Bunch Chris - Ostatni Legion 02 - Maska Ognia.pdf - Bunch Chris - Raptor87

Chris Bunch

Maska Ognia

Ostatni Legion tom II Przekład Radosław Kot Dla Knicksów Kelly, Eda, Erwin i Eda juniora,

Którzy uczynili życie znacznie ła- twiejszym Przed bitwą wspomnij trzynaście prawd o

ogniu: 1. Silniejszy jest niż najroślejszy rumak, a jednak ukryć go można w dziecięcych

szatach. 2. Jasny i żywy, raduje serce każdego, kto go używa. 3. Jego widok ujmuje

sił wrogowi, który wie, że w spotkaniu z nim nie może liczyć na litość. 4.Wzniecony w

odpowiednim miejscu nigdy się nie podda. 5. Gdy już gorzeje, wojownik może

spokojnie czynić swoje. 6. Choć niewiele zachęty mu trzeba, mało pożywienia ponad garść

chrustu, będzie walczył bez wytchnienia. 7. Zawsze toczy własną bitwę, kierując się raz tutaj,

raz tam, i nikt nigdy do końca nie odgadnie, dokąd jeszcze. 8. Znosi niemal wszystkich,

czy wrogowie to, czy sojusznicy, wiatr jest mu rumakiem, ziemia fortecą i dopiero wielka

woda może stawić mu czoło. 9. Wojownik skryty za maską ognia może spokojnie

obmyślać swoje posunięcia. 10. Gdy strzeże ze skrzydeł, można mieć pewność, że nikt

wojownika stamtąd nie zaskoczy. 11. Niszczy wszelką majętność wroga, jego wozy,

konie i prowiant, tak samo jak dzierżących miecze łuczników. 12. Rany przez niego zadane są

straszne i niewielu wraca po nich do zdrowia. 13. Po jego przejściu zostaje naga pustynia, na

której króluje rozpacz. Rozważ te prawdy, przemyśl, ile daje maska ognia i jak ją

wykorzystać, a potem ruszaj do boju z wiecznym płomieniem w sercu. Rady dla samotnego

wojownika walczącego z zastępami wroga Lai Shi-Min, późniejszy cesarz Tai Tsung, ok. 630

r.n.e. 1 Langnes 37421/Czwarta Planeta/ Miejsce Spotkań Ledwie okręty pojawiły się w

normalnej przestrzeni, wzięły kurs na czwartą planetę układu. Gdy były już blisko niej, luki

stanęły otworem i wychynęły z nich półkoliste myśliwce, śmiercionośne aksaie. Otoczyły

jednostki macierzyste zwartym szykiem. Wyglądało to na przygotowania do ataku, ale nimi

nie było. Przywódcy klanów musthów zbierali się na naradę, aby postanowić o losie ludzi

okupujących odległy układ Cumbre. Dotyczyło to w każdym razie tych przywódców, którzy

byli w jakiś sposób zainteresowani sprawą. Reprezentowali nie więcej niż jedną piątą

wszystkich klanów. Pozostali albo woleli pozostać neutralni, albo zamierzali zaangażować się

dopiero później. Wedle mitologii musthów, Czwarta była ich kolebką, chociaż naukowcy

głosili, że ich rasa wyewoluowała jednocześnie na wielu, może nawet ponad dziesięciu

planetach, co miało dowodzić praw musthów do całego wszechświata. Za potwierdzenie tego

uznawali łatwość, z jaką opanowali swoją gromadę gwiezdną i inne jego regiony. Czwarta

była spokojną planetą. Pokrywały ją wielkie masy kontynentów z niskimi górami i

trawiastymi równinami poprzedzielanymi skromnymi spłachetkami puszcz. Słońce należało

do typu G, jego blask był jednak zdecydowanie zbyt przenikliwy i naznaczony błękitem, aby

Ziemianin mógł czuć się w nim dobrze. Było tu również nieco za zimno, ale śnieg padał

bardzo rzadko, podobnie jak sezonowe deszcze, które niekiedy jednak przeradzały się w

porządne ulewy. Nie zawsze tak było. Przez tysiące lat planeta tętniła życiem. Uprawiano na

niej pola, drążono kopalnie, wycinano lasy, budowano miasta i fabryki. Aż w końcu

musthowie odlecieli do gwiazd. Teraz, niemal opuszczona, Czwarta wracała do swojego

naturalnego stanu. Miasta zrównano z ziemią, trawom i lasom pozwolono zarosnąć dawne

tereny uprawne, zatrute rzeki i jeziora z wolna znowu się oczyściły. Obecnie był to świat

niemal tak samo czysty jak u zarania historii musthów. Problem przeludnienia zniknął, jakby

nigdy nie istniał, zatem te kilka milionów musthów, którzy zostali na planecie, przeniosło się

do specjalnie wybudowanych podziemnych miast. Po jednym na klan. Ślady cywilizacji

widać było tylko na samotnym małym kontynencie. Tutaj mieściły się bazy wojskowe,

wielkie lotniska, zautomatyzowane fabryki i stocznie oraz wcale nie taki wielki ośrodek

administracyjny, z którego rządzono tysiącami zamieszkanych przez musthów planet. To

właśnie było Miejsce Spotkań. W jego centrum rozciągał się cylindryczny budynek o średnicy

dwóch kilometrów, którego kopulasty dach wznosił się na trzysta metrów. Przybywali tu

wszyscy musthowie, którzy mieli problemy przerastające kompetencje przywódców klanów

albo potrzebowali mediacji w zagrażającym wojną sporze. Gmach nie miał żadnej nazwy, co

musthowie uważali za nad wyraz logiczne. Skoro w całym imperium nie było drugiego

takiego, nazwa stawała się zbyteczna. Krążyło wśród tej rasy ironiczne powiedzenie: „Tylko

dlatego nie panujemy nad całym wszechświatem, że musimy nieustannie jednym okiem strzec

naszej przyszłości, drugim godności, trzecim zaś naszych tyłów, a Prastary dał nam tylko po

dwoje oczu”. W murach olbrzymiej rotundy mieściły się apartamenty, każdy z platformą

lądowiska wystarczającą na zaparkowanie dwóch statków. Przywódca klanu mógł przybyć tu

ze swoją świtą i załatwić wszystko, co zamierzał, nie opuszczając tego bogato wyposażonego

w elektronikę lokum. Apartamenty były całkowicie niezależne, z własnymi generatorami i

filtrami powietrza na wypadek, gdyby ktoś wpadł na pomysł zagazowania przeciwnika. Jeśli

udawało się zażegnać spór, przywódcy klanów, ich podwładni i krewni mogli się spotkać oko

w oko. Tym razem zjawiło się prawie pięciuset klanowych przywódców. Niektórzy mieli we

władaniu po kilka światów, inni kontrolowali cechy albo gildie, inni jeszcze dowodzili

flotami wojennymi. Podczas gdy aksaie krążyły po niebie czujne i zwinne niczym ziemskie

jaskółki, władcy po kolei docierali do swoich apartamentów. Komputer gmachu pilnował, aby

nie doszło przy tym do spotkania wrogów, którzy mogliby wykorzystać okazję do

konfrontacji. Wysiadali z ładowników dumni i pełni arogancji właściwej rasie, która miała się

za panującą. Wysocy na dwa metry, a wyprostowani nawet wyżsi, z szorstką sierścią, czasem

żółtą, czasem ciemniejszą aż do rudego brązu, z małymi głowami osadzonymi na długich

wężowych szyjach szybkim krokiem znikali w kwaterach. Wszyscy nosili pasy z bronią, która

pod żadnym względem nie była ceremonialna. W nocy przed oficjalnymi rozmowami łącza

rozgrzały się od nieustannej wymiany pomysłów, sugestii taktycznych i strategii. Właściwe

spotkanie zaczęło się o wschodzie słońca. Niektórzy skorzystali z wielkich ekranów

ściennych, na których ukazała się wielopolowa mozaika przedstawiająca oblicza uczestników.

Nie wszystkich, bo niektórzy nie włączyli kamer. Przedstawieniem sprawy zajął się Aesc,

były ambasador w układzie Cumbre. Wspomniał, że chociaż stosunki między ludźmi a

musthami zawsze były napięte, ostatnio znacznie się zaogniły za sprawą tak zwanych

Raumów, nieco mniejszych i o ciemniejszej skórze niż pozostali ludzie. Słudzy zbuntowali

się przeciwko swoim panom i zaatakowali także musthów. - Dlaczego? - spytał jeden z

przywódców klanów. - Niewiele wiem o ludziach, ledwie tyle, by się nimi brzydzić, ale

wydawało mi się, że ostatnim razem, gdy zawieraliśmy pokój, udało się uzgodnić stanowiska.

Przynajmniej oni tak twierdzili. - Raumowie żywią przekonanie, że są nacją wybraną, aby

rządzić nie tylko całą rasą ludzką, ale też wszystkimi innymi istotami i całym wszechświatem

po wieki wieków - wyjaśnił Aesc. Rozległy się pomruki i warknięcia świadczące o

rozbawieniu, ktoś krzyknął: „Herezja!”, inni się roześmiali. - Nasz dowódca Wlencing miał

okazję walczyć z nimi w sojuszu z ludzką armią – dodał Aesc. - I jak pan to widzi, Wlencing?

- spytał Keffa, jeden z przywódców klanów. - Ludzie nazywają Raumów „robakami”, czyli

stworzeniami pełzającymi w błocie – powiedział Wlencing, cytując ludzkie słowo. - To

tchórze, którzy unikają otwartej walki, a jeśli już muszą ją podjąć, nie stają do niej jak się

godzi wojownikom. Potrafili jednak zadać nam bolesne straty, wysyłając statek do

samobójczego ataku na naszą kwaterę główną na trzeciej planecie. - Jak można wyczytać w

dostarczonych panom dokumentach, to właśnie skłoniło nas do wycofania się z tamtego

układu – wtrącił Aesc. - Czytałem – powiedział Keffa. - Ale Wlencing nie skończył jeszcze

odpowiadać na moje pytanie. Mało mnie obchodzą ci głupcy, którzy mają się za wybranych,

szczególnie że, jak słyszę, zostali rozbici. - Nie całkiem – sprostował Wlencing. - Raczej

zapędzeni z powrotem do nor. - Tak czy owak, najbardziej interesuje mnie ludzka armia i o

nią chcę spytać. Jacy są ich żołnierze? Wlencing zastanowił się, kręcąc głową. - Jako

wojownicy niektórzy radzą sobie bardzo dobrze – odezwał się po chwili – szczególnie ci

wyszkoleni do indywidualnej walki. Jak zachowują się jako armia podczas dłuższego

konfliktu, trudno powiedzieć. Konflikt z Raumami składał się z szeregu drobniejszych

potyczek. A co do nas... Konfederacja, z którą kiedyś walczyliśmy, najwyraźniej przestała

wspierać ten sektor, więc brakuje im zaopatrzenia i muszą improwizować. Jednak należy

wspomnieć, że przynajmniej część z nich ma szczególny talent do błyskawicznego

znajdowania zastępczych rozwiązań, zwłaszcza w nagłej potrzebie. - Gdy ktoś tak często

bierze się do sprawy od złego końca i z byle czym, nic innego mu nie zostaje – prychnął

niejaki Paumoto, budząc ogólną wesołość. Paumoto był rzecznikiem najbardziej radykalnych

musthów, którzy niczego tak nie pragnęli, jak zniszczenia chwiejącej się obecnie

Konfederacji. Spośród wszystkich ras tylko ludzie mogli zagrozić musthom i vice versa.

Wszystkie inne były mniej ambitne, niezdolne do ekspansji albo znajdowały się na niższym

etapie rozwoju, ewentualnie po prostu nie należały do tlenodysznych, co stawiało je poza

konkurencją, jako że wybierane przez nie światy nie nadawały się ani dla musthów, ani dla

ludzi. Jak dotąd Paumoto nie zyskał wielkiego poparcia. Przeważająca część musthów nie

miała żadnego kontaktu z ludźmi, nie była nimi zainteresowana albo wierzyła, że rasa ta jest

skazana na wymarcie z powodu wrodzonej głupoty. Jednym z najsilniejszych

sprzymierzeńców Paumota był Keffa, który jednak reprezentował zbyt wielkie i zbyt młode

pieniądze. - Może to i prawda, ale nie lekceważyłbym przeciwnika – odezwał się Wlencing,

gdy ucichły odgłosy świadczące o rozbawieniu. - Niemniej jestem dogłębnie przekonany, że

mądrze walcząc, zdołamy ich zniszczyć. - Podziwiam i ciebie, wodzu, i twoich co bardziej

spostrzegawczych podwładnych – powiedział Paumoto. - Zrozumieliście to, przed czym

ostrzegaliśmy połowę naszego życia. Pojęliście, że musimy stawić czoło człowiekowi.

Musimy to zrobić jak najszybciej i na naszych warunkach. Ta galaktyka i wszystkie w jej

okolicy mogą mieć tylko jednego pana i naszym zadaniem jest pokazać ludziom ich miejsce,

zanim zdołają wzrosnąć w siłę! Chaos, który zapewne ogarnął Konfederację, stwarza nam

niepowtarzalną okazję. - Słuszne słowa – odezwał się kolejny klanowy przywódca imieniem

Senza. - Pamiętajmy jednak, czym skończyło się kiedyś lekceważenie ludzi. Przed

trzydziestoma pięcioma standardowymi latami musthowie wysłali liczną wyprawę

kolonizacyjną do bogatej w surowce mineralne gromady gwiezdnej, która została odkryta

równocześnie przez obie rasy, ale zajęli również te planety, które ludzie ogłosili już swoją

własnością. Konfederacja odpowiedziała uderzeniem, zniszczyła większość sił musthów i

narzuciła twarde warunki rozejmu, na mocy którego przeciwnik poza spornymi obszarami

musiał oddać jeszcze kilka innych układów planetarnych w tym sektorze. Przywódcy klanów

poruszyli się niespokojnie, paru gniewnie postawiło uszy. Żaden musth nie lubi, żeby mu

wypominać przeszłość, a szczególnie taką, która wiązała się z klęską. Senza był powszechnie

uważany za niezrównoważonego, przy czym niektórzy twierdzili nawet, że sprowadza

nieszczęście. Gdyby nie był taki ostrożny, zapewne dawno już skończyłby marnie. Niemniej

szanowano go, gdyż stał na czele wszechobecnego i energicznego Polperra, szczególnego

klanu, do którego należeli musthowie z wszystkich innych, gromadził bowiem dyplomatów i

prawników, główne „smarowidło” całej tej cywilizacji, ratujące ją od nieustannej wojny

domowej. W odróżnieniu od większości musthów, Senza dobrowolnie składał wizyty na

planetach zasiedlonych przez ludzi i nie krył, że zrobiły one na nim wrażenie. Uważał, że obie

rasy mogłyby się wiele od siebie nauczyć, i skłaniał się ku sojuszowi z ludźmi. Jego

stanowisko było popularne tylko wśród młodych musthów, dopuszczających odstępstwa od

tradycji, albo wśród radykalnych elementów pragnących zmian dotychczasowego porządku. -

Przeszłość jest martwa – warknął Keffa. Senza machnął łapą w geście powątpiewania. - Jest –

dodał stanowczo Paumoto. - Przynajmniej teraz i tutaj. W tej chwili musimy się zastanowić,

co zrobić z obecnością ludzi w układzie Cumbre. Mamy akurat szansę. Jakieś propozycje? -

Powinniśmy tam wrócić, tym razem z wojskiem, a nie z górnikami – odezwał się Wlencing. -

Uderzymy raz a mocno i układ będzie nasz. Zostawiliśmy tam dość sond zwiadowczych, aby

wrócić jak po swoje. Jeśli Konfederacja jeszcze istnieje, postawimy ją przed faktem

dokonanym. Jeśli nie... - uniósł łapę z rozczapierzonymi palcami – powrócimy na ścieżkę

podbojów. Moim zdaniem nie ma innego rozwiązania, nie ryzykujemy też większych strat. -

A co z tymi ludźmi, którzy nie zgodzą się potulnie umrzeć? - spytał Senza. - Skierujemy na

nich żądła? Żądła były jedną z bardziej paskudnych broni stosowanych przez musthów.

Upakowane w niej owadopodobne stworzenia budziły się błyskawicznie po uwolnieniu i

atakowały wszystko co żywe w najbliższej okolicy. - Nie jesteśmy potworami – powiedział

Wlencing. - Nie chciałbym zabijać niewinnych młodych ani samic. Jednak nie możemy

pozwolić, żeby uciekli po naszym zwycięstwie. Mogliby sprowadzić siły Konfederacji. Na

szczęście zawsze jest sporo zajęć, którymi sami wolelibyśmy się nie parać. Będzie trzeba

znaleźć górników, całe zastępy sług. Ci, którzy przeżyją walkę i nie będą myśleć o dalszym

oporze, bardziej przydadzą nam się żywi. - Nie! - warknął Keffa z płonącymi gniewem

ślepiami. - Jeśli musthowie zaczną uważać, że jakaś praca im nie przystoi, będzie to w

praktyce oznaczało gotowość przekazania władzy innej, silniejszej i bardziej żywotnej rasie!

Senza mógł nie traktować swoich słów metaforycznie, ale ma rację. Jeśli teraz zadziałamy

zdecydowanie, a nawet brutalnie, oszczędzimy sobie kłopotów w przyszłości. - Keffa jest

nader pewny siebie – mruknął Senza. - Jeszcze nie zaczęliśmy przygotowań do walki, a już

próbujemy dzielić łupy i zastanawiamy się, jak usunąć tych zbyt głupich, aby się z nami

dogadać. - Powątpiewasz w nasze zwycięstwo? - spytał zaczepnie Paumoto. - Oczywiście, że

nie. Jeśli, podkreślam, jeśli zdecydujemy się na wojnę. Zanim jednak temperatura dyskusji

wzrośnie za bardzo, chciałbym spytać, ilu właściwie przywódców klanów zamierza ruszyć

przeciwko ludziom? - Ledwie zaczęliśmy o tym rozmawiać... - rzucił Keffa. - Jednak biorąc

pod uwagę cel spotkania, taka informacja może mieć olbrzymie znaczenie dla jego dalszego

przebiegu. Wzywam do zdeklarowania się. Senza pierwszy wyciągnął łapę ku przyciskom.

Kilka sekund później na ekranie zajaśniały wyniki. Niemal dokładnie jedna trzecia była za,

jedna trzecia przeciwko i tyle samo zebranych nie podjęło jeszcze decyzji. - Nasza wielka rasa

jakoś nie podziela stanowiska Wlencinga, Paumota i Keffy – powiedział Senza, kładąc lekki

nacisk na słowo „wielka”. - Większość nie uważa starcia za nieuniknione. - Chcesz przez to

powiedzieć, że powinniśmy pogodzić się z klęską? - spytał Aesc. - Mam pokornie

zaakceptować wygnanie z Cumbre? - Wedle oficjalnych raportów to właśnie pan, razem z

Wlencingiem, podjął decyzję o wycofaniu naszych tamtejszych sił, żeby naradzić się z nami.

Trudno tu mówić o wygnaniu. - Pańskim zdaniem ludzie też tak to widzą? - syknął Aesc. W

całym gmachu podniósł się gwar. - Nie obchodzi mnie, jak widzą to ludzie. To tylko ludzie.

Za bardzo ufam w przeznaczenie naszej rasy, aby przejmować się ludzkimi rozterkami.

Dodam jeszcze, że pańskie dokonania w układzie Cumbre nie budzą mego podziwu. To samo

dotyczy pana, Aesc. Uwikłaliście się w mało istotną operację, nie dostrzegając, ile naprawdę

było do zyskania. Niewiele nam przyszło z waszego wojowania. A teraz chcecie, abyśmy

zwiększyli zaangażowanie w tym systemie. Myślę, że to głupota. Powinniśmy raczej obrać

inny kurs, a właściwie jeden z dwóch kursów, które chcę wam zaproponować. Pierwszy to

wznowienie zaangażowania w układzie Cumbre, ale siłami nie większymi niż przedtem.

Zaraz poddam to pod głosowanie, ale proszę o cierpliwość, póki nie przedstawię drugiej

propozycji. Chodzi mianowicie o to, aby całkiem zarzucić plany podboju Cumbre i wysłać

tam jedynie kupców, którzy będą normalnymi metodami nabywać dla nas kopaliny, w które

obfituje ten układ. Może się zdarzyć, że w przyszłości spotkamy jeszcze inne rasy zajmujące

tę samą niszę życia opartego na węglu. Mogą to być rasy równie ambitne jak my. Jeśli teraz,

w spotkaniu z ludźmi, nauczymy się rozpoznawać zamiary i możliwości przeciwnika, łatwiej

poradzimy sobie w przyszłości, będziemy umieli ocenić, czy mamy do czynienia z wrogiem,

czy z potencjalnym sojusznikiem. Zastanówcie się nad obiema tymi możliwościami, panowie.

Chociaż dziś wspomniany problem nie wydaje się wielce znaczący, ostatecznie może

zdecydować o całej naszej polityce. A teraz proszę o głosowanie. Senza nie był zdziwiony,

gdy obie propozycje zostały zdecydowaną większością odrzucone. - Zatem, skoro już nie

musimy zajmować się głupstwami, zabierzmy się bez sentymentów do tego, co najważniejsze

– powiedział Paumoto. - Wzywam, byśmy wrócili do Cumbre, ale ze znaczniejszymi i lepiej

wyposażonymi siłami. Dowodzenie objąłby Aesc, jako że on najlepiej zna ten układ, a jego

zastępcą byłby Wlencing. Zastępcą, że zaznaczę, we wszystkim, nie tylko w kwestiach

militarnych. Zamiast skupiać siły na Silitricu, powinniśmy założyć bazy we wszystkich

większych miastach na planecie ludzi. - Nie rozumiem po co – wtrącił Aesc. - Oficjalnie dla

zmniejszenia napięcia pomiędzy oboma rasami. W rzeczywistości po to, żebyśmy mogli

lepiej kontrolować poczynania ludzi i w razie potrzeby szybciej na nie reagować. - A może

kryje się pod tym jeszcze inna sugestia? - spytał cynicznie Senza. - Ludzie otrzymaliby łatwe

cele, a my przy pierwszym ataku zyskalibyśmy pretekst do masakry... - Przecież nie

namawiałbym do czegoś, co pociągnęłoby za sobą śmierć musthów! - obruszył się Paumoto. -

Tego nie powiedziałem – odparł Senza. - Za dużo myślisz, Senza – wtrącił się Keffa, a

wszyscy ujrzeli na ekranach, jak wysuwa i chowa pazury. - Kiedyś napytasz sobie przez to

biedy. - Czy to wyzwanie? - spytał Senza. - Wobec mnie osobiście czy całego mojego klanu?

Jeśli to pierwsze, pamiętaj, co kiedyś powiedziałem, że nie mam zwyczaju się pojedynkować.

Rozlana krew mało co załatwia. Sam się o tym przekonasz, Keffa, gdy będziesz w moim

wieku. O ile go dożyjesz. - Starczy – rzucił Paumoto. - Chciałbym poddać moją propozycję

pod głosowanie. Przypominam, że ci, którzy się za nią opowiedzą, będą zobowiązani do

współfinansowania kampanii. I do udziału w niej, oczywiście. Przeplatana kolejnymi

głosowaniami dyskusja trwała jeszcze kilka godzin. Przerzucano się argumentami, jedne

klany wycofywały poparcie, inne wahały się, oczekując konkretnych korzyści, które mogłyby

wynieść z całej awantury. Ostatecznie stu dwunastu przywódców klanów zadeklarowało swój

udział, przeciwko była tylko garstka. Większość, w tym Senza, pozostała neutralna. - Czy to

wystarczy? - dyskretnie spytał Wlencinga Aesc. - Aż nadto. Mamy większość tych z

najlepszym uzbrojeniem, najlepszym wojskiem. Najbogatszych. Gdy stanie się to, co stać się

musi, reszta się do nas przyłączy. To początek nowego. Wkrótce wszyscy musthowie staną u

naszego boku i nadejdzie dzień, w którym raz na zawsze usuniemy ludzi z drogi naszej rasy.

Następnego dnia statek Senzy wystartował z planety. - Twój uczeń Alikhan, potomek

Wlencinga, pozostał na Czwartej – powiedział Kenryo, asystent przywódcy klanu, gdy byli

już w próżni. Senza uniósł łapę w geście zdziwienia. - Postanowił służyć ojcu na Cumbre –

dodał Kenryo. - To znaczy, że przegraliśmy jeszcze jedną bitwę – rzekł Senza. - Jeszcze jeden

wybrał drogę przemocy, która nie wymaga myślenia ani ważenia argumentów. - Podważasz

własne nauki? - A to dlaczego? - Nie sądzę, żeby Alikhan postradał zmysły. Nie wydaje mi

się też, aby zmarnował czas nauki. Chyba przyswoił sobie coś z twojej mądrości. - Dziękuję

za komplement, ale jeśli masz rację, to ten młodzieniec niebawem wielce się rozczaruje,

widząc rozziew pomiędzy tym, w co wierzy, a postępowaniem ojca. Obawiam się, że jak to

już wielokrotnie bywało, i tym razem podjął decyzję wiedziony tylko złością. 2 Układ

Cumbre/Cumbre D - Naprawdę nie podoba ci się armia okresu pokoju? - wydyszał alt Garvin

Jaansma, obecnie dowódca kompanii zwiadu. - Zadajemy szyku w mundurach prosto spod

igły, wszyscy gapią się na nas z podziwem, forsa brzęczy w kieszeni... - Zamknij się i

wsadźmy tę cholerną formę na miejsce, zanim Monique nas zaleje – warknął jego zastępca,

aspirant Njangu Yoshitaro. Obaj oficerowie mieli ledwie po dwadzieścia standardowych lat,

obaj też nosili sfatygowane i przepocone podkoszulki, robocze buty i poplamione cementem

portki. W ciemnogranatowych, paradnych mundurach wyglądaliby o niebo lepiej.

Szczególnie Jaansma. Miał prawie dwa metry, blond włosy, dobrze rozwinięte muskuły i

nader proporcjonalną sylwetkę. Można było iść o zakład, że jeśli pozostanie dość długo w

armii i przeżyje wszystkie związane z tym zawieruchy, za sam wygląd awansuje w końcu na

sam szczyt hierarchii. Przyszedł na świat w rodzinie cyrkowców, a zaciągnął się pospiesznie

zaraz po tym, jak zdarzyło mu się wypuścić tygrysy na ludzi, którzy poważnie mu się narazili.

Njangu Yoshitaro był nieco niższy, smuklejszy, czarnowłosy i śniady. Nie oszałamiał urodą, a

Bunch Chris - Ostatni Legion 02 - Maska Ognia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: