BLOODHOUND.pdf

Wzorzec FCI nr 84 /22.06.2001/F

BLOODHOUND

(Chien de Saint Hubert)

Pochodzenie: Belgia (Ardeny).

Data publikacji oryginalnego wzorca: 13.03.2001

Użytkowość: Duży pies gończy, służbowy pies tropiący i pies towarzy-

szący. Był i nadal jeszcze jest psem myśliwskim, który ze względu

na doskonały węch jest przede wszystkim tropowcem, równie

często używanym do odnajdowania tropu rannej zwierzyny,

w konkursach na sfarbowanym tropie, jak i do poszukiwania zagi-

nionych osób podczas operacji policyjnych. Dzięki swej funkcjo-

nalnej budowie pies Świętego Huberta odznacza się dużą wytrzy-

małością, a także wyjątkowym węchem. Bez żadnego problemu

trzyma się tropu na długim dystansie i w nierównym terenie.

Klasyfikacja FCI: grupa 6 Psy gończe, posokowce i rasy pokrewne.

sekcja 1.1. Duże psy gończe.

Podlega próbom pracy.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:

Duży pies gończy, par excellence tropowiec o bardzo dawnym pochodze-

niu. Od wieków znany i ceniony jest jego wyjątkowy węch i wybitne

uzdolnienia łowieckie. Hodowany był w Ardenach przez mnichów

z opactwa Świętego Huberta. Pochodzi od psów gończych maści czarnej

i czarnej podpalanej w VII wieku używanych przez mnicha Huberta,

który później został biskupem, a kanonizowany został patronem myśli-

wych. Te duże psy gończe rozpowszechniły się w Ardenach, bowiem

w rozległych lasach tego regionu dużo było zwierzyny grubej. Psy Świę-

tego Huberta cenione były za wytrwałość i siłę, zwłaszcza w polowaniu

na dzika. Pierwsze psy Św. Huberta były czarne, później także czarne

podpalane. W XI wieku Wilhelm Zdobywca sprowadził te psy do Anglii.

W tym czasie zostały także sprowadzone psy tego samego typu, ale o cał-

kowicie białym umaszczeniu, nazywane „talbot”. Dały one początek ho-

dowli. Osobniki pochodzące z hodowli Świętego Huberta nazwano „blo-

odhound” (pies rasowy). Nazwa pochodzi od „blooded hound” oznacza-

jącego psa czystej krwi, a więc czystej rasy. Następnie rasa rozwinęła się

w Stanach Zjednoczonych. Tu, zwłaszcza w południowej części kraju

psy te używane były do poszukiwania zbiegłych niewolników.

WRAŻENIE OGÓLNE:

Masywny, duży pies gończy i tropowiec, najpotężniejszy ze wszystkich

psów gończych. Harmonijne zbudowany, o mocnym kośćcu, dobrej mu-

skulaturze i dużej masie, ale nie sprawia wrażenia ciężkiego. Sylwetka

o wydłużonych proporcjach, można ją wpisać w prostokąt. Sprawia wra-

żenie okazałego i szlachetnego, o dostojnej postawie. Głowa i szyja przy-

ciągają uwagę obfitą, miękką skórą, zwisającą w wyraźnych fałdach. Je-

go chód także robi wrażenie: jest raczej powolny, nieco kołyszący, ale

sprężysty, elastyczny i swobodny. Żadna cecha nie może być przesadnie

wyrażona, by nie naruszała ogólnej harmonii, sprawiała wrażenie grubo-

ści, czy szkodziła zdrowiu lub samopoczuciu psa. Jako możliwe cechy

przesadne można wymienić: zbyt głęboko osadzone lub zbyt małe oczy;

obwisłe powieki; zbyt obfitą i zbyt luźną skórę ze zbyt licznymi i zbyt

głębokimi fałdami; zbyt duże podgardle; zbyt wąska głowa. Psy zbyt du-

że, o zbyt ciężkim lub zbyt masywnym tułowiu także nie są pożądane,

ponieważ wpływa to na ich walory użytkowe.

WAŻNE PROPORCJE:

- długość tułowia do wysokości w kłębie

10 : 9

- głębokość klatki piersiowej do wysokości w kłębie

1 : 2

- długość głowy do długości tułowia

3 : 7

- długość kufy do długości głowy

1 : 2

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Łagodny, spolegliwy i przyjazny w stosunku do ludzi, wyjątkowo przy-

wiązany do właściciela. Tolerancyjny wobec innych psów z tej samej

psiarni i innych zwierząt domowych. Zachowuje się raczej z rezerwą

i jest uparty. Równie wrażliwy na pochwały, jak i nagany. Nigdy nie jest

agresywny. Ma bardzo niski i donośny głos, ale nie jest szczekliwy.

GŁOWA:

Duża, majestatyczna i bardzo szlachetna, stanowi najbardziej charakte-

rystyczną cechę rasy. Jest głęboka, ale wąska w stosunku do długości, zaś

długa w stosunku do długości tułowia. Struktura kostna jest dobrze wi-

doczna. Z boków dość płaska; z profilu kwadratowa. Grzbiet nosa jest

wyraźnie równoległy do górnej linii czaszki. Skóra obfita i cienka, na

czole i policzkach tworzy głębokie zmarszczki i fałdy, opadające, kiedy

pies trzyma głowę nisko. Ich przedłużenie stanowią fałdy podgardla,

które jest silnie rozwinięte. U suk skóra jest mniej obfita.

Mózgoczaszka:

Czaszka głęboka, długa, raczej wąska, powierzchnie boczne spłaszczo-

ne. Łuki brwiowe mało wydatne, chociaż mogą się takie wydawać.

Guz potyliczny bardzo silnie rozwinięty i wydatny.

Stop słabo zaznaczony.

Trzewioczaszka:

Nos: czarny lub brązowy, u psów czarnych podpalanych zawsze czar-

ny. Szeroki, dobrze rozwinięty, nozdrza rozwarte.

Kufa : równie długa ja mózgoczaszka; głęboka; szeroka w pobliżu no-

zdrzy; jednakowej szerokości na całej długości. Grzbiet nosa pro-

sty lub lekki garbonos.

Wargi: bardzo długie i miękkie. Wargi górne zwisają nad wargami dolny-

mi i z przodu tworzą kąt prosty z grzbietem nosa, co nadaje kufie

kwadratowy profil. Ku tyłowi, w stronę spojenia warg, stają się

mięsistymi faflami (mniej wyraźnymi u suk), które niepostrzeże-

nie zlewają się z obfitym podgardlem. Brzegi warg górnych sięga-

ją około 5 cm poniżej żuchwy. Brzegi warg są dobrze pigmentowa-

ne, czarne lub brązowe, zależnie od koloru nosa.

Szczęki/uzębienie: uzębienie kompletne; prawidłowy zgryz nożycowy;

zęby mocne i białe, regularnie rozmieszczone w szczękach, do-

brze rozwinięte. Dopuszczalny jest zgryz cęgowy.

Policzki: szczupłe, raczej wklęsłe, zwłaszcza pod oczami.

Oczy: koloru ciemnobrązowego lub orzechowego, o jaśniejszym odcie-

niu (bursztynowe) u psów nie mających czarnego siodła lub cza-

praka. Średniej wielkości, owalne, nie łzawiące, nie wyłupiaste,

ani zbyt głęboko osadzone w oczodołach; tęczówka jest w pełni

widoczna. Powieki bez nieregularności w konturach, normalnie

przylegające do gałki ocznej. Dopuszczalne są powieki dolne nie-

co obwisłe tak, że widoczna jest niewielka część spojówki. W żad-

nym przypadku rzęsy nie mogą dotykać do oczu. Wyraz oczu jest

łagodny i godny, spojrzenie nieco melancholijne.

Uszy: miękkie i wąskie, porośnięte krótkim, miękkim i aksamitnym

w dotyku włosem. Małżowiny uszne bardzo długie, wyciągnięte

nad kufą sięgają co najmniej poza wierzchołek nosa; osadzone

bardzo nisko, na wysokości oczu lub nawet niżej, na bokach gło-

wy, wiszące we wdzięcznych fałdach, skręcone do wewnątrz i do

tyłu (w korkociąg).

SZYJA:

Długa na tyle, aby pies mógł podążać śladem z nosem przy ziemi. Silnie

umięśniona. Skóra na szyi jest luźna, bardzo silnie rozwinięta, tworzy

podwójne podgardle (mniej wyraźne u suk).

TUŁÓW:

Linie górna i dolna są prawie równoległe.

Kłąb: lekko zaznaczony.

Grzbiet: prosty, szeroki, długi i mocny.

Lędźwie: szerokie, mocne, krótkie, nieznacznie wysklepione.

Zad: dobrze umięśniony, prawie poziomy, nigdy nie spadzisty, szeroki

i dość długi.

Klatka piersiowa: owalna, szeroka i głęboka. Klatka piersiowa jest odpo-

wiednio długa; przedpiersie wyraźne, staw barkowy wydatny. Że-

bra dobrze wysklepione, ani płaskie, ani beczkowate.

Linia dolna i brzuch: linia dolna prawie pozioma; spodnia część klatki

piersiowej nisko; boki pełne, szerokie i głębokie; brzuch zaledwie

nieznacznie uniesiony.

OGON:

Długi, mocny, gruby, wysoko osadzony na przedłużeniu linii grzbietu,

stopniowo zwęża się ku końcowi. Noszony szablasto wygięty, w akcji

ogon wdzięcznie wygięty powyżej linii grzbietu, ale nigdy nie zakręco-

ny lub noszony na bok. Spodnia strona ogona ozdobiona sztywniejszym

włosem, długości około 5 cm, który ku końcowi staje się stopniowo krót-

szy.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie: dobrze umięśnione, silne, proste i idealnie równo-

ległe.

Łopatka: długa, dobrze kątowana i bardzo dobrze umięśniona, ale nie

ciężka.

Ramię: długie, ukośne, tworzące głęboki kąt z łopatką.

Łokieć: dobrze przylegający do klatki piersiowej, nie odstający, ani zbyt

mocno przylegający.

Przedramię: proste, kościec mocny i okrągły (w przekroju).

Nadgarstek: zwarty.

Śródręcze: mocne, widziane z przodu proste, z profilu lekko pochylone

ku przodowi.

Łapa przednia: zwarta, bardzo mocna, nie zwrócona ani do środka, ani

na zewnątrz; palce dobrze wysklepione, zwarte (łapa kocia); opu-

szki grube i mocne; pazury krótkie i silne.

Kończyny tylne:

Mocne, silnie umięśnione, harmonizujące z kończynami przednimi. Wi-

dziane z tyłu idealnie równoległe, ani zbieżne, ani rozbieżne.

Uda: długie, mocno umięśnione.

Kolano: dobrze kątowane, nie jest zwrócone ani do wewnątrz, ani na ze-

wnątrz.

Podudzie: wystarczająco długie i silnie umięśnione.

Staw skokowy: mocny, osadzony nisko nad ziemią, dobrze kątowany.

Śródstopie: mocne i krótkie.

Łapa tylna: jak łapa przednia.

RUCH:

Ocena chodów, bardzo charakterystycznych u psa Świętego Huberta jest

niezwykle istotna. Normalnym chodem jest kłus; ruch jest regularny,

krok równomierny, elastyczny i swobodny, bardziej przestrzenny niż

u jakiegokolwiek innego psa gończego, i - co bardzo charakterystyczne -

toczący się, ale pies nie buja się na boki. Kończyny tylne pozostają da-

leko z tyłu, pies dysponuje więc dobrą siłą napędową. Amplituda ruchu

kończyn przednich i tylnych jest jednakowa, a linia grzbietu pozostaje

w poziomie. Kończyny poruszają się równolegle, przy większej szybko-

ści pies stawia łapy nieco zbieżnie. Ogon wysoko noszony, szablasto wy-

gięty, ale nie przesadnie. Pies Świętego Huberta powinien umieć długo

kłusować, nie okazując zmęczenia.

SKÓRA:

Miękka na całym tułowiu, luźna i elastyczna. Skóra na głowie jest cien-

ka, bardzo luźna i obfita, co jest cechą bardzo charakterystyczną. Na czo-

le i po bokach kufy tworzy zwisające fałdy, które są bardziej widoczne,

kiedy pies trzyma głowę nisko. Jednak silnie zaakcentowane zmarszczki

i fałdy na czole i łukach brwiowych nie mogą nigdy przeszkadzać w wi-

dzeniu. Fałdy skóry na tułowiu, wynikające ze zbyt dużej jej ilości, nie

są pożądane.

SZATA:

Sierść: na tułowiu jest przylegająca, krótka, gęsta, dość twarda i odporna

na niepogodę. Na głowie i uszach bardzo krótka i miękka w doty-

ku. Spodnia część ogona ozdobiona jest włosem nieco dłuższym

i sztywniejszym.

Umaszczenie: wyróżnia się trzy maści: dwubarwną - czarną podpalaną

(black and tan) i wątrobianą podpalaną (liver and tan) oraz jedno-

barwną - czerwoną (red). U psów czarnych podpalanych czarna

część jest różnej wielkości, tworząc czaprak lub siodło. U psów

czaprakowych kolor czarny jest dominujący, podpalanie (kolor

płowy) występuje tylko na kufie, policzkach, nad oczami, na

przedpiersiu, na kończynach i w okolicy odbytu. U psów z czar-

nym siodłem kolor płowy zajmuje większą powierzchnię, czarny

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: