Tezeusz - heros ateński, syn króla Aten Ajgeusa (Egeusza) i Ajtry.
Tezeusz był głównym bohaterem jońskim, którego Jonowie, a przede wszystkim Ateńczycy, chcieli otoczyć sławą równą sławie doryckiego Heraklesa. Dlatego wiele jego czynów jest naśladownictwem heraklejskich. Jednak Tezeusz nigdy nie zdołał osiągnąć uznania równie powszechnego jak Herakles. Ateńczycy czcili Tezeusza jako założyciela i organizatora ich państwa, co wyraża się także w imieniu bohatera, od gr. tithenai 'ustawiać, umieszczać'. Również w sztuce Herakles jest wzorem dla Tezeusza; wyobrażany zwykle jako gołolicy
młodzieniec o silnej, atletycznej budowie, choć nie tak masywnej jak
Heraklesa, mówiącej raczej o zręczności w walce (był on przecież wynalazcą
zapasów sportowych). Wychowywał się u matki w Trojdzenie, a do ojca miał powrócić, gdy będzie dość silny, aby odwalić głaz, pod którym Egeusz złożył swój miecz i sandały. Gdy spełnił to zadanie, wyruszył do Aten drogą niebezpieczną, lądową, przez kraj pełen rozbójników. Zabił Skirona, który zrzucał podróżnych ze skały do morza, Sinnisa, który przywiązywał ludzi do drzew, które ich rozrywały i Prokrustesa, który zapraszał przechodniów do domu i zapraszał do łóżka, dopasowując do niego delikwenta.
Gdy przybył do Aten i udał się do ojca. Aby zyskać miłość ludu Tezeusz zabił byka pustoszącego niwy Maratonu, po czym ruszył na Kretę, włączywszy się ochotniczo w grupę 7 młodzieńców i 7 dziewcząt ofiarowywanych co roku Minosowi jako haracz na pożarcie Minotaurowi. Zabił Minotaura w Labiryncie dzięki pomocy Ariadny, ale porzucił ją śpiącą na wyspie Naksos, gdzie stała się małżonką Dionizosa. Wracając do Aten zapomniał zmienić żagle okrętu z czarnych na czerwone, co miało być dla ojca znakiem, że jego wyprawa się powiodła. Zrozpaczony Egeusz rzucił się do morza i utonął.
Jako władca Aten Tezeusz śladami Heraklesa pojechał walczyć z amazonkami. Porwał ich królową Antiopę, przez co wplątał Ateny w długoletnią wojnę z amazonkami. Antiope umarła zostawiając mu syna Hipolita.
Po jei śmierci pojął za żonę Fedrę, siostrę Ariadny. Przyjaźnił się z Pejritoosem, królem Lapitów. Była to jedna z najsłynniejszych par mitycznych przyjaciół. Tezeusz często wyjeżdżał, a raz był tak długo, że Fedra go odżałowała i chciała wyjść za Hipolita, ale on nie chciał, ogólnie nie lubił kobiet. Jak Tezeusz wrócił Fedra oskarżyła Hipolita o to, że się do niej zalecał i Tezeusz go przeklął prosząc Posejdona o wykonanie zemsty. Posejdon wysłał na Hipolita smoka. Jego konie się spłoszyły i Hipolit zginął rozbity o skały. Na wieść o tym Fedra się powiesiła.
Mając 50 lat Tezeusz zrobił głupotę: porwał ze Sparty 7-letnią Helenę- nie wiadomo po co. Prawdopodobnie na żonę ją przechowywał w jakiejś wieży. Ateńskie zgromadzenie ludowe kazało oddać Helenę, a Tezeusza wygrali.
Wiele lat później na polecenie wyroczni delfickiej sprowadzono jego kości, a w każdym razie szkielet rosłego człowieka, do Aten, gdzie nad jego grobem wzniesiono wspaniałą świątynię, Tezejon, później miejsce azylu dla zbiegłych
niewolników i ściganych dłużników.
Tantalos- król, którego bogowie zapraszali do swego stołu na Olimpie. On jednak wystawiał wszechwiedzę bogów na próbę; wykradał im ambrozję i częstował nią swoich śmiertelnych przyjaciół, rozpowiadał zasłyszane na ucztach olimpijskich tajemnice bogów. Mimo to Dzeus go lubił i puszczał to mimo uszu. Raz przegiął- zaprosił bogów na ucztę i podał jako pieczeń ciało królewicza Pelopsa. Tylko Demeter otępiona przez ból spróbowała, a reszta bogów wykryła podstęp. Za karę Tantalos skazany został na wieczne męki głodu i pragnienia: stał w wodzie, zanurzony po szyję, a najpiękniejsze owoce zwieszały się z gałęzi tuż nad jego głową; gdy nachylał się, aby się napić, wody opadały, gdy sięgał po owoce, ulatywały w górę. Były to przysłowiowe męki Tantala. Męki potęgował strach przed zwisającym nad głową olbrzymim głazem. Tantal odbywać miał te kary w Tartarze
Atreus i Tiestes- synowie Pelopsa, Atreus był zawzięty i chciał wykorzystać miękkość brata. Udał, że chce zgody, zaprosił go na ucztę i po pojednaniu przyniósł Tiestesowi koszyk w którym były 2 głowy jego dzieci i z nich była pieczeń, którą jadł ojciec.
Bellerofon- bohater grecki, syn króla Koryntu, Glaukosa, wnuk Syzyfa, wygnany za nieumyślne zabójstwo brata schronił się na dworze która Projtosa, którego żona Anteja zakochała się w nim. Gdy wzgardził jej miłością, oskarżyła go przed mężem o próbę uwiedzenia jej. Projtos, nie chcąc naruszyć praw gościnności, wysłał Bellerofona do swego teścia Jobatesa z listem zawierającym polecenie zabicia oddawcy. Jobates wysyła bohatera do walki z Chimerą, którą ten zabija, uniósłszy się na skrzydlatym Pegazie w powietrze (pomoc Ateny- wędzidło). Jobatos rozczulony podarł list Projtosa, dał Bellerofonowi córkę za żonę i pół królestwa. Wszystko byłoby ok., gdyby nie sodowa, która uderzyła do głowy Bellerofontowi. Ziemia była dla niego za mała. Poleciał na Pegazie na Olimp by ukraść Dzeusowi piorun i ten go nim poraził i zabił.
Meleager - syn Ojneusa i Altei.
W micie o Meleagerze spotykamy magiczne wyobrażenie o "zewnętrznej duszy" człowieka, mogącej mieścić się w dowolnym przedmiocie; obowiązek zemsty rodowej jest tam silniejszy od miłości macierzyńskiej. 7 dni po narodzinach Meleagera Alteja miała sen, że mojry przepowiedziały mu, że będzie żył tylko dopóty, dopóki się nie dotli głownia płonąca na palenisku. Altea wyjęła więc głownię z ognia i przechowała ją starannie; gdy chłopiec dorósł, ojciec jego zapomniał złożyć ofiarę dziękczynną Artemidzie w czasie dożynek; za karę bogini zesłała potwornego dzika, który pustoszył niwy Kalidonu. Meleager zwołał więc herosów całej Grecji, by wzięli udział w słynnych łowach kaledońskich na owego dzika. Pierwsza zraniła go Atalanta, a zabił Meleager.
Zakochany w Atalancie, jej ofiarował trofea - łeb i skórę zwierzęcia;
oburzeni tym wujowie Meleagra odebrali jej łupy, doszło do starcia, w którym Meleager zabił obu braci swej matki. Ta pomściła ich, wrzucając fatalną głownię w ogień. Meleager natychmiast zmarł.
Volakis