Slechta Vladymir - Projekt Berserker(1).pdf - INNE EBOOKI - agatka19919

VladimirSlechta

Projekt Berserker

Przełożył Michał Górny

2010

Spis treści:

PROLOG

ROZDZIAŁ 1

ROZDZIAŁ 2

ROZDZIAŁ 3

ROZDZIAŁ 4

ROZDZIAŁ 5

ROZDZIAŁ 6

ROZDZIAŁ 7

ROZDZIAŁ 8

ROZDZIAŁ 9

101

ROZDZIAŁ 10

114

ROZDZIAŁ 11

123

ROZDZIAŁ 12

129

ROZDZIAŁ 13

141

ROZDZIAŁ 14

151

ROZDZIAŁ 15

162

EPILOG

172

– Jasne. Fink wynegocjował rozejm do rana, może to i była jego zasługa. Rano

baron znowu wysłał do Thilemanna negocjatora. Herold wjechał do rzeki, a

Thilemann kazał go zabić.

– Znaczy, co? Baron miał dwóch heroldów?

– Nie. Miał tylko Finka. W tym brodzie zastrzelili kogo innego. Fink zaraz potem

prowadził natarcie przez rzekę.

– Natarcie? W takiej sytuacji? Nie bardzo to widzę...

– Nic specjalnego. Fink i może z piętnastu Wilków od Lynxa, do tego ze

trzydziestu piechurów barona. Wszyscy poza Finkiem zginęli w ciągu pierwszych

trzech minut.

– Dalej! Co było dalej?

– Wszyscy wiecie, co było dalej! Opowiadają o tym niestworzone historie i

wygląda na to że to wszystko prawda. Pancerni jeźdźcy Thilemanna wpadli w bród, a

Fink pod brzuchami ich koni przedostał się na tyły i tam zabijał, zabijał, zabijał.

Gdzie się pojawił, to jakby między ludźmi przeszedł anioł śmierci. Brał po zabitych

konie i broń. Nie mogli się go pozbyć. I tak to trwało jakieś dwadzieścia minut.

Potem jeźdźcy Thilemanna, co byli bliżej Gowerego, zaczęli spieprzać. Uciekali na

wszystkie strony, wjeżdżali w bród, nie dbając o osłonę, woda spychała ich aż do

wodospadów. Inni jechali do tylnych szeregów, które szły w stronę rzeki. Podobno to

wyglądało jak lawina, natarcie zamieniło się w ucieczkę. Chaos i zagłada. A potem

baron uderzył jeszcze raz. I zrobił z Thilemanna mokrą plamę.

Prolog

Miano bojowe

Chłopiec nazywał się Gouvernet Fink.

Nie potępiam go za te wszystkie straszne rzeczy, które ma na sumieniu. Nikt nie może

być pewien, jak by się na jego miejscu zachował wtedy nad Laramisą.

Nie miał jeszcze dwudziestu pięciu lat, gdy pojawiał się u boku wodzów na czele

wielkich armii. Kiedy indziej przebijał się przez pustkowia jako szeregowy członek

zdziesiątkowanego w walce, wycofującego się oddziału. Marzł w okopach zasypanych

śniegiem. Wyjeżdżał na spotkanie lufom karabinów gotowych do strzału, napiętym kuszom,

łukom o cięciwach nerwowo drżących w spoconych rękach. Nie znał strachu. Wesoły,

optymista, świetny kumpel. Miał wszystkie zalety, jakie można sobie wyobrazić. Zaczynał

być znany.

Nazywali go Gowery Zięba , to było jego miano bojowe. Lubił je.

Nie, nigdy przedtem nie miał broni w ręku. Jego narzędziami pracy było słowo i biała

flaga. Był heroldem, negocjatorem. Pojawiał się przed armią i negocjował warunki pokoju,

wojny, kapitulacji. Nieraz patrzył śmierci w oczy, wiele razy był ranny. Ale nic go nie

zmusiło do zabijania.

Żal mi go, gdy sobie przypominam, jak leżał na brzegu Laramisy, podziurawiony

strzałami, pocięty klingami jeźdźców Thilemanna. Czasem myślę, że lepiej by było, gdyby

tam umarł. Kiedy indziej cieszę się, że przeżył.

Że przeżyłem.

Bo to ja jestem Gouvernet Fink, dla przyjaciół (o ile takowych mam) Gowery Zięba. Ale

moje nom de guerre , miano bojowe, brzmi inaczej. Gowery z Laramisy. Niestety.

Wspominam tego chłopaka, jakim był w przeddzień bitwy o bród, i nijak nie mogę

przyjąć do wiadomości, że to byłem ja. Ja powstałem potem. Nazajutrz rano. A było to tak...

* * *

Musiałem chwilę poczekać, aż zrobią dla mnie przerwę w zasieku z zaostrzonych tyczek

świerkowych. Zapach żywicy ze świeżo ściętych drzew wiercił w nozdrzach. Gdzieś z oddali

dochodziły krzyki drapieżnych ptaków goniących się nad szczytami Alp Tyrgańskich.

Żołnierze mieli na sobie plastikowe pancerze w panterkę, obwieszone taśmami do

karabinów maszynowych. Zarośnięci, o pogrubiałych, znużonych rysach twarzy, z których

długotrwałe deszcze wypłukały wszelkie kolory życia. Próbowałem ocenić ich uzbrojenie,

morale, ducha bojowego. Oczywiście te taśmy, sprzężone lufy karabinu maszynowego

Franzoni sterczące tuż obok spod niedbałego kamuflażu – to wszystko było przedstawienie na

mój użytek. Zanim dojadę nad Laramisę, kaem znajdzie się na innej pozycji.

Byli zmęczeni. Pościg za naszymi oddziałami trwał za długo – tydzień i jeszcze dwa dni,

ciągle na zimnie i w deszczu. Z ich twarzy wyczytałem zacięty upór zawodowców wojny,

chcących pokazać, wbrew wszystkiemu, co się dzieje dookoła, że znają się na swojej robocie.

Nie wróżyło to nic dobrego baronowi von Ogilvy’emu i jego ludziom. W tym mnie.

Młodziak z pagonami kapitana, który przyprowadził mnie tu ze sztabu Thilemanna,

wskazał mi odblokowaną drogę.

– Czekamy tu na ciebie o świcie, heroldzie. Na ciebie i barona. Na was dwóch i

oświadczenie o kapitulacji. Jeśli pojawisz się sam, nie żyjesz.

Pokręcił przy tym głową dla podkreślenia, jak bardzo mu się nie podoba perspektywa

mojego przyjścia w pojedynkę.

Wskoczyłem na siodło gniadej klaczy. Machnąłem im ręką na pożegnanie. Laramisa

szumiała jakieś ćwierć mili ode mnie, w wodzie odbijały się ostatnie promienie zachodzącego

słońca. Zaraz schowa się za skaliste szczyty, zacznie się długi, niespieszny zmierzch.

– Wreszcie przestało padać – powiedziałem do siebie półgłosem, ostrożnie kierując konia

w stronę brodu. – Wreszcie będzie lato. Ale ja tego już nie zobaczę i paru innych gości też

nie.

Powiedziałem to po lombardzku, starając się naśladować charakterystyczny akcent

Thilemanna. Uśmiechnąłem się do siebie. Czułem się jak chłopiec, któremu właśnie skończył

się rok szkolny i zaczynają wakacje. Faktycznie, coś się kończyło. Moje życie. I życie ludzi

barona. Doskonale sobie z tego zdawałem sprawę.

Mam parę zdjęć z tych czasów. Patrzy z nich szeroka, ufna twarz bez jednej zmarszczki.

Dziewczyny mówiły, że ładna. Oczy zielone jak szkło butelek, które chłopi czasem znajdują

podczas orki. Strzygłem się wtedy krótko, na długość zębów grzebienia. Nosiłem

Slechta Vladymir - Projekt Berserker(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: