Łysiak Waldemar - Ostatnia kohorta tom2.pdf - books(1) - nomaki

Waldemar Łysiak

Ostatnia kohorta

Tom 2

2005

XI.

Gdy zbliżyliśmy się do Vicetii, skąd prowadziła ku wschodowi Via Postumia, Fulviusz chciał ominąć

miasto, lecz setnik Adaloald, Got, którego dal nam komes Egfrid, rzekł:

- Panie, tam wśród straży biskupiej służy mój bratanek Liutperd, bystry chłopak. Zezwól mi jechać i

pogadać z nim. Wypytam czy szedł przez miasto, albo blisko miasta, wasz wróg, Seranus Cimber, i

czy da się w Vicetii uzupełnić zapasy, bo mąki długo już nie starczy, wkrótce będzie krucho.

Fulviusz wyraził zgodę. Adaloald wziął czterech gockich wojów (ci czterej zostali przy nim, gdy

reszta danych nam Gotów wróciła już - zgodnie z umową - do Egfrida; opuścili nas koło Ariminum).

Pojechał także Rega, i wziął ze sobą mnie tudzież Atenajosa, licząc, że mnich znający gwary

barbarzyńców usłyszy w mieście więcej.

Fałszywie noszony przez Adaloalda pierścień króla Teudeberta łatwo uchylał ostrogockie drzwi i

bramy, dlatego rychło Got przyniósł Redze wiadomość, że dowódca straży miejskiej i majordom

biskupa zezwalają nam stanąć obozem w zakolu rzeki biegnącej meandrami wzdłuż calutkiego

podgrodzia. Rega kiwnął głową:

- Uwiadom trybuna, Adaloaldzie. My tu jeszcze będziemy się kręcić, zejdziemy miasto, i przed

zmierzchem trafimy do obozowiska.

Nie wiem czy w jego decyzji tkwiło więcej rozwagi (chęci spenetrowania grodu), czy więcej

nostalgii (chęci powdychania smrodu miejskiego). Może to drugie, bo nie zaznaliśmy wnętrza

gwarnego miasta już od kilku tygodni, i niektórych (mnie również) trawiła tęsknota do „urbs”. Tutaj

bazaltowe chodniki nie były tak szerokie jak w Rzymie, gmachy (piętrowe pudła z kamieni

gabińskich) tak wysokie, a wille (rezydencje z marmurów i trawertynów) tak okazałe, dużo

widzieliśmy drewna i prowincjonalnej lichoty - lecz jednak było to duże miasto. Rozebrany amfiteatr

posłużył biskupom do wzniesienia z pogańskich głazów katedry, dawniej katolickiej, teraz zaś

ariańskiej, tudzież pałacu biskupiego. Ulice („itinery” dla pieszych i „actusy” dla fur) tętniły pulsem

roju. Zwłaszcza deptaki handlowe wokoło forum, prowadzące wzdłuż niskich ceglanych budynków

zawierających sklepy, gdzie wszystkim handlowano; były tu nawet baseny rybne z wodą, którą

doprowadzał akwedukt. Rega wypytał o ceny wina, mąki i oliwy; później udaliśmy się do latryny

publicznej, którą chłodziła fontanna; następnie zasiedliśmy w gospodzie, by odpocząć od tułaczki i

przypomnieć sobie kuchnię wielkomiejską. Dziewki, które zaczepiały każdego gościa,

przepędzaliśmy machnięciami rąk, jak przepędza się muchy ze stołu, lecz nikt nie machnął ręką kiedy

przysiadł się bezczelny kleryk. Miał lisią gębę, całą cętkowaną od starych wrzodów, i seplenił, bo

brakowało mu zębów na środku pyska. Gdyby zobaczył go Marcipor, mruknąłby: „- Źle”, węsząc

kłopoty. Kleryk zagadnął Atenajosa obcesowo:

- Salve* [* - Bądź pozdrowiony (łac).], braciszku! Widać, żeś świeżo przybyły, bom ja tutejszy i

wszystkich tutaj mnichów znam, rudych także...

Zawiesił głos, czekając odpowiedzi. „Avis” wytrzeszczył nań wzrok i spytał:

- Wolisz wino słodkie nocą, czy wiatr północny o poranku?

Tamten zdębiał, a Rega burknął:

- Zostawcie go, dobry człowieku, to wariat.

Intruz zwęził chytre ślepia:

- Ale nietutejszy wariat! Tutejszych znam co do jednego...

- Nietutejszy, wędrowny.

- Wędrowny wariat, no, no! Przebrał się w habit dla hecy wędrownej, czy dla hecy wariackiej?

- Nie, to biedny mnich, któremu złośliwe fata pomieszały rozum. Jego klasztor spalono.

- Który klasztor?

- Qho - rzekł „Avis”.

- Co on gada? - spytał intruz.

- Powiedział nazwę swego monasteru.

- Znam wszystkie klasztory. Takiego nie ma.

- Może i nie ma - wzruszył ramionami Rufus. - Ja nie znam się na klasztorach. Spotkaliśmy

biedaka w drodze i razem wędrujemy.

- A dokąd?

- Dokądkolwiek. Gdzie bogowie prowadzą.

- Bogowie? Jednego czcimy Boga, jednego jedynego na niebie i ziemi, wszechobecnego

Stworzyciela... - uśmiechnął się znowu tamten. - Mówiąc o bogach, wskazujesz, wędrowcze, ilu

pogańskich bogów?... Toż przecie tylko pogaństwo dawnej Romy mnożyło bogów. Czyżbyś uprawiał

bałwochwalstwo?

- Skąd! - prychnął Rega. - Mówię o dwóch Bogach: o Chrystusie i o Jego Przedwiecznym

Rodzicielu. Dwóch to chyba liczba mnoga, klecho? Mam prawo!

Palnął błąd, choć zdawało mu się, że wybieg jest celny. Kleryk pokazał resztki zębów, tym razem

już się nie śmiejąc:

- Tu nie rządzi katolickie prawo papieża o Trójcy Świętej, lecz nasze ariańskie kościelne prawo o

jedynym Bogu, które neguje boskość Chrystusa, przybłędo! A już wywoływanie dawnych rzymskich

bóstw jest tu karane gardłem!

Rega chwycił kubek, łyknął wina i udając lekko podchmielonego starał się wybrnąć z sytuacji:

- Czepiasz się gminnych słów, przyjacielu! Kiedy ktoś westchnie: „- O bogowie!” , wlepisz mu

bałwochwalstwo? Tak się potocznie gada! Gdy ja ci rzeknę, iż wędrując śpimy często „sub Jove”*

[* - Pod Jowiszem, czyli pod gołym niebem (łac).] , weźmiesz mnie za czciciela Jowisza, klecho? To

bez sensu.

- Wielobóstwo jest bez sensu! - wyseplenił wściekle tamten.

- Całkowicie się w tej kwestii z tobą zgadzam - przytaknął Rufus. - Mnogość wiar czyni jakby

żadnej wiary nie było. Masz rację. Napij się z nami.

- Innym razem... - rzekł kleryk, wstając. - Czas mi już. Darujcie, żem zaczepił was i zagadał, ale to

z ciekawości jeno, bom zoczył nowego mnicha w grodzie... Szczęśliwej wędrówki.

- Wolisz hodować gołębie, czy pryszcze na gębie? - spytał go rymem Atenajos.

Dziobata twarz kleryka pobladła jak uderzona, lecz nic nie rzeki, tylko odwrócił się gwałtownie i

wyszedł z gospody.

- To mi brzydko zalatuje - mruknął Rega. - Zmykajmy stąd. Nie frontem, przez podwórzec!

Wymknęliśmy się tyłem, od tyłu weszliśmy też do stajni, i czym prędzej ruszyliśmy w stronę rzeki,

by szukać obozu. Gdy zbliżyliśmy się ku jej brzegom, ujrzeliśmy obóz Fulviusza na wyspie! Między

brzegiem a obozem biegł nurt rzeki! Przy samym brzegu warowała hurma grodzkich łuczników i

kopijników, ni podejść. Chcieliśmy się cofnąć, lecz było za późno, bo opadł naszą trójkę rój

jeźdźców.

- Z siodeł! - ryknął ich setnik do nas.

Kilka chwil później, otoczeni grodzką strażą, człapaliśmy już ku miastu, mając dłonie związane

sznurami na plecach. Przez całą tę drogę eskortujący gadali między sobą, mocno podnieceni, lecz i

uradowani, bo coraz to trzęśli się od śmiechu. Korzystając z tego, Rufus szepnął do mnie i do

Atenajosa:

- Gdy wezmą na spytki, mówcie, że...

- Milcz! - syknął Atenajos.

- Chcę was tylko ostrzec, iż...

- Zamilknij, pyskaczu!

- Dlaczego?

- Wolisz żuć, czy wiedzieć? Przeszkadzasz!

Łysiak Waldemar - Ostatnia kohorta tom2.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: