Robbins David - Cień zagłady 1 - Fox - twierdza śmierci.pdf - David Robbins-cykl cień zagłady - klon24

1,FOX-TWIERDZA ŚMIERCI

t WOJOWNICY FEDERACJI WOLNOŚCI,

KDYNI SPRAWIEDUWI W. ŚWIECIE PRZEMOCY,

SZALEŃSTWA I ŚMIERCI!

PHANfOMWPRESS

FOX - TWIERDZA ŚMIERCI

- Znaleźliśmy to zaczepione o szczyt

wschodniego muru. Po tym wspięli się na

górę i poprzecinali nożycami druty kolcza

ste. Fosę przepłynęli bez trudu. Musiało

ich być co najmniej dwudziestu.

Ilu dostaliśmy? - padło pytanie z tłu

mu.

- Zabiliśmy jedenastu, a jednego do

padliśmy żywego. Ściślej mówiąc, schwy

tał go Gero. Gorsze jest jednak to, czego

zdołali dokonać. Zabili czterech członków

Rodziny, dziewięciu zranili, no i... -zawa

hał się - osiem kobiet zostało porwanych.

Młodziutka dziewczyna zaczęła cicho

płakać.

- Gdzie jest moja mama? - szepnęła,

patrząc na Hickoka. - Gdzie jest Lea?

Wojownik chrząknął z zażenowaniem.

Znajdziemy ją. Nie martw się.

DAVID ROBBINS

David Robbins

Fox -

twierdza

śmierci

1.FOX- TWIERDZA ŚMIERCI

2. ROZKAZ: ZABIĆ ARLĘ!

Przełożył

Piotr Skurzyński

3. POMŚCIĆ BLIŹNIACZE MIASTA

W PRZYGOTOWANIU KOLEJNE TOMY SERII

PHANTOM PRESS INTERNATIONAL

GDAŃSK 1993

Tytuł oryginału

Endworld. The Fox Run

Rozdział pierwszy

Redaktor

Józef Foromański

Blade przystanął na chwilę, czujnie nasłuchując. Wielka

sfora zdziczałych psów wciąż biegła jego śladem. Krople potu

ściekały mu po karku, wchłaniane przez zieloną, rozdartą ko-

szulkę opinającą muskularne ciało.

Sądząc po odgłosach, musiało go ścigać kilkanaście zgłod-

niałych bestii. Chciał zrzucić z ramienia dwuletniego kozła,

który z pewnością bardziej zainteresowałby zwierzęta niż ży-

wy mężczyzna, ale nie mógł się na to zdecydować. Nigdy nie

wracał do domu bez zdobyczy, a stracił całe trzy dni na wytro-

pienie tego jelenia i nie zamierzał zostawiać go psom.

Pobiegł dalej, nie wypuszczając z ręki cennej zdobyczy. Na

spoconych plecach podskakiwał skórzany kołczan, w którym

kołatało się kilka pierzastych strzał i krótki łuk, o jego uda

obijały się cztery noże doczepione do pasa.

Do Domu zostały mu najwyżej dwie mile... Gdyby udało

mu się zyskać kilkanaście minut, bez trudu dotarłby do bez-

piecznego schronienia. Jednak teraz nie mógł liczyć na pomoc

pozostałych członków Rodziny. Przecież nikt nie wiedział,

kiedy powróci, ani też, z jakiego nadejdzie kierunku.

Przebył niewielki strumyk przecinający mu drogę i rozpo-

czął mozolną wspinaczkę na wysokie wzgórze wznoszące się

na przeciwnym brzegu. Jazgotanie nasiliło się. Drapieżniki

były coraz bliżej, zapach krwi upolowanego kozła doprowa-

dzał je do szaleństwa.

Blade ujrzał prześwitującą między pniami drzew jasną po-

lanę, rozciągającą się od połowy stoku aż do szczytu. Wypadł

spomiędzy zarośli, lecz nim uczynił kilkanaście kroków, z lasu

wyłonił się przewodnik watahy, w paru susach przebył od-

ległość dzielącą go od ofiary i skoczył uciekającemu człowie-

kowi na plecy.

Szczęściem truchło kozła złagodziło siłę uderzenia, lecz

Ilustracja

Piotr Maria Górny

Projekt i opracowanie graficzne

Agnieszka Wójkowska

by ARRANGEMENT WITH DORCHESTER

PUBLISHING CO., INC.,

NEW YORK CITY, U.S.A.

by PHANTOM PRESS INTERNATIONAL

GDAŃSK 1993

Printed and bound in Germany

Wydanie I

ISBN 83-7075-335-3

i tak Blade upadł na kolana. Błyskawicznie puścił jelenia, wy-

ciągając jeden ze swoich noży bowie. Szerokie ostrze pokryte

było rdzawymi plamami... Spojrzał na warczącego, przyczajo-

nego do ataku psa.

Przed Wielkim Wybuchem rasę tę zwano owczarkami nie-

mieckimi. Zwierzę było potężne, wychudzone, głodne i strasz-

liwie niebezpieczne. Z długich wyszczerzonych kłów spływała

żółta piana.

Między człowiekiem a drapieżnikiem leżał zakrwawiony

kozioł.

- Chodź i zabierz swoje żarcie! - mruknął mężczyzna.

Pies postąpił o krok, wydając złowieszczy charkot. Blade

cisnął nożem, mierząc w naprężony grzbiet zwierzaka. Ostrze

drasnęło skórę, żłobiąc w niej krwawą bruzdę. Pies zakręcił

się z jękiem wokół ogona, nie pojmując, co mogło go zaatako-

wać. Nim zrozumiał, długa strzała ze świstem wbiła się w jego

bok. Owczarek padł w drgawkach na ziemię, barwiąc soczystą

trawę czerwienią.

Mężczyzna natychmiast nałożył na cięciwę drugi pocisk

i posłał go wprost w pierś kolejnego drapieżnika wybiegające-

go na polanę. Nie zdążył użyć łuku po raz trzeci. Z boku do-

skoczył do niego następny pies, wyglądający na mieszańca

dobermana ze spanielem, i szarpiąc go za nogę, obalił na zie-

mię.

Człowiek złapał za noże i trzymając po jednym w każdej

dłoni, zaczął rozpaczliwie bronić się przed opadłą go sforą.

Poderżnął gardziel najbliższemu kundlowi, gdy poczuł ostre

zęby wpijające się w jego łydkę. Zatopił ostrze w oku owczar-

ka, usiłującego przegryźć mu gardło, przedziurawił podbrzu-

sze następnemu... Jakiś pies złapał go za prawy nadgarstek

i natychmiast padł ze skowytem, kiedy bowie wbił się

w szczyt nosa, przebijając na wylot pysk napastnika.

Jednak wataha nie rezygnowała... Blade czuł, jak opuszcza-

ją go siły, stracił już dwa noże, pozostał mu ostatni...

Wtem głowa najzacieklejszego drapieżnika eksplodowała

krwawą miazgą, a w powietrzu przetoczył się grzmot wystrzału

z trzydziestki szóstki.

Gdzieś w górze rozległ się przeciągły, mrożący krew w ży-

łach wojenny okrzyk Apaczów.

„I Geronimo! Wariaci są jak nieszczęścia, zawsze chodzą

parami!" - pomyślał uszczęśliwiony. Już wiedział, że jeszcze

nie dzisiaj ma nadejść kres jego życia.

Kanonada nie ustawała. W piętnaście sekund padły cztery

zwierzaki, pozostałe pognały w stronę lasu. Nim skryły się

wśród drzew, zginęły dwa następne...

Powoli podniósł się, oglądając obrażenia, jakie odniósł

w walce. Szczęściem żadne z nich nie wyglądało na poważne.

Tylko lewy nadgarstek był rozszarpany niemal do kości.

Z wściekłością kopnął truchło psa, który mu to uczynił.

- Piesio już nie czuje tej kary - skomentował ktoś ze śmie

chem.

- Z całą pewnością ten facet nie należy do miłośników

zwierząt - dodał drugi głos.

Blade odwrócił się z uśmiechem, patrząc na zbliżających

się przyjaciół.

- Zawsze starasz się dojść do celu najtrudniejszą drogą? -

zapytał Hickok.

- On lubi utrudniać sobie życie. Uważa, że w ten sposób

kształtuje swój charakter. - Uśmiech na twarzy Geronima był

bezczelniejszy niż zazwyczaj.

- Weszliśmy na szczyt akurat wtedy, gdy psy ciebie do

padły. - Wskazał ręką na górę. - Od razu otworzyłem ogień.

Mam nadzieję, że nie zmarnowałem kuli, trafiając przypad

kiem w ciebie? - Roześmiał się.

- Chcesz powiedzieć, że celowałeś do psów? - Geronimo

udał wielkie zdziwienie.

Hickok sprawdził, czy wszystkie zwierzaki są martwe,

szturchając je lufą karabinu. Do szerokiego pasa doczepione

miał ozdobne kabury, w których tkwiły złociste colty pythony

o rękojeściach wykładanych masą perłową.

Był niepokonanym mistrzem we władaniu bronią palną, nikt

z Rodziny nie mógł mu dorównać ani w szybkości, ani w cel-

ności. Ze swymi rewolwerami nie rozstawał się ani na chwilę

od dnia Nazwania, czyli od rocznicy swych szesnastych

Hickok! - ocenił Blade.

Robbins David - Cień zagłady 1 - Fox - twierdza śmierci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: