Projekt Berserker.pdf

Vladimir Slechta

P ROJEKT B ERSERKER

Przeło Ň ył Michał Górny

2010

Spis tre Ļ ci:

Prolog

...........................................................................................................................

Rozdziaþ 1

..................................................................................................................

Rozdziaþ 2

..................................................................................................................

Rozdziaþ 3

..................................................................................................................

Rozdziaþ 4

..................................................................................................................

Rozdziaþ 5

..................................................................................................................

Rozdziaþ 6

..................................................................................................................

Rozdziaþ 7

..................................................................................................................

Rozdziaþ 8

..................................................................................................................

Rozdziaþ 9

................................................................................................................

101

Rozdziaþ 10

..............................................................................................................

114

Rozdziaþ 11

..............................................................................................................

123

Rozdziaþ 12

..............................................................................................................

129

Rozdziaþ 13

..............................................................................................................

141

Rozdziaþ 14

..............................................................................................................

151

Rozdziaþ 15

..............................................................................................................

162

Epilog

.......................................................................................................................

172

– Jasne. Fink wynegocjował rozejm do rana, mo Ň e to i była jego zasługa. Rano

baron znowu wysłał do Thilemanna negocjatora. Herold wjechał do rzeki, a

Thilemann kazał go zabi ę .

– Znaczy, co? Baron miał dwóch heroldów?

– Nie. Miał tylko Finka. W tym brodzie zastrzelili kogo innego. Fink zaraz potem

prowadził natarcie przez rzek ħ .

– Natarcie? W takiej sytuacji? Nie bardzo to widz ħ ...

– Nic specjalnego. Fink i mo Ň e z pi ħ tnastu Wilków od Lynxa, do tego ze

trzydziestu piechurów barona. Wszyscy poza Finkiem zgin ħ li w ci Ģ gu pierwszych

trzech minut.

– Dalej! Co było dalej?

– Wszyscy wiecie, co było dalej! Opowiadaj Ģ o tym niestworzone historie i

wygl Ģ da na to Ň e to wszystko prawda. Pancerni je Ņ d Ņ cy Thilemanna wpadli w bród,

a Fink pod brzuchami ich koni przedostał si ħ na tyły i tam zabijał, zabijał, zabijał.

Gdzie si ħ pojawił, to jakby mi ħ dzy lud Ņ mi przeszedł anioł Ļ mierci. Brał po zabitych

konie i bro ı . Nie mogli si ħ go pozby ę . I tak to trwało jakie Ļ dwadzie Ļ cia minut.

Potem je Ņ d Ņ cy Thilemanna, co byli bli Ň ej Gowerego, zacz ħ li spieprza ę . Uciekali na

wszystkie strony, wje Ň d Ň ali w bród, nie dbaj Ģ c o osłon ħ , woda spychała ich a Ň do

wodospadów. Inni jechali do tylnych szeregów, które szły w stron ħ rzeki. Podobno to

wygl Ģ dało jak lawina, natarcie zamieniło si ħ w ucieczk ħ . Chaos i zagłada. A potem

baron uderzył jeszcze raz. I zrobił z Thilemanna mokr Ģ plam ħ .

P ROLOG

Miano bojowe

Chłopiec nazywał si ħ Gouvernet Fink.

Nie pot ħ piam go za te wszystkie straszne rzeczy, które ma na sumieniu. Nikt nie mo Ň e

by ę pewien, jak by si ħ na jego miejscu zachował wtedy nad Laramis Ģ .

Nie miał jeszcze dwudziestu pi ħ ciu lat, gdy pojawiał si ħ u boku wodzów na czele

wielkich armii. Kiedy indziej przebijał si ħ przez pustkowia jako szeregowy członek

zdziesi Ģ tkowanego w walce, wycofuj Ģ cego si ħ oddziału. Marzł w okopach zasypanych

Ļ niegiem. Wyje Ň d Ň ał na spotkanie lufom karabinów gotowych do strzału, napi ħ tym kuszom,

łukom o ci ħ ciwach nerwowo dr ŇĢ cych w spoconych r ħ kach. Nie znał strachu. Wesoły,

optymista, Ļ wietny kumpel. Miał wszystkie zalety, jakie mo Ň na sobie wyobrazi ę . Zaczynał

by ę znany.

Nazywali go Gowery Zi ħ ba , to było jego miano bojowe. Lubił je.

Nie, nigdy przedtem nie miał broni w r ħ ku. Jego narz ħ dziami pracy było słowo i biała

flaga. Był heroldem, negocjatorem. Pojawiał si ħ przed armi Ģ i negocjował warunki pokoju,

wojny, kapitulacji. Nieraz patrzył Ļ mierci w oczy, wiele razy był ranny. Ale nic go nie

zmusiło do zabijania.

ņ al mi go, gdy sobie przypominam, jak le Ň ał na brzegu Laramisy, podziurawiony

strzałami, poci ħ ty klingami je Ņ d Ņ ców Thilemanna. Czasem my Ļ l ħ , Ň e lepiej by było, gdyby

tam umarł. Kiedy indziej ciesz ħ si ħ , Ň e prze Ň ył.

ņ e prze Ň yłem.

Bo to ja jestem Gouvernet Fink, dla przyjaciół (o ile takowych mam) Gowery Zi ħ ba. Ale

moje nom de guerre , miano bojowe, brzmi inaczej. Gowery z Laramisy. Niestety.

Wspominam tego chłopaka, jakim był w przeddzie ı bitwy o bród, i nijak nie mog ħ

przyj Ģę do wiadomo Ļ ci, Ň e to byłem ja. Ja powstałem potem. Nazajutrz rano. A było to tak...

* * *

Musiałem chwil ħ poczeka ę , a Ň zrobi Ģ dla mnie przerw ħ w zasieku z zaostrzonych tyczek

Ļ wierkowych. Zapach Ň ywicy ze Ļ wie Ň o Ļ ci ħ tych drzew wiercił w nozdrzach. Gdzie Ļ z oddali

dochodziły krzyki drapie Ň nych ptaków goni Ģ cych si ħ nad szczytami Alp Tyrga ı skich.

ņ ołnierze mieli na sobie plastikowe pancerze w panterk ħ , obwieszone ta Ļ mami do

karabinów maszynowych. Zaro Ļ ni ħ ci, o pogrubiałych, znu Ň onych rysach twarzy, z których

długotrwałe deszcze wypłukały wszelkie kolory Ň ycia. Próbowałem oceni ę ich uzbrojenie,

morale, ducha bojowego. Oczywi Ļ cie te ta Ļ my, sprz ħŇ one lufy karabinu maszynowego

Franzoni stercz Ģ ce tu Ň obok spod niedbałego kamufla Ň u – to wszystko było przedstawienie na

mój u Ň ytek. Zanim dojad ħ nad Laramis ħ , kaem znajdzie si ħ na innej pozycji.

Byli zm ħ czeni. Po Ļ cig za naszymi oddziałami trwał za długo – tydzie ı i jeszcze dwa dni,

ci Ģ gle na zimnie i w deszczu. Z ich twarzy wyczytałem zaci ħ ty upór zawodowców wojny,

chc Ģ cych pokaza ę , wbrew wszystkiemu, co si ħ dzieje dookoła, Ň e znaj Ģ si ħ na swojej robocie.

Nie wró Ň yło to nic dobrego baronowi von Ogilvy’emu i jego ludziom. W tym mnie.

Młodziak z pagonami kapitana, który przyprowadził mnie tu ze sztabu Thilemanna,

wskazał mi odblokowan Ģ drog ħ .

– Czekamy tu na ciebie o Ļ wicie, heroldzie. Na ciebie i barona. Na was dwóch i

o Ļ wiadczenie o kapitulacji. Je Ļ li pojawisz si ħ sam, nie Ň yjesz.

Pokr ħ cił przy tym głow Ģ dla podkre Ļ lenia, jak bardzo mu si ħ nie podoba perspektywa

mojego przyj Ļ cia w pojedynk ħ .

Wskoczyłem na siodło gniadej klaczy. Machn Ģ łem im r ħ k Ģ na po Ň egnanie. Laramisa

szumiała jakie Ļ ę wier ę mili ode mnie, w wodzie odbijały si ħ ostatnie promienie zachodz Ģ cego

sło ı ca. Zaraz schowa si ħ za skaliste szczyty, zacznie si ħ długi, niespieszny zmierzch.

– Wreszcie przestało pada ę – powiedziałem do siebie półgłosem, ostro Ň nie kieruj Ģ c konia

w stron ħ brodu. – Wreszcie b ħ dzie lato. Ale ja tego ju Ň nie zobacz ħ i paru innych go Ļ ci te Ň

nie.

Powiedziałem to po lombardzku, staraj Ģ c si ħ na Ļ ladowa ę charakterystyczny akcent

Thilemanna. U Ļ miechn Ģ łem si ħ do siebie. Czułem si ħ jak chłopiec, któremu wła Ļ nie sko ı czył

si ħ rok szkolny i zaczynaj Ģ wakacje. Faktycznie, co Ļ si ħ ko ı czyło. Moje Ň ycie. I Ň ycie ludzi

barona. Doskonale sobie z tego zdawałem spraw ħ .

Mam par ħ zdj ħę z tych czasów. Patrzy z nich szeroka, ufna twarz bez jednej zmarszczki.

Dziewczyny mówiły, Ň e ładna. Oczy zielone jak szkło butelek, które chłopi czasem znajduj Ģ

podczas orki. Strzygłem si ħ wtedy krótko, na długo Ļę z ħ bów grzebienia. Nosiłem

samodziałowe poncho, ciemnoczerwone, z naszytymi białymi goł ħ biami i złotymi

palemkami. Te znaki s Ģ znakiem heroldów, podobnie jak czerwony kolor, ale zwykle nosz Ģ

oni czerwone płaszcze lub u Ň ywaj Ģ czerwonych chor Ģ gwi. Poncho nosiłem tylko ja, Gowery

Fink, znany w pewnych kr ħ gach jako Zi ħ ba.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: