Laurien Berenson - Przypadkowy pasażer.pdf - L - akacja08

LAURIEN BERENSON

Przypadkowy pasaŜer

The Sweetheart Deal

Tłumaczyła: Małgorzata Kołodzińska

ROZDZIAŁ 1

Benjamin West nacisnął przycisk oznaczony literą „L” i czekał

cierpliwie, aŜ drzwi zamkną się i winda zacznie zjeŜdŜać na dół. W

lustrze widział odbicie swojej twarzy, której wyraziste rysy wyglądały

nieco wojowniczo. Schylił się i postawił walizkę na podłodze, po czym

poprawił wiśniowy szalik i starannie wygładził poły granatowego

płaszcza.

Problemy i sposoby ich rozwiązania, pomyślał zirytowany, gdy

drzwi windy otworzyły się na parterze. Czasami zbyt wiele było tych

pierwszych i zdecydowanie za mało tych drugich.

W dni takie jak ten zastanawiał się, dlaczego w ogóle zajął się

handlem nieruchomościami i budownictwem. Ostatnie przedsięwzięcie

Bena, budowa Westcon Tower, była juŜ opóźniona o kilka tygodni, a w

dodatku robotnicy grozili strajkiem. Umowa dotycząca pewnej

posiadłości na Lower West Side, która jeszcze tego ranka wydawała się

całkiem pewna, wieczorem stanęła pod znakiem zapytania. Na dodatek

szofer Bena zadzwonił z lotniska Kennedy’ego z informacją, Ŝe z

powodu korków na autostradzie będzie do dyspozycji za parę godzin.

Wszystko po staremu w Nowym Jorku.

Gdyby tego wieczora pojawiły się jeszcze jakieś kłopoty, powinien

zająć się nimi Donald, asystent Bena. Benjamin West zostawił

wprawdzie wiadomość, gdzie moŜna go znaleźć, ale Uczył na to, Ŝe nie

będzie juŜ potrzebny do jutrzejszego ranka. Po takim dniu jak dzisiaj

bardziej niŜ zwykle potrzebował ciszy i spokoju, które zapewniał wiejski

dom w Wilton.

– Dobry wieczór, panie West.

Ben skinął głową odźwiernemu i wyszedł na ulicę. Lodowaty wiatr

szalał między drapaczami chmur. Portier rozglądał się w poszukiwaniu

czarnej limuzyny marki Lincoln, która zazwyczaj oczekiwała przy

krawęŜniku. Tym razem jednak jej nie było. Zastanawiał się, czy

powinien wezwać taksówkę, ale z tego, co słyszał, szef równie chętnie

korzystał z metra, jak z samochodu. Trudno zgadnąć, czego taki

człowiek sobie Ŝyczy. Z jego twarzy nie dało się niczego wyczytać.

Biurowa plotka głosiła, Ŝe West zawierał transakcje na miliony dolarów

z taką samą nonszalancją, z jaką inni podejmowali decyzje dotyczące

wyboru posiłku. Zimnokrwisty gad – oto czym był. Teraz pewnie nawet

nie marzł.

Odźwierny obserwował, jak West skręca za róg i znika, po czym

wycofał się do budynku. Gdyby West potrzebował jego pomocy,

poprosiłby o nią. W tej sytuacji lepiej było pozostawić rzeczy własnemu

biegowi. Taki człowiek z pewnością nie będzie miał kłopotów ze

złapaniem taksówki.

* * *

Zobaczyła go w świetle latami, gdy stał machając ręką. Wydawało

się jej, Ŝe oczy męŜczyzny utkwione są w niej, chociaŜ nie było moŜliwe,

aby mógł dostrzec cokolwiek w ciemnym wnętrzu taksówki.

Dzisiejszej nocy było mało pracy. Od kilku minut Kate

zastanawiała się, czy nie zostawić taksówki w garaŜu i nie pójść do

domu, Ŝeby chociaŜ trochę się przespać. Praca na dwie zmiany – i to juŜ

od stycznia – zaczynała się na niej mścić. Osiem godzin w butiku na

Upper East Side, potem następne osiem w taksówce... Było to mordercze

tempo, ale gdyby udało jej się wytrzymać do września, mogłaby zapłacić

za trzeci rok studiów prawniczych na uniwersytecie w Nowym Jorku.

Jakoś sobie poradzi. Zawsze tak było. Warto dąŜyć do obranego celu.

Nie miała wątpliwości, o co chodzi temu męŜczyźnie. Był zdecydowany

złapać taksówkę. Trudno. Ostatni kurs i wreszcie znajdzie się w domu.

– Dokąd pan chce jechać? – zapytała. Wzdrygnęła się, gdy do

środka wdarł się podmuch zimnego powietrza. Automatycznie zerknęła

w lusterko, aby przyjrzeć się pasaŜerowi. Kobieta prowadząca taksówkę

nocą w Nowym Jorku musi być ostroŜna. MęŜczyzna nie wyglądał

niebezpiecznie. Zmierzwione przez wiatr ciemne włosy były starannie

przystrzyŜone i świeŜo umyte. Elegancki płaszcz uszyto z czystej wełny.

Oprawiona w skórę aktówka, którą połoŜył obok siebie, wyglądała na

kosztowną. Widniały na niej inicjały BDW. PasaŜer wydawał się

zamoŜnym męŜczyzną, który kwotę równą jej zarobkom przeznaczał

zapewne na napiwki.

Znowu zerknęła na jego twarz. Rysy jakby znajome: mocna

szczęka, nos o szlachetnym kształcie, brązowe oczy okolone długimi

rzęsami i gęste brwi. Nagle uświadomiła sobie, skąd go zna. Jej

spojrzenie powróciło do inicjałów na walizce. To był on. Na ułamek

sekundy oczy Kate rozszerzyły się, by za moment przybrać swój zwykły

wyraz. Obserwującemu ją Benowi spodobało się to. Zazwyczaj kobiety

reagowały bardziej emocjonalnie. Niektóre uśmiechały się prowokująco i

przysuwały bliŜej. Inne natychmiast chciały rozmawiać o interesach.

Odkąd „Cosmopolitan” przyznał mu tytuł MęŜczyzny Miesiąca, a

„Business Week” zamieścił jego zdjęcie na okładce, praktycznie nie miał

chwili spokoju. Tego rodzaju sława była wątpliwym zaszczytem, bez

którego mógłby się znakomicie obejść. Zachowanie kobiety prowadzącej

taksówkę było przyjemną odmianą. Nazywała się Kate Hallaby, jak

odczytał z licencji przyczepionej do tablicy rozdzielczej.

– Dokąd pan chce jechać? – zapytała ponownie. Nie odwróciła się,

lecz ich spojrzenia zetknęły się w lusterku. Zwrócił uwagę na

intensywnie niebieski kolor jej, oczu. Były duŜe i błyszczące. Patrzyła na

niego wyjątkowo chłodno.

Uznał, Ŝe dziewczyna ma ładną twarz, ale jej uroda nie rzucała się

w oczy. Na ulicy pewnie by jej nie zauwaŜył. Piegi na nosie i pełne usta

sprawiały, Ŝe wyglądała bardzo młodo.

Oderwał wzrok od lusterka i zaczął się jej przyglądać.

ZauwaŜył, Ŝe prawie wszystkie włosy ukryła pod wytartą

baseballową czapeczką. Kosmyki, które wymykały się spod nakrycia

głowy, miały piękny kasztanowy odcień. JeŜeli dziewczyna umie

prowadzić samochód równie dobrze jak wygląda, wkrótce powinien

znaleźć się w domu.

– Czy kurs poza miasto równieŜ wchodzi w grę? – zapytał.

Nadzieja na miękkie łóŜko i kubek gorącego kakao rozwiała się.

Kate nie mogła odmówić. Przed siedzeniem dla pasaŜera widniała

tabliczka informująca go o zakresie usług.

– Tak, oczywiście – odpowiedziała niechętnie. – Licznik będzie

włączony przez cały czas, a pod koniec kursu wezmę podwójną opłatę.

Płaci pan takŜe za wjazd na autostrady.

– Doskonale – skinął głową Ben. – Proszę mnie zawieźć do Wilton

w Connecticut. Wie pani, gdzie to jest?

Kate miała zamiar się odwrócić, by spojrzeć na męŜczyznę, ale się

rozmyśliła. Wilton w Connecticut? Nawet o tej porze, późnym

wieczorem, jazda zajmie co najmniej trzy godziny. Ale on oczywiście

nawet nie zapytał, czy jej to odpowiada. Najwyraźniej w jego mniemaniu

nie miała więcej praw niŜ wszyscy ci, których opłacał, Ŝeby prześcigali

się w dogadzaniu mu.

– Oczywiście, proszę pana – warknęła i ujrzała, jak męŜczyzna z

irytacją unosi brwi. Uruchomiła silnik i zerknęła do tyłu, aby sprawdzić,

czy droga jest wolna, po czym zjechała na ulicę.

Dlaczego trafił mi się właśnie on? – złościła się w duchu, jadąc na

północ w kierunku Madison Avenue. I dlaczego musi jechać aŜ do

Connecticut? Nigdy by się nie domyślił, jak bardzo kusiło ją, Ŝeby

zostawić go na środku ulicy i zaproponować, aby poszedł na piechotę.

Jednak gdyby odwaŜyła się na coś podobnego, jej szef Arnie – właściciel

niewielkiego przedsiębiorstwa taksówkowego – udusiłby ją własnymi

rękami. JuŜ jakiś czas temu ostrzegł ją przed nieodpowiednim

zachowaniem.

Kate przyśpieszyła, aby przejechać skrzyŜowanie na Ŝółtym

świetle i skręciła raptownie, unikając zderzenia z nieprawidłowo

skręcającą taksówką. Zaklęła dosadnie. Słowa, które dobiegły z tylnego

siedzenia, podczas gdy samochód zarzucił gwałtownie, były równie

niecenzuralne. Uśmiechnęła się nieznacznie, a kiedy zerknęła w lusterko,

ujrzała, Ŝe West pochyla się nad otwartą teczką i usiłuje pracować.

„Pracoholik” – tak pisano o nim w gazetach. Brukowa prasa

napomykała równieŜ o bardziej interesujących faktach z jego Ŝycia.

Jedno było pewne – czego by się Benjamin West nie tknął, zawsze mu

się udawało. Zawarł kilka największych transakcji w historii Nowego

Jorku i jego podobizna błyskawicznie znalazła się na wszystkich niemal

okładkach pism ukazujących się w mieście. Ten człowiek miał olbrzymią

władzę, zbyt duŜą jak na jedną osobę.

Kate przyśpieszyła i samochód podskoczył na zakręcie. Z

Dziewięćdziesiątej Szóstej Ulicy wyjechali na autostradę.

Samochód zwolnił i Ben ujrzał, Ŝe zbliŜają się do wjazdu na most

Triborough. Kate bez słowa wyciągnęła rękę po pieniądze.

– No cóŜ – Ben nie mógł odmówić sobie zgryźliwej uwagi. –

Gdyby dojechała pani aŜ do mostu Willis Avenue, moglibyśmy

zaoszczędzić te pieniądze.

– Ma pan rację – zgodziła się Kate. Wzięła od niego monety, po

czym nacisnęła pedał gazu. – Jestem jednak pewna, Ŝe moŜe pan

pozwolić sobie na tę stratę.

Coś podobnego, pomyślał Ben. Nie był przyzwyczajony do tego,

Ŝeby ktokolwiek zwracał się do niego w tak mało uprzejmy sposób, a juŜ

na pewno nie kobieta prowadząca taksówkę, która mogła wiedzieć o nim

tylko to, o czym pisała prasa.

– Proszę posłuchać. – Ben odsunął do końca dzielącą ich szybę i

nachylił się ku dziewczynie. – Za kogo pani się uwaŜa? Ma pani czelność

mówić mi, jak mam wydawać swoje pieniądze?

– To pan postanowił jechać z Nowego Jorku do Connecticut

taksówką – zauwaŜyła Kate. – To pana zachcianka, a nie moja. A poza

tym... – zerknęła na niego kątem oka – jeŜeli moŜe pan pozwolić sobie na

mieszkanie w Westcon, rozrzutność musi być pana dominującą cechą.

Ben sapnął ze złości. Celowo go prowokowała. NajwaŜniejsi

ludzie w mieście począwszy od polityków, a skończywszy na

przewodniczących zarządów największych firm, obawiali się jego

gniewu, ale ją to zupełnie nie obchodziło. Kate Hallaby miała zimną

Laurien Berenson - Przypadkowy pasażer.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: