Monaldi Rita & Sorti Francesco - Secretum tom II.pdf - ebooki(1) - Palik22

Rita Monaldi

Francesco Sorti

Secretum

Tytuł oryginału SECRETUM

Projekt okładki Ewa Łukasik

Na okładce fragment obrazu H. Rigauda Portret Ludwika XIV

Objaśnienia fragmentów łacińskich Robert A. Sucharski

Redaktor prowadzący Elżbieta Kobusińska

Redakcja merytoryczna Maria Radzimińska

Redakcja techniczna Lidia Lamparska

Korekta

Marianna Filipkowska

Radomila Wójcik

Ali rights reserved

Warszawa 2006

Świat Książki

Warszawa 2006

Bertelsmann Media sp. z o.o.

ul. Rosoła 10, 02—786 Warszawa

Skład i łamanie Joanna Duchnowska

Druk i oprawa GGP Media GmbH, Póssneck

ISBN 83—7391—685—7 Nr 4936

A całe życie ludzkie czymże jest innym jak nie jakąś komedią, w której każdy występuje w innej masce i

każdy gra swoją rolę, dopóki reżyser nie sprowadzi go ze sceny?

Erazm z Rotterdamu, Pochwała głupoty, przeł. Edwin Jędrkiewicz

Konstanca, 14 lutego 2041

Jego Eminencja

Alessio Tanari

Sekretarz Kongregacji do Spraw Świętych

Watykan

Drogi Alessio!

Ostatnio pisałem do Ciebie rok temu, ale do tej pory nie odpowiedziałeś na mój list.

Kilka miesięcy temu przeniesiono mnie niespodziewanie do Rumunii (może już o tym słyszałeś?). Jestem

jednym z nielicznych kapłanów, których gości Konstanca, niewielka miejscowość nad Morzem Czarnym.

Tutaj słowo „bieda” nabiera owego ostatecznego, nieludzkiego znaczenia, jakie miało niegdyś dla nas.

Odrapane, rozpadające się domy, obdarte dzieci, które bawią się na brudnych ulicach pozbawionych

tabliczek z nazwą, kobiety o zmęczonych twarzach, wyglądające podejrzliwie przez okna ohydnych

zniszczonych bloków — pozostałości socrealizmu. Wszędzie szarość i nędza. Tak właśnie wygląda miasto i

kraj, do którego zostałem wysłany. Przybyłem tu, aby sumiennie wypełnić moją kapłańską misję. Nie

przeszkodzi mi w tym ani bieda tych ludzi, ani wszechobecny smutek.

Jak zapewne pamiętasz, tam skąd pochodzę, jest zupełnie inaczej. Jeszcze kilka miesięcy temu byłem

biskupem Como, pogodnego miasteczka nad jeziorem, które zainspirowało wielkiego Manzoniego do

napisania słynnej powieści. Moją rodzinną miejscowość — perłę bogatej Lombardii, pełną historycznych

zabytków — zamieszkują ludzie interesu, projektanci mody, piłkarze, zamożni wytwórcy jedwabiu.

Jestem kapłanem i tę nagłą, nieoczekiwaną zmianę w mo

przyjąłem z pokorą. Powiedziano mi bowiem, że tamtejsza ludność potrzebuje mojego duchowego wsparcia, a

przeniesienia do Rumunii (o czym powiadomiono mnie zaledwie dwa tygodnie przed wyjazdem) nie

powinienem traktować jako deklasacji. Zaledwie przekazano mi tę nowinę, ogarnęły mnie wątpliwości (a

także, nie ukrywam, poczułem pewne zakłopotanie). Dotychczas nigdy nie opuszczałem granic Włoch, z

wyjątkiem krótkiego pobytu we Francji w latach odległej już młodości. Uważam, że stanowisko biskupa jest

wspaniałym ukoronowaniem mojej kariery, i mimo podeszłego wieku nie miałbym nic przeciwko pełnieniu

pasterskich obowiązków za granicą, na przykład we Francji albo w Hiszpanii (choć język tych krajów jest mi,

niestety, obcy), a nawet w Ameryce Łacińskiej. Nieczęsto się zdarza, by kapłana z moją pozycją przenosić z

dnia na dzień tak daleko, o ile nie dopuścił się on jakiegoś niegodnego czynu. W moim przypadku, jak z

pewnością wiesz, nie miało to miejsca. Decyzję o wysłaniu mnie z misją przyjąłbym jako wolę bożą, bez

zastrzeżeń czy żalu, nawet do najdzikszego zakątka, ale nie do Rumunii —kraju, o którym nic nie wiem, nie

znam tutejszego języka, tradycji, historii ani współczesnych problemów. Czasem w świetlicy parafialnej

próbuję grać w piłkę z miejscowymi dziećmi, daremnie starając się zrozumieć ich mowę.

Wybacz mi to wyznanie, ale ostatnio duszę przepełnia mi bezustanny niepokój. Jego przyczyn nie upatruję

jednak w moim losie (za który winien jestem Panu głęboką wdzięczność), ale raczej w splocie

tajemniczych wydarzeń. Bezzwłocznie Ci wszystko wyjaśnię.

W liście sprzed roku pisałem Ci o pewnej delikatnej sprawie. Jak sobie zapewne przypominasz, trwał

wówczas proces kanonizacyjny błogosławionego Innocentego XI Odescalchiego, sprawującego godność

papieża w latach 1676—1689, inicjatora i zwolennika bitwy chrześcijan z Turkami pod Wiedniem w 1683

roku, w wyniku której wyznawcy Mahometa zostali na zawsze przepędzeni z Europy. Ponieważ papież ten,

podobnie jak ja, pochodził z Como, przypadł mi w udziale zaszczyt czuwania nad procesem, szczególnie

leżącym na sercu Ojcu Świętemu. Do słynnego historycznego zwycięstwa nad islamem doszło 12 września

1683 roku o świcie. Wziąwszy pod uwagę różnicę czasu, w Nowym Jorku był jeszcze 11 września… Dzisiaj,

czterdzieści lat po tragicznym ataku na nowojorskie Twin Towers z 11 września 2001 roku, zbieżność tych

dwu dat nie uszła uwadze naszego umiłowanego papieża, który pragnął ogłosić świętego Innocentego XI

papieżem antyislamskim, a tym samym podkreślić

znaczenie wartości chrześcijańskich i przepaść, jaka dzieli Europę i cały Zachód od ideałów Koranu. Właśnie

wtedy, po zakończeniu dochodzenia, wysłałem Ci pewien maszynopis. Pamiętasz? Jego autorami byli moi

przyjaciele, Pata i Francesco, których dawno temu straciłem z oczu. Tekst ten zawierał wiele faktów

zniesławiających błogosławionego Innocentego. Okazało się bowiem, że podczas pontyfikatu Odescalchim

kierowały niskie osobiste pobudki. Był boskim narzędziem w walce z Turkami, lecz jego niezaspokojona

żądza bogactwa stanowiła obrazę moralności chrześcijańskiej, przynosząc niepowetowaną szkodę religii

katolickiej w Europie. Poprosiłem Cię więc, drogi Alessio, abyś przedstawił sprawę Jego Świątobliwości,

który miał zadecydować, czy odesłać maszynopis do archiwum i skazać na zapomnienie, czy — czego

szczerze pragnąłem — opatrzyć słowem imprimatur i zezwolić na jego publikację.

Przyznaję, że niecierpliwie oczekiwałem odpowiedzi na mój list. Myślałem, że bez względu na poruszony

w nim niezwykle istotny temat zechcesz dowiedzieć się, co słychać u Twojego byłego nauczyciela z

seminarium. Liczyłem się z tym, że zważywszy na wagę mojej prośby, odpowiedź wymaga czasu. Sądziłem

jednak, że jak każe dobry obyczaj, przyślesz mi przynajmniej krótki bilecik. Ty jednak milczałeś. Mijały

miesiące, a ja daremnie wyglądałem jakiegoś znaku od Ciebie. Nie zatelefonowałeś ani nie odpowiedziałeś

na mój list, mimo że od tego zależał wynik procesu. Rozumiałem jednak, że Ojciec Święty potrzebuje czasu,

aby wszystko dokładnie przemyśleć i ocenić. Być może zwrócił się do ekspertów o wydanie opinii na temat

przesłanego przeze mnie tekstu. Pogodziłem się więc ze zwłoką i cierpliwie czekałem. Zobowiązany do

zachowania tajemnicy i ochrony dobrego imienia błogosławionego Innocentego, nikomu innemu poza Tobą i

Jego Świątobliwością nie mogłem wyjawić, co odkryłem.

Monaldi Rita & Sorti Francesco - Secretum tom II.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: