03 Kahn James - Gwiezdne wojny [Powrót Jedi].pdf - Fantasy & SF - md_rapid

James Kahn

Gwiezdne wojny – Powrót Jedi

Prolog

Głębia przestrzeni. Istniała długość, szerokość i wysokość; jednak te trzy wymiary

zwijały się, tworząc zakrzywioną czerń, mierzalną jedynie migotaniem gwiazd, mknących

poprzez otchłań, by zniknąć w nieskończoności. Głębia kosmosu.

Gwiazdy znaczyły upływ czasu wszechświata. Były tu dogasające, pomarańczowe

głownie, błękitne karły i podwójne Ŝółte olbrzymy. Były kolapsujące gwiazdy neutronowe i

gniewne supernowe, wrzące w lodowatej pustce. Gwiazdy rodziły się, pulsowały i

umierały. Była teŜ Gwiazda Śmierci.

Gwiazda Śmierci orbitowała na skraju Galaktyki, wokół zielonego księŜyca Endor —

księŜyca, którego planeta macierzysta dawno temu rozpadła się w nie-odgadnionym

kataklizmie i rozpłynęła w nicość. Gwiazda Śmierci była opancerzoną Stacją Bojową Im-

perium, niemal dwukrotnie większą od swej poprzedniczki, zniszczonej przed wielu laty

przez flotę Rebeliantów. Niemal dwukrotnie większą i ponad dwukrotnie potęŜniejszą. Jej

budowa jeszcze trwała.

Ta nie dokończona kula zwisała nad Ŝywym, zielonym światem Endoru, wyciągając ku

niemu macki konstrukcji. Przypominały chwytne odnóŜa jadowitego pająka.

Imperialny Gwiezdny Niszczyciel zbliŜał się do gigantycznej stacji bojowej z prędkością

rejsową. Był ogromny jak miasto, lecz poruszał się z niezwykłą gracją, niby wąŜ morski.

Ochraniało go mniej więcej dziesięć myśliwców Twin Ion Engine — o podwójnym napędzie

jonowym. Czarne, podobne do owadów jednostki przemykały wokół niszczyciela we

wszystkie strony — badały przestrzeń, sondowały, przegrupowywały się i lądowały,

Bez najmniejszego dźwięku otworzyło się główne stanowisko startowe statku. Zajaśniała

zapłonowa struga wylotowa i imperialny prom przemknął z mroku hangaru w mrok

przestrzeni, w stronę nie dokończonej Gwiazdy Śmierci.

W kabinie dowódca i drugi pilot, wpatrzeni w instrumenty, kontrolowali sekwencję

lądowania. Wykonywali ten manewr juŜ tysiące razy, mimo to obaj byli wyraźnie

zdenerwowani. Dowódca wcisnął przełącznik transmitera,

— ST trzysta dwadzieścia jeden do stanowiska dowodzenia. Kod Wejściowy Niebieski.

Rozpoczynamy manewr zbliŜania. Wyłączcie pole ochronne.

W odbiorniku odezwały się trzaski, potem głos kontrolera portu:

— Dezaktywacja deflektora osłony po uzyskaniu potwierdzenia transmisji kodu.

Przygotujcie się...

W kabinie zapadła cisza. Dowódca przygryzł wargę i uśmiechnął się nerwowo do

drugiego pilota.

— Byle szybko — mruknął. — śeby to nie trwało za długo. On nie lubi czekać.

Starali się nie patrzeć za siebie, w stronę przedziału pasaŜerskiego, gdzie zgodnie z

regulaminem lądowania wygaszono światła. Dobiegający stamtąd odgłos mechanicznego

oddechu potęgował nerwowość załogi.

W dole, w sterowni Gwiazdy Śmierci, wzdłuŜ pulpitów sterowniczych poruszali się

sprawnie operatorzy. Kontrolowali cały ruch w tym obszarze, otwierali korytarze

- 217 -

przelotowe, kierowali jednostki do odpowiednich rejonów. Kontroler pola spojrzał nagle

przeraŜony na swój monitor. Ekran ukazywał Stację Bojową, Endor i sieć energii — pole

deflektora — rozciągające się z zielonego księŜyca, by objąć Gwiazdę Śmierci. Teraz

jednak sieć ochronna otwierała się, tworząc tunel. A tunelem płynął niczym nie

powstrzymywany czarny punkcik imperialnego promu.

Kontroler pola natychmiast wezwał dowódcę. Nie wiedział, jak powinien reagować,

— O co chodzi?

— Ten prom ma pierwszy stopień priorytetu — kontroler starał się, by w jego głosie

brzmiało raczej niedowierzanie, niŜ strach.

Oficer tylko raz spojrzał na ekran. Od razu zrozumiał, kto jest pasaŜerem.

— Vader! — szepnął do siebie. Przeszedł do iluminatora, skąd mógł obserwować

końcowe manewry lądującej jednostki,

— Zawiadom komendanta, Ŝe przybył prom Lorda Vadera.

Stateczek przysiadł miękko. Wobec ogromu hali lądowiska wydawał się całkiem maleńki.

Setki Ŝołnierzy stanęły w szyku, otaczając podstawę rampy wejściowej: szturmowcy w

białych pancerzach, oficerowie w szarych mundurach i elitarna Gwardia Imperialna w

czerwonych kostiumach. Stanęli na baczność, gdy wkroczył Moff Jerjerrod — wysoki,

szczupły i arogancki dowódca Gwiazdy Śmierci. Bez pośpiechu przeszedł wzdłuŜ

szeregów Ŝołnierzy aŜ do rampy promu.

Jerjerrod nie uznawał pośpiechu, gdyŜ pośpiech sugerował, Ŝe chciałby się znaleźć

gdzie indziej. A przecieŜ był człowiekiem, który trafił dokładnie tam, gdzie chciał. Wielcy

ludzie nigdy się nie spieszą, jak często mawiał. Wielcy ludzie zmuszają do pośpiechu

innych.

Ambicja nie odebrała mu jednak rozsądku. Nie mógł lekcewaŜyć wizyty kogoś takiego,

jak ten wielki Czarny Lord. Stał więc obok promu i czekał — z szacunkiem, lecz bez

nadgorliwości.

Właz opadł nagle, a Ŝołnierze wypręŜyli się jeszcze bardziej. Z początku w otworze

widzieli jedynie ciemność, potem stopnie. Usłyszeli charakterystyczny oddech, niby

tchnienie maszyny. Wreszcie z pustki wyszedł Darth

Vader, Lord Sith.

Zszedł rampą, spoglądając na zgromadzone wojsko.

Zatrzymał się obok Jerjerroda, który z uśmiechem

skłonił głowę.

— To niespodzianka i przyjemność, Lordzie Vader.

Pańska obecność jest dla nas zaszczytem.

— Darujmy sobie uprzejmości, komendancie

— zdawało się, Ŝe głos Vadera dobiega z dna studni.

— Imperator martwi się wolnym postępem budowy.

Przyleciałem, by dopilnować realizacji planu.

Jerjerrod zbladł. Nie takiego powitania się spodziewał.

— Zapewniam, Lordzie Vader, Ŝe moi ludzie pracują

najszybciej, jak mogą.

— MoŜe zdołam skłonić ich do przyspieszenia tempa.

Znam sposoby, które nie przyszłyby panu do głowy —

warknął przybysz. Oczywiście, miał swoje sposoby; był

z tego znany. Wiele, bardzo wiele sposobów.

Jerjerrod mówił spokojnie, choć gdzieś z głębi duszy upiór strachu torował sobie drogę

do jego gardła.

— To nie będzie konieczne, panie. Stacja zostanie ukończona zgodnie z planem. Nie ma

Ŝadnych wątpliwości.

- 218 -

— Obawiam się, Ŝe Imperator nie podziela pańskiego optymizmu.

— Lękam się, Ŝe Ŝąda rzeczy niemoŜliwych — odparł komendant.

— MoŜe więc sam mu pan to wyjaśni, gdy przybędzie — twarz Vadera była niewidoczna

pod czarną maską ochronną, lecz w modyfikowanym elektronicznie głosie wyraźnie

zabrzmiała groźba.

Jerjerrod zbladł jeszcze bardziej.

— Imperator chce tu przylecieć?

— Owszem, komendancie. I nie będzie zachwycony opóźnieniem realizacji planu — gość

mówił głośno, by usłyszało go jak najwięcej ludzi.

— Zdwoimy wysiłki, Lordzie Vader.

Jerjerrod nie przesadzał. PrzecieŜ w chwilach szczególnej potrzeby nawet wielkich ludzi

moŜna zachęcić do pośpiechu.

— Mam nadzieję, komendancie — Vader znowu zniŜył głos. — LeŜy to w pańskim

interesie. Imperator nie zniesie dalszego opóźniania ostatecznej likwidacji tej bezprawnej

Rebelii. Otrzymaliśmy tajne wieści — mówił szeptem, by usłyszał wyłącznie Jerjerrod.

— Flota Rebeliantów gromadzi siły, łącząc się w jedną, gigantyczną armadę. Nadchodzi

moment, gdy zgnieciemy ich bez litości, jednym ciosem.

Przez ułamek sekundy zdawało się, Ŝe jego oddech przyspieszył, lecz zaraz wrócił do

dawnego rytmu, wydobywając się spod maski niby podmuch lekkiego wiatru.

- 219 -

ROZDZIAŁ I

Na zewnątrz chatki z suszonej w słońcu cegły burza piaskowa wyła jak bestia, która nie

moŜe skonać. Przytłumiony jęk dobiegał do wnętrza.

Wśród murów było chłodniej, ciszej i ciemniej. Tam wyła bestia burzy, tu zaś, w

królestwie cieni i nieostrych konturów, pracowała okryta opończą postać.

Opalone dłonie trzymające złoŜone instrumenty wysuwały się z rękawów

przypominającej kaftan szaty, Postać przykucnęła na ziemi. Obok leŜało niezwykłe,

dyskokształtne urządzenie. Z jednej strony sterczały pęki przewodów, z drugiej, na płaskiej

powierzchni, wyryto jakieś symbole. Człowiek przymocował przewody do gładkiego,

cylindrycznego uchwytu, przeciągnął przez biologiczne z wyglądu złącze i połączył razem

za pomocą innego narzędzia. Skinął na cień w kącie, a ten potoczył się ostroŜnie ku

niemu.

— Wrrrr-dit duiit? — spytał nieśmiało niewielki R2, Zatrzymał się o pół metra od człowieka

w opończy i jego dziwnego aparatu.

MęŜczyzna skinął na robota, by zbliŜył się jeszcze trochę. Erdwa Dedwa migocząc

pokonał dzielącą ich odległość. Dłonie człowieka zawisły nad niewielką kopułą robota,

Drobny piach uderzał o zbocza wydm na Tatooine. Zdawało się, Ŝe wiatr wieje ze

wszystkich stron równocześnie: miejscami nabiera potęgi huraganu, gdzie indziej wiruje

trąbą powietrzną, by nagle bez przyczyny zamrzeć w bezruchu.

Droga wiła się przez pustynną równinę. Ulegała ciągłym zmianom — w jednej chwili

zasypywał ją brunatnoŜółty piach, w następnej wiatr wymiatał go do czysta. Migotała w

rozgrzanym nad ziemią powietrzu. Była bardziej efemeryda, niŜ szlakiem, drogą, którą jed-

nak naleŜało podąŜać. Nie istniała inna, wiodąca do pałacu Jabby Hutta.

Jabba był najohydniejszym gangsterem w Galaktyce, zamieszanym w przemyt, handel

niewolnikami i morderstwa. Wszędzie miał swoich agentów. Kolekcjonował i sam wymyślał

okrucieństwa, a jego dwór był miejscem nieporównywalnego zepsucia. Mówiło się, Ŝe

Jabba wybrał na swą rezydencję Tatooine, gdyŜ miał nadzieję, Ŝe jedynie w wypalonym

tyglu tej planety jego dusza nie przegnije całkowicie — gorące słońce zapiekało ropiejące

wrzody,

W kaŜdym razie było to miejsce, o którym niewielu uczciwych ludzi wiedziało, a jeszcze

mniej do niego docierało — siedlisko zła, gdzie nawet najmęŜniejsi drŜeli przed złością

ohydnego Jabby.

— Puut-wIIt beDOO gang uubi DIIp — zwokalizował Erdwa Dedwa,

— Pewnie, Ŝe się martwię — odparł Ce Trzypeo. — l ty teŜ powinieneś. Biedny Lando

Calrissian nigdy stąd nie powrócił. WyobraŜasz sobie, co z nim zrobili? Erdwa gwizdnął

zatroskany.

Złocisty android brnął przez sypki piach wydmy, aŜ znieruchomiał, gdy przed nim wyłonił

się nagle mroczny pałac Jabby, Erdwa wpadł niemal na niego i pospiesznie przemknął na

skraj drogi.

— UwaŜaj, jak chodzisz, Erdwa. — Ce Trzypeo ruszył dalej, chociaŜ wolniej, u boku

swego małego przyjaciela. — Dlaczego Chewbacca nie mógł przekazać tej wiadomości?

Nie, kiedy tylko trafi się jakaś niebezpieczna misja, od razu przychodzą do nas. Nikt się nie

martwi o roboty. Zastanawiam się czasem, dlaczego właściwie robimy to wszystko.

Burczał bez przerwy, pokonując ostatni odcinek zasypanej ciągle drogi. Wreszcie stanęli

pod bramą pałacu — masywne, Ŝelazne wrota wznosiły się poza zasięg wzroku Trzypeo.

Były elementem ciągu kamiennych i Ŝelaznych konstrukcji tworzących kilka ogromnych,

cylindrycznych wieŜ, wieńczących górę ubitego piachu.

Roboty rozglądały się niepewnie, szukając oznak Ŝycia, kogoś, kto by wyszedł im na

spotkanie, albo urządzenia sygnalizacyjnego, którym obwieściliby swoją obecność.

- 220 -

PoniewaŜ nie znalazły niczego, co moŜna by zaliczyć do jednej z tych trzech kategorii, Ce

Trzypeo zebrał się na odwagę (tę funkcję zaprogramowano mu juŜ dawno), trzy razy

delikatnie zastukał w metal wrót i odwrócił się natychmiast.

— Chyba nikogo nie ma — poinformował przyjaciela. — Wracajmy. Powiemy o tym panu

Luke.

Wtedy właśnie w samym środku płaszczyzny bramy otworzyła się niewielka klapka,

wypuszczając pajęcze, mechaniczne ramię, zwieńczone elektronicznym okiem, Oko

spojrzało na nich badawczo. Potem prze-mówiło,

— Tee chuta hhat yudd!

Trzypeo stał dumnie wyprostowany, mimo lekkiego drŜenia obwodów. Popatrzył prosto

w oko, wskazał na Erdwa Dedwa i na siebie.

— Erdwa Dedwawha bo Cetrzypeosha ey toota odd mischka Jabba du Hutt.

Oko uwaŜnie zlustrowało oba roboty, po czym zniknęło. Trzasnęła zamykana klapka.

— Buu-dIIp gaNUUg — szepnął zatroskany Erdwa. Trzypeo skinął głową.

— Nie sądzę, by nas wpuścili. Lepiej chodźmy. Odwrócił się, a Erdwa zahuczał pełnym

wahania czwórdźwiękiem.

Nagle rozległ się przeraźliwy, głośny zgrzyt i Ŝelazna brama wolno ruszyła w górę.

Roboty spojrzały niepewnie. Przed nimi ziała groźnie czarna jama. Czekały, bojąc się

wejść i bojąc się odejść.

— Nudd chaa! — rozległ się w mroku dziwaczny głos oka,

Erdwa zabrzęczał i ruszył w ciemność. Trzypeo wahał się przez chwilę, wreszcie pobiegł

za swym przysadzistym towarzyszem.

— Zaczekaj na mnie! — zawołał. A kiedy stanęli razem, dodał z wyrzutem: — Zgubisz się.

Wielkie wrota opadły z ogłuszającym hukiem, który rozbrzmiewał echem w ciemnej

pustce. Dwa przeraŜone roboty zamarły na moment. Potem niepewnie postąpiły do

przodu,

Natychmiast pojawili się trzej wielcy gamorreańscy straŜnicy — potęŜne, podobne do

wieprzków bestie, znane ze swej nienawiści do androidów. Nie skinąwszy im nawet,

popędzili oba roboty w głąb mrocznego korytarza. Gdy dotarli do pierwszego, słabo

oświetlonego rozwidlenia, jeden z nich burknięciem wydał jakieś polecenie. Erdwa

zapiszczał pytająco.

— Lepiej, Ŝebyś nie wiedział — odparł bojaźliwie złocisty android. — PrzekaŜmy szybko

wiadomość od pana Luke'a i wynośmy się.

Zanim zdąŜył wykonać kolejny krok, z półmroku bocznego tunelu wynurzyła się inna

postać: Bib Fortuna, prostacki majordomus zdegenerowanego dworu Jabby. Był wysokim,

humanoidalnym stworem, którego oczy. widziały tylko to, co powinny, a szata zasłaniała

wszystko. Z potylicy wyrastały mu dwie grube, mackowate wypustki, zaleŜnie od potrzeb

spełniające funkcje chwytne, zmysłowe lub badawcze. Bib zarzucał je na ramiona dla

ozdoby lub — gdy sytuacja wymagała zachowania równowagi — zwieszał z tyłu niby

podwójny ogon.

Stanął przed robotami i uśmiechnął się kwaśno.

— Die wanna wanga.

— Die wanna wanaga — odpowiedział formalnym tonem Trzypeo. — Przynosimy

wiadomość dla twego pana, Jabby Hutta.

Erdwa zagwizdał post scriptum, na co android skinął głową i dodał:

— I prezent.

Zastanowił się, a jego oczy błysnęły.

— Prezent? Jaki prezent? — szepnął głośno. Bib z Ŝalem pokręcił głową.

— Nee Jabba no badda. Me chaade su goodie. Wyciągnął dłoń do Erdwa Dedwa. Mały

robot cofnął się z lękiem.

- 221 -

03 Kahn James - Gwiezdne wojny [Powrót Jedi].pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: