Wojna polsko-ruska pod flaga biało-czerwona.pdf

Dorota Masłowska

Wojna polsko-ruska pod

flagą biało-czerwoną

Najpierw ona mi powiedziała, że ma dwie wiadomości dobrą i złą. Przechylając się

przez bar. To którą chcę najpierw. Ja mówię, że dobrą. To ona mi powiedziała, że w mieście

jest podobno wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną. Ja mówię, że skąd wie, a ona, że

słyszała. To mówię, że wtedy złą. To ona wyjęła szminkę i mi powiedziała, że Magda mówi,

że koniec między mną a nią. To ona mrugnęła na Barmana, że jakby co, ma przyjść. I tak

dowiedziałem się, że ona mnie rzuciła. To znaczy Magda. Chociaż było nam dobrze,

przeżyliśmy razem niemało miłych chwil, dużo miłych słów padło, z mojej strony jak również

z niej. Z pewnością. Barman mówi, żebym kładł na niej laskę. Chociaż to nie jest tak proste.

Jak dowiedziałem się, że tak już jest, chociaż raczej, że już nie ma. to nie było tak, żeby ona

mi to powiedziała w szczere oczy, tylko stało się akurat na tyle inaczej, że ona mi to

powiedziała poprzez właśnie Arletę. Uważam, że to było jej czyste chamstwo, prostactwo. I

nie będę tego ukrywał, chociaż to była moja dziewczyna, o której mogę powiedzieć, że dużo

zaszło między nami różnych rzeczy zarówno dobrych i złych. To przecież nie musiała mówić

tego przez koleżankę w ten sposób, że ja się dowiaduję ostatni. Wszyscy wiedzą od samego

początku, gdyż ona powiedziała to również innym. Mówiła, że ja to jestem raczej bardziej

wybuchowy i że musieli mnie przygotować do tego faktu. Boją się, że coś mi odpierdoli, bo

raczej tak zawsze było. Mówiła, żebym wyszedł pooddychać. Dała mi te swoje fajki z gówna.

Tymczasem ja czuję tylko smutek bardziej niż cokolwiek. Jeszcze żal, że nie zostało mi to

powiedziane w cztery oczy przez nią. Chociaż jedno słowo.

Przechylając się przez bar niczym sprzedawczyni przez ladę. Jak gdyby zaraz miała

sprzedać mi jakieś podroby, jakiś wyrób czekoladopodobny Arleta. Żelazistą wodę w

szklance od piwa. Barwnik do pisanek. Cukierki, co by sprzedała, by były puste w środku.

Samo pazłotko. Czego by nie dotknęła swoimi palcami z paznokciami, podrobione i fałszywe.

Gdyż ona sama jest fałszywa, pusta wewnętrznie. Pali fajkę. Kupioną od Ruskich. Fałszywą,

nieważną. Zamiast nikotyny są w niej jakieś śmieci, jakieś nieznane nikomu drągi. Jakieś

papiery, trociny, co nie śniło się nauczycielkom. Co nie śniło się żadnej policji. Chociaż

powinni Arletę posadzić. Których nie zna nikt, a na które ona wszystkich bajeruje, na swoje

oczy. Na swój telefon, na swoje dzwonki w telefonie.

Teraz siedzę i patrzę na jej włosy. Arleta w skórze, a obok włosy Magdy, długie, jasne

włosy, jak ściana, jak gałęzie. Patrzę na jej włosy również jak w ścianę, gdyż nie są dla mnie.

Są dla innych, dla Barmana, dla Kisła, dla różnych chłopaków, co wchodzą i wychodzą. Dla

wszystkich, chociaż tym samym nie dla mnie. Inni będą wsadzać w nie ręce.

Przychodzi Kacper, siada, pyta, o co chodzi. Jego za krótkie spodnie. A jego buty są

niczym czarne zwierciadło, w którym przeglądam się, neony w barze, automaty do gier, różne

rzeczy, które są wokół. Tuż koło klamry widać Magdy włosy, które są jak nieprzepuszczalna

ściana. Odgradzają ją ode mnie niczym mur, niczym beton. Za nim są nowe miłości, jej

wilgotne pocałunki. Kacper jest naspidowany wyraźnie, szyje butem. Toteż obraz rozmywa

się. Jest samochodem, żuje gumę miętową. Pyta czy mam chusteczki. Gubię Magdę w tłumie.

Mówię mu, że nie mam. Chociaż mieć być może powinnem. Kacper ma spida, cały

samochód spida, cały bagażnik od golfa. Rozgląda się wszędzie, jak gdyby ze wszystkich

stron czaiła się armia ruskich. Jak gdyby chcieli tu wejść i wsadzić mu między te trzęsące się

szczęki wszystkie swoje ruskie fajki. Wyciąga LM-y czerwone. Pyta dlaczego siedzę z twarzą

do ściany. Mówię, czy gdybym siedział przodem, to może by coś zmieniło, tak? Może by tu

Magda ze mną była, tylko siadam przodem, a ona przylatuje i sru mi na kolana, włosami w

twarz, wkłada sobie moją rękę wewnątrz ud, jej pocałunki, jej miłość. Mówię, że nie. Chociaż

wolałbym powiedzieć tak. Ale mówię nie. Nie i nie. Nie zgadzam się. Gdyby nawet chciała tu

przyjść, bym powiedział: nie zbliżaj się, nie dotykaj mnie, śmierdzisz. Śmierdzisz tymi

facetami, co cię dotykają, jak nie patrzysz i myślisz, że nie wiesz, że cię dotykają. Śmierdzisz

tymi fajkami, co od nich bierzesz, co cię częstują. Pierdolonymi LM-ami mentolowymi.

Kupionymi u Rusków po tańszej cenie. Tymi drinkami, tym bagnem co ci kupują w szklance,

w którym pływają bakterie z ich ust niczym ryby, niczym morskie kurwy. I gdyby chciała,

żebym ją taką miał teraz, nie doczekałaby się. Nie powiedziałbym ani słowa. Podałaby mi

szklankę z drinkiem, powiedziałbym: nie. Najpierw zdejmij tą gumę, co przykleiłaś pod

spodem, gdyż ona jest z ust jednego z tych brudnych facetów, z ich ust jest ta guma, chociaż

myślisz, że o tym nie wiem. Potem się umyj, a wtedy możesz mi usiąść dopiero, kiedy

będziesz czysta od tych lewych fajek, od tych lewych spidów, co pijesz w drinkach. Dopiero

jak się rozbierzesz z tych szmat, z tych piór, które nie są dla mnie.

Oczywiście wtedy ja jestem nieco jeszcze obrażony. Odwracam się, nie chcę z nią

gadać. Mówię, że jak będzie taką, rozpierdolę cały bar, wszystkie szklanki pójdą na podłogę,

będzie chodzić w szkle, będzie łamać sobie wszystkie swoje obcasy, potłucze sobie łokcie,

podrze sobie kieckę i wszystkie w niej zawarte w sznurki. Ona prosi, żebym do niej wrócił.

Że będzie dobra jak nigdy, bardziej dobra, bardziej oddana. Ja mówię na to, że nie. Mówię:

raz mam tłumaczyć czy dwa razy mam ci to wytłumaczyć, że już nie chcę nigdy z tobą być i

albo ze mnie zejdziesz, albo sam to zrobię. Ona mówi, że mnie kochała. Ja mówię, że też ją

kochałem, że zawsze mi się podobała, chociaż najpierw była dziewczyną Lola i chociaż

zanim była moja, to jego samochód był lepszy, to wszystko Lolo miał lepsze, lepsze buty,

lepsze spodnie, lepsze pieniądze. Że chciałem go zabić, bo nie był dla Magdy dobry, tylko

raczej szorstki. Że potem chociaż była moja, zawsze byłem dla niej, zawsze byłem za nią.

Chociaż nie zawsze było dobrze, co już mówiłem, gdy owszem, kradła ciuchy ze sklepów,

wycinała kody w przymierzalni. Kolczyki, torebki, cienie do oczu. Wszystko w torbę i w

siatkę. Nie było dobrze, gdyż musiałem potem raz błyszczeć oczami, chociaż przeważnie jej

się udawało, co wpływało dodatnio na jej humor. Poza tym miała tę wadę, że była młodsza, o

co zresztą mieli mi za złe moi rodzice. Poza tym było wszystko odpowiednio, mówiła często,

że nie innego chłopca, ale właśnie mnie i to uczucie jest dla mnie, a nie dla nich.

Przychodzi Lewy, mówi, że wie i że Magda to bardziej niż zwykła szmata spod

dworca, niż te, co stoją na Głównym. Bordowe na pysku, brudne. Również te od Ruskich.

Rozumiem, ale co to, to już nie mogę pozwolić. Żeby ktoś Lewego pokroju tak powiedział,

więc wstaję. Żeby ktoś z tikiem komputerowym mówił mi, jakie jest moje życie, jakie są

moje uczucia, co mam robić, a co nie, czy Magda jest dobra, czy nie, bo tego to już nawet w

grobie może nikt nie udowodni, jaka jest prawda o Magdzie. Żeby oceniał jej sumienie, jak

sam wjechał samochodem w Arletę z poczucia zemsty, czego by nikt Arlecie nie zrobił,

chociaż jest jaka jest. Więc wstaję. Patrzę w jego skaczące oko, tak z bliska, żeby wiedział,

jak jest. Milcząc patrzy głęboko w swoje piwo. Mówi, że toczy się w mieście w ostatnich

dniach wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną. Myśli, że zmienił temat. Temat jest

ciągle ten sam, Lewy. Wiem, że czy się toczy wojna, czy się nie toczy, to ją miałeś przed

Lolem, wiem, że wszyscy ją mieliście przede mną i znów teraz wszyscy będziecie ją mieć, bo

od dzisiaj jest wasza, bo od dzisiaj jest pijana i jest czynna całą dobę, świecą jej żarówki

osiemdziesiątki w oczach, świeci jej język w ustach, świeci jej neon nocny między nogami,

idźcie ją wziąć, wszyscy po kolei. Ty, Lewy, na pierwszy rzut, bo ciebie znam, wiem jaki

jesteś, dla ciebie najświeższe mięso, bo ty musisz w życiu dostać same najlepsze rzeczy, samą

piankę, kawkę ze śmietanką, najszybszy komputer, najlepszą klawiaturę, złoty telefon na

złotej tacy, więc jak chcesz, masz Magdę, gdyż ona jest najlepsza, ma złote serce. Ma złote

serce, gdy kładzie ci na głowie rękę i mówi co by chciała. Ma złote serce, wszystko potrafi

osiągnąć, ale w taki sposób, że jeszcze jak płacisz, to czujesz się jakbyś pożyczał. Że czujesz

się, jakbyś zastawiał się w lombardzie. Ma złote serce, jest delikatna i romantyczna, na

przykład lubi zwierzęta i często gęsto mówi, że chciałaby mieć różne zwierzęta, lubi oglądać

chomiki w akwariach. Może nawet chciałaby mieć później dziecko, ale tylko pięcioletnie,

takie co by urodziło się, jak miało pięć lat i nigdy nie urosło. Z odpowiednim imieniem.

Klaudia, Maks, Aleks. Małe dziecko, pięcioletnie, a ona już zawsze by miała siedemnaście

lat, by prowadziła go pod ramię rynkiem, w swojej sukni ze sznurków, w swoich obcasach.

By je nosiła w swoich torebkach ze szminką w jednej przegródce. Ona by z tym dzieckiem

tańczyła w dyskotece, przychodziłyby gazety i robiły zdjęcia jej włosom, jakie są lśniące i

błyszczące, a dziecko brzydkie, bo twoje, Lewy, urodzone ze złamanym nosem, urodzone z

tikiem komputerowym, od urodzenia brzydkie, od urodzenia skurwysyńskie, bo twój syn to

by był z miejsca skurwysyn. Bo ty byś nie wiedział, jak być dla Magdy dobrym, jak ją

uczynić szczęśliwą. Jak jej z siebie dawać, nie pokazałbyś jej świata, tylko swoje

komputerowe gry, krew, rozpacz, ból. Ona nie jest do tego, ona jest do robienia z nią

delikatnych rzeczy.

Bo to jest Magda. Arleta przyszła, żebym dał jej ognia, mówi, że niby robię cyrk,

podobno tak Magda mówi. Proszę bardzo, oto są słonie, co przeze mnie idąc, zniszczyły moje

serce, oto są pchły. Oto są psy tresowane, gdyż byłem niczym psy tresowane, co nie dostają

nic w zamian, tylko jeszcze liścia na twarz i ani dziękuję, ani spierdalaj. Oto jestem psem

tresowanym, żeby prowadził samochód bez dachu. Ognia nie mam. Gdyż jestem wypalony. I

chcę teraz umrzeć. W ostatniej chwili, gdy będę umierał, chcę zobaczyć Magdę. Jak pochyla

się nade mną i mówi: nie umieraj. Nie umieraj, to wszystko moja wina, będę teraz z tylko

tobą, tylko nie umieraj, przecież nie o to tu chodzi, chodzi, żeby się dobrze bawić, a to

wszystko były takie żarty, tak naprawdę przed tobą nie byłam Z nikim, z innymi nie byłam

albo nawet nie byłam wcale, tak żartowałam, Żeby cię rozzłościć, palancie, teraz wszystko

będzie dobrze, będziemy mieć dziecko, Klaudię, Bryczka, Nikolę, wiesz zresztą, zawsze tego

chciałeś, będziemy je wozić w wózku, zobaczysz, jak będzie, tylko obiecaj, że nie umrzesz, a

teraz ja muszę iść do toalety, ponieważ Arleta bajeruje teraz takiego jednego, on mówi, że jest

prezesem i zna wszystkich, podobno dobie zresztą zna nawet, mówi: Silny, znam go, a ja nic,

cisza, nie powiedziałam mu, że jesteś moim chłopakiem, bo było inaczej, ale teraz mu

powiem, jaka jest prawda, żeby wiedział, jak jest.

Więc to najwyżej zrobię później jako ostateczność, gdyż Arleta mówi, że Magda teraz

wyszła gdzieś. Mówi, że nie wie gdzie. Mówi, że nie wie z kim. Mówię jej, czy jest moją

koleżanką czy też taką samą szmatą jak Magda. Ona mówi, że koleżanką. Ja mówię, że o co

wtedy kurwa chodzi. Ona mówi, że z Irkiem. Że Magda poszła z Irkiem popatrzyć na miasto,

pogapić się na samochody, zostać przyjaciółmi, ot po prostu. A więc z Irkiem. A więc dziecko

będzie jednak brzydkie. Gorsze bardziej niż z Lewym. Genetycznie nienormalne. Genetycznie

zboczone od urodzenia. Genetycznie bez sensu. Genetyczny skurwysyn. Od początku z

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: