Tom Clancy - Power Plays 2 - Sprawa Oriona.pdf - Clancy Tom - Power Plays 2 Sprawa Oriona - notaus

Tom Clancy

Martin Greenberg

POwER PlAYS 2

SPRAWA ORIONA

DOM WYDAWNICZY REBIS POZNAŃ 2000

Przełożył Jarosław Kotarski

Tytuł oryginału Tom Clancy’s Power Plays: Shadow Watch

Ltd., Poznań 2000 Redaktor Błażej Kemnitz Opracowanie graficzne

Jacek Pietrzyński

PODZiĘKOWANIA

Chciałbym podziękować Jerome’owi Preislerowi za pomysłowość i nieoceniony wkład

w przygotowanie maszynopisu. Podziękowania za pomoc należą się także Marcowi

Cerasinie-mu, Larry’emu Segriffowi, Denise Little, Johnowi Helfersowi, Robertowi

Youdelmanowi i Tomowi Mallonowi, wspaniałym ludziom z Penguin Putnam, a

szczególnie: Phyllis Grann, Da-vidowi Shanksowi i Tomowi Colganowi. Dziękuję

Dougowi Little-johnsowi, Kevinowi Perryemu i reszcie zespołu pracującego nad

Sprawą Oriona, jak również wszystkim miłym ludziom z Red Storm Entertainment.

Jak zawsze dziękuję też mojemu agentowi i przyjacielowi Robertowi Gottliebowi z

William Morris Agency. Lecz przede wszystkim to wy, moi czytelnicy, musicie ocenić

wynik naszego wspólnego wysiłku.

Tom Clancy

Wydanie I

ISBN 83-7120-966-5

Dom Wydawniczy REBIS Sp. z o.o.

ul. Żmigrodzka 41/49, 60-171 Poznań

tel. 867-47-08, 867-81-40; fax 867-37-74

e-mail: rebis@pol.pl

www.rebis.com.pl

Fotoskład: Z.P. Akapit, Poznań, ul. Czernichowska 50B, tel.

879-38-88

* * *

CENTRUM LOTÓW KOSMICZNYCH

im.J. F. KENNEDY’EGO PRZYLĄDEK CANAVERAL, FLORYDA 15 KWIETNIA 2001

Znacznie później, gdy jej obsesją i pracą jednocześnie stało się wyjaśnienie tego, co

wydarzyło się na stanowisku startowym, Annie wciąż doskonale pamiętała, jak

wszystko, co dotąd przebiegało doskonale, nagle zaczęło się walić, przekształcając

podniecenie i oczekiwanie w horror i zmieniając na zawsze jej życie. Astronautka,

gwiazda mediów, modelka, matka wszystkie szufladki, w których dotąd umieszczał ją

świat, pozostały takie same. Ale zbyt dobrze znała siebie, by wątpić, że Annie

Caulfield, która żyła przed katastrofą, i Annie Caulfield, która w końcu powstała z

popiołów, to dwie nader odmienne kobiety. Rankiem panowały idealne warunki do

startu: słaby, spokojny wiatr, umiarkowana temperatura i czyste błękitne niebo aż po

wschodni brzeg wyspy Merritt. Stanowisko 39A, położone nad morzem, tonęło w

promieniach słońca, a całość oglądana z okien Centrum Kontroli Startowej wyglądała

niczym pocztówka lub folder turystyczny reklamujący uroki Florydy. Była to pogoda,

jakiej ciągle życzyli sobie planiści NASA i jaka rzadko występowała w chwili startu. W

przypadku Oriona zresztą przygotowania od samego początku przebiegały idealnie.

Nie było żadnych falstartów czy frustrujących, wykrytych w ostatniej chwili usterek

powodujących przerwanie odliczania, a czasami wymuszających odwołanie startu.

Wszystko, ale to dosłownie wszystko wyglądało doskonale. Dwie i pół godziny przed

odlotem, wraz z resztą zespołu zarządzającego misją i innymi oficjelami z NASA,

Annie odprowadziła swoją załogę (zawsze tak określała załogi, które nadzorowała)

do pojazdu, który miał ich przewieźć na stanowisko startowe. Przy tej okazji, jak

zwykle, wykonano pamiątkowe zdjęcia, a całość opracowali zatrudnieni przez NASA

specjaliści z agencji reklamowych. Mimo to zaskoczyła ją liczba czekających przed

wejściem dziennikarzy i reporterów oraz mikrofonów w kudłatych osłonach, które

wyglądały niczym przerośnięte gąsienice. Był nawet ktoś z jednej z sieci

telewizyjnych nadających poranne serwisy informacyjne - Gary Jakoś-mu-tam, który

zaciągnął ją przed kamerę, by wygłosiła komentarz. Gdyby się wcześniej nad tym

zastanowiła, przygotowałaby się na coś podobnego - NASA poważnie traktowała

współpracę z mediami, a na jej obecność w centrum podczas startu usilnie nalegano.

Podobnie zresztą jak w pewnym stopniu na mianowanie jej koordynatorem

astronautów, co było całkiem wysoką pozycją w hierarchii agencji. Obliczono to na

przyciągnięcie większego niż zwykle tłumu dziennikarzy. Zgodziła się na taką rolę,

mając nadzieję, że lot spełni oczekiwania rozdmuchane przez reklamę. Wysłanie w

przestrzeń pierwszego modułu laboratoryjnego ISS, jak w skrócie określano

międzynarodową stację kosmiczną, opóźniło się znacznie z powodu problemów

finansowych. Na orbicie znajdowały się już segmenty konstrukcyjne, z którymi miało

zostać połączone laboratorium, a za dwa tygodnie zaplanowano wystrzelenie z

rosyjskiego kosmodromu w Kazachstanie drugiego modułu badawczego. Nie licząc

politycznych korzyści, czyli konkretnego dowodu współpracy Wschodu z Zachodem,

te dwa starty decydowały o istnieniu stacji, a więc otwierały nową erę w badaniach

kosmosu. Dlatego właśnie Annie zwracała taką uwagę na szczegóły, ignorując całą

wrzawę otaczającą misję. Był to dla niej największy z dotychczasowych krok ku

realizacji marzeń, które pielęgnowała od dzieciństwa i które sporo ją kosztowały, gdy

dorosła. Miała nadzieję, że duma z udziału w programie budowy tej stacji wymaże w

końcu winę i ból, które dotąd w niej przeważały. Co prawda, stanowiły niejako

produkt uboczny, ale dręczyły ją od dawna. Nie był to jednak czas ani miejsce na

rozmyślania o własnych problemach, toteż odsunęła je od siebie. Stała przed

wejściem do kompleksu startowego 39 i obserwowała pułkownika Jima Rowlanda

oraz resztę załogi Oriona wsiadających do srebrzystego, przypominającego autobus

pojazdu z błękitnobiałym znakiem NASA. Tych pięcioro miało tworzyć historię, więc

choć obowiązki nie pozwalały jej lecieć, i tak czuła, że jakaś jej część wyruszy z nimi.

Byli jej grupą treningową, jej rodziną. Odpowiadała za nich. Na zawsze wrył się jej w

pamięć obraz Jima, który zatrzymał się przed wejściem do pojazdu i przyjrzał

tłumowi, szukając jej twarzy. Był dowódcą lotu, przystojnym i energicznym

mężczyzną, który zdawał się pulsować pewnością siebie i entuzjazmem. Ale w tej

chwili nie miało to znaczenia, podobnie jak to, że w roku 1994 ukończyli razem kurs

astronautów. W tej chwili przepełniała go niecierpliwość, którą w pełni mógł

zrozumieć jedynie ten, kto widział Ziemię z wysokości dwustu pięćdziesięciu

mil.Marchewka ponad wszystko. - Wiedział, że nie ma szans, by Annie usłyszała go

w tym zgiełku, więc mówił wolno, żeby mogła czytać z jego warg. Tekst był stary - z

czasów szkolenia w Houston - i dotyczył twarzowego koloru skafandrów, w które od

lat ubrani byli wszyscy astronauci w trakcie startów i lądowań. Uśmiechnęła się,

wspominając wspólne treningi - jednak prawdą było, że jeśli ktoś choć raz znalazł się

w przestrzeni, nigdy nie przestawał za nią tęsknić. Nigdy. - Terra nos respuet -

odparła, wolno wymawiając słowa. W dowolnym tłumaczeniu, które wymyślili dość

dawno, motto szkoły brzmiało „Wypluła nas Ziemia”.

Jim uśmiechnął się szerzej i zasalutował jej zawadiacko, po czym odwrócił się i

wsiadł do pojazdu. Za nim podążyli kolejno pozostali członkowie załogi. Niedługo

potem Annie uznała, że jej funkcja reprezentacyjna dobiegła końca, i wymknęła się

dziennikarzom. Zjadła lekkie śniadanie w bufecie i poszła do pokoju startowego

przydzielonego do obsługi Oriona. W centrum były cztery takie olbrzymie

pomieszczenia, a z każdego można było kierować operacją od etapu testów do startu

promu. Później funkcję tę przejmowało Centrum Lotów Kosmicznych im. Lyndona B.

Johnsona w Houston. Sala, pełna półkolistych konsol komputerowych oddzielonych

niewysokimi przepierzeniami i o ogromnych oknach wychodzących na płytę startową,

robiła wrażenie nawet wtedy, gdy nie było w niej nikogo. W takie dni jak ten, kiedy

pełno w niej było kontrolerów, techników, oficjeli z NASA i zaproszonych na

uroczystość startu VIPów, Annie wydawało się, że sama atmosfera jest elektryzująca.

Zajęła swoje miejsce w sekcji zarządzania operacją, co było miło i oficjalnie brzmiącą

nazwą przestrzeni wydzielonej dla zaproszonych gości i ważniejszych przedstawicieli

agencji, których obecność z punktu widzenia procedury startowej była zupełnie

nieistotna. Zauważyła, że siedzący po prawej mężczyzna posłał jej zaintrygowane

spojrzenie z gatunku: „Na jakiej to reklamie widziałem twoją twarz?” Przyzwyczaiła

się do takich spojrzeń, odkąd stała się sławna, lecz nagle zdała sobie sprawę, że

przygląda się sąsiadowi niemal w ten sam sposób. Co prawda, niewielu

biznesmenów miało bardzo znane nazwiska, ale jedynie ktoś, kto przespałby ostatnie

dziesięć lat, nie rozpoznałby założyciela i szefa UpLink International, jednej z

najważniejszych firm dla rozwoju światowej techniki, a także - co ważniejsze z punktu

widzenia Annie - głównego wykonawcy międzynarodowej stacji kosmicznej.

Mężczyzna wyciągnął ku niej dłoń ze słowami: - Przepraszam, że się przyglądam, ale

to prawdziwy zaszczyt poznać panią, pani Caulfield. Jestem... - Roger Gordian. -

Uśmiechnęła się. - Najsłynniejszy cywilny zwolennik naszego programu. Aha,

wystarczy po prostu Annie. - No tak, imiona to tu zdecydowanie najpopularniejsza

forma. - Wskazał na siedzącą po drugiej stronie uderzająco piękną brunetkę w

doskonale skrojonym kostiumie. - Proszę pozwolić, że przedstawię pani mojego

wiceprezesa projektów specjalnych Megan Breen. W taki czy inny sposób stoi

generalnie za wszystkim, co nasza firma zdołała osiągnąć. Kobiety uścisnęły sobie

dłonie i Megan dodała:

Mam nadzieję, że poświadczysz to, co właśnie powiedział, gdy będę negocjowała

podwyżkę. Gordian mrugnął porozumiewawczo do Annie.

Biedna Megan musi się jeszcze sporo nauczyć o lojalności między byłymi

myśliwcami. W uśmiechu Annie pojawiło się coś więcej niż humor.

Zostałeś zestrzelony nad Wietnamem, prawda? - spytała.

Gordian skinął głową.

- Przez sowiecką rakietę typu Goa podczas przelotu na małej wysokości nad Khe

Xanh. - Umilkł na chwilę. - Latałem od roku z 355. z Laosu, a następne pięć lat

spędziłem w więzieniu Hoa Lo. - „Hanojski Hilton”. Mój Boże, prawda. Czytałam, jak

traktowano tam więźniów. O komorach gwiezdnych... - Annie umilkła, przypominając

sobie detale.

Szczególnie utkwiły jej w pamięci pokoje 18 i 19 w rejonie określanym przez jeńców

mianem „Hotelu Złamanych Serc”. Pierwszy nazwali Zmiękczalnią, drugi -

Pryszczatym. W Zmiękczalni bito nowo przybyłych, by zdali sobie sprawę, gdzie się

znaleźli. Pryszczaty nazwę zawdzięczał specyficznie położonemu tynkowi, który

tworzył guzowate nierówności skutecznie tłumiące krzyki torturowanych. Ten oraz

podobne wynalazki były spuścizną po Francuzach. Można mówić o tej nacji, co się

chce, ale trzeba przyznać, że na skolonializowanych obszarach Francuzi pozostawili

wzbudzające szacunek więzienia, z których nie sposób było uciec. Potrafiono w nich

wymusić pożądane zmiany behawioralne u najbardziej nawet zatwardziałych i

niepoprawnych osadzonych. Do takich należało właśnie więzienie Hoa Lo czy słynna

kolonia karna na Diabelskiej Wyspie przy wybrzeżu Gujany Francuskiej. Brutalna

bezwzględność i nieludzkie warunki były ich atrybutami, a Wietnamczycy okazali się

wyjątkowo pojętnymi uczniami i w pełni wykorzystali swą kolonialną spuściznę. Ja też

słyszałem o twoich przejściach - przerwał ciszę Gordian. - Sześć dni ukrywania się w

Bośni po katapultowaniu z F-16 na dwudziestu siedmiu tysiącach stóp. Przeżyłaś

chyba tylko dzięki łasce boskiej.Dzięki łasce boskiej, kursowi przetrwania,

radiotelefonowi i azbestowemu żołądkowi, z którego wyśmiewano się, odkąd sięgam

pamięcią, a który okazał się wyjątkowo przystosowany do diety składającej się z larw

i gąsienic - wyjaśniła rzeczowo. - Teraz, kiedy właściwie każdy samolot wyposaża się

w twój system naprowadzająco-rozpoznawczy GAPSFREE, jest znacznie mniej

prawdopodobne, by jakiś pilot dał się tak zaskoczyć jak ja.

- Przeceniasz moje zasługi, a nie doceniasz własnych. - Widać było, że poczuł się

nieswojo. Czym prędzej zmienił temat, wskazując na salę. - Choć założę się, że

zgodzimy się, że to rzeczywiście jest godne uznania. Annie, nieco zaskoczona,

przytaknęła odruchowo. Jeśli się nie myliła - a gdy oceniała ludzi, myliła się raczej

rzadko miała właśnie okazję zobaczyć przebłysk autentycznej skromności swego

rozmówcy. U kogoś takiego jak Gordian, czego nauczyło ją przebywanie wśród

wysoko postawionych i potężnych osobistości, był to prawdziwy ewenement. Uczyła

się naturalnie na własnych błędach i nie były one najsympatyczniejsze. - To twój

pierwszy start? - spytała. - W innej niż rola widza, tak. Kiedy nasze dzieci były

jeszcze dziećmi, przyjechaliśmy z Ashley, by z terenu przeznaczonego dla

publiczności obserwować start Endeavora. To było spektakularne przeżycie, ale w

porównaniu z obecnością w centrum startowym... - Drętwieją palce, a serce

podskakuje - powiedziała ze zrozumieniem Annie. - Sądzę, że dla ciebie to też

jeszcze nie rutyna - zauważył z uśmiechem.

- I nigdy nie będzie.

Po chwili Gordian wstał, widząc zbliżającego się administratora NASA Charlesa

Dorseta. Uścisnęli sobie dłonie i Dorset porwał go na spotkanie z grupą osobistości

przebywających w sąsiednim pokoju.Co będzie dalej? - spytała Megan, pochylając

się nad opuszczonym przez Gordiana fotelem. - Tyle się tu naraz dzieje, że trudno

wszystko ogarnąć. Nie przejmuj się. Wysyłanie ludzi w kosmos to skomplikowany

proces. Nawet astronauci nie pamiętaliby o wszystkim bez ściąg. A mają za sobą lata

treningów i mnóstwo prób pocieszyła ją Annie. - Mówisz poważnie? O tych ściągach?

- Przykleja się je na tablicy przyrządów - wyjaśniła. - Mały krok dla ludzkości, wielki

dla rzepów. Klej może być zbyt słaby, więc nie używa się kartek samoprzylepnych,

lecz folii z rzepami. - Zerknęła na zegarek. - Żebyś się lepiej orientowała, co nas

czeka, do startu pozostała mniej więcej godzina i jak dotąd wszystko idzie dobrze.

Zespół odprowadzający zamknął i zabezpieczył właz, a za chwilę opuści stanowisko

startowe i uda się w rejon wycofania. Komputerowe sprawdzanie poprzedzające start

rozpoczęło się wiele godzin temu, ale na pokładzie promu i tak jest mnóstwo

przełączników, więc teraz załoga upewnia się, czy wszystkie znajdują się we

właściwych położeniach. - Przyznam się, że zaskoczyła mnie liczba personelu w tej

sali - powiedziała Megan. - Oglądałam już starty w telewizji i spodziewałam się licznej

obsady, ale tu jest ze dwustu ludzi. - Niezły strzał - przyznała Annie. - Właściwie

nieco więcej, około dwustu pięćdziesięciu. Ale to i tak połowa obsady z czasów, gdy

startowały misje Apollo - wyjaśniła. - Jeszcze kilka lat temu potrzebowaliśmy o jedną

trzecią więcej. Nowy sprzęt i oprogramowanie systemu kontroli startu pozwoliły

skonsolidować całą operację i zmniejszyć liczbę operatorów. - Przepraszam, że

wyszedłem w połowie rozmowy, ale Chuck chciał, żebym poznał jego zastępców -

przeprosił Gordian, zjawiając się z powrotem. Dla kogo Chuck, dla tego Chuck,

pomyślała Annie. Dla niej wciąż był to pan Dorset. Jak widać, nie wszędzie w NASA

obowiązywała zasada mówienia po imieniu. Zapamiętała jednak, że nie powiedziała

tego głośno, by nie urazić gościa. - Gdy cię nie było, wypytałam Annie o różne rzeczy

- poinformowała go Megan. - Dowiedziałam się mnóstwa interesujących rzeczy.

- W takim razie mam nadzieję, że jeszcze jeden żądny wiedzy uczeń nie sprawi

zbytnich kłopotów - powiedział Gordian, siadając w fotelu. - W ogóle. - Annie

uśmiechnęła się lekko. - Dopóki będziemy rozmawiali cicho, możecie pytać, o co

tylko chcecie. Przez następne pięćdziesiąt minut to właśnie robili. Na dziewięć minut

przed startem wstrzymano odliczanie i w sali zapadła cisza. Kontrolerzy czekali w

gotowości, obserwując poczynania zespołu zarządzającego, który tworzyli wyżsi

pracownicy agencji oraz inżynierowie odpowiedzialni za tę misję. Grupa odbywała

cichą, lecz poważną naradę, a kilku jej członków sięgnęło po telefony przymocowane

do pulpitów. - Wstrzymanie odliczania w tym momencie to także rutynowe

postępowanie - wyjaśniła Annie, czując zaintrygowane spojrzenia rozmówców. -

Pozwala astronautom i personelowi naziemnemu nadgonić opóźnienia w

sprawdzaniu sprzętu i wprowadzić ostatnie poprawki, jeśli zachodzi taka potrzeba. W

tym czasie członkowie zespołu zarządzającego podejmują ostateczne decyzje. Przed

startem niektórzy chcą się jeszcze porozumieć z inżynierami z Houston. Kiedy każdy

podejmie decyzję, głosują, by sprawdzić, czy osiągnęli konsensus. - Annie wskazała

lekkie słuchawki leżące na jej pulpicie i dwa dodatkowe zestawy przeznaczone dla

Gordiana i Megan. - Gdy ponownie zacznie się odliczanie, możecie je nałożyć.

Będziecie słyszeć rozmowy między promem a obsługą. - Głosowanie, o którym

wspomniałaś... długo trwa? - spytała Megan.

- To zależy od pogody, problemów technicznych, które pojawiły się do tego czasu, i

mnóstwa innych czynników. Jeśli jeden z kierowników będzie miał zły horoskop na

ten dzień, teoretycznie może wymusić odłożenie startu. Choć nigdy o czymś takim

nie słyszałam, przyznaję, że zdarzały się dziwne przypadki. Na przykład, pięć czy

sześć lat temu start Discovery został odłożony o przeszło miesiąc za sprawą pary

dzięciołów. Gordian spojrzał na nią. - Dzięciołów?!

- Dzięciołów. - Annie uśmiechnęła się, widząc jego minę. Zamiast interesować się

drzewami wydziobywały dziury w osłonie zewnętrznego zbiornika paliwa. Po

naprawie wezwano ornitologa, który przepłoszył je, wieszając wokół stanowiska

startowego sztuczne sowy. - Niesamowite. - Gordian potrząsnął głową. - Nie

przypominam sobie, żebym cokolwiek o tym słyszał... Opowieści z przylądka.

Mogłabym wam powiedzieć więcej, niż mielibyście ochotę usłyszeć. - Zachichotała. -

Ale nie musicie się obawiać. Z tego, co widzę, dziś decyzja o starcie zapadnie

szybko. I miała rację - w ciągu kilku minut narada skończyła się, kierownicy wrócili do

swoich pulpitów i sięgnęli po telefony. Na wielkim ekranie widać było obraz z kamer

Tom Clancy - Power Plays 2 - Sprawa Oriona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: