John Hart - Król kłamstw.pdf - John Hart - uzavrano

JOHN

HART

KRÓL KŁAMSTW

Z języka angielskiego przełożyła Monika Wiśniewska

WYDAWNICTWO SONIA DRAGA

Tytuł oryginału: THE KING OF LIES

Redakcja: Jolanta Olejniczak, Mariusz Kulan Korekta: Anna Rzędowska, Beata Iwicka

Projekt okładki: Wydawnictwo Sonia Draga Zdjęcie na okładce: Sonia Draga

ISBN: 978-83-7508-011-7

Dystrybucja:

Firma Księgarska Jacek Olesiejuk

ul. Poznańska 91 05-850 Ożarów Mazowiecki

tel./fax (22)721 70 08

email: hurt@olesiejuk.pl

www.olesiejuk.pl

rzedaż wysyłkowa: ww.merlin.com.pl wwwempik.com

WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o.o. pi. Grunwaldzki 8-10, 40-950 Katowice

' (32) 782 64 77, fax (32) 253 77 28 e-mail: info@soniadraga.pl www.soniadraga.pl

Skład i łamanie:

STUDIO NOA, Ireneusz Olsza

www.dtp.studio-noa.com.pl

Podziękowania

Nic nie dzieje się w próżni i doprowadzenie do wydania książki nie należy do wyjątków.

Potrzeba na to czasu i wiary, a droga bywa długa. Pragnę wyrazić moją najszczerszą

wdzięczność tym, którzy przebyli ją wraz ze mną.

Przede wszystkim chciałbym podziękować mojej żonie, Katie, stanowiącej źródło

niewyczerpanego wsparcia i bezcennych rad. Ma tak doskonałe wyczucie stylu, że pisarz

może ją poprosić o zerkanie mu przez ramię. Kocham cię, skarbie. Mojemu agentowi i

dobremu przyjacielowi, Mickeyo-wi Choateowi, który się odważył dać szansę nowicjuszowi -

Katowice 2007. Wydanie I

Druk: Abedik SA.

Poznań, ul. Ługańska 1

Dla Katie

dzięki za wiarę i lekcje. Wyrazy wdzięczności chciałbym także przekazać memu wydawcy,

Peteowi Wolvertonowi, najbardziej zuchwałemu człowiekowi, jakiego było mi dane poznać, i

jednocześnie najbardziej kompetentnemu. Ostrej jak szpilka Katie Gilligan - dzięki za to, że

ze mną wytrzymałaś; jesteś najlepsza. Ogromne i szczere „dziękuję" również dla wszystkich

w St. Martins Press, St. Martins Minotaur i Thomas Dunne Books, którzy pracowali z

wielkim zaangażowaniem, aby książka ujrzała światło dzienne.

Wyrażam głęboką wdzięczność wszystkim, którzy przeczytali rękopis w jego najgorszej

formie i nadal nazywają mnie przyjacielem. Dziękuję także takim osobom, jak: Nancy i Bill

Stanbackowie, Kay i Norde Wilsonowie, John i Annie Hartowie, Mary Hart, Charlotte i Doug

Scudderowie, Sterling Hart, Ken Peck, Annie P Hart, John i Megan Stanbackowie,

Charlotte Kinlock, Mark Stanback, Nancy Popkin, Joy Hart, John Betts, Boyd Miller, Stan i

Ashley Dunhamowie, San-ders Cockman, Sean Scapelatto, George Guise, Linda Parker,

Darby Henley, Debbie Bernhardt Gray i Allison Wilson oraz David i Jennifer Wilsonowie -

ich dobra wola była niezwykle widoczna. Specjalne podziękowania dla Clinta i Jody

Robinsów, na których zawsze mogłem liczyć, i dla Marka Wittea, przyjaciela słowa pisanego,

który miał doskonały pomysł. Wielkie dzięki także dla Jamesa Randolpha, prawnika i

przyjaciela, który poświęcił swój czas, aby się upewnić, że nie zapomniałem zbyt wiele, jeśli

chodzi o prawo, i dla Ericka Ellsweiga, który wie, za co. Jeśli kogoś pominąłem, to tylko i

wyłącznie z mojej winy. Pozostałych zapewniam: pamiętam o was i wszystkim wam także

bardzo dziękuję.

Na swej drodze spotkałem także wielu innych - nigdy nie sądziłem, że przetnę ich ścieżki,

a oni mi pomogli uczynić z mojego przedsięwzięcia rzecz o wiele większą niż sobie

wyobrażałem. Chciałbym wyrazić wdzięczność Markowi Bozekowi i Russellowi Nuceowi,

którzy kupili prawa do filmu, a także Patowi Conroyowi, Martinowi Clarkowi, Steve'owi

Hamiltonowi, Thomasowi Perryemu, Markowi Childressowi i Sheri Reynolds - cudownym

pisarzom, którzy byli tak mili i przeczytali tę książkę, a potem podzielili się ze mną swymi

przemyśleniami. To był dla mnie prawdziwy zaszczyt.

Na koniec szczególne podziękowania dla Saylor i Sophie, moich córek, za zawieszenie

księżyca.

Rozdział 1

Słyszałem, że więzienie śmierdzi rozpaczą. Akurat. Jeśli więzienie śmierdzi jakimś

uczuciem, to jest nim strach: strach przed strażnikami, przed pobiciem albo zbiorowym

gwałtem, strach przed byciem zapomnianym przez tych, którzy kiedyś cię kochali, a teraz nie

jesteś pewien ich uczuć. Wydaje mi się jednak, że w głównej mierze to strach przed czasem i

tymi nieznanymi rzeczami, które zamieszkują niezbadane zakątki umysłu. Odsiadywanie

wyroku, tak się to nazywa - niezły żart. Bywam tu już wystarczająco długo, aby znać realia:

to nieustanne odczuwanie strachu, a nie siedzenie na tyłku.

Od jakiegoś czasu brałem kąpiel w tych więziennych perfumach, siedząc twarzą w twarz z

klientem, który właśnie dostał dożywocie bez możliwości ubiegania się o zwolnienie

warunkowe. Podczas procesu uznano go winnym, zresztą wcześniej mówiłem mu, że tak

będzie. Dowody były przytłaczające, a ława przysięgłych nie wykrzesała z siebie ani

odrobiny współczucia dla życiowego nieudacznika, który zastrzelił brata podczas kłótni o

telewizyjnego pilota. Dwunastu potencjalnych sojuszników, i żadnego z nich nie obeszło, że

był pijany, naćpany i wcale nie chciał tego zrobić. Nikogo nie obchodziło, że jego brat był

dupkiem; ani ławy przysięgłych, ani nawet mnie. Ja chciałem mu jedynie wyjaśnić zasady

składania apelacji, odpowiedzieć na ewentualne pytania i wynieść się stąd. Wniosek do stanu

Karolina Północna o wypłacenie honorarium poczeka do jutra.

Przez większość czasu moje uczucia odnośnie wybranej przeze mnie profesji pozostawały

w najlepszym razie ambiwalentne, ale w dni takie jak ten nienawidziłem bycia prawnikiem; ta

nienawiść tkwiła zakorzeniona we mnie tak głęboko, że się bałem, iż coś jest ze mną nie w

porządku. Skrywałem ją tak, jak inni ukrywaliby jakieś zboczenie. Dzisiaj było jeszcze gorzej

niż zazwyczaj. Może to ta sprawa albo klient lub też emocjonalne następstwa kolejnej

niepotrzebnej tragedii. Setki razy bywałem w tym pomieszczeniu, ale z jakiegoś powodu tym

razem czułem się inaczej. Ściany zdawały się chwiać i przez chwilę ogarnęło mnie poczucie

dezorientacji. Próbując je z siebie strząsnąć, odkaszlnąłem i wstałem. Wieści były gorzej niż

złe, ale przecież to nie ja podjąłem decyzję o wszczęciu procesu. Kiedy wyszedł wtedy

chwiejnym krokiem z przyczepy, zakrwawiony i łkający, w jednej dłoni trzymał pistolet, a w

drugiej pilota. Środek dnia, a on był pijany w trzy dupy Sąsiad wyjrzał przez okno, gdy mój

klient zaczął wrzeszczeć. Zobaczył krew, pistolet i zadzwonił po gliny. Żaden prawnik nie

wygrałby tego procesu - co zresztą jasno dałem mu do zrozumienia. Może i udałoby mi się

wywalczyć dla niego dziesięć lat, ale nie zgodził się, aby wnieść apelację. Nawet nie chciał o

tym słyszeć.

Pewnie miał zbyt duże poczucie winy, a może jakaś część jego potrzebowała kary Tak

czy inaczej było już po wszystkim.

W końcu oderwał spojrzenie od więziennych japonek, które przed nim miały okazję

poznać jakieś tysiąc stóp, i utkwił je w mojej twarzy. Jego mokre nozdrza lśniły w ostrym

świetle, a zaczerwienione gałki oczne drżały nerwowo, przerażone tym, co zobaczyły w

rozsypanych jak układanka myślach. To on pociągnął za spust i wreszcie dotarła do niego

brutalna prawda. Wyryła piętno na jego twarzy w ciągu tych ostatnich kilku godzin, gdy

rozmawialiśmy. Jego zaprzeczenia dotarły do charczącego końca, a ja przyglądałem się

niewzruszenie, jak nadzieja zadrżała i umarła. Wszystko to już nieraz miałem okazję oglądać.

Mokry kaszel, jego lewe przedramię rozmazujące śluz po policzku.

- A więc to koniec? - zapytał.

Nie kłopotałem się odpowiedzią. Zresztą sam już sobie przytakiwał, a ja widziałem jego

myśli, zupełnie jakby były wypisane w wiszącym między nami wilgotnym powietrzu:

dożywocie bez możliwości zwolnienia warunkowego, a on nie miał nawet dwudziestu trzech

lat. Potrzeba było wielu dni, aby ta okrutna prawda przebiła się przez beznadziejne zacho-

wanie w stylu twardziela, którym emanował każdy matoło-waty zabójca, uważając je za

jakieś chore, przysługujące mu prawo. Może ten akurat był mądrzejszy, niż wcześniej uwa-

żałem. W tym krótkim czasie, jaki minął, odkąd sędzia odczytał wyrok, jego spojrzenie stało

się spojrzeniem dożywotniego skazańca. Pięćdziesiąt, może sześćdziesiąt lat za tymi samymi

murami z czerwonej cegły. Bez szansy na zwolnienie warunkowe. Nie dwadzieścia lat, nie

trzydzieści ani nawet czterdzieści, lecz dożywocie: reszta życia za kratkami. Mnie osobiście

coś takiego by zabiło, taka była prawda.

Zerknąłem na zegarek. Byłem tutaj od prawie dwóch godzin, co stanowiło mój limit. Z

doświadczenia wiedziałem, że moje ubranie zdążyło już przesiąknąć zapachem więzienia.

Widziałem wilgoć w miejscach, gdzie jego dłonie dotykały marynarki. Dostrzegł moje

spojrzenie i opuścił wzrok. Jego słowa rozpłynęły się w nieruchomym powietrzu, pozo-

stawiając po sobie próżnię, w której osiadło moje ciało, gdy wstałem. Nie wyciągnąłem ręki,

aby uścisnąć jego dłoń, a on nie wyciągnął swojej, ale dostrzegłem, że drżą mu palce.

W wieku dwudziestu trzech lat przedwcześnie się postarzał i coś, co można by uznać za

współczucie, wkradło się do serca, o którym sądziłem, że nie jest zdolne do takich uczuć.

Zaczął płakać. Łzy skapywały na brudną podłogę. Był zabójcą, co do tego nie było żadnych

wątpliwości, ale jutro z samego rana udawał się do piekła na ziemi. Niemal wbrew woli

wyciągnąłem rękę i położyłem mu na ramieniu.

Nie podniósł wzroku, ale wyszeptał, że jest mu przykro, a ja wiedziałem, że tym razem mówi

szczerze. Stanowiłem jego ostatni kontakt z prawdziwym światem, tym z drzewami.

Wszystko inne zostało mu odebrane ostrymi jak brzytwa realiami wyroku. Jego ramiona

zaczęły opadać pod moją dłonią i poczułem nicość tak olbrzymią, że niemal namacalną. Oto,

gdzie byłem, kiedy poinformowano mnie, że wreszcie znaleziono ciało mego ojca. Ironia

losu, prawda?

W drodze z aresztu hrabstwa Rowan do kancelarii prokuratora okręgowego towarzyszył

mi wysoki, grubokościsty woźny sądowy ze szczeciną tam, gdzie większość z nas ma włosy

Kiedy mijaliśmy korytarze, gdzie się tłoczyli petenci, nie zawracał sobie głowy

prowadzeniem rozmowy towarzyskiej, a ja go do tego nie zmuszałem. Nigdy nie byłem

typem gaduły

Prokurator okręgowy był niskim, pulchnym mężczyzną. Potrafił na zawołanie wyłączać

błysk w oczach. Dla niektórych był politykiem, otwartym i ciepłym. Dla innych zimnym,

bezdusznym urzędnikiem. A dla kilku z nas, pozostających za kurtyną, był normalnym

facetem - znaliśmy go i lubili. Zarobił dwie kulki za ojczyznę, a jednak nigdy nie patrzył z

góry na ludzi takich jak ja. Szanował mego ojca, mnie jednak lubił jako człowieka i

właściwie nie miałem pewności, dlaczego. Może dlatego, że nigdy nie zapewniałem krzykli-

wie o niewinności moich winnych klientów w sposób, w jaki czyniła to większość obrońców

A może z powodu mojej siostry, ale to zupełnie inna historia.

- Work - rzekł, nawet nie wstając, kiedy wszedłem do jego gabinetu. - Cholernie mi

przykro. Ezra był naprawdę świetnym prawnikiem.

Mnie, jedynego syna Ezry Pickensa, kilkoro ludzi znało jako Jacksona Workmana

Pickensa. Wszyscy inni nazywali mnie „Work" *, co - jak mi się zdaje - uważali za zabawne.

Work (ang.) - praca (przyp. tłum.).

- Douglas. - Skinąłem głową, odwracając się na odgłos

zamykających się za mną drzwi gabinetu. Woźny wyszedł.

- Gdzie go znaleźliście? - zapytałem.

Douglas wsunął pióro do kieszonki koszuli i oczy przestały mu błyszczeć.

To nie jest normalna procedura, Work, więc nie oczekuj jakiegoś wyjątkowego

traktowania. Jesteś tutaj, ponieważ uznałem, że zanim rozniosą się wieści, powinieneś

usłyszeć to ode mnie. - Zamilkł na chwilę i wyjrzał przez okno. - Pomyślałem, że może

powiedziałbyś o tym Jean.

Co moja siostra ma z tym wspólnego? - zapytałem, świadomy tego, że mój głos odbija

się echem od ścian tej niewielkiej zamkniętej przestrzeni. Omiótł mnie spojrzeniem i przez

chwilę byliśmy dla siebie obcymi ludźmi.

Nie chcę, aby przeczytała o tym w gazetach. A ty? -Jego głos stał się chłodniejszy. -

Wzywając cię tutaj, oddaję ci przysługę, Work. Nie mogę powiedzieć nic więcej ponad to, że

znaleźliśmy jego ciało.

Od jego zaginięcia minęło osiemnaście miesięcy, Douglas: cholernie dużo czasu

pełnego pytań, szeptów i spojrzeń rzucanych przez ludzi, kiedy myślą, że tego nie widzisz.

Masz pojęcie, jakie to trudne?

Nie jestem pozbawiony współczucia, Work, ale to niczego nie zmienia. Nie

skończyliśmy jeszcze nawet oględzin miejsca zbrodni. Nie mogę rozmawiać na temat tej

sprawy z członkiem palestry. Wiesz, jak źle by to wyglądało.

Daj spokój, Douglas. To mój ojciec, a nie jakiś bezimienny diler narkotyków. - Nie

poruszyło go to. - Na miłość boską, znasz mnie praktycznie od zawsze.

 To prawda - znał mnie, odkąd byłem dzieckiem - ale jeśli istniał jakiś powód do okazania

uczuć, nie można było tego wyczytać z jego oczu. Usiadłem i potarłem dłonią twarz. Czułem

unoszący się wokół więzienny smród i zastanowiłem się, czy on także go czuje.

 13

Możemy krążyć wokół tematu - kontynuowałem łagodniejszym tonem - ale wiesz, że

powiedzenie mi o tym jest jak najbardziej właściwe.

To zabójstwo, Work, i zanosi się na to, że to będzie najgłośniejsza zbrodnia, jaka się

wydarzyła w hrabstwie w ciągu ostatniej dekady. Stawia mnie to w trudnym położeniu. W

mediach będzie dosłownie wrzało.

Muszę wiedzieć, Douglas. Najbardziej uderzyło to w Jean. Od tamtego wieczoru nie jest

tą samą osobą, sam to widziałeś. Jeśli mam jej powiedzieć o śmierci naszego ojca, muszę

podać jakieś szczegóły, będzie chciała je poznać. Do diabła, to przecież niezbędne. Przede

wszystkim jednak muszę wiedzieć, jak kiepsko to wygląda. Trzeba będzie ją przygotować.

Jak sam powiedziałeś, nie powinna przeczytać o tym w jakiejś gazecie. - Urwałem, wziąłem

głęboki oddech i skupiłem się. Musiałem się dostać na miejsce zbrodni, a na to była mi

potrzebna jego zgoda. - Z Jean trzeba właściwie postępować.

 Podparł palcami podbródek. Setki razy widziałem, jak to robi. Jean była moją kartą

atutową i on o tym doskonale wiedział. Moją siostrę z córką prokuratora łączyła kiedyś

szczególna więź. Razem dorastały, były najlepszymi przyjaciółkami i siedziały w tym samym

samochodzie, kiedy pijany kierowca zjechał na przeciwny pas i zderzył się z nimi czołowo.

Jean doznała jedynie lekkiego wstrząśnie-nia mózgu, a córka Douglasa zginęła, niemal

obcięło jej głowę. Równie dobrze mogło być na odwrót. Jean śpiewała na pogrzebie

przyjaciółki. Jej widok nawet teraz wyciskał łzy z oczu Douglasa. Dorastała pod jego dachem

i byłem przekonany, że poza mną tylko on potrafi tak odczuwać jej ból.

 Zapanowała cisza i wiedziałem, że mojej strzale udało się przebić przez tę jedną maleńką

szczelinę w jego zbroi. Nie dając mu czasu na długie zastanawianie się, kontynuowałem:

 -Minęło dużo czasu. Jesteście pewni, że to on?

 14

To Ezra. Na miejscu zbrodni jest teraz koroner, który sporządzi oficjalny raport, ale

rozmawiałem z detektyw Mills i zapewnia mnie, że to on.

Chcę zobaczyć, gdzie to się stało.

 Moje słowa zatrzymały go, przyłapały z otwartymi ustami. Patrzyłem, jak je zamyka.

Kiedy już miejsce zostanie oczyszczone...

Teraz, Douglas. Proszę.

 Może było coś w mojej twarzy, a może to z powodu naszej znajomości i sympatii, jaką

mnie darzył. Może jednak chodziło o Jean. W ostatecznym rozrachunku powód jest bez

znaczenia.

 -Pięć minut - oświadczył. - I nie odejdziesz od detektyw Mills nawet na krok.

 Mills spotkała się ze mną na parkingu przed opuszczonym centrum handlowym, gdzie

znaleziono ciało. Na wyglądała na uszczęśliwioną. Wkurzenie promieniowało od podeszew

jej drogich butów aż do czubka męskiej fryzury. Ostre rysy twarzy podkreślały jej z natury

podejrzliwe spojrzenie. Nie można jej było nazwać piękną, ale była całkiem zgrabna. Na oko

miała jakieś trzydzieści pięć lat - mniej więcej tyle co ja - i była samotnicą. Wbrew

spekulacjom krążącym po barze dla prawników, nie była homo. Nie znosiła po prostu

prawników, przez co mnie wydawała się w porządku.

Musiałeś chyba pocałować prokuratora w sam tyłek, Work. Nie mogę uwierzyć, że się

John Hart - Król kłamstw.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: