Zabawy orientacyjno – porządkowe
Stój prościutko!
Wiek: od 2 do 3 lat
Cel: ćwiczenie orientacji i reagowania na sygnał
Liczba dzieci: 6 – 8
Przebieg zabawy:
Dzieci chodzą i biegają w różnych kierunkach. Na zawołanie:
„stoimy prościutko” – dzieci po zatrzymaniu prostują się.
Kto cię woła?
Cel: rozpoznawanie głosu kolegów
Liczba dzieci: 4 – 6
Wyznaczone przez prowadzącą dziecko staje tyłem do pozostałych
dzieci siedzących na podłodze. Jedno dziecko z grupy woła imię stojącego
tyłem dziecka, które ma rozpoznać po głosie wołające dziecko. Jeśli mu się
nie udało, próbuje odgadnąć jeszcze raz, ale już zwrócone twarzą
do siedzących dzieci.
Co to jest?
Cel: reagowanie na sygnał wzrokowy, słuchowy oraz rozwijanie
umiejętności przyporządkowania
Prowadząca zabawę zapowiada dzieciom siedzącym w półkolu,
że będzie wskazywała różne części ciała, co też czyni, za każdym razem
nazywając ją. Właściwa zabawa zaczyna się wtedy, gdy prowadząca
dotykając np. uszu, mówi – oczy. Zadaniem dzieci jest wskazanie nazwanej
części ciała, a nie tej, którą mylnie pokazuje prowadząca.
Wieje wietrzyk
Cel: reagowanie na sygnał, ćwiczenie spostrzegawczości,
wprawianie się w bieganiu w luźnej gromadce.
Pomoce: pęki kolorowych wstążeczek, grzechotka
I. Osoba prowadząca jest „wiatrem”. Biega po sali, trzymając
w ręce pęk wstążeczek. „Szum wiatru” powoduje wirowanie „liści”
po całej sali – dzieci biegają. Gdy „wiatr” przestaje wiać (prowadząca
staje w miejscu), „liście” spadają na ziemię (dzieci przysiadają).
II. Prowadząca rozdaje dzieciom pęki kolorowych wstążek,
a sama potrząsa trzymaną w ręce grzechotką. Na słowa: „wietrzyk
wieje” dzieci biegają po Sali w dowolnym kierunku, poruszając
trzymanymi wstążkami. Na zapowiedź „wietrzyk ucichł” – grzechotka
milknie, a dzieci przysiadają, pochylając nisko główki.
Zabawy na czworakach
Coś ty, kotku, chciał?
Wiek: od 1 roku i 7 miesięcy do 3 lat
Cel: ćwiczenie orientacji oraz ćwiczenia mięśni grzbietu, kończyn
dolnych i górnych
Pomoce: krążki lub kółka od sersa
Przebieg zabawy
Dzieci siadają na nogach w pozycji klęczącej, przedramiona opierają się
na podłodze i na nich opierają głowę – „kotki śpią”. Naprzeciwko każdego „kotka”
leży krążek, wyobrażający miskę z mlekiem. Na podany sygnał „kotki” się budzą,
wyciągają grzbiet w górę, mówią: „miau” i idą do miseczek z mlekiem.
Osoba prowadząca recytuje teraz fragment wiersza J. Tuwima:
Miauczy kotek: miau!
...
Monika201286