Inglot Jacek - Quietus.pdf - dukat07

JACEK INGLOT

QUIETUS

1997

Cytaty w książce pochodzą z następujących źródeł:

1. Fragmenty utworów poetów rzymskich – Pierre Grimal,

Miłość w Rzymie, przełożył Jerzy Roman Kaczyński, PIW,

Warszawa 1990.

2. Cytat z rzymskiego historyka Libaniusza – Edward Gibbon,

Zmierzch Cesarstwa Rzymskiego, przełożył Stanisław

Kryński, PIW, Warszawa 1995.

3. Fragmenty z Biblii – Pismo Święte Starego i Nowego

Testamentu, wydanie III poprawione, Wydawnictwo

Pallottinum, Poznań-Warszawa 1980.

4. Marek Aureliusz – Rozmyślania, PIW, Warszawa 1997

Mówię, bracia, czas jest krótki. Trzeba więc, aby ci, którzy

mają żony, tak żyli, jakby byli nieżonaci, a ci, którzy płaczą,

tak jakby nie płakali, ci zaś, co się radują, tak jakby się nie

radowali; ci, którzy nabywają, jak gdyby nie posiadali; ci,

którzy używają tego świata, tak jakby z niego nie korzystali.

Przemija bowiem postać tego świata.

Pierwszy List do Koryntian 7, 29-31

I. Chrześcijanie

Po raz pierwszy zobaczył Nipuańczyków, przechodząc przez Forum Apostaty.

Stali na szerokiej podstawie kolumny wielkiego cesarza, otoczeni przez hałaśliwy

tłum żebraków. Na przedzie tkwił nieduży, pomarszczony mężczyzna, w chitonie

dziwacznego kroju, przepasanym pośrodku szerokim czarnym pasem, za którym miał

zatknięty krótki miecz. Trzymał w ręku sakiewkę i rzucał w tłum żebraków płci

obojga drobne monety. Gdzie upadły, tam od razu powstawał niesamowity harmider i

wrzask, konkurencyjne bandy usiłowały kijami poprzepędzać się nawzajem z placu.

Suchy mężczyzna obserwował to z nieruchomą twarzą, patrząc małymi, ciemnymi

oczyma – dopiero teraz Quietus zauważył, że są lekko skośne, jak to kiedyś słyszał.

Za mężczyzną, nieco z tyłu i bliżej trzonu kolumny, stała kobieta, mała i

delikatna niczym figurka z przejrzystego prawie alabastru, ubrana w osobliwe peplos

kroju nieco podobnego do chitonu mężczyzny – znacznie jednak dłuższe, sięgające

poza kostki stóp, i przy tym nieskazitelnie białe. Głowę miała pochyloną i pokornie

patrzyła w dół, tak że ledwo widział drobny, łagodny nos i zarys czerwonych ust. Za

nią dostrzegł dwóch zamaskowanych mężczyzn, nieco wyższych od pierwszej pary,

odzianych w czarne, obcisłe szaty podobne do tocharyjskich. Zza pasów sterczały im

po dwa skrzyżowane długie miecze. Ci tkwili zupełnie nieruchomo, prawie że

przyklejeni do kolumny, a spod zawojów na głowach bez przerwy błyskały białka

oczu, pilnie przepatrujących kotłujący się dookoła tłum.

„A więc tak wyglądają” – pomyślał Quietus, który nigdy dotąd nie oglądał

prawdziwych Nipuańczyków, tyle że o nich słyszał. Nie dotarli jeszcze do tej

prowincji, jednej z najbardziej zapadłych w imperium. W ogóle ostatnio mniej

obcokrajowców odwiedzało Calisję, co tylko potwierdzało tezę, że stają się coraz

bardziej pograniczni i prowincjonalni. Tu kończyło się imperium, a zaczynały

nieokiełznane ludy Wschodu i niezmierzone lody Północy. Przyśpieszył kroku. Na

ostatnim skrawku Forum, kiedy już miał skręcić w uliczkę zwaną Zaułkiem Kotlarzy,

odwrócił się i jeszcze raz zerknął na plac. Nipuańczyk rzucił właśnie ostatnią monetę

i chował sakiewkę za pasem; podniósł na moment wzrok i niespodziewanie popatrzył

prosto na Quietusa, który drgnął uderzony jego zimnym wejrzeniem. Nipuańczyk

Inglot Jacek - Quietus.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: