Nix Garth - Dostojna sobota(1).pdf - fantastyka - la_musica

Garth Nix

Dostojna Sobota

Klucze do królestwa tom 6

Przełożyła Małgorzata Hesko-Kołodzińska

Wszystkim czytelnikom oraz pracownikom wydawnictwa, którzy cierpliwie

czekali, aż zakończę pracę. Rzecz jasna, także Annie, Thomasowi i Edwardowi oraz całej

rodzinie i przyjaciołom.

Prolog

Sobota, samozwańcza Dostojna Czarnoksiężniczka Wyższego Domu, stała w

prywatnej komnacie widokowej w najwyższym punkcie królestwa, czyli na szczycie

wieży, która nieustannie rosła od prawie dziesięciu tysięcy lat. Pomieszczenie o ścianach

z przezroczystego kryształu znajdowało się na samym wierzchołku konstrukcji,

wydłużającej się coraz bardziej dzięki budowniczym dodającym kolejne piętra poniżej.

Sobota wyjrzała przez skropione deszczem szyby i popatrzyła w dół na liczne

rozmyte zielone plamki światła. Wyglądało to tak, jakby wysoka na wiele tysięcy metrów

wieża oblepiona była milionami zielonych świetlików. W rzeczywistości były to lampki

o zielonych kloszach, zainstalowane na wszystkich biurkach Wyższego Domu. Biurka te

stały idealnie pośrodku otwartych sześcianów z czerwonego kutego żelaza, z kratownicą

zamiast podłogi i bez sufitu.

Z owych sześcianów zbudowana była cała wieża Soboty. Kolejne piętra

przemieszczały się na pionowych oraz poziomych szynach. Dzięki temu mogły się

wznosić, opadać albo przesuwać na boki, w zależności od postępów Rezydentów,

pracujących przy biurkach.

Każdy sześcian wciągano na odpowiednie miejsce przy użyciu specjalnych

łańcuchów, poruszanych za pomocą potężnych maszyn parowych zainstalowanych

głęboko pod wieżą. Prace związane z budowaniem szyn i dostarczaniem paliwa silnikom

wykonywały automaty z brązu oraz garstka niefortunnych Rezydentów, którzy w taki czy

inny sposób zawiedli Sobotę. Jeszcze niższy status mieli smarowacze, czyli dzieci

Szczurołapa odpowiedzialne za oliwienie i konserwację niezliczonych kilometrów

niebezpiecznej, ruchliwej maszynerii.

Dostojna Sobota przypatrywała się swym włościom w dole, ale jej serce nie

zabiło mocniej na widok potężnej wieży i ukrytych w niej dziesiątków tysięcy

czarnoksiężników. Po długich zmaganiach ze sobą Sobota w końcu uległa i spojrzała w

górę.

Z początku dostrzegła tylko chmury, lecz po chwili pojawiła się zielonkawa,

migotliwa poświata, ciemniejsza i bardziej tajemnicza od blasku lampek w wieży.

Chmury nieco się rozstąpiły, a za nimi ukazało się szmaragdowe sklepienie Wyższego

Domu, które jednocześnie pełniło rolę podstawy Niezrównanych Ogrodów.

Sobota skrzywiła się z niechęcią, a paskudny grymas zeszpecił jej niezwykle

urodziwe oblicze. Od dziesięciu tysięcy lat wznosiła wieżę, aby dotrzeć do

Niezrównanych Ogrodów i je najechać. Bez względu na to, jak wysoko sięgała

konstrukcja, Ogrody pozostawały niedosięgłe, a Lord Niedziela drażnił się z Sobotą,

ukazując je wyłącznie jej oczom. Gdy któryś z podległych jej Rezydentów podnosił

wzrok, chmury momentalnie przesłaniały widok.

Sobota oderwała spojrzenie od Ogrodów, lecz krajobraz za oknem ani trochę jej

nie pokrzepił. W oddali ciemny pionowy kształt sięgał od ziemi do chmur. Z bliska także

rozbłysnąłby zielenią, gdyż było to potężne drzewo, jeden z czterech drazyliowców,

podpór Niezrównanych Ogrodów.

Właśnie ze względu na drazyliowce Sobota nie miała szans zbudować

dostatecznie wysokiej wieży, bo drzewa rosły szybciej niż konstrukcja i stopniowo

unosiły Ogrody coraz wyżej. Próbowała uśmiercić drazyliowce lub przynajmniej

zahamować ich wzrost za pomocą magii, trucizny i brutalnej siły, lecz żadna z tych

metod nie zaszkodziła drzewom. Wyekspediowała Przemyślnych Markierantów oraz

Czarnoksiężników Nadliczbowych, żeby wspięli się po pniach celem infiltracji włości

Lorda Niedzieli, ale nie przebyli nawet połowy drogi – ulegli gigantycznym owadom

obronnym, zamieszkującym tunele w korze. Droga powietrzna także odpadała – wysoko

nad chmurami rozpościerały się rozłożyste konary drapieżnych, podstępnych i

niesłychanie szybkich drazyliowców.

I tak od tysiącleci: Sobota budowała, drazyliowce rosły, a Niedziela był ponad

wszystko, potężny i bezpieczny w Niezrównanych Ogrodach.

Wiele zmieniło się jednak wraz z kichnięciem na powierzchni odległej, martwej

gwiazdy. Wola Architektki w końcu została uwolniona i wybrała Prawowitego

Dziedzica, który teraz odbierał Klucze nielojalnym Wykonawcom. Nosił on imię Arthur i

był śmiertelnikiem, a jego sukcesy wprawiały w zdumienie nie tylko Sobotę.

Inna sprawa, że triumfy Arthura niewiele dla niej znaczyły. Niemal od chwili

zniknięcia Architektki planowała zdobycie wszystkich fragmentów Woli i przewidziała

przybycie Dziedzica. Nie była jedynie Wykonawczynią, której moc zależała od Klucza

Nix Garth - Dostojna sobota(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: