Angina.doc

Angina

Summary
Authors present the structure and the function of the Waldeyer's ring. The causes and the physiopathology of the lymphoid tissue at the pharynx were analyzed. There was presented the review on the different, infectious, and noninfectious, types of angina.
Praca recenzowana

Termin angina został wprowadzony do słownictwa medycznego przez Hipokratesa w celu określenia choroby powodującej ból gardła. Obecnie pojęciem tym określamy ogólnoustrojową chorobę zakaźną z ostrym odczynem zapalnym w obrębie tkanki chłonnej pierścienia gardłowego. Termin angina jest nieco odmiennie interpretowany w praktyce pediatrycznej i laryngologicznej. Można zauważyć, iż w praktyce pediatrycznej i lekarzy rodzinnych przyjęte jest stosowanie tego określania w przypadku każdej ostrej infekcji, wirusowej lub bakteryjnej, w obrębie błony śluzowej i tkanki chłonnej gardła. W praktyce laryngologicznej termin angina rozumiany jest przede wszystkim jako ostry stan zapalny migdałków podniebiennych najczęściej o etiologii paciorkowcowej. Proces ten może również dotyczyć innych skupisk tkanki chłonnej gardła. Na uwagę zasługuje jednak fakt, że paciorkowcowa etiologia stanów zapalnych w obrębie gardła jest potwierdzana, zależnie od źródeł, tylko w 10 do 30% przypadków wszystkich jego zakażeń2, 3, 4, 11, 17, 18. Dlatego też, z punktu widzenia lekarza praktyka, należy uznać anginę za ostry proces zapalny rozwijający się w tkance limfatycznej pierścienia chłonnego gardła, ale również obejmujący w różnym stopniu jego błonę śluzową. Etiologia tego procesu jest związana przede wszystkim z zakażeniem, chociaż niektóre ogólnoustrojowe choroby nieinfekcyjne mogą również manifestować się odczynem zapalnym w obrębie migdałków, jako tzw. anginy objawowe.
Pojęcie limfatycznego pierścienia twarzowego dla układu skupisk tkanki chłonnej w obrębie gardła wprowadził niemiecki patolog Wilhelm von Waldeyer-Hartz w roku 188415. Układ skupisk tkanki limfatycznej w obrębie gardła, utworzony na granicy ektodermalnego i endodermalnego odcinka przewodu pokarmowego i oddechowego, nazywamy obecnie pierścieniem Waldeyera.
W skład chłonnego pierścienia gardła wchodzą następujące skupiska tkanki limfatycznej: migdałki podniebienne położone w cieśni gardła, migdałek gardłowy zwany również wyroślem adenoidalnym lub migdałkiem trzecim, który zlokalizowany jest na stropie jamy nosowo-gardłowej, oraz migdałek językowy umiejscowiony na nasadzie języka. Pomiędzy tymi dużymi migdałkami znajdują się liczne mniejsze skupiska tkanki chłonnej w postaci migdałków trąbkowych, położonych na wałach błony śluzowej ograniczającej ujścia gardłowe obu trąbek słuchowych, oraz grudki chłonne i pasma boczne zlokalizowane na tylnej ścianie gardła (ryc.1).

Układ skupisk tkanki limfatycznej w gardle tworzy barierę immunologiczną organizmu, która ma szczególne znaczenie w okresie rozwojowym. Proces wytwarzania odporności swoistej na antygeny chorobotwórcze odbywa się stopniowo i trwa do 6-7 roku życia dziecka. Szczególnie ważną rolę odgrywają w nim migdałki podniebienne i migdałek gardłowy14.

BUDOWA I CZYNNOŚĆ UKŁADU CHŁONNEGO GARDŁA

Migdałki podniebienne tworzą największe skupiska tkanki chłonnej w gardle. Dzięki swojemu elipsoidalnemu kształtowi i charakterystycznej powierzchni zyskały nazwę odnoszącą się do wyglądu pestki owocu drzewa migdałowego. Położone są one pomiędzy łukami podniebienno-językowymi i podniebienno-gardłowymi tworzącymi cieśń gardła. Pokrywa je nabłonek wielowarstwowy płaski nierogowaciejący. Pasma tkanki łącznej torebki otaczającej migdałek dzielą go na zraziki. Nabłonek pokrywający migdałek wnika pomiędzy zraziki i tworzy od 8 do 20 zagłębień, określanych jako krypty pierwotne. Rozgałęziają się one na coraz mniejsze odnogi, nazywane zatokami i dołkami, kształtując gąbczastą strukturę migdałka. Obecność systemu krypt sprawia, że powierzchnia każdego migdałka podniebiennego wynosi około 300 cm2 15,22. Komórki nabłonka, które go pokrywają, w miarę wnikania w głąb krypt stają się coraz niższe. W niektórych miejscach komórki nabłonka przeplatają się z limfocytami, tworząc tkankę limfatyczno-nabłonkową. Limfocyty i inne komórki tkanki limfatycznej przenikają do światła krypt, gdzie gromadzą się wraz z cząstkami pokarmu i bakteriami. Ocenia się, że w 1 g wydzieliny krypt migdałkowych może znajdować się 108 bakterii z dziesięciokrotną przewagą bakterii beztlenowych7, 15. W ten sposób krypty migdałków podniebiennych stają się swoistym magazynem antygenów bakteryjnych.
Migdałek gardłowy położony jest pośrodkowo w nosogardle na granicy stropu i tylnej jego ściany. Jest on tworem bardzo zmiennym pod względem wielkości i kształtu. W wieku dojrzewania ulega zanikowi, bywa jednak, że u osób dorosłych zachowane są jego fragmenty. W wieku dziecięcym migdałek gardłowy może ulegać znacznemu przerostowi, co może stać się przyczyną upośledzenia drożności nosogardła i ograniczenia przepływu powietrza przez jamy nosa.
Budowa makroskopowa migdałka gardłowego znacznie różni się od budowy migdałka podniebiennego. Jego powierzchnia ulega powiększeniu poprzez wykształcenie 3 - 6 podłużnych fałdów, będących odpowiednikiem zatok występujących w migdałkach podniebiennych. W ten sposób zostaje znacznie zwiększona powierzchnia kontaktu błony śluzowej z wdychanym przez nos powietrzem i zawartymi w nim antygenami. Tkanka limfatyczna migdałka gardłowego jest bezpośrednio pokryta nabłonkiem wielorzędowym migawkowym, typowym dla dróg oddechowych.
Migdałek trąbkowy położony jest na wale trąbkowym, który ogranicza ujście trąbki słuchowej. Jego gładka powierzchnia pokryta jest nabłonkiem wielorzędowym migawkowym. W przypadkach przerostu może on pośrednio upośledzać wentylację ucha środkowego.
Migdałek językowy położony jest pośrodkowo na nasadzie języka. Wytworzone w nim zatoki wraz z otaczającą je tkanką limfatyczną tworzą tzw. mieszki językowe. Migdałek językowy podobnie jak migdałki podniebienne pokrywa nabłonek wielowarstwowy płaski, który wnika również do jego zatok.
Migdałki są integralnym elementem układu chłonnego. Należy je uznać za odpowiednik węzłów chłonnych, ponieważ tak jak one zawierają limfocyty B odpowiedzialne za odporność humoralną oraz limfocyty T odpowiedzialne za odporność komórkową. Tkanka limfatyczna migdałków złożona jest z grudek chłonnych, w których znajdują się ośrodki namnażania limfocytów. Owe centra rozrodcze zasiedlone są głównie przez grasiczoniezależne limfocyty B, natomiast w tkance międzygrudkowej dominują grasiczozależne limfocyty T, skupione głównie wokół żył o typie postkapilarnym15, 22. Zasadnicza różnica pomiędzy obwodowymi węzłami chłonnymi a migdałkami polega na bardzo powierzchownym położeniu tkanki chłonnej gardła, co umożliwia przedostawanie się komórek immunokompetentnych na powierzchnię błony śluzowej. Zapewnia to również łatwy kontakt tych komórek z wnikającymi do organizmu antygenami i szybką reakcję układu odpornościowego na ich obecność. Ponadto migdałki, w przeciwieństwie do węzłów chłonnych, nie mają naczyń chłonnych doprowadzających, a jedynie naczynia limfatyczne odprowadzające15, 22.
Pojawienie się antygenu, np. drobnoustroju chorobotwórczego oraz jego toksycznych produktów lub innej substancji organicznej czy nieorganicznej na powierzchni nabłonka pokrywającego migdałki i błonę śluzową górnych dróg oddechowych, inicjuje proces zapalny z jego charakterystycznymi cechami: rubor, calor, dolor, oedema, functio laesa. Wolne egzogenne antygeny napływające do organizmu są inaktywowane między innymi przez limfocyty T, odpowiedzialne za komórkową odpowiedź obronną. Aby doszło do tej reakcji, antygeny muszą być "zaprezentowane" limfocytom T przez inne komórki z szeregu makrofagów (komórki prezentujące antygen). Równocześnie uwalniane są cytokiny i limfokiny wpływające na aktywację i różnicowanie limfocytów T w limfocyty wspomagające (helper) i limfocyty cytotoksyczne. Czynniki te stymulują również napływ innych komórek biorących udział w procesie zapalnym - komórek NK (natural killer), monocytów, makrofagów, a także granulocytów i komórek tucznych. Pobudzone limfocyty T przekazują swoisty antygenowo sygnał limfocytom B i wraz z makrofagami i komórkami dendrytycznymi "prezentują" im antygen. Komórki B ulegają proliferacji i różnicowaniu do wytwarzających przeciwciała komórek plazmatycznych odpowiedzialnych za odporność humoralną. Tak pobudzone limfocyty B stają się komórkami pamięci immunologicznej. To dzięki nim przy ponownym zetknięciu się organizmu z antygenem, wtórna odpowiedź immunologiczna będzie szybsza i silniejsza niż odpowiedź pierwotna. Tak więc, migdałki stanowią miejsce namnażania i gromadzenia się komórek immunokompetentnych, obdarzonych pamięcią immunologiczną. Sprawność opisanych reakcji obronnych wpływa na przebieg stanu zapalnego, warunkując jego czas trwania oraz występowanie nawrotów5, 22.

Klasyfikacja angin

W praktyce klinicznej można spotkać różnego rodzaju klasyfikacje angin z uwzględnieniem: lokalizacji zakażenia; miejscowego obrazu klinicznego choroby lub też czynników etiologicznych.
Ze względu na umiejscowienie zakażenia anginy można podzielić na rozwijające się w obrębie całego pierścienia chłonnego gardła lub w poszczególnych skupiskach tkanki chłonnej. Najczęściej obserwowany jest stan zapalny w obrębie migdałków podniebiennych, zarówno u osób dorosłych, jak i u dzieci. Anginie migdałka gardłowego towarzyszy zwykle ostry stan zapalny migdałków trąbkowych prowadzący do niedrożności trąbek słuchowych, a w konsekwencji zapalenia ucha środkowego. Angina migdałka językowego występuje najczęściej wraz z zapaleniem migdałków podniebiennych. U osób, u których migdałki podniebienne zostały usunięte operacyjnie, angina migdałka językowego może pojawić się jako izolowany stan zapalny, powodując typowe dla niej dolegliwości: ból gardła, trudności w połykaniu oraz odczyn węzłowy na szyi21.
Zapalenie grudek i pasm chłonnych tylnej ściany gardła niejednokrotnie określane jest jako ostre zapalenie błony śluzowej gardła, chociaż dotyczy przede wszystkim jego tkanki chłonnej.
W praktyce stosowany jest również podział angin z uwzględnieniem miejscowego obrazu klinicznego choroby12. Podział ten jest użyteczny z praktycznego punktu widzenia, pomagając w ukierunkowaniu postępowania diagnostycznego. Wyróżniana jest w nim:

·         angina rumieniowa, dla określenia ostrego stanu zapalnego z masywnym przekrwieniem, lecz bez odczynu ropnego w obrębie migdałków, obserwowana najczęściej w infekcjach wirusowych

·         angina z wysiękiem ropnym w kryptach, o etiologii bakteryjnej

·         angina z powierzchownymi owrzodzeniami nabłonka, której często towarzyszą pęcherzyki i powierzchowne ubytki nabłonka, pojawiająca się w przebiegu opryszczki, towarzysząca aftom i pleśniawkom

·         angina z owrzodzeniami głębokimi, w której zmiany drążą w głąb miąższu migdałka, jak np. w mononukleozie zakaźnej czy anginie Plaut-Vincenta.

Najbardziej szczegółowy i wyczerpujący z klinicznego punktu widzenia jest podział angin z uwzględnieniem czynnika etiologicznego.
Czynnikiem etiologicznym odpowiedzialnym za rozwój procesu zapalnego w obrębie tkanki limfatycznej pierścienia Waldeyera mogą być wirusy, bakterie i grzyby oraz czynniki nieinfekcyjne, powodujące anginy objawowe1, 3, 6, 11, 12, 13, 17.

Objawy kliniczne, diagnostyka i leczenie

Anginy o etiologii wirusowej

Zakażenia wirusowe stanowią od 70 do 90% ostrych zapaleń tkanki chłonnej gardła u dzieci i u osób dorosłych1, 3, 6, 17, 18. Wśród nich dominują zakażenia rhinowirusami i coronawirusami, zwykle o łagodnym przebiegu, oraz zakażenia wywołane przez adenowirusy, enterowirusy, wirus opryszczki, których objawy bywają bardziej nasilone. W praktyce klinicznej podstawą rozpoznania anginy o etiologii wirusowej jest charakterystyczny obraz kliniczny: przekrwienie i rozpulchnienie migdałków z towarzyszącymi objawami ogólnymi. Widoczny jest surowiczy wysięk w kryptach migdałkowych oraz zaczerwienienie i drobne pęcherzykowate zmiany na łukach podniebiennych i podniebieniu miękkim. Objawy te świadczą o tzw. anginie rumieniowej. Towarzyszy im zwykle podwyższona ciepłota ciała, bóle kostno-mięśniowe, bóle głowy, zapalenie spojówek, wodnista wydzielina w jamach nosa oraz objawy nieżytu krtani i tchawicy.

W badaniach laboratoryjnych morfologii krwi obserwuje się prawidłową leukocytozę lub umiarkowaną leukopenię. Badania identyfikujące wirusy nie są łatwo dostępne oraz kosztowne, dlatego rzadko wykorzystuje się je w codziennej praktyce lekarskiej. Celowość ich wykonania należy rozważyć w przypadkach o nietypowym przebiegu.
W anginach o etiologii wirusowej podejmowane leczenie ma najczęściej charakter objawowy. Stosowane są środki miejscowo odkażające i znieczulające w postaci roztworów do płukania gardła i aerozoli lub tabletek do ssania. W zwalczaniu bólu gardła i gorączki pomocne są leki przeciwbólowe, takie jak kwas acetylosalicylowy czy paracetamol. Kwas acetylosalicylowy powinien być z dużą ostrożnością stosowany u dzieci, ze względu na niebezpieczeństwo wystąpienia zespołu Reya (ostra encefalopatia oraz tłuszczowy zanik wątroby)20. W anginach wirusowych o szczególnie ciężkim przebiegu, zwłaszcza u osób z obniżoną odpornością, należy rozważyć włączenie do leczenia leków przeciwwirusowych: acyklowiru (Herpesin, Heviran, Zovirax) lub chlorowodorku amantadyny (Viregyt K)1, 3.
Pomocne w leczeniu anginy o etiologii wirusowej może być zastosowanie miejscowo działającej fusafunginy (Bioparox), która charakteryzuje się lokalnym działaniem przeciwwirusowym (poprzez pobudzanie aktywności komórek NK) i bakteriobójczym5.
Angina opryszczkowa - wywoływana jest przez wirus Coxsackie A. Poza objawami ogólnymi i miejscowymi typowymi dla większości angin wirusowych, charakterystyczne dla tego zakażenia jest występowanie w początkowym stadium choroby zwiewnych, białawych pęcherzyków z czerwonymi obwódkami, umiejscowionych na migdałkach i na przednich łukach podniebiennych. Pęcherzyki te, o wielkości 2 - 3 mm, mogą być obecne również na błonie śluzowej podniebienia i policzków, w liczbie od 2 do ok. 20. Same migdałki są z reguły rozpulchnione i zaczerwienione.
Choroba trwa zwykle nie dłużej niż tydzień, pojawia się najczęściej w lecie i jesienią. Rozpoznanie opiera się na obrazie klinicznym z obserwacją charakterystycznych pęcherzyków, bez towarzyszącej dużej bolesności gardła. W badaniu morfologii krwi stwierdzana jest umiarkowana leukocytoza. W surowicy pojawia się podwyższone miano przeciwciał. Możliwa jest identyfikacja drobnoustroju w popłuczynach z gardła bądź w stolcu. Leczenie anginy opryszczkowej jest objawowe1, 8, 16.
Angina w przebiegu zakażenia wirusem opryszczki (Herpes simplex) współistnieje z reguły z zapaleniem błony śluzowej jamy ustnej i dziąseł. Zakażenie ma zwykle charakter nawrotowy, może towarzyszyć zmianom pojawiającym się na wardze lub w przedsionku nosa. Pierwotne zakażenie typem I wirusa opryszczki prostej zwykle nabyte jest w dzieciństwie. Przypuszcza się, że około 30% populacji jest nosicielem wirusa, lecz tylko u niektórych pojawiają się kliniczne objawy zakażenia. W przebiegu anginy na tle zakażenia wirusem opryszczki prostej zwraca uwagę znaczne nasilenie objawów miejscowych z silnym bólem gardła utrudniającym połykanie, co niejednokrotnie powoduje nadmierne ślinienie. Towarzyszy im ostry stan zapalny migdałków i błony śluzowej z ich obrzmieniem i zaczerwienieniem oraz powiększenie i tkliwość szyjnych węzłów chłonnych. Pęcherzyki o wielkości 2 - 3 mm, występujące w liczbie od kilkunastu do kilkudziesięciu na błonie śluzowej gardła i jamy ustnej, charakteryzują się żółtawym zabarwieniem i ograniczone są cienką czerwoną obwódką. Czas trwania choroby nie przekracza zwykle 2 tygodni.
Rozpoznanie stawiane jest na podstawie obrazu klinicznego oraz dodatnich wyników testów immunofluorescencyjnych. Możliwe jest wyodrębnienie wirusa z hodowli płynu wypełniającego pęcherzyki, prowadzonej na rogówce królika. Leczenie opiera się, jak w innych anginach o etiologii wirusowej, na zmniejszaniu dolegliwości miejscowych i objawów ogólnych infekcji8, 16.
Anginy mogą pojawiać się również w przebiegu ogólnoustrojowych chorób zakaźnych o etiologii wirusowej, takich jak mononukleoza zakaźna, odra, ospa wietrzna, różyczka i świnka. W zakażeniach tych charakterystycznym objawom ogólnym choroby towarzyszy odczyn zapalny w gardle. Taki obraz obserwujemy w mononukleozie zakaźnej, której czynnikiem etiologicznym jest wirus Ebstein-Barr. Do zakażenia dochodzi najprawdopodobniej na drodze kropelkowej, tak jak w większości zakażeń wirusowych. Okres wylęgania wynosi około 6 tygodni. Główne skargi zgłaszane przez chorego to ciężki ból gardła, odynofagia, rzuty wysokiej gorączki, znaczne osłabienie i złe samopoczucie. Klinicznie stwierdza się obecność kredowych, fibrynowych złogów na migdałkach. Zmiany mogą obejmować również błonę śluzową jamy ustnej i nosa. Charakterystyczne jest znaczne obustronne powiększenie węzłów chłonnych, głównie szyjnych, splenomegalia z ewentualną hepatomegalią, w około 25% przypadków wykwity skórne w postaci drobnogrudkowej wysypki16, 18.
Rozpoznanie ustalić można na podstawie charakterystycznego wyglądu migdałków i znacznego powiększenia węzłów chłonnych. Typowy jest również obraz krwi z początkową leukopenią poprzedzającą leukocytozę (ok. 20 000 - 30 000), z obecnością 80-90% monocytów i nietypowych limfocytów. Do badań serologicznych stosowanych w rozpoznawaniu mononukleozy zakaźnej należą testy wykrywające obecność nieswoistych przeciwciał heterofilnych, jak np. coraz rzadziej stosowana próba Paula-Bunnela-Davidsohna, test hemaglutynacyjny z krwinkami czerwonymi barana lub konia oraz szybki test lateksowy (np. IM-Latex firmy Biomed). W celu wykrycia swoistych przeciwciał przeciwko antygenowi kapsydowemu wirusa Ebstein-Barr stosuje się immunoenzymatyczny test Elisa1. Uzyskanie miana tych przeciwciał 1 : 56 lub wyższego pozwala na rozpoznanie mononukleozy. W praktyce klinicznej mononukleoza charakteryzująca się w pełni rozwiniętymi objawami występuje stosunkowo rzadko. Często pojawia się pod postacią nietypowo przebiegającej anginy, która nie reaguje na właściwie zastosowaną antybiotykoterapię. W takich przypadkach zawsze powinno się wykonać testy diagnostyczne w kierunku mononukleozy.
Objawy choroby, łącznie ze zmianami w gardle, ustępują zwykle samoistnie po ok. 5 - 10 dniach. Najdłużej, do 6 - 8 tygodni, może utrzymywać się powiększenie węzłów chłonnych szyi. W przebiegu choroby, w niewielkim odsetku przypadków, może dojść do powikłań neurologicznych w postaci niedowładów nerwowych w zakresie nerwów czaszkowych i obwodowych (zaspół Guillain-Barrego)12.
Leczenie mononukleozy zakaźnej, podobnie jak leczenie wszystkich angin wirusowych, ogranicza się do podawania leków objawowych. W zależności od stanu chorego powinno być ono prowadzone w warunkach domowych lub na oddziale chorób zakaźnych. W niektórych przypadkach u chorych z nie rozpoznaną mononukleozą i poddanych leczeniu aminopenicylinami, mogą pojawić się silne reakcje skórne w postaci wysypki6, 18.
Często występujące wirusowe choroby zakaźne wieku dziecięcego, takie jak odra, ospa wietrzna, różyczka i świnka, mogą również manifestować się zmianami zapalnymi w obrębie gardła. Obserwujemy wtedy obraz anginy rumieniowej, typowej dla większości infekcji wirusowych. Np. w odrze objawy te często poprzedzają okres przedwysypkowy. Zmianom nieżytowym błony śluzowej gardła i migdałków często towarzyszą charakterystyczne dla tej choroby plamki Fiłatowa-Koplika, przeistaczające się w białawe grudki na błonie śluzowej policzków, które mogą również sięgać aż do gardła. Podobnie, pęcherzyki w ospie wietrznej często również pojawiają się na błonie śluzowej gardła i jamy ustnej1, 12, 16.

Anginy o etiologii bakteryjnej

Bakterie są przyczyną angin znacznie rzadziej niż wirusy (10 - 30%)1, 3, 4, 6, 11, 17, 18. Badania wykonane w 1997 roku przez Polską Grupę Roboczą ds. opracowania rekomendacji i standardów profilaktyki i racjonalnej terapii zakażeń wskazują, że wśród bakteryjnych zakażeń gardła i migdałków dominują zakażenia wywołane przez Streptococcus pyogenes. Sięgają one, szczególnie u dzieci, 90% wszystkich zakażeń bakteryjnych. Pozostałe paciorkowce są przyczyną infekcji gardła w około 9%, a inne drobnoustroje bakteryjne, wymienione w tabeli 2, w około 1% przypadków1, 11, 13, 17. Według niektórych autorów, częstą przyczyną zakażeń bakteryjnych gardła, szczególnie nawracających, są bakterie beztlenowe7. Dominują wśród nich gatunki Bacteroides, Peptostreptococcus i Peptococcus. Opisywane w podręcznikach zakażenia swoiste Treponema pallidum i Mycobacterium tuberculosis występują rzadko1, 3, 13.

Drobnoustrojem, który wzbudza szczególne zainteresowanie jest paciorkowiec grupy A, zwany paciorkowcem ropotwórczym (Streptococcus pyogenes grupy A). Wynika to z możliwości rozwinięcia się podczas wywołanej przez niego infekcji powikłań odległych, w postaci gorączki reumatycznej, zapalenia mięśnia serca czy też zapalenia kłębuszków nerkowych. Paciorkowiec ropotwórczy jest typowym ziarenkowcem Gram-dodatnim. Ściana komórkowa tego drobnoustroju pokryta jest warstwą kwasu hialuronidowego i zawiera składniki węglowodanowe, których budowa jest podstawą do klasyfikacji paciorkowców na grupy A, B, C, D, F, G (tzw. grupy Lancefield). Grupa A obejmuje 42 typy, z czego ponad 90% jest chorobotwórczych dla człowieka. Znacznie rzadziej angina wywoływana jest przez paciorkowce innych grup, głównie C i G11, 14, 18.
Poza elementami węglowodanowymi w ścianie komórkowej paciorkowca typu A znajdują się elementy warunkujące jego inwazyjność: białko M, budujące tzw. fibryle na powierzchni ściany komórkowej, które odpowiedzialne jest za oporność tego drobnoustroju na fagocytozę, oraz białko F i kwas lipoteichowy powodujący adhezję bakterii do komórek błony śluzowej gardła. Za obraz kliniczny zakażenia wywoływanego przez paciorkowce odpowiadają produkowane przez nie substancje: egzotoksyny, hemolizyny i enzymy. Toksyna erytrogenna (jad erytrogenny) jest białkiem o małej masie cząsteczkowej, produkowanym głównie przez paciorkowce grupy A. Odpowiada ona między innymi za immunosupresję funkcji limfocytów B i stymulację produkcji cytokin przez limfocyty T. Jest również odpowiedzialna za wystąpienie wysokiej gorączki podczas infekcji paciorkowcowej, charakterystycznej wysypki płoniczej, zapalenia mięśnia serca, zapalenia otrzewnej czy toksycznego zespołu wstrząsowego. Hemolizyny, streptolizyna S i streptolizyna O powodują rozpad erytrocytów, granulocytów i płytek krwi. Streptokinazy A i B odpowiadają za lizę skrzepu, a także za szybkie rozprzestrzenianie się bakterii w zakażonych tkankach. DNA-zy produkowane przez paciorkowce chorobotwórcze umożliwiają rozprzestrzenianie się bakterii w środowisku ropnym. Streptolizyna O i DNA-za B, jako silne antygeny stymulujące w ustroju syntezę swoistych przeciwciał, są użytecznymi wskaźnikami zakażenia paciorkowcowego14, 18.
Drobnoustrój może wnikać do organizmu drogą oddechową lub pokarmową. Najczęściej saprofituje na błonie śluzowej gardła18. Osłabienie mechanizmów odpornościowych i upośledzenie czynności układu immunologicznego umożliwiają rozwój infekcji paciorkowcowej w obrębie gardła i migdałków. Nagle pojawia się silny ból gardła utrudniający przełykanie, promieniujący do uszu, z towarzyszącą wysoką gorączką, dreszczami, bólem głowy i ogólnym osłabieniem. Równie szybko dochodzi do przekrwienia migdałków i łuków podniebiennych oraz pojawienia się ropnych, żółtawych nalotów w kryptach migdałków. Objawom tym towarzyszy bolesne powiększenie węzłów chłonnych szyi, głównie podżuchwowych1, 8, 12.
Rozpoznanie anginy paciorkowcowej można ustalić na podstawie obrazu klinicznego choroby. Potwierdzeniem rozpoznania może być wynik posiewu treści ropnej pobranej z gardła. Badanie bakteriologiczne wymazu z tylnej ściany gardła i migdałków jest czułą, lecz czasochłonną metodą różnicowania pomiędzy zakażeniem paciorkowcowym i niepaciorkowcowym (co najmniej 18 - 24 godzin). W razie wątpliwości rozpoznanie można też ustalić w oparciu o wynik szybkiego lateksowego testu wykrywania antygenu paciorkowca z grupy A (np. stosowany w Polsce Slidex Strepto Kit firmy Biomerie), który charakteryzuje się dużą specyficznością (95%) i czułością (od 50 do 97%) zależną od stopnia nasilenia zakażenia1, 6, 18. Test ten pozwala na stwierdzenie obecności paciorkowców grupy A w ciągu 10 - 15 minut. Ujemny wynik testu u pacjenta z podejrzeniem anginy paciorkowcowej nie zwalnia z kontynuowania dalszych badań diagnostycznych (posiew!). Również dodatni wynik testu w wątpliwych przypadkach powinien być potwierdzony wynikiem hodowli, a przede wszystkim narastaniem miana ASO18. W wielu przypadkach pozytywny wynik hodowli paciorkowca może świadczyć o jego nosicielstwie. Według definicji Kaplana, nosicielstwo paciorkowca jest stanem klinicznie bezobjawowym i immunologicznie niemym, w którym nie dochodzi do narastania ASO ani innych przeciwciał18.
Leczenie angin bakteryjnych wymaga zastosowania antybiotykoterapii. Od ponad 40 lat, antybiotykiem z wyboru w leczeniu anginy paciorkowcowej są penicyliny (penicylina benzylowa, penicylina fenoksymetylowa V, amoksycylina). Aby wyeliminować paciorkowce ropotwórcze z gardła i zapobiec powikłaniom, leczenie anginy penicyliną doustną musi trwać przynajmniej 10 dni 10. Należy pamiętać, że zgodnie z instrukcją MZiOP z roku 1995, stosowanie penicyliny prokainowej w warunkach ambulatoryjnych zostało praktycznie zabronione ze względu na możliwość wystąpienia reakcji nadwrażliwości. Według najnowszych badań, obserwowana nieskuteczność leczenia anginy paciorkowcowej penicylinami wynosi do 30%, lecz nie jest związana z produkowaniem przez nie beta-laktamaz. Wrażliwość paciorkowców na penicyliny in vitro jest nadal bardzo wysoka. Ocenia się, że wzrost większości szczepów jest hamowany przez penicylinę w stężeniu MIC = 0,025 mikrog/ml (MIC - najniższe stężenie hamujące). Pomimo braku oporności na antybiotyki beta-laktamowe, w warunkach in vivo obserwuje się tzw. tolerancję na penicylinę. Zjawisko to polega na pełnym zachowaniu działania bakteriostatycznego leku, przy zahamowaniu działania bakteriobójczego9, 18. W zakażeniach górnych dróg oddechowych obserwuje się również zjawisko kopatogenności (patogenności pośredniej), tzn. współistnienia zakażenia paciorkowcami ropotwórczymi oraz innymi bakteriami produkującymi beta-laktamazy3, 4, 14, 18. Bakterie te, chociaż same nie odpowiadają za zakażenie, rozkładając penicyliny i inne antybiotyki beta-laktamowe, pośrednio chronią paciorkowce przed ich działaniem. Najczęściej występującym kopatogenem jest gronkowiec złocisty koagulazo-dodatni (Staphylococcus aureus), który w ponad 90% produkuje penicylinazę, rozkładającą penicyliny i aminopenicyliny. Do kopatogenów należą również Moraxella catarrhalis oraz pałeczki Gram-ujemne (H. influenzae, H. parainfluenzae).
Nadużywanie amoksycyliny czy ampicyliny w zapaleniach gardła prowadzi do selekcji szczepów produkujących beta-laktamazy i w konsekwencji nasilenia oporności na te antybiotyki6, 10. W związku z inaktywacją penicylin przez enzymy bakteryjne opracowano preparaty będące połączeniem antybiotyku z inhibitorem beta-laktamazy. Skuteczność przeciwbakteryjna preparatu skojarzonego zależy od zdolności unieczynniania beta-laktamazy przez inhibitor i uwarunkowana jest rodzajem ...