Szmaragd dla Agaty - Zofia Kaczorowska.pdf - Zofia Kaczorowska - elljott

Ewa wzywa 07... nr.127 Szmaragd dla Agaty – Zofia Kaczorowska

Ewa wzywa 07... nr.127 Szmaragd dla Agaty – Zofia Kaczorowska

Ewa wzywa 07... nr.127 Szmaragd dla Agaty – Zofia Kaczorowska

Rozdział I

Blada twarz, przecięta ciemnymi plamami oczodołów, wykrzywiona w złym.

triumfującym uśmiechu, jakby zawieszona w próżni... Wielkie, sine ręce,

zbliżające się coraz bardziej, coraz bliżej, zachłanne, nienawistne i

nienawidzące... Za chwile zacisną się na jej szyi... Nie ma przed nimi ratunku ani

ucieczki... Głos więźnie w gardle, serce przestaje bić ze strachu...

Agata, usiadła na łóżku zlana potem. Znowu ten sam majak senny, który kiedyś

ją prześladował. Wydawało się, że jest już wyleczona, nic pojawił się przecież od

dwóch lat ani razu. prawie już o nim zapomniała. Nagle zrobiło się jej zimno.

Sięgnęła po szlafrok i zapaliła papierosa. Z mroku wystąpiły stare, znajome

sprzęty, uspokajające łykanie zegara wypełniło ciszę.

Mimo woli odżyło wspomnienie tamtego wydarzenia, przed oczyma

niespodzianie wyraziście ukazały się obrazy, zakodowane gdzie ś w zakamarkach

mózgu, obrazy, które usiłowała raz na zawsze wymazać z pamięci.

Miała wtedy szesnaście lat. Życie polegało na nieustannym śmiechu, zabawach,

zachłystywaniu się własną urodą i wrażaniem. jakie wywierała na mężczyznach.

Niedawno z chudego, mocno piegowatego podlotka przedzierzgnęła się w

urodziwą dziewczynę o smukłych nogach, miedzianych włosach i nieco

zdziwionych, zielonych oczach. Odkrycie, że właśnie spojrzenie tych oczu sieje

popłoch wśró3 kolegów i wielu mężczyzn, przewijających się przez ruchliwy

Sopot, zaczęło ją tak niesłychanie bawić, że postanowiła wypróbowywać jego

moc jak najczęściej. Babka Agaty chyba po raz pierwszy od niepamiętnych

czasów wyjechała z Sopotu do Tamowa na pogrzeb swojej siostry, zostawiając ją

samą w domu. Niebywała okazja do prywatki: wolna chata, szkło i czterech

hałaśliwych, mocno gestykulujących cudzoziemców w błyszczących, kolorowych

limuzynach. Kiełkujące gdzieś tam w głębi duszy poczucie niewłaściwości

takiego zachowania zostało szybko zagłuszone przez nienasycona ciekawość i

żądzę niecodziennej rozrywki w towarzystwie dorosłych i ekscentrycznych

dewizowców. Trzy znajome dziewczęta gorąco namawiały na te eskapadę.

Mocne trunki, głośna muzyka płynąca z taśm magnetofonowych stopniowo

zaczęły rozgrzewać atmosferę. Mężczyźni stali się agresywni, a nawet brutalni i

wtedy dziewczyny, z których najstarsza miała siedemnaście lat. zrozumiały, że

nie jest to potańcówka z kolegami.

Ogarnął je strach, zaczęły krzyczeć i wydzierać się z objęć wściekłych z powodu

niezrozumiałego dla nich obrotu sprawy cudzoziemców. Uciekły, a niefortunni

podrywacze klnąc i złorzecząc odjechali swoimi ekskluzywnymi autami.

Agata została sama. Zebrała pośpiesznie naczynia i butelki, żeby babka nie

mogła się niczego domyślić po powrocie. Kiedy weszła raz. jeszcze do pokoju na

parterze po ostatnie talerze, zdrętwiała z przerażenia. Na środku stał jeden z

Ewa wzywa 07... nr.127 Szmaragd dla Agaty – Zofia Kaczorowska

mężczyzn; w niebieskich dżinsach, wysoki, o krótkich, rudych włosach. Na jego

bladej, spoconej twarzy o cerze skażonej licznymi wypryskami, malował się

wyraz zwierzęcego podniecenia. Krzyknęła przeraźliwie, a talerz wypadł jej z ręki

i rozbił się z trzaskiem. Tamten rzucił się ku niej. wyciągając długie, zwinne ręce.

Błyskawicznie zasłoniła się fotelem, ale on odepchnął go jednym ruchem. Wtedy

uderzyła go butelką, która stała na stole. Chwycił się ręką za głowę, spod palców

wyciekła strużka krwi. Ten moment wystarczył jej na ucieczkę w drugi koniec

pokoju, bliżej drzwi. Usłyszała, że zaklął: Du wnluchte, durne czy coś w tym

rodzaju i jednocześnie skoczył naprzód, roztrącając sprzęty. Może zaślepiła go

wściekłość, a mo że zahaczył nogą o skorupę stłuczonego talerza, bo nagle jego

długie ciało wykonało akrobatyczne salto i runęło z hukiem na podłogę. W

pokoju zapanowała cisza.

Dopiero po piętnastu co najmniej minutach Agata zrozumiała, że musiało się

stać coś nieoczekiwanego i strasznego, bo mężczyzna leżał nieruchomo wzdłuż

kredensu, z podkurczonymi nogami i rękami rozrzuconymi wokół głowy. Kiedy

pochyliła się nad nim. napotkała spojrzenie szklanych, zimnych oczu i grymas

ust zastygłych w niesamowitym uśmiechu.

Dławiąc w sobie nieludzki zupełnie strach uciekła na ulicę. Przed domem stało

zaparkowane auto z zagraniczną rejestracją. Nie zastanawiała się ani chwili

dokąd pójść, wiedziała, że jedynym człowiekiem, którego mogła prosić o pomoc.

był Jacek. Biegła w stronę jego domu z niezłomnym postanowieniem, że o ile nie

stanie się jakiś cud i to obce. potworne ciało nie zniknie z jej domu. odbierze

sobie życie przed powrotem babki.

Jacek mieszkał na cichej, niewielkiej ulicy niedaleko morza. Była noc. nic

wiedziała, jak go wywołać bez zwrócenia uwagi domowników. Przyszło jej do

główmy, żeby zagwizdać fragment melodii, który był ich umówionym sygnałem.

Może usłyszy...

I usłyszał. Miał bladą, spokojną twarz, kiedy mu wszystko opowiadała i zimne

ręce, kiedy ją okrywał swoją marynarką. Chciał zaraz zawiadomić milicję, ale mu

zagroziła, że więcej jej nie zobaczy i widocznie tyle było determinacji w jej

oczach, że przestał nalegać.

Jak w koszmarnym śnie przebiegały dalsze wydarzenia tej nocy. Wydawało się

jej, że jest aktorką grającą w jakimi sznurowatym, kryminalnym filmie, kiedy

wciągała do samochodu razem ? Jackiem zwłoki cudzoziemca, podczas gdy jego

nogi. obleczone w modne dżinsy, śmiesznie podrygiwały na chodniku. Nic

myśleli nawet o tym. co się stanic, je śli ktoś ich zauważy, najważniejsze było, że

znaleźli kluczyki od auta w kieszeni marynarki nieboszczyka i że mogli odjechać.

W pewnej chwili Jacek powiedział:

— Wracaj do domu. postaram się wypłynąć na morze i tam się go pozbyć,

zrobię to dla ciebie, ale pamiętaj — nie mo żesz być taka, nie mo żesz...

Rozumiesz?...

Ewa wzywa 07... nr.127 Szmaragd dla Agaty – Zofia Kaczorowska

Usta mu drżały.

Od tego czasu minęły prawie cztery lata. Dziwna rzecz, ale zniknięcie

nieznajomego nie spowodowało żadnych brzemiennych w skutki reperkusji.

Nikt się nigdy o-nic nie zapytał, jakby fakt ten w ogóle nic miał miejsca, a

obcokrajowiec nie miał twarzy i imienia. Być mo że, że mężczyźni, uczestniczący

w owej prywatce, rozjechali się zaraz do swoich krajów i że łączyła ich tylko

przypadkowa znajomo ść, gdyż żaden z nich nic pojawił się w mieszkaniu Agaty,

aby szukać tam śladów pobytu swego towarzysza. Życie biegło normalnym

torem. Uczucie strachu i napięcia zaczęło zanikać, tracić na intensywności, w

końcu cale zdarzenie przestało się zdawać realne, tym bardziej że nigdy z nikim

o nim nic rozmawiała, nawet z Jackiem. Tylko ten majak na pograniczu jawy i

snu... Zaczai ją prześladować, męczyć, sprawiać, że bała się nocy Zawsze taki

sam: ohydna twarz — a raczej maska — i drapież ne, sięgające jej szyi dłonie. Ale

i to minęło.

I nagle teraz, znowu, kiedy prawie już o wszystkim zapomniała i była pewna, że

zdołała tę potworność wykreślić z pamięci"...

„Nic warto się nad tym zastanawiać — pomyślała. — Przecież nic mi nic grozi, to

było tak dawno. Tylko Jacek wie o tym. co się wtedy stało, ale jemu chyba

najwięcej zależy na tym. żeby cała sprawa pozostała w ukryciu na zawsze.

Zresztą odkąd wyjechał z Sopotu, bardzo się zmienił.

Szczególnie jego ostatnie listy są jakieś inne. bardziej chłodne, bezosobowe.

Widocznie nareszcie przestał myśleć o małżeństwie ze mną i dał mi święty

spokój.

Z głębi mieszkania dobiegło głuche pokasływanie babki. Agata obróciła się na

bok i tym razem spokojnie zasnęła.

Siedziała na plaży, oparta o puste kosze. Początek kwietnia niespodziewanie

rozbłysnął ostrym słońcem, złocącym piasek nadmorski. Kale. jeszcze do

niedawna smagane lodowatym wiatrem, leniwie i jakby ze zdziwieniem uderzały

o brzeg, a stada mew zataczały nad nimi nieustannie taneczne, chybotliwe kręgi.

O tej porze roku Sopot był prawie jeszcze pusty, ale już „szykował się do skoku".

W kafejkach, cukierenkach, wszelkiego rodzaju smażalniach, trwały ostre

przygotowania do otwarcia, właściciele nadawali im ostatni szlif i przyciągający

oko połysk. Na razie, poza nielicznymi zagranicznymi gośćmi rezydującymi w

Grand Hotelu i pensjonariuszami Domu Pracy Twórczej, „Zaiksu", wytrwale

spacerującymi trasą do Orłowa lub do Jelitkowa z nieodzownym przystankiem

na kawę w hotelu „Posejdon", turystów było bardzo niewielu.

Agata, otulona w kosmaty sweter, „wbita" w dżinsowe spodnie, już od godziny

poddawała .twarz, działaniu natarczywych promieni wiosennego słońca. Czyniła

tak zawsze co roku, wiedząc, że cera jej nabierze głębokiego, brzoskwiniowego

odcienia, który zostanie na cale lato. Poprzez zmrużone powieki patrzyła na

dobrze sobie znaną panoramę mola. po którym snuło się kilka osób.

Szmaragd dla Agaty - Zofia Kaczorowska.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: