DelFly.pdf

tendencje rewelacje

miczej politechniki w holen-

derskim mieście Delft działa

od paru lat pracownia MAVlab

(Micro Air Vehicle Laboratory),

w której zespoły studentów kon-

struują miniaturowe statki latają-

ce. W 2005 roku opracowano tam

pierwszy latający model DelFly I,

który miał skrzydła o rozpiętości

50 cm, ważył 23 gramy i potrafił

sam za pomocą prostej kamery

wykrywać różne obiekty, wyko-

rzystując system rozpoznawania

obrazów. Potem pod koniec roku

2006 powstał ważący 16 gramów

ornitopter DelFly II o rozpiętości

rową (0,65 g) i silniczek elektrycz-

ny (0,45 g). Jako materiały kon-

strukcyjne i nośne wykorzystano

balsę i włókna węglowe. Trzyka-

nałowy system łączności pracujący

w paśmie 868 MHz ma zasięg ok.

50 m. Do sterowania lotem służy

bitne. Opracowywany jest już nas-

tępca o nazwie DelFly Nano. Ma

on ważyć zaledwie 1 gram, a jego

skrzydła będą miały rozpiętość 5

cm. Na tym plany jednak się nie

kończą, ponieważ rodzą się po-

mysły zbudowania jeszcze mniej-

szych modeli latających. Poza pro-

zaicznym dążeniem do stworzenia

czegoś „niesamowitego”, prowa-

DelFly

Jerzy Chmielewski

skrzydeł 28 cm, mający solidniej-

szą konstrukcję. DelFly II wyposa-

żono w lepszą kamerę. W locie po-

ziomym mógł on osiągać prędkość

10 m/s (36 km/h). Mógł też zawi-

sać w powietrzu nieruchomo lub

cofać się z prędkością 0,5 m/s. Był

to pierwszy w świecie latający

model ornitoptera o takich osią-

gach. Do jego napędu zastosowa-

no silniczek prądu stałego (włas-

nej konstrukcji) ważący zaledwie

1,6 grama. Zasilająca go bateria li-

towo-jonowa pozwalała na 15 mi-

nut lotu poziomego albo 8 minut

zawisania w powietrzu i przekazy-

wania obrazów z kamery do stacji

bazowej.

Najnowszym osiągnięciem

entuzjastów miniaturyzacji jest

DelFly Micro, wykonany w ramach

czteroletniego programu „DelFly”,

realizowanego w ramach współ-

pracy Politechniki Delft z organi-

zacją TNO, dysponującą nanotech-

nologią (nb. jest to Holenderska

Organizacja Naukowych Badań

Stosowanych). Ten miniaturowy,

ważący zaledwie 3,07 grama „sta-

tek powietrzny” ma skrzydła o roz-

piętości 10 cm zrobione z folii po-

lietylenowej, które wykonują ok.

30 machnięć w ciągu sekundy. Na

ciężar modelu składają się głów-

nie: bateria o pojemności 30 mAh

(ok. 1 g), elektronika z kamerą cyf-

pulpit z drążkiem sterow-

niczym (dżojstikiem). Ka-

mera może przekazywać

kadry o jakości telewizyj-

nej wprost do komputera,

gdzie mogą one być

przetwarzane np. progra-

mami do rozpoznawania

obrazów. Komputer może

być też pomocny przy ste-

rowaniu lotem modelu.

Maksymalna pręd-

kość lotu DelFly Micro

wynosi 5 m/s (18 km/h),

jednakże mała pojemność

baterii wystarcza tylko na 3 minu-

ty lotu. Nie przewidziano jednak

możliwości nieruchomego zawisa-

nia lub lotu do tyłu.

Zasada lotu tych miniaturo-

wych „obiektów latających” zosta-

ła podejrzana w naturze – ich

skrzydła wibrują podobnie jak

skrzydełka ważek. Okazało się, że

„ideę ornitoptera” łatwiej daje się

zrealizować w małych modelach,

aniżeli w dużych statkach powiet-

rznych. Plany zespołu konstrukto-

rów DelFly są jeszcze bardziej am-

dzonym pracom przyświecają tak-

że cele bardziej praktyczne. Jed-

nym z poważniejszych zastosowań

jest np. wykorzystanie miniaturo-

wych autonomicznych i wyposażo-

nych w system lokalizacyjny GPS

latających kamer do rozpoznawa-

nia miejsc trudno dostępnych

(z różnych przyczyn). Warto dodać,

że DelFly Micro jest obecnie naj-

mniejszym w świecie wyposażo-

nym w kamerę modelem latającym

z machającymi skrzydłami – orni-

topterem. z

1 17

N a Wydziale Inżynierii Aerokos-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: