Mahabharata.pdf

******************

***Mahabharata***

***Opowieść I:***

***Rytualna masakra wężów króla Dźanamedźaja***

***********************************************

opowiada

Barbara Mikołajewska

**********************************************

na podstawie fragmentów Mahabharata,

1. The Book of the Beginning,

(1.3. Pausja, 1.4. Puloman, 1.5. Astika),

w angielskim tłumaczeniu J.A.B. van Buitenen,

The University of Chicago Press.

Wydanie I internetowe

The Lintons' Video Press

New Haven

2003

Wszelkie prawa zastrzeżone

Porada techniczna i edytorska: F.E.J. Linton

Wydane w USA, 2003, przez

The Lintons' Video Press

New Haven, CT

06511-2208 USA

e-mail inquiries: tlvpress@yahoo.com

Spis treści

1. Przekleństwo suki Saramy

2. Bramin Utanka szuka zemsty na królu wężów Takśaku

3. Śmierć król Parikszita

4. Król Dźanamedźaja zarządza Ofiarę Węża

5. Mędrzec Bhrigu rzuca klątwę na Ogień Ofiarny

6. Bramin Ruru syn Pramatiego uwalnia bramina Ruru

od klątwy bycia jaszczurką

7. Ubijanie oceanu i eliksir nieśmiertelności

8. Kadru, matka wężów, rzuca klątwę na swych synów

9. Garuda, pożeracz wężów i drugi Indra

10. Sesza-Ananta, wąż ascetyk

11. Starania węża Wasukiego, aby zatrzymać groźbę

całkowitej zagłady wężów

12. Narodziny bramina Astiki

13. Bramin Astika ratuje węże od zagłady

14. "Mahabharata"

15. Słowniczek: Kto jest kim w Rytualnej masakrze

wężów króla Dźanamedźaja

***************************************************************

************************

"O bramini, wypowiedzcie się, abym mógł wystąpić

przeciw złemu wężowi Takśakowi, który zabił mojego ojca.

Czy znacie rytuał, dzięki któremu mógłbym wrzucić węża Takśaka

i jego krewnych do płonącego Ognia?

Ponieważ spalił on mojego ojca w Ogniu swego jadu,

chcę spalić tego zbrodniczego węża w Ogniu Ofiarnym".

("Mahabharata", 1(5) Astika, 47.1, 5)

***************************************************************

************************

*********************************

***1. Przekleństwo suki Saramy***

*********************************

Pewnego dnia, gdy król rodu Kuru Dźanamedźaja uczestniczył

wraz z trójką swych braci w przeciągającym się ofiarniczym

rytuale

na polach Kurukszetry, pojawił się tam pies, syn suki Saramy,

wysłanniczki króla bogów Indry, którego trzej bracia króla

Dźanamedźaja złapali i brutalnie pobili. Pobity pies, boleśnie

skowycząc, pobiegł do swej matki, lamentując, że został pobity,

choć nie zbliżył się do ofiarnego zwierzęcia i tym bardziej go

nie polizał. Został ukarany zanim złamał Prawo i popełnił

przestępstwo.

Słysząc to, suka Sarama udała się na pola Kurukszetry, gdzie

rytuał

ofiarniczy jeszcze się nie skończył, i zwracając się gniewnie

króla Dźanamedźaja, rzuciła nań przekleństwo, mówiąc:

"Ponieważ mój syn został pobity, choć nie zrobił nic złego,

przeto i tobie, o królu, przytrafi się nieszczęście bez

przyczyny".

Po zakończeniu ofiarniczego rytuału, król Dźanamedźaja,

zaniepokojony przekleństwem suki Saramy, wrócił do Hastinapura

zajął się poszukiwaniem duchownego, który przy pomocy swych

mocy

duchowych potrafiłby przeciwdziałać skutkom popełnionego

przez niego zła. I znalazł go w samotnej pustelni proroka

Śrutaśrawasa, gdzie pewnego dnia dotarł, polując w swych lasach

na jelenia. Zobaczył tam bowiem proroka Somaśwarasa, syna

proroka Śrutaśrawasa i zapragnął mieć go za swego duchownego.

Zwrócił się więc z uprzejmą prośbą do proroka Śrutaśrawasa,

aby zgodził się na oddanie mu swego syna na nauczyciela, na co

prorok odpowiedział, iż nie ma nic przeciw temu, jeżeli król

zaakceptuje fakt, że syn ten został poczęty dzięki sile jego

ascetyzmu i narodził się z węża, który wchłonął jego nasienie.

Jako pół-wąż i pół-człowiek syn ten posiada ogromne moce

duchowe

i potrafi zneutralizować skutki wszelkiego zła za wyjątkiem

grzechu przeciw Najwyższemu Bogowi. Poza tym syn ten złożył

przysięgę, że odda braminom wszystko, co jest w jego

posiadaniu,

jeżeli zostanie o to poproszony.

Król bez wahania wszystko to zaakceptował i powierzył

prorokowi Somaśwarasowi funkcję swego nauczyciela, o czym

też natychmiast poinformował swoich trzech braci

Śrutasenę, Ugrasenę i Bhimasenę. Nakazawszy swym braciom,

aby byli posłuszni wszystkiemu, co jego nowo wybrany duchowny

nakaże, król sam udał się na podbój Takszasila.

KONIEC ROZDZIAŁU

**********************************************************

***2. Bramin Utanka szuka zemsty na królu wężów Takśaku***

**********************************************************

Gdy król Dźanamedźaja wrócił do Hastinapura z udanego

podboju Takszasila i siedział w otoczeniu swych doradców,

na dwór przybył bramin Utanka, aby prosić króla o

pomoc w realizacji swej zemsty na królu wężów Takśaku.

Utanka był uczniem proroka Wedy, który był również

nauczycielem wojowników (kszatryjów), takich jak król

Dźanamedźaja

i król Pausja. Zwykle bramińscy nauczyciele poddawali swych

bramińskich uczniów ciężkim próbom, ćwicząc ich w całkowitym

posłuszeństwie nawet za cenę samo-poświęcenia. Jednakże

bramin Weda, choć sam musiał przejść ciężką próbę, aby otrzymać

od swego nauczyciela dar pełnej wiedzy, był dla swych

uczniów litościwy i nigdy nie zwracał się do nich ze słowami

nakazującymi posłuszeństwo.

Pewnego dnia, gdy bramin Weda wybierał się z wizytą do

pałacu

jednego ze swych królewskich uczniów i opiekunów, rzekł do

swego ucznia bramina Utanki: „O uczniu, powierzam ci opiek ę

nad moim domem. Dbaj więc o to, aby niczego w nim nie

zabrakło".

Gdy nieobecność Wedy się przedłużała, żona Wedy zwróciła

się do Utanki z prośbą o zastąpienie Wedy w jego małżeńskich

obowiązkach. Utanka jednakże odmówił, twierdząc, że takie

zachowanie byłoby przestępstwem. Jego nauczyciel zalecił

mu opiekę nad jego domem, ale nie za cenę przestępstwa.

Po swym powrocie Weda pochwalił swego ucznia Utankę i

będąc z niego zadowolony, rzekł: „O uczniu, by łeś mi

posłuszny w granicach zgodnych z Prawem. W rezultacie

twego zachowania zawiązała się między nami nić sympatii.

Uznaję, że zakończyłeś swoją naukę i możesz odejść, licząc

w życiu na całkowite powodzenie".

Słysząc to, Utanka zapytał swego nauczyciela, zgodnie

ze zwyczajem, jakiej zapłaty życzy on sobie za daną mu

wiedzę. Weda jednakże sam nie potrafił sformułować

swego życzenia i odesłał Utankę do swej żony, która

poprosiła go o udanie się do pałacu króla Pausji i

przyniesienie jej kolczyków, które nosi króla Pausji

żona, aby mogły zdobić jej uszy, gdy za cztery dni

będzie gościła braminów w związku ze zbliżającą się

uroczystością.

W drodze do króla Pausji Utanka spotkał olbrzymiego

byka, na którym siedział olbrzymi człowiek. Był to

naprawdę król wężów Airawata, wąż demon, który przybrał

formę byka ujeżdżany przez samego króla bogów Indrę.

Indra nakazał Utance jeść łajno byka, i gdy Utanka

odmówił, Indra nakazał Utance podążać śladem swego

nauczyciela, mówiąc, że w swoim czasie jego nauczyciel

Weda jadł łajno. Słowa te przekonały Utankę i zjadł

on łajno byka, które, jak się potem okazało, było

naprawdę eliksirem nieśmiertelności.

Gdy Utanka spotkał wreszcie króla Pausję, wyjaśnił,

że przychodzi do niego jak żebrak, aby prosić go o

kolczyki jego żony, gdyż chce je oddać żonie swego

nauczyciela bramina Wedy i w ten sposób zapłacić

braminowi za otrzymaną wiedzę. Słysząc to, król

Pausja wysłał Utankę do kwater kobiet z poleceniem,

aby sam poprosił jego żonę o kolczyki.

Utanka udał się więc do kwater kobiet, lecz nie

mógł nigdzie znaleźć żony króla. Gdy go o tym

poinformował, Pausja rzekł: „O braminie, musisz

by ć zanieczyszczony, gdyż tylko ci, którzy są oczyszczeni

mogą widzieć moją wierną żonę". Utanka rzekł:

„O królu, to prawda jestem zanieczyszczony, gdy ż

spacerując po jedzeniu, popijałem". Pausja rzekł:

„O braminie, nie nale ży popijać, gdy się spaceruje

lub stoi".

Utanka wykonał więc oczyszczający rytuał i gdy

ponownie wkroczył do damskich kwater, udało mu się

dostrzec żonę króla Pausji, która zgodziła się oddać

mu swe kolczyki, lecz ostrzegła go, że król wężów

Takśaka chce mieć te kolczyki, a więc Utanka powinien

być bardzo ostrożny, niosąc je dla żony swego

nauczyciela. Utanka uspokoił ją, zapewniając,

że Takśaka nie jest w stanie go pokonać.

Utanka był gotów wyruszyć w drogę powrotną,

lecz król Pausja zatrzymał go, chcąc go uhonorować

uroczystym posiłkiem, odprawiając ceremonię poświęconą

umarłym przodkom (śraddha). Utanka jednakże odpowiedział,

że wolałby zostać nakarmiony szybko sporządzonym

posiłkiem, gdyż zależy mu na tym, by wrócić do swego

nauczyciela na czas i król Pausja przychylił się do

jego prośby.

Gdy przyniesiono mu posiłek, Utanka stwierdził,

że zaoferowane mu jedzenie jest zanieczyszczone i

zimne i urażony rzucił na króla klątwę oślepnięcia.

Król, słysząc to, rozgniewał się i rzekł, że Utanka

sam zanieczyścił oczyszczone jedzenie i rzucił na

Utankę klątwę bezpłodności. Jednakże chwilę później

po dokładnym zbadaniu jedzenia, król Pausja doszedł

do wniosku, że faktycznie posiłek był zanieczyszczony

przez włos jego kucharki. Po przyznaniu się do błędu

poprosił Utankę o wycofanie klątwy. Bramin jednakże

nie chciał klątwy wycofać, lecz ją zneutralizował

obietnicą, że król odzyska wzrok i poprosił w

zamian, aby król wycofał swoją klątwę. Król Pausja

nie chciał się zgodzić i wówczas Utanka odkrył,

że klątwa Pausji była nieważna, gdyż dotyczyła

oskarżenia Utanki o zanieczyszczenie jedzenia,

a tymczasem Pausja sam stwierdził, że jedzenie było

zanieczyszczone przez jego kucharkę. Rzekłszy

to bramin Utanka zabrał kolczyki i

wyruszył w drogę powrotną.

Po drodze Utanka zobaczył pojawiającego się i

znikającego nagiego żebraka. Ponieważ widok ten

zanieczyszczał Utankę, położył on kolczyki na ziemi

i zanurzył się w oczyszczającej go wodzie. W tym

momencie zobaczył jak żebrak porwał leżące na ziemi

kolczyki. Gdy Utanka uchwycił żebraka, żebrak

przybrał swą prawdziwą postać węża Takśaka

i zniknął wraz z kolczykami w szczelinie, która

nagle otworzyła się w ziemi i prowadziła

do królestwa wężów.

Utanka pobiegł za Takśakiem i choć wygłosił

przed wejściem-szczeliną hymn sławiący węże,

to jednak Takśaka nie zwrócił mu w zamian

kolczyków. Utanka zobaczył wówczas dwie kobiety,

jedną zwaną Ta-Która-Umieszcza i drugą zwaną

Ta-Która-Układa, które przędły materiał

rozciągnięty na warsztacie tkackim, w który

wplecione były czarne i białe nitki znaczące

noc i dzień. Zobaczył też koło z dwunastoma

szprychami obracane przez sześciu chłopców,

które oznaczało sześć pór na kole roku. I

wreszcie zobaczył bardzo przystojnego mężczyznę,

którym był sam bóg deszczu Indra. Widząc ich

wszystkich Utanka rozpoczął wychwalanie ich w

swej pieśni.

Indra rzekł: „O braminie, bardzo jestem z

twej pie śni zadowolony. Wypowiedz więc swe

życzenie, które obiecuję ci spełnić". Utanka

powiedział: „O Indro, daj mi w ładzę nad wężami".

Indra odpowiedział: „O braminie, dmuchaj w to

ko ńskie siedzenie". Utanka dmuchnął w końskie

siedzenie, i z nadętego konia wszystkimi otworami

wybuchły ogniste płomienie i tymi płomieniami

spalił on świat wężów. Koń był faktycznie

bogiem Ogniem. Takśaka, oszalały i śmiertelnie

przerażony siłą Ognia uciekł z podziemia i oddał

braminowi Utance ukradzione kolczyki, mówiąc:

„O Panie, prosz ę Cię, weź z powrotem te

kolczyki." I tak dzięki pomocy Indry Utanka

nie poniósł śmierci w świecie zamieszkałym

przez węże. Jak się potem dowiedział Indra

udzielił mu swej pomocy na prośbę jego

nauczyciela.

Odzyskawszy kolczyki Utanka zaniepokoił się,

czy uda mu się na czas zanieść kolczyki żonie

swego nauczyciela. Widząc jego niepokój Indra

użyczył mu konia, który zabrał Utankę do domu

jego nauczyciela w jednej chwili. Ucieszona żona

bramina Wedy rzekła: „O Utanka, przybywasz w czas,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: