały i oślepiały. Miał nadzieję, że widok tego bogactwa, pochodzącego z

najdalszych krańców planety, podniesie go na duchu i pocieszy w tej nieoczekiwanie ponurej

chwili. Koronacyjne dary miały być przecież dowodem na to, że świat z radością wita go u

progu rządów.

A jednak, ku niemal bolesnemu rozczarowaniu stwierdził, że działają na niego wręcz

odwrotnie. W tym nadmiarze bogactwa było coś niepokojącego. Niezdrowego. Prestimion

pragnął, by świat powiedział mu, że z radością wita młodego, energicznego Koronala,

zajmującego na Zamkowej Górze miejsce przynależne do tej pory staremu, zmęczonemu

Lordowi Confalume, ale ta fala kosztownych darów była doprawdy przesadnym dowodem

wdzięczności. Przekraczała akceptowalne granice, zakłócała proporcje, zdawała się

wskazywać, że świat opanowała gorączka dzikiej radości z jego wyniesienia, gorączki

nieproporcjonalnej do wagi wydarzenia.

Zdumiewała taka skala. Przecież z całą pewnością nikt aż tak nie pragnął odejścia Lorda

Confalume’a. Confalume był w swoim czasie wielkim Koronalem, choć oczywiście wszyscy

wiedzieli, że jego czas się skończył i przyszła pora na kogoś nowego, dynamiczniejszego, że

tron należy się komuś takiemu jak on. Mimo wszystko taka liczba darów wydawała się

świadczyć, że zmianę władcy przyjęto z ulgą równą radości.

Skąd ta ulga? - dziwił się Prestimion. Jaki jest powód takiego nadmiaru radości,

graniczącego z ogólnoświatową histerią?

Tak niedawno skończyła się gwałtowna wojna domowa. Czy to dlatego?

Nie. Obywatele Majipooru nie mieli prawa wiedzieć niczego o ciągu przedziwnych

zdarzeń: konspiracji, uzurpacji i strasznej wojnie, będącej ich konsekwencją, o nader okrężnej

Silverberg Robert - Planeta Majipoor 06 - Lord Prestimion.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: