Arthur Conan Doyle - Zabójstwo przy moście.pdf - Arthur Conan Doyle - emaap1

Arthur Conan Doyle

Zabójstwo przy moście

Tłumaczyli

Jerzy Działek,

Tadeusz Evert,

Jan Meysztowicz

Zabójstwo przy moście

The Problem of Thor Bridge

Gdzieś w piwnicach banku Cox & Co na ulicy Charing Cross stoi noszące ślady

licznych podróży płaskie blaszane pudło, jakiego się zazwyczaj używa do przewożenia

poczty wojskowej, z moim nazwiskiem wymalowanym na wieku:

John H. Watson, dr medycyny,

emerytowany oficer armii indyjskiej

Pełno w nim notatek, a prawie wszystkie dotyczą zagadkowych spraw, z którymi

w różnych okresach Sherlock Holmes miał do czynienia. Niektóre, nawet bardzo

ciekawe, zakończyły się kompletnym fiaskiem. Nie warto więc o nich mówić, nie

doczekały się bowiem rozwiązania. Nie rozstrzygnięty problem może interesować

naukowca, ale znudzi zwykłego czytelnika. Do tych nie zakończonych opowiadań należy

sprawa niejakiego Jamesa Phillimore’a, który wrócił do domu po zapomniany parasol, po

czym nikt go już więcej na tym świecie nie oglądał. Równie niezwykła jest zagadka kutra

„Alicja”. Pewnego wiosennego poranka wszedł w niewielki kłąb mgły i już z niej nie

wypłynął. Od tej chwili statek wraz z całą załogą zniknął bez najmniejszego śladu.

Trzecią godną uwagi tajemnicą jest los Isadora Persano, znanego dziennikarza i bohatera

kilku głośnych pojedynków, którego znaleziono w stanie kompletnego obłędu,

z pudełkiem od zapałek przed sobą, zawierającym nie znanego nauce robaka. Oprócz

spraw, które pozostały nie wyjaśnione, moje notatki zawierają nieco innych, tak ściśle

związanych z tajemnicami rodzinnymi, że sama możliwość ich opublikowania

wywołałaby nie lada konsternację w arystokratycznych sferach różnych krajów. Nie

może być oczywiście mowy o podobnym nadużyciu zaufania, i teraz, gdy mój przyjaciel

ma dość czasu, aby się tym zająć, wspomniane relacje zostaną wyłączone i zniszczone.

Pozostanie jednak sporo spraw mniej lub bardziej interesujących, które już dawniej

mogłem ogłosić drukiem, lecz nie uczyniłem tego w obawie, że ich nadmiar mógłby

obniżyć w oczach czytelników reputację człowieka, którego poważam nad wszystkich.

W niektórych uczestniczyłem osobiście i mogę o nich mówić jako naoczny świadek, inne

znam tylko ze słyszenia lub odegrałem w nich tak marginesową rolę, że mogę przystąpić

do ich opisywania tylko w trzeciej osobie. To, co nastąpi, zaczerpnięte jest z moich

własnych przeżyć.

Pogoda tego październikowego poranka należała do najmniej zachęcających.

Ubierając się patrzyłem, jak wiatr porywa ostatnie liście z samotnego plątana,

upiększającego podwórze za naszym domem. Schodząc na śniadanie, myślałem, że

zastanę Holmesa w ponurym nastroju, jak każdy bowiem wielki artysta miał naturę

niesłychanie wrażliwą na wpływ otoczenia. Myliłem się jednak. Skończył właśnie

śniadanie i był w wyjątkowo dobrym humorze. Jego wesołość, jak zawsze, gdy widział

życie w jaśniejszych barwach, przepojona była pogodną ironią.

– Masz jakąś nową sprawę? – zapytałem.

– Zdolność dedukcji jest najwidoczniej zaraźliwa – odpowiedział. – Pozwoliła ci

przejrzeć mój sekret. Tak, mam nową sprawę. Po całomiesięcznym zastoju i babraniu się

w błahostkach nareszcie trafia mi się znakomity kąsek.

– Czy mogę wziąć udział w tej uczcie?

– Udział będzie skromny, ale pomówimy o tym, gdy się uporasz z dwoma jajami na

twardo, którymi uraczyła nas nasza nowa kucharka. Ich nie licująca z pierwszym

śniadaniem twardość pozostaje zapewne w jakimś związku z egzemplarzem „Family

Herald”, który wczoraj widziałem na stole w holu. Nawet tak prosta czynność jak

gotowanie jajek wymaga skupienia i uświadomienia sobie roli, jaką w życiu odgrywa

czynnik czasu, a to nie da się pogodzić z zamiłowaniem do sentymentalnych powieści

drukowanych w tym znamienitym czasopiśmie.

W kwadrans później siedzieliśmy naprzeciw siebie przy uprzątniętym stole. Holmes

wyciągnął jakiś list z kieszeni.

– Czy słyszałeś o Neilu Gibsonie, zwanym Królem Złota?

– Masz na myśli amerykańskiego senatora?

– Tak, był kiedyś senatorem z ramienia któregoś z zachodnich stanów, ale znany jest

przede wszystkim jako jeden z największych magnatów wśród właścicieli kopalń złota.

– Tak, słyszałem o nim. Zdaje mi się, że przebywał jakiś czas w Anglii. Jego

nazwisko jest ogólnie znane.

– Masz rację. Mniej więcej pięć lat temu kupił wielki majątek ziemski w Hampshire.

A może słyszałeś o tragicznej śmierci jego żony?

– Oczywiście. Teraz sobie przypominam. Dlatego właśnie jego nazwisko jest tak

znane. Ale nic mi nie wiadomo o szczegółach.

Holmes wskazał ręką na stos gazet złożonych na krześle.

– Nie spodziewałem się, że wypadnie mi zająć się tą sprawą, więc nie mam

przygotowanych wycinków i notatek. W gruncie rzeczy ten problem, aczkolwiek

w najwyższym stopniu sensacyjny, zapowiada się bardzo prosto. Atrakcyjna

indywidualność oskarżonej nie wpływa na wagę i jasność materiału dowodowego. Na

takim stanowisku stanęły władze sądowe i policja. Sprawa będzie rozpatrywana przez sąd

przysięgłych w Winchesterze. Obawiam się, że czeka mnie niewdzięczne zadanie. Mogę

wykryć fakty, ale nie potrafię ich zmienić. Jeśli nie wyjdzie na jaw nic nowego

i nieoczekiwanego, nie wiem doprawdy, na co mój klient mógłby liczyć.

– Twój klient?

– Aha, zapomniałem ci powiedzieć. Nabrałem twego zwyczaju komplikowania

spraw przez opowiadanie ich od końca. Przeczytaj to najpierw.

Pismo listu, który mi podał, znamionowało silny, władczy charakter.

Claridge Hotel, 3 października

Wielce Szanowny Panie!

Muszę uczynić wszystko, co leży w mojej mocy, aby ratować od śmierci najlepszą na

świecie kobietę. Nie potrafię wyjaśnić faktów… nawet nie próbuję… ale wiem

z pewnością, że panna Dunbar jest niewinna. Zna pan na pewno tę sprawę. Któż zresztą

jej nie zna? Plotkują o tym w całym kraju! Nikt jednak nie podniósł głosu w jej obronie!

Szał mnie ogarnia na tę krzywdzącą niesprawiedliwość. Ta kobieta nie potrafiłaby zabić

nawet muchy. Będę jutro u pana, może pan zdoła rzucić nieco światła na tę tajemnicę.

Może, nie wiedząc o tym, sam posiadam jakiś klucz do niej. W każdym razie, jeśli pan

potrafi ją uratować, wszystko, co mam, cały mój majątek i samego siebie oddaję do

pańskiej dyspozycji. Liczę na to, że zechce pan poświęcić tej sprawie wszystkie pańskie

zdolności.

Łączę wyrazy szacunku

J. Neil Gibson

– Jak widzisz – rzekł Holmes, wytrząsając popiół ze swej porannej fajki i powoli

nabijając ją na nowo – czekam na przybycie do nas autora tego listu. Jeśli chodzi o samą

sprawę, to wątpię, czy zdążysz uporać się z tymi gazetami. O ile więc chcesz wziąć

czynny udział w tym, co nastąpi, muszę ci streścić w paru słowach przebieg wypadków.

Ten człowiek to największa potęga finansowa świata. Jak wnioskuję, odznacza się

ponadto niezwykle gwałtownym i nieugiętym charakterem. Żonaty był z ofiarą tej

tragedii, kobietą, o której właściwie wiem tylko tyle, że nie była już pierwszej młodości.

Co gorsza, opiekę nad ich dwojgiem małych dzieci sprawowała bardzo ponętna

guwernantka. Oto trzy główne postacie tragedii, sceną zaś jest wielki stary pałac, pewna

historyczna angielska rezydencja. A teraz przejdziemy do akcji. Panią Gibson znaleziono

w parku, o jakieś pół mili od pałacu, późno w nocy, ubraną w wieczorową suknię,

z szalem na ramionach i kulą rewolwerową w głowie. Na miejscu nie odkryto żadnych

poszlak, nic, co by wskazywało na osobę mordercy. Zapamiętaj sobie: żadnej broni przy

zwłokach! Zabójstwa dokonano najprawdopodobniej późnym wieczorem. Ciało znalazł

leśniczy około godziny jedenastej. Lekarz w asyście policji dokonał obdukcji zwłok, po

czym przeniesiono je do pałacu. Czy nie streszczam się zbytnio i czy wszystko jest jasne?

– Wszystko jest jasne, ale dlaczego podejrzewa się guwernantkę?

– Przede wszystkim dlatego, że istnieją bezpośrednie obciążające ją dowody. Na dnie

jej szafy znaleziono rewolwer z jedną komorą w bębenku pustą, a kaliber broni

odpowiada kuli wydobytej z czaszki zabitej. – Oczy Holmesa znieruchomiały i raz

jeszcze powtórzył przerywanym głosem: – Na dnie… jej… szafy… – po czym umilkł.

Zdałem sobie sprawę, że w jego mózgu myśli poczynają się układać w jakiś logiczny

łańcuch i że nie należy w żadnym wypadku przerywać ich toku. Nagle Holmes ocknął się

gwałtownie z zadumy.

– Tak, mój drogi, znaleziono broń. Trudno o bardziej przekonywający dowód.

Takiego zdania są władze. Poza tym przy zabitej znaleziono kartkę wyznaczającą jej

spotkanie w miejscu, w którym zbrodnia została dokonana, kartkę podpisaną przez

guwernantkę. Co o tym myślisz? Wreszcie pobudki popełnionej zbrodni są najzupełniej

oczywiste. Senator Gibson to nie lada gratka. W razie śmierci żony któż zająłby jej

miejsce u jego boku, jeśli nie młoda i piękna dziewczyna, która, jak wszystko na to

wskazuje, cieszyła się już przedtem względami swego chlebodawcy? Miłość, bogactwo,

władza… to wszystko można osiągnąć po śmierci jednej kobiety w średnim wieku.

Szpetnie się zapowiada ten casus!

– Tak, masz rację.

– Guwernantka nie może się zasłonić żadnym alibi, a co gorsza, musiała się

przyznać, że znajdowała się koło Thor Bridge – miejsca, w którym zabójstwo zostało

popełnione – o tej mniej więcej godzinie. Nie może zaprzeczyć, gdyż widział ją tam

przechodzący wieśniak.

– To chyba ostatecznie przypieczętowuje całą sprawę!

– A jednak… a jednak! Ten most, zwykły kamienny łuk, z balustradami po obu

stronach, spina w najwęższym miejscu brzegi długiego, głębokiego stawu, zarośniętego

sitowiem. Staw nazywają Thor Merę. Zabita leżała u samego wylotu tego mostu.

Podałem ci główne fakty. A oto, jeżeli się nie mylę, nadchodzi nasz klient. Znacznie

przed czasem.

Billy otworzył drzwi i wymienił nazwisko najzupełniej dla nas nieoczekiwane. Nie

znaliśmy pana Marlowa Batesa. Był to drobny, szczupły mężczyzna, o nieśmiałych,

niespokojnych ruchach. Oceniając go z lekarskiego punktu widzenia, powiedziałbym, że

znajdował się u kresu wytrzymałości nerwowej.

– Pan jest bardzo podniecony – rzekł Holmes. – Proszę, niech pan siada. Niestety,

Arthur Conan Doyle - Zabójstwo przy moście.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: