Rice Anne - Dar wilka.pdf - rice anna - akacja08

Rice Anne

Dar wilka

Klify nad Pacyfikiem, piękna rezydencja z sekwojową puszczą w tle. Młody reporter otrzymuje

zlecenie – ma napisać artykuł o niesamowitej posiadłości. Przypadkowe spotkanie dwojga ludzi i

idylliczną noc przerywa brutalna napaść. Mężczyzna zostaje pogryziony przez bestię, której w

nieprzeniknionej ciemności nawet nie widzi... Wkrótce ulega przerażającej, ale i dziwnie

pociągającej przemianie.

Jest zafascynowany nowo nabytą mocą, ale też pełen obaw.

W chwili, gdy najmniej się tego spodziewa, znajduje miłość, ale przede wszystkim stara się zgłębić

tajemnicę, która odmieniła jego los. Dlaczego i w jaki sposób otrzymał wilczy dar? Reporter

wyrusza w trudną, pełną pokus podróż, by poznać swoją nową, dwoistą naturę: człowieka i wilka.

Reuben był mężczyzną rosłym - miał sporo ponad sześć stóp wzrostu — o brązowych, kręconych

włosach i głęboko osadzonych, błękitnych oczach. Nazywali go Słonecznym Chłopcem, a on szczerze

nie znosił tego przydomka i dlatego starał się nie epatować zbytnio tym, co dla świata było

„zniewalającym uśmiechem".

W tej chwili jednak był odrobinę zbyt szczęśliwy, by nosić maskę powagi i starać się wyglądać

stateczniej niż przeciętny dwudziestotrzylatek. Szedł po stromym stoku wzgórza smaganego

oceanicznym wichrem, w towarzystwie eleganckiej, starszej od niego kobiety, Marchent Nideck.

Podobało mu się każde jej słowo dotyczące przestronnego domu stojącego na klifie. Była szczupła, a

jej wąską twarz o pięknych rysach otaczały rozwiane kosmyki blond włosów, które nigdy do końca

nie posiwieją. Zwykle zaczesywała je do tyłu; opadały falą i kręciły się lekko do wewnątrz tuż nad

ramionami.

Podobała się Reubenowi w tej długiej, brązowej sukni z dzianiny i wysokich wypolerowanych na

błysk butach.

Pracował nad materiałem dla „San Francisco Observera", dotyczącym właśnie tej wielkiej

rezydencji, a także nadziei Marchent na zbycie domu teraz, gdy jej stryj został w końcu uznany za

zmarłego.

Choć Felix Nideck zaginął dwadzieścia lal wcześniej, dopiero niedawno otwarto jego testament;

nową właścicielką nieruchomości została Marchent.

Odkąd Reuben przybył do jej posiadłości, spacerowali po

lesistych pagórkach, odwiedzając między innymi chylący się ku upadkowi domek dla gości oraz ruiny

stodoły. Maszerowali zapomnianymi drogami i starymi ścieżkami, gdzieniegdzie znikającymi w

gąszczu krzewów i wyłaniającymi się z gęstwiny na skalnych tarasach, wysoko ponad zimnymi,

stalowymi wodami Pacyfiku, tylko po to, by zaraz powrócić w zaciszny i wilgotny świat

poskręcanych dębów i dorodnych paproci.

W gruncie rzeczy Reuben nie był przygotowany na taką wycieczkę.

Pojechał na północ w typowym dla siebie „uniformie": cienkim, kaszmirowym sweterku, granatowej,

wełnianej marynarce i szarych spodniach. Pamiętał przynajmniej o zabraniu ze schowka w

samochodzie apaszki, którą owinął szyję. Ale tak naprawdę nie miał

nic przeciwko przenikliwemu chłodowi, który ich otaczał.

Wielki dom też nie emanował ciepłem. Kryty łupkową dachówką, ozdobiony fasetkowymi oknami,

stał na litej skale, sięgając ku niebu niezliczonymi kominami. Od zachodu przylegała doń oranżeria ze

stali i szkła. Reuben był nim zachwycony. Zauroczyły go już zdjęcia, które widział w Internecie, ale

nie był przygotowany na spotkanie z czymś tak wspaniałym.

Rice Anne - Dar wilka.pdf