Kuttner Henry - Szachowisko.pdf - Książi, zachomikowane (hasło 123) - anetka96

Henry Kuttner

SZACHOWISKO

Przełożył Jacek Manicki

Gałka u drzwi otworzyła niebieskie oko i spojrzała na niego.

Cameron znieruchomiał. Nie dotknął gałki. Cofnął rękę i gapił

się osłupiały.

Potem, kiedy nic więcej się nie wydarzyło, odstąpił w bok.

Czarna źrenica oka przesunęła się za nim. Obserwowała go.

Odwrócił się ostentacyjnie plecami do drzwi i przeszedł

powoli do zaworu okiennego. Gdy się doń zbliżał, okrągła

szyba rozjaśniła się do przezroczystości. Po chwili stał już

przed nią, sprawdzając sobie dwoma palcami tętno i jedno-

cześnie licząc automatycznie oddechy.

W oknie roztaczał się zielony, pagórkowaty krajobraz

upstrzony ciemniejszymi plamami cieni rzucanych przez płynące

w górze obłoki. W złocistych promieniach słońca jaśniały

wiosenne kwiaty na zboczach wzgórz. Po błękitnym niebie

sunął bezgłośnie helikopter.

Tęgi, siwowłosy mężczyzna skończył sprawdzać sobie puls i

czekał, odwlekając moment, w którym będzie musiał się

odwrócić. Patrzył w zadumie na sielski krajobraz. Po chwili z

cichym pomrukiem zniecierpliwienia dotknął przycisku.

Szyba odsunęła się w bok znikając w ścianie.

Za oknem zalegał czerwony mrok dudniący łomotem.

W ciemnościach spowijających podziemne miasto maja-

czyły zarysy ogromnych, kanciastych kolosów z kamienia i

metalu. Gdzieś w głębi rytmiczne posapywanie zlewało się w

odległy ryk; stukot tytanicznych pomp zakłócały mecha-

niczne rzężenia. Od czasu do czasu mrok rozświetlały błys-

kawice wyładowań elektrostatycznych, ale trwały zbyt krótko,

by odsłonić więcej Dolnego Chicago.

Cameron wychylił się zadzierając głowę. Tam wysoko widział

tylko gęstniejący mrok rozpraszany sporadycznie przez

naszyjniki bladych błyskawic przemykających po kamiennym

nieboskłonie. W dole była tylko nieprzenikniona czerń.

Była to wciąż rzeczywistość. Masywne, realistyczne ma-

szyny pracujące w schronie dawały solidny fundament logiki;

logiki, na której opierał się dzisiejszy świat. Cameron,

podniesiony trochę na duchu, cofnął się i zasunął szybę. Za

oknem znowu roztaczał się krajobraz zielonych wzgórz na tle

błękitnego nieba.

Cameron odwrócił się. Gałka u drzwi była gałką i tylko

tyle. Prostym w kształcie, solidnym kawałkiem metalu.

Obszedł biurko i ruszył szybko w stronę drzwi. Wyciągnął

rękę i stanowczo zamknął dłoń na gałce.

Palce nie napotkały oporu. To nie był metal; to była na

wpół ścięta galareta.

Robert Cameron, Cywilny Dyrektor Departamentu

Psychometrii, wrócił za swoje biurko i usiadł. Wyciągnął z szuf-

lady butelkę i nalał sobie jednego. Oczy miał rozbiegane.

Omiatały blat biurka niezdolne do zatrzymania się, choć na

chwilę na czymkolwiek. Nacisnął klawisz.

Do gabinetu wszedł zaufany sekretarz Camerona, Ben

DuBrose, niski, krępy mężczyzna około trzydziestki, o by-

strych, błękitnych oczach i zmierzwionych włosach koloru

toffi. Nie wyglądało na to, by miał jakiekolwiek trudności z

gałką u drzwi. Cameron umknął wzrokiem przed spojrzeniem

tych jasnoniebieskich źrenic.

- Zauważyłem właśnie, że mój monitor jest wyłączony -

burknął niechętnie. - Czy pan to zrobił?

DuBrose uśmiechnął się. - Ależ szefie, co za różnica?

Wszystkie rozmowy z zewnątrz i tak przechodzą przez moją

centralkę.

- Nie wszystkie - warknął Cameron. - Te z Kwatery

Głównej nie. Robi się pan za chytry. Gdzie jest Seth?

- Nie mam pojęcia - odparł DuBrose marszcząc lekko

czoło. - Sam chciałbym to wiedzieć. On...

- Zamknij się pan. - Cameron przełączył monitor na

odbiór. Rozległ się histeryczny sygnał brzęczyka. Dyrektor

spojrzał oskarży cielsko na sekretarza. DuBrose zauważył

zmarszczki napięcia wokół oczu starego i poczuł w żołądku

skurcz zimnej, szalonej paniki. Przyszedł mu do głowy roz-

paczliwy pomysł roztrzaskania monitora - ale teraz nawet to

by nie pomogło. Gdzie podziewał się Seth?

- Szyfrator - rozległ się głos w głośniku.

- Szyfrator włączony - mruknął Cameron. Jego silne

dłonie o wydatnych knykciach przesuwały się wprawnie po

klawiaturze. Na ekranie monitora pojawiła się twarz.

- Cameron? - zaczął Sekretarz Wojny. - Co tam się

wyprawia w waszym biurze? Próbuję pana złapać...

- No to mnie pan złapał. To musi być coś ważnego, skoro

używa pan tego numeru. O co chodzi?

- To nie jest rozmowa na telemonitor. Nawet poprzez

szyfrator. Być może popełniłem błąd zbytnio wtajemniczając

tego pańskiego człowieka - DuBrose'a. Czy można mu ufać?

Cameron napotkał obojętny wzrok DuBrose'a. - Tak -

powiedział powoli. - Tak, nie mam do niego zastrzeżeń. No

więc?

- Za pół godziny będzie u pana człowiek ode mnie. Chcę,

żeby rzucił pan na coś okiem. Zwykłe środki ostrożności. To

bezwzględny priorytet. Zrozumiał pan?

- Będę czekał, Kalender - powiedział dyrektor i przerwał

połączenie. Położył dłonie płasko na biurku i obserwował je.

- No cóż, proszę mnie oddać pod sąd - odezwał się

DuBrose.

- Kiedy Kalender tu był?

- Dziś rano. Niech pan posłucha, szefie, zrobiłem to ce-

lowo. Miałem powód. Usiłowałem wyjaśnić to Kalenderowi,

ale to zakuty łeb. Mam za mało gwiazdek na pagonach, żeby

go przekonać.

- Co panu powiedział?

- Coś, czego, jak sądzę, nie powinien pan jeszcze wiedzieć,

Seth też przyznał mi w tym względzie rację. Jemu pan przecież

ufa. I - wszak przeszedłem z wyróżnieniem wszystkie

psychotesty, bo inaczej nie byłoby mnie tutaj z panem. Mamy

tu do czynienia z problemem psychologicznym, a okoliczności

nakazują, by nie był pan wprowadzany w sprawę, dopóki...

- Dopóki co?

DuBrose przygryzł paznokieć kciuka. - Przynajmniej dopóki

nie porozumiem się z Sethem. To ważne, żeby nie był pan na

razie wmieszany w tę sprawę. Rzecz wygląda paradoksalnie.

Mogę się mylić, ale jeśli mam rację... nie wyobraża pan

sobie nawet, co to za facja!

- Sądzi więc pan, że Kalender popełnia błąd zwracając się

z tym do mnie bezpośrednio - mruknął Cameron. - Dlaczego?

- Tego właśnie nie chcę panu powiedzieć. Bo gdybym to

zrobił, wszystko... wzięłoby w łeb.

Cameron westchnął i potarł dłonią czoło. - Zapomnijmy o

tym - zaproponował znużonym głosem. - To ja kieruję tym

departamentem, Ben. Ja jestem odpowiedzialny za

wszystko, co się tu dzieje. - urwał i spojrzał bystro na

DuBrose'a. - To słowo musi mieć dla ciebie spore znaczenie

emocjonalne.

- Jakie słowo? - spytał bezbarwnym głosem DuBrose.

- O d p o w i e d z i a l n ość. Dziwnie na nie zareagowałeś.

- Pchła mnie ugryzła.

- Ach, tak? W każdym razie to prawda. Jeśli wynika

sprawa dotycząca departamentu psychometrii, i to sprawa,

której nadano bezwzględny priorytet, moim obowiązkiem

jest być o niej poinformowanym. Wojna się nie skończy,

kiedy ja wezmę sobie urlop.

Kuttner Henry - Szachowisko.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: