Kuna leśna.pdf

(Martes martes)

Kuna leŰna odƌywia siĶ gÿwnie pokarmem zwierzĶcym. Podstawħ jej diety sħ

gÿwnie gryzonie, ktre majħ najwiĶkszy wpÿyw na stan populacji tumaka. Zazwyczaj

rok po wysypie gryzoni, drastycznie zwiĶksza siĶ liczba mÿodych wyprowadzanych

przez kuny. Jej przysmakiem sħ wiewirki, ktre w ekwilibrystyczny sposb Űciga po

koronach drzew wykazujħc siĶ niesamowitħ zwinnoŰciħ. Ƌywi siĶ rwnieƌ jajami,

pÿazami, owadami oraz rybami. Poluje zarwno na drzewach jak i na ziemi. W okresie

letnim przygotowuje zapasy na zimĶ zagrzebujħc pokarm w ziemi lub pozostawiajħc go

w starych dziuplach.

sss

Kuna leŰna wystĶpuje na terenie caÿej Europy, poczynajħc od poÿudniowo

zachodnich terenw (Balearw), poprzez pÿwysep skandynawski, caÿħ EuropĶ

Űrodkowħ oraz poÿudniowħ, a takƌe wiĶkszħ czĶŰĚ Azji z grami Kaukazu wÿħcznie.

Zamieszkuje tereny lesiste, w ktrych tworzy gniazda w opuszczonych dziuplach lub

zaÿomach skalnych. Przy doborze siedliska wybiera raczej stare lasy mieszane. U nas

populacja tumaka jest niemal rwnomierna na terenie caÿego kraju i wykazuje

ustabilizowany aczkolwiek niewysoki poziom.

Cykl rozrodczy tumaka jest identyczny z cyklem kuny domowej. Okres

godw kuny przypada na miesiħce czerwiec - sierpieś. Wtedy ƌyjħce samotnie samce i

samice ÿħczħ siĶ w pary. Samiec zwykle zapÿadnia wiĶcej niƌ jednħ samicĶ. Odgÿosy

wydawane w tym okresie mogħ przypominaĚ miauczenie kota. Kopulacja odbywa siĶ

przewaƌnie w nocy. Podczas samego aktu (podobnie jak ma to miejsce u kota

domowego) samiec wgryza siĶ w kark samicy, przytrzymujħc jħ w ten sposb.

Zapÿodniona samica po okoÿo 275 dniach wydaje na Űwiat potomstwo, przewaƌnie 3

do 4 Űlepych i nieowÿosionych mÿodych. Ciħƌa u kun trwa bardzo dÿugo, gdyƌ

wystĶpuje tu wstrzymanie rozwoju pÿodu na poziomie pierwszych podziaÿw

komrkowych. Dalsze podziaÿy nastĶpujħ w okolicach lutego nastĶpnego roku. Mÿode

osiħgajħ dojrzaÿoŰĚ w wieku 14 do 25 miesiĶcy, choĚ bywajħ przypadki, w ktrych

samica zachodzi w ciħƌĶ juƌ w nastĶpnym roku po swoich narodzinach. W okoÿo 10

tygodni po narodzinach mÿode opuszczajħ gniazdo aby w 13-15 tygodniu âpjŰĚ na

swojeÒ opuszczajħc na staÿe rodzinny dom.

AktywnoŰĚ dobowa kuny przypada na godziny nocne oraz wieczorne. Sħ

terytorialistami, przy czym areaÿ osobniczy jest zazwyczaj mniejszy od terenu

ÿowieckiego, przez co moƌe dochodziĚ do rywalizacji o pokarm pomiĶdzy osobnikami

ze sobħ sħsiadujħcymi. Tereny samic sħ duƌo mniejsze od tych zajmowanych przez

samce. W okresie zimowym (kiedy jest mniejsza dostĶpnoŰĚ pokarmu) osobniki

zaczynajħ wykazywaĚ wiĶkszħ agresjĶ wobec siebie, jak rwnieƌ znakujħ teren czĶŰciej i

w wiĶkszej iloŰci miejsc. Agresja ta tÿumaczona jest jako chĶĚ rozproszenia mÿodych

kun zanim na Űwiat przybĶdzie rzut nowego pokolenia.

Tumak jest Űredniej wielkoŰci drapieƌnikiem nieco wiĶkszym od kuny

domowej. DÿugoŰĚ ciaÿa wynosi 45-60 cm a dÿugoŰĚ ogona okoÿo 20 cm. W rƌnych

siedliskach, zaleƌnych od lokalizacji geograficznej wystĶpujħ osobniki proporcjonalnie

wiĶksze lub mniejsze od oglnych zaÿoƌeś. WŰrd kun leŰnych wystĶpuje dymorfizm

pÿciowy, samiec jest wiĶkszy od samicy nawet do 30 %. Futerko kuny zmieniane jest

dwa razy w roku. W czasie zimy jest puszyste i lŰniħce, w czasie letnim krtkie i oŰciste.

W okresie zimy podeszwy ÿap poroŰniĶte sħ rwnieƌ gĶstym futrem, co powoduje, ƌe

kuna idħc po Űwieƌym Űniegu nie zapada siĶ. Podgardle tumaka ozdobione jest

krawatem, w kolorystyce moƌe byĚ on ƌÿty a czasem nawet wpadajħcy w

pomaraśczowy. Ogon kuny jest dÿugi i puszysty a uszy stosunkowo duƌe i trjkħtne.

Tumak jest cennym ekologicznie gatunkiem utrzymujħcym wraz z innymi

drapieƌnikami stabilnoŰĚ w populacjach gryzoni. Potrafi jednak daĚ siĶ we znaki na

terenach, na ktrych wystĶpujħ kuraki, gdyƌ ich jaja stajħ siĶ bardzo czĶsto jej ÿupem.

Ïo mÿodej kunie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: