Witkacy - Wariat i Zakonnica.doc

Autor - Stanislaw Ignacy Witkiewicz
Tytuł - Wariat i Zakonnica
Opracowanie - Kasia Piksa

Wariat i zakonnica
czyli
Nie ma złego,
Co by na jeszcze
Gorsze nie wyszło

Krótka sztuka w trzech aktach
i czterech odsłonach

1923

Poświęcona wszystkim wariatom świata
(y compris inne planety naszego systemu,
a także planety innych słońc Drogi Mlecznej i innych gwiazdozbiorów)
i Janowi Mieczysławskiemu.

OSOBY
Mieczysław Walpurg 28 lat. Brunet bardzo piękny i doskonale zbudowany. Broda i wąsy w nieładzie. Długie włosy. Ubrany w strój szpitalny. Kaftan bezpieczeństwa (camisole de force). Wariat. Poeta.
Siostra Anna 22 lata. Blondynka bardzo jasna i bardzo ładna, i dość "stosunkowo" uduchowiona. Strój zakonny fantastyczny. Na piersi duży krzyż na łańcuszku.
Siostra Barbara przełożona. Strój taki sam jak u Siostry Anny. 60 lat. Matejkowska matrona.
Dr Jan Burdygiel 35 lat. Psychiatra normalny. Ciemny blondyn z bródką. Biały chałat.
Dr Efraim Gruen 32 lata. Psychoanalityk ze szkoły Freuda. Czarny cherubin o semickim typie. Biały chałat. Prof. Ernest Walldorff stary, jowialny facet lat 55-60. Duże siwe włosy. Ogolony zupełnie. Złote binokle. Strój marynarkowy, angielski.
Dwóch posługaczy dzikie brodate bestie. Alfred czarna broda, łysy. Pafnucy ruda broda, z włosami. Ubrani w stroje szpitalne.

Rzecz dzieje się w celi dla furiatów, w domu wariatów "Pod Zdechłym Zajączkiem".

AKT PIERWSZY



BURDYGIEL
Oto jest nasz pacjent. Teraz śpi po dużej dawce chloralu i morfiny. Powolne trucie nieuleczalnych jest naszą tajną zasadą. Możliwe jest jednak, że Gruen ma rację. Ja nie jestem jednym z tych zakutych psychiatrycznych łbów, które nie są już w stanie przyjąć niczego nowego. Pozwalam na eksperyment, tym bardziej ?e nie tylko ja, ale i profesor Walldorff wyczerpał już wszystkie środki. Dementia praecox. Jeśli siostra w co bardzo wątpię rozwiąże mu jego jak mówią psychoanalitycy "kompleks", jeśli siostra dotrze, do miejsca zapomnianego, tzw. "psychicznego urazu", będę się tylko cieszył triumfem Gruena. Co do psychoanalizy, to uznaję jej metody badania, ale nie wierzę w jej wartość terapeutyczną. To dobre dla ludzi, którzy całe życie mogą poświęcić na leczenie. Oto krzesło.


SIOSTRA ANNA
Dobrze, panie doktorze, ale co ja mam właściwie robić? Jak mam się do tego brać? Zapomniałem spytać o to właśnie, co jest najważniejsze.

BRUDYGIEL
Niech siostra nie stara się robić nic specjalnego. W związku ze swoją bezpośrednią intuicją niech siostra postępuje zupełnie swobodnie, tak jak siostrze nakaże głos sumienia. Tylko pod żadnym pozorem nie należy spełniać jego życzeń. Rozumie siostra?

SIOSTRA ANNA
Panie doktorze, zwracam panu uwagę, że pan mów do osoby duchownej.

BURDYGIEL
Niech się siostra nie obraża. Prosta formalność. A więc żegnam siostrę. Jeszcze jedno: niech siostra pamięta, że najważniejszą rzeczą jest wyłowienie z niego "kompleksu", zapomnianego wypadku, który sprawił całe to spustoszenie.


WALPURG
Cóż to za halucynacja? Tego nie miałem jeszcze nigdy. Co, u diabła? Odezwij się.

SIOSTRA ANNA
Nie jestem zmorą. Jestem przysłana, aby się panem opiekować.
WALPURG
Aha. Nowy pomysł moich szlachetnych katów.
Piekielne pomysły
Działają na zmysły,
A dusza gdzieś skryta,
Nikt o nią nie pyta.
Jak pani na imię? Dwa lata nie widziałem kobiet.
SIOSTRA ANNA
Moje duchowne imię jest Anna.

WALPURG
A więc, siostro, daj mi siostrzany pocałunek. Pocałuj mnie. Sam nie mogę. Jesteś śliczna. Ach! Co za męczarnie!


SIOSTRA ANNA Jestem tu, aby uspokoić zmęczoną duszę pana. Sama jestem poza życiem. Czyż pan nie widzi mego stroju?

WALPURG
Ach więc tak nie można? Opanujmy się. Jestem żywym trupem, siostro Anno. Nie potrzebuję opieki, tylko śmierci.

SIOSTRA ANNA
Ja jestem więcej umarła niż pan. Pan wyzdrowieje i całe życie będzie jeszcze przed panem.


WALPURG
Czemu pani jest zakonnicą? Taka młodziutka, taka śliczna.
SIOSTRA ANNA
Nie mówmy o tym.

WALPURG
Muszę mówić. Jest pani podobna do tej, która kiedyś była dla mnie wszystkim. A może mi się wydaje. Nie żyje już.
SIOSTRA ANNA
Nie żyje?

WALPURG
Pani także miała coś podobnego w życiu. Ja to odczułem od razu. On też nie żyje? Prawda?

SIOSTRA ANNA
Ach, na litość boską, nie mówmy o tym. Jestem już w innym świecie.

WALPURG
Ale ja nie jestem. Jakże zazdroszczę pani innego świata, który pani sama sobie na mieszkanie wybrała. Ja muszę żyć tu, w tym okropnym więzieniu, w świecie narzuconym mi przez moich katów, w świecie, którego nienawidzę. A mój świat istotny to ten zegar, który mi w głowie idzie bez przerwy nawet podczas snu. Wolałbym śmierć po tysiące razy. Ale ja nie mogę umrzeć. Takie jest prawo wobec nas, szalonych, cierpiących bez winy. Jesteśmy torturowani jak najgorsi zbrodniarze. A umrzeć nam nie wolno, bo społeczeństwo jest dobre, bardzo dobre, i dba o to, byśmy się nie przestali męczyć przedwcześnie. Ha!! Niech pani zdejmie mi ten przeklęty kaftan! Duszę się! Ręce wychodzą mi ze stawów!
SIOSTRA ANNA
Ja nie mogę. Doktor nie pozwolił.

WALPURG
Pani jest więc pomocnicą mego kata? Dobrze. Proszę siadać. Porozmawiamy. Mamy czas. O! Ja mam masę czasu! Tylko nie wiem, czym go zapełnić. A moich myśli nie znoszę już nie znoszę... A myśleć muszę w kółko, jak maszyna. W głowie idzie mi piekielna maszyna. I nie wiem, na którą godzinę którego dnia jest nastawiona. Nie wiem, kiedy pęknie. I czekam, bez końca czekam. Czasem myślę, że już nie może dłużej trwać ta męka. Ale nie przechodzi dzień, noc, znowu dzień, potem chloral, morfina, sen pełen koszmarów i to straszne obudzenie się z tym poczuciem, że wszystko zaczyna się na nowo. I tak ciągle, ciągle...

SIOSTRA ANNA
Niech pan tak nie mówi. Proszę, bardzo proszę: niech się pan uspokoi. Jeśli nic panu nie będę mogła pomóc, poproszę doktora o uwolnienie mnie od tego obowiązku.

WALPURG
O nie! Stąd pani nie wyjdzie! Przepraszam siostrę, ja jestem zupełnie przytomny. Mówmy dalej. Zaraz się uspokoję. Niech pani raz zrozumie, że dwa lata już nie widziałem kobiet... Więc o czym mówiliśmy? Aha pani kogoś straciła. Ja też. Niech pani opowie. Pani pozwoli, że się przedstawię. Walpurg. Mieczysław Walpurg.

SIOSTRA ANNA
Walpurg? To pana wiersze czytaliśmy z moim narzeczonym? Ach, to straszne! Dziękuję panu. Ileż chwil cudownych panu zawdzięczam! I wszystko tak okropnie się skończyło.

WALPURG
Może właśnie dlatego, że czytaliście moje wiersze. A zresztą nie wszystko się skończyło. Świat sobie trwa jakby nigdy nic. Ale trzeci tom jest niezły. Wiem o tym. Po trzecim tomie przyszedłem tu na mieszkanie. Alkohol, morfina, kokaina koniec. A do tego nieszczęście.

SIOSTRA ANNA
Po co pan to robił mając taki talent! To już jest szczęście być takim artystą jak pan.

WALPURG
Szczęście! Męczarnia. Chciałem się wypisać do dna i umrzeć. Ale nie. Społeczeństwo jest dobre. Odratowali mnie, abym musiał to życie skończyć na torturach. Ach, ta przeklęta etyka lekarska! Wymordowałbym to całe plemię katów. Wie pani, kiedy byłem w szkole, uczyłem się biografii Henryka von Kleist. "Er fuehrte ein Leben voll Irrtum..." Nie mogłem tego dawniej zrozumieć. Teraz pojmuję to dokładnie...

SIOSTRA ANNA
Czemu się pan zatruwał narkotykami? Niech pan odpowie. Ja tego pojąć nie mogę. Będąc takim artystą.

WALPURG
Czemu? Czy pani nie rozumie? "Meine Koerperschale konnte nicht meine Geistesglut aushalten." Kto to powiedział? Żar mego ducha spalił moją ziemską powłokę. Teraz rozumie pani? Moje gangliony nie mogły nastarczyć temu przeklętemu czemuś, co mi kazał pisać. Musiałem się truć. Musiałem zdobywać siłę. Ja nie chciałem, ale musiałem. A jak raz cała maszyna, stara, słaba maszyna wejdzie w ruch tak szalony, to musi iść dalej, czy się tworzy jeszcze, czy nie. Mózg się wyczerpuje, a maszyna idzie dalej. Dlatego to artyści muszą popełniać szaleństwa. Cóż robić z bezmyślnie rozpędzonym motorem, którego nikt już skontrolować nie może? Niech pani sobie wyobrazi halę maszyn wielkiej fabryki bez maszynisty. Wszystkie zegary przeszły już dawno czerwoną strzałkę, a wszystko wali dalej jak wściekłe.
SIOSTRA ANNA Ale czemu teraz, w naszych czasach, wszystko tak się właśnie kończy? Dawniej było inaczej.

WALPURG
Dawniej nie było "nienasycenia formą", nie było perwersji w sztuce. A życie nie było bezcelowym poruszaniem się bezdusznych automatów. Społeczeństwo jako maszyna nie istniało. Była miazga cierpiących bydląt, na której wyrastały wspaniałe kwiaty żądzy, potęgi, twórczości i okrucieństwa. Ale nie wdawajmy się w te rozmowy. Mówmy o życiu naszym życiu. Mam dla pani tyle litości, ile pani dla mnie.

SIOSTRA ANNA
Boże, Boże, Boże...

WALPURG
No, dosyć. Jeden jest tylko pewnik, że wielkość w sztuce jedynie jest dziś w perwersji i obłędzie oczywiście mówię o formie. Ale dla tworzących, a nie dla szakali, ich forma związana jest z ich życiem. Niech pani mówi teraz o sobie. Kto był on?

SIOSTRA ANNA
On był inżynierem.

WALPURG
Ja się wcale nie śmiałem. Zazdroszczę mu tylko. Był jednym z kółek w maszynie, a nie zbłąkanym kamykiem wśród zębatych, stalowych kół. Dalej!

SIOSTRA ANNA
Kochał tylko mnie, ale nie mógł zerwać z jedną... panią. I ostatecznie musiał skończyć. Strzelił sobie w skroń. Ja poszłam wtedy do klasztoru.

WALPURG
Szczęśliwy! Niech pani go nie żałuje. Więc nawet inżynierzy mogą dziś mieć takie problemy. I pani dlatego... Ach, cóż za potworność. Czemu j a pani nie spotkałem wcześniej!
SIOSTRA ANNA
I cóż by było? Zamęczyłby pan mnie jak tamtą...
WALPURG
Skąd pani wie? Mów w tej chwili, skąd wiesz? Tego nie wie nikt. Kto pani to powiedział?

SIOSTRA ANNA
Nie jestem pani, tylko siostra.

WALPURG
Skąd siostra wie o tym? To ciekawe. Ja jestem zupełnie spokojny.

SIOSTRA ANNA
Przecież mówię panu, znam pana wiersze. Wiem, kim pan jest w tej chwili.

WALPURG
Ach, tak: jestem wariatem w kaftanie. To takie proste. Ale nie jest proste kogoś t a k zamęczyć, jak ja ją. Nie wiem, kto kogo zabił. Ona się poświęciła. Ostatecznie nie jestem winien. Umarła na zapalenie mózgu. I nie wiem, czy to ja ją zabiłem, czy ona mnie zabija teraz z torturami, codziennie, systematycznie. Po śmierci jej przeczytałem jej dziennik i wtedy zrozumiałem, jak strasznie, piekielnie ją męczyłem. Ale sama tego chciała. Zabiła się w ten sposób, a teraz zabija mnie. Ach!!!



SIOSTRA ANNA
Panie, dlaczego pan tu się dostał?

WALPURG
Za słaby system. Kokaina. Zegar w głowie. To wieczne pytanie, kto kogo zabił. W setnej części sekundy mam dwie myśli przeciwne sobie, jak Bóg i szatan. A zresztą: trochę wierszy. Pewno już wyszły. Moja siostra na tym zarobi. Mam siostrę, której nienawidzę. Trochę furii. No i dostałem się tu. A tu przecież wyzdrowieć nie można. Sama pani widzi. Właściwie jestem zupełnie przytomny, tylko mam małą maszynkę w głowie. Kto raz tu wejdzie, jest skończony. Bo ich leczenie wzmaga tylko obłęd, a każdy wysiłek okłamania ich kosztuje tyle, że potem zrobi się jakieś głupstwo, mały fałszywy krok, i siedzi się dalej bez końca.

SIOSTRA ANNA
Tak małe wydaje mi się teraz wszystko, co przeżyłam. Wierzyłam w wielkość, w jedność tego, co było ze mną. Teraz nie ma nic, tylko straszna, beznadziejna pustka. Jego duch odszedł ode mnie na zawsze.

WALPURG
Odszedł, ale ze wstydu. Nie móc dla pani porzucić jakiejś małpy, jakiegoś demonicznego starego pudła, jakiegoś świństwa!! Co? Wiem na pewno. W tym nie ma żadnej wielkości. Jego śmierć była wstrętną słabością. I to dla pani nie móc tego zrobić!!! A ja? Niech pani dotknie mojej głowy. Może ten zegar przestanie iść choć na chwilę. Ja teraz też komponuję wiersze. Ale myślę, że są gorsze. Nie mogę pisać. Ołówkiem można się też zabić. Nie mogę poprawić, a tu nowe rzeczy wciąż przychodzą. Niech siostra potrzyma moją głowę w rękach. Ach, gdybym mógł odkręcić i schować ją do szafy, żeby odpoczęła trochę. Ja bym też wtedy odpoczął.
SIOSTRA ANNA
Niech pan odpocznie. Choć trochę. O, tak. Proszę.


WALPURG
Niech pani rozwiąże mi ręce. Przecież jestem zupełnie przytomny.

SIOSTRA ANNA
Nie mogę. Nich pan mnie o to nie prosi. Doktor by mnie...
WALPURG
Doktor? Czy pani chce, żebym dostał ataku furii? Tu tak zawsze. Pani jest z nimi w zmowie. Doprowadzają do furii, a potem trzymają w kaftanie. I tak bez końca.


SIOSTRA ANNA
Już, już... Ja wiem... Wszystko jest nic. Dla pana zrobię wszystko.



WALPURG
No teraz jestem wolny.

SIOSTRA ANNA
Panie, ale niech mi pan da słowo, że nic więcej nie będzie.
WALPURG
Nic, tylko to, żebyśmy byli choć chwilkę szczęśliwi. Pani jest jedyną kobietą na świecie. Nie dlatego, że pani właśnie przypadkiem jest pierwszą, którą po dwóch latach widzę, ale naprawdę. Kiedy jestem z panią, nie istnieje dla mnie nic: cała przeszłość, to więzienie, tortury wszystko zniknęło. Czuję, że napiszę jeszcze coś. Wszystko jest jeszcze przede mną.


SIOSTRA ANNA
Ja się boję. To wszystko takie straszne. Nich pan się nie zbliża.

WALPURG
Czy myślisz, że zrobię ci coś złego? Czy myślisz, że ja poniżę się do tego stopnia, żeby cię siłą pocałować? Kocham cię. Możesz mi wierzyć. Jestem zupełnie przytomny. Jesteś jedyna. Ta chwila też jest jedyna. Nie wróci nigdy, jak wszystko. Raz tylko się istnieje i musi się spełnić wszystko, co się spełnić miało na tej ziemi. Inaczej jest to zbrodnia zatruwająca swoim jadem nieskończone pokolenia. Pocałuj mnie. Jak ci na imię?

SIOSTRA ANNA
Alina.

WALPURG
Alinko, ty mnie kochasz. Nie myśl, że ja zawsze jestem taki brzydki. Dawniej nie miałem brody i wąsów. Ale chciałem raz nadziać się na brzytwę i przestali mnie golić.
SIOSTRA ANNA
Ach nich pan tak nie mówi. Ja pana kocham. Nic nie ma na świecie całym oprócz pana. Nawet męki wieczne...
WALPURG Nie ma żadnych męk wiecznych, jest tylko doczesna kara i nagroda. Pocałuj mnie. Ja nie śmiem...

SIOSTRA ANNA
Tylko nie to, nie to! Ja się boję...

WALPURG
Musisz. Musisz. Ta chwila jest jedyna...



AKT DRUGI


SIOSTRA ANNA Teraz muszę cię zawiązać znowu. Jakie to okropne! Ale masz to. Daję ci to jako talizman. Nie mam już prawa tego nosić. Nosiłam za specjalnym pozwoleniem siostry przełożonej. Ten krzyż dostałam od mojej matki.

WALPURG
Dziękuję ci, Alinko. Dziękuję za wszystko. Miał tam być ołówki i papier, ale nigdy nie mogłem tego dostać. A wiesz, że teraz dopiero zrozumiałem ogrom mojego nieszczęścia teraz, kiedy mnie kochasz. Wczoraj zdawało mi się nieludzkim szczęściem pocałować twoje włosy. Dziś, kiedy jesteś moja, wszystko stało się niczym. Chcę stąd wyjść, pisać, pracować, ogolić brodę i wąsy, być znowu dobrze ubranym. Chce mi się życia, zupełnie zwykłego życia. Ja muszę stąd wyjść. Zobaczysz. Ty mi dałaś siłę do pokonania wszystkiego. Wyjdziemy stąd oboje.

SIOSTRA ANNA
Ja czuję zupełnie to samo. Ja też nie jestem już zakonnicą. Mnie się chce zwyczajnego, spokojnego życia. Tyle się nacierpiałam.

WALPURG
Tak ty wyjdziesz na pewno. Ty nie jesteś w więzieniu. Alinko, nie zdradź mnie. Ten doktor Burdygiel to mój najstraszniejszy wróg. Wolę już tego Gruena, choć też jest wstrętne bydlę. Nie zdradzisz? Boję się, że rozpętałem w tobie zmysły, i jak mnie parę dni nie zobaczysz, to może ktoś inny zacząć ci się podobać.

SIOSTRA ANNA
Kocham cię. Ciebie jednego na życie całe. Sama bym tu została, abyś mógł tylko wyjść stąd. Ja cię kocham dla ciebie. Ty musisz spełnić twoje przeznaczenie.

WALPURG
Biedne dziecko. Ja się o ciebie boję. We mnie jest jakaś siła, nad którą nie panuję. Wszystko być musi musi być koniecznie. Ja nie mam woli w zwykłym znaczeniu. Nade mną czy we mnie jest jakś wyższa potęga, która robi ze mną, co chce.
SIOSTRA ANNA
To twórczość. A może to Bóg. On nam przebaczy. I moja matka przebaczy mi także, choć była święta.

WALPURG
Czekaj, ja ci nie powiedziałem wszystkiego. Mnie się zdaje, że ja ją zabiłem. Ale nie wiesz...

SIOSTRA ANNA
Nie mów, nie mów nic. Ubieraj się szybko. Oni mogą przyjść tu za chwilę.


WALPURG
Ale nic się nie zmieniło? Tak dziwnie mówisz, jakbyś przestała mnie nagle kochać.

SIOSTRA ANNA
Ależ nic. Tylko się boję. Boję się o nasze szczęście. A teraz kładź się i udawaj, że śpisz. Prędko.



WALPURG
Pamiętaj, nie zdradź mnie. Tyle jest dobrze ubranych ludzi na świecie tyle jest kanalii.

SIOSTRA ANNA
Głupstwa pleciesz. Cicho! Zdaje się, że idą.
Walpurg kładzie się i udaje śpiącego. Siostra Anna siada na krześle i modli się. Pauza. Drzwi odryglowują się i wchodzi dr Burdygiel. Za nim Siostra Barbara i Gruen.

GRUEN Możecie zostać.

BURDYGIEL No i cóż? Jakże tam?



SIOSTRA ANNA
Nic. Wszystko dobrze.

BURDYGIEL
Spał cały czas?



SIOSTRA ANNA
Nie. Raz się obudził. Rozmawiał zupełnie przytomnie. Mówił mi o swoim życiu. Nie wiedziałam, że to jest ten sławny Walpurg. Potem zasnął spokojnie. Drugi raz już się nie obudził.
GRUEN
A nie mówiłem! Zaczyna się rozwiązywanie kompleksu. Zasnął sam po raz drugi bez chloralu. Czy zdarzyło się to wam kiedy, kolego?

BURDYGIEL
Mnie w ogóle nigdy. Nigdy nie brałem chloralu. Ale ten fakt jest dziwny tym bardziej w okresie furii. Słuchajcie, Gruen: ja nie mam żadnych przesądów. Jeśli chcecie dalej próbować waszych metod proszę. Ja się zgadzam. Nawet powiem otwarcie zaczynam nabierać zaufania do psychoanalizy. Oddaję wam tego pacjenta. Za dużo trochę erotyzmu jest w waszych teoriach. To jest jedyna rzecz, która mnie zniechęca.

GRUEN
Ależ, kolego, erotyzm jest rzeczą najważniejszą. Wszystkie kompleksy pochodzą z tej sfery. Pozwolicie, że obudzę pacjenta.
BURDYGIEL
Wcale.



GRUEN
Halo! Walpurg! Słuchajcie, to ja Gruen.



WALPURG
A, to wy, doktorze. Dawno was nie widziałem. Lubię te rozmowy z wami. Czemu nie przychodzicie? Pewnie Burdygiel wam zabronił?
GRUEN
Ale gdzie tam. Oddał mi was w zupełne władanie. Wyleczę was na pewno. Jakże wam zrobiła rozmowa z siostrą Anną? To był mój pomysł.

WALPURG
Cudownie. To święta osoba. Nigdy się tak świetnie nie czułem, nawet za najlepszych czasów. Chciałbym pisać.
GRUEN
Doskonale. Dziś dostaniecie ołówek i papier. Książki też. Jakie chcecie?

WALPURG
Wszystkie dzieła Tadeusza Micińskiego i drugi to "Logische Untersuchungen" Husserla. Może być także Moreas. I trzeci tom mój własny. Cudownie mi jest. Może przedstawicie mnie tej wielkiej damie w habicie. Księżna Zawratyńska, o ile mi się zdaje, jeśli się nie mylę.



SIOSTRA BARBARA
Panie Walpurg, jestem siostra Barbara, przełożona zakonu dobrowolnych męczenniczek. Proszę o tym nie zapominać.
GRUEN
Nie potrzebuję przedstawiać, skoro państwo się znają...
WALPURG
Gruen, a może byście tak zdjęli mi ten kaftan? Jestem zupełnie już zdrętwiały, a przy tym kompletnie przytomny. O furii nie ma mowy. Daję wam słowo honoru. Wyspałem się z siłą czterdziestu susłów.

BURDYGIEL O, co to, to nie! Cóż to jest honor wariata? Tego nie wie nikt. A powstrzymywana furia wybucha czasem ze zdwojoną siłą. Nie zgadzam się.



WALPURG
Ależ, panie doktorze, Gruen odpowiada za mnie głową. Nieprawdaż, Gruen?

GRUEN
Tak. Słuchajcie, Burdygiel: albo, albo albo to jest mój pacjent, albo nie. Połowiczne metody do niczego nie doprowadzą.
BURDYGIEL
No, dobrze. Walcie. Ale co powie profesor?

GRUEN
Wobec takich rezultatów profesora biorę też na siebie. Walpurg, zdejmuję wam kaftan i uważam was od dziś za rekonwalescenta. Obróćcie się.



SIOSTRA BARBARA
Czy aby nie za wcześnie, panie Gruen?

GRUEN
Siostro Barbaro, nie wtrącajcie się w nie swoje sprawy. Jak bym was zanalizował, wystąpilibyście zaraz z klasztoru. Macie kompleks pokuty za winy przeciw mężowi. A za życia torturowaliście go jak najgorsza kacica. Ja wiem wszystko.
SIOSTRA BARBARA
Panie Gruen, niech się pan nie zapomina. Niech pan nie powtarza mi plotek miejskich ze sfer niższych.

GRUEN
To nie są plotki. To jest fakt odkryty przeze mnie. Jesteście wolni, Walpurg. A za pół roku wyjdziemy stąd wszyscy razem na miasto. Tylko mniej oporu, słuchajcie. Nabierzcie raz do mnie zaufania.

WALPURG
Dziękuję wam. Nareszcie znalazł się człowiek, który uznał mnie jako wariata. Jako poeta miałem uznania dosyć. Gruen, dajcie ołówek i kawałek papieru. Obudziłem się z tym w głowie. Wywlokę z tego cudowne rzeczy.

GRUEN
Widzicie, siostro, tak trzeba postępować z chorymi. Nasze szpitale gorsze są od średniowiecznych więzień. Tylko psychoanaliza uwolni ludzkość od potwornego koszmaru szpitala wariatów. Co mówię, więzienia staną się puste, jeśli wszyscy będą poddani obowiązkowemu oczyszczeniu z kompleksów od samego dzieciństwa. Ręczę, że ten ma kompleks siostry bliźniaczki z czasów, kiedy był jeszcze embrionem. Dlatego nie może się naprawdę zakochać. Kocha podświadomie siostrę, mimo że w normalnej świadomości czuje do niej prawdziwą nienawiść. Walpurg, pierwsze skojarzenie do "siostra".

WALPURG
Ostra jaskinia dwoje sierot na bezludnej wyspie powieść "Blue Lagoon" de Vere Stackpoola.

GRUEN
Widzi siostra? Jaskinia to łono matki. Bezludna wyspa to samo. Rozwiązałem kompleks. Ta powieść zna ją siostra? to druga warstwa weszła w zrobione już łożysko psychiczne. Walpurg, za dwa tygodnie jesteście zdrowi jak byk.
WALPURG Panie doktorze, mnie się zdaje, że nie można tak długo flirtować z zakonnicą.

SIOSTRA ANNA
Myśmy mówili tylko o panu.

WALPURG
Moje zwierzenia są tylko dla pani, siostro Anno.
GRUEN
Widzi siostra, jak on przytomnie mówi? Obudził się w nim zdrowy instynkt życia. Jest zazdrosny może się zakochać.
BURDYGIEL
Nie czasami muszę się śmiać z tej całej psychoanalitycznej baliwernii. Cha, cha, cha, cha!


WALPURG
Masz za twoje flirty z duchownymi osobami! Zdychaj sobie, oprawco! Żałuję, że nie mogłem go storturować. Oto jest zdrowy instynkt życia. Gruen, proszę was o scyzoryk. Złamał mi się ołówek. Twardą czaszkę miał ten kretyn, ale jesteście już bez konkurenta.

SIOSTRA ANNA Co pan uczynił? Teraz wszystko przepadło.



GRUEN
Walpurg, czyście oszaleli? Ja mam słabe serce. O Boże! Biedny Burdygiel. Trup trafił mu w samą skroń.

WALPURG
Teraz jestem zdrów zupełnie. Utożsamiłem go z siostrą i zabiłem ich oboje za jednym zamachem. Jestem pewny, że ona umarła w tej chwili. Cha, cha! Kompleks rozwiązany. O ile psychoanaliza jest coś warta, powinienem być zaraz wypuszczony na wolność. Teraz jestem już kompletnie bezpieczny.

GRUEN
Słuchajcie, Walpurg czy wy sobie czasem ze mnie nie kpicie?
WALPURG
Nie mówię poważnie: jestem zdrów. To uderzenie w ten czerep wyleczyło mnie. Dlatego nie odpowiadam za to zabójstwo, ale odpowiadam za każdą chwilę, która nastąpi. Siostro przełożona, obudź się z tego osłupienia: broniłem czci duchowej osoby przed napaściami zwykłego donżuana w doktorskim chałacie. Prawda czy nie? Jestem pewien, że ten psychoznawca maił x romansów na oddziale kobiecym.

SIOSTRA BARBARA
Niewczesne dowcipy. Jest pan skończony wariat. A jeśli nie, to jest pan pospolitym zbrodniarzem.



GRUEN
To niesłychane! Więc naprawdę czujecie się dobrze?
WALPURG
Powiedziałem już. I każdy, kto będzie mówił ze mną jak z wariatem, jest moim osobistym wrogiem. Proszę o śniadanie jestem głodny. I proszę was: zajmijcie się siostrą Anną. Czy nie widzicie, że jest jej niedobrze. Księżna nie może jej docucić.

GRUEN
Wierzyć mi się nie chce. Sam rozwiązał sobie kompleksjak bucik! Coś nieprawdopodobnego!



SIOSTRA ANNA
Ach! Co teraz będzie?

SIOSTRA BARBARA
To samo co było. Bóg wie, co robi. Gdzie jest twój krzyż?
SIOSTRA ANNA
To dlatego wszystko się stało, że zostawiłam dziś krzyż w celi. Talizman matki bronił mnie od wszystkiego.

GRUEN
Alfred! Pafnucy! Śniadanie dla numeru dwudziestego.


SIOSTRA BARBARA
Wstydź się wierzyć w takie przesądy. Idź zaraz do spowiedzi.

SIOSTRA ANNA
Może jutro. Jestem niegodną po tym wszystkim. Muszę zrobić rachunek sumienia.

SIOSTRA BARBARA
Idź w tej chwili! Słyszysz?

WALPURG
A niech siostra się wyśpi i przyjdzie dziś wieczorem. Świetnie mi robią te zwierzenia. Nie mogę przecie mówić o sobie z takim idiotą jak Gruen.

SIOSTRA BARBARA
Nie z tym skończone. Ja nie mam moich siostrzyczek na ofiary dla morderców.

WALPURG
Gruen, scyzoryk.

GRUEN
Ależ, siostro Barbaro, on będzie związany w kaftan. Dla wszelkiego bezpieczeństwa, bo ręczyć mogę, że drugiej zbrodni już nie będzie. Czego wybałuszacie ślepia? Dawać prędko śniadanie. On jest prawie zupełnie zdrów. Jung opisuje podobny wypadek. Jego pacjent stał się wzorowym mężem i świetnym architektem, kiedy ukatrupił ciotkę, która przyszła go odwiedzić. Miał kompleks ciotki i rozwiązał go. A doprowadziła go do tego tylko psychoanaliza.
SIOSTRA ANNA
Jeśli trzeba życie nawet poświęcić, jestem gotowa. Siostro Barbaro, błagam cię, nie odmawiaj mi pokuty za wszelkie grzechy moje.

SIOSTRA BARBARA
Dobrze zgadzam się. Może Bóg tego chce. Może jest w tym wszystkim jakiś sens wyższy, niepojęty dla nas ubogich duchem. Idź spać, siostro Anno, i nie idź dziś do spowiedzi. A wieczorem przyjdziesz o dziesiątej na dyżur.


GRUEN
Jedzcie, Walpurg. Należy się wam porządne żarcie po tym wszystkim. Jako psychoanalityk rozumiem i przebaczam wszystko. Nie ma zbrodni bez kompleksu, a kompleks to choroba.
WALPURG
Zaraz nie przeszkadzać. Ostatni wiersz... Musi być drugi przypadek liczby pojedynczej od...



GRUEN
Czego stoicie, niedołęgi? Wynieść trupa pana doktora do pawilonu numer siódmy.


WALPURG
Skończyłem. Teraz ostatni ślad obłędu starłem z mego mózgu. Zegar przestał iść. Nie mam żadnych wyrzutów sumienia.


GRUEN
Wspaniała nauka dla starej psychiatrycznej szkoły. Monografię o was napiszę. Będę sławny na cały świat.

WALPURG
Najlepszą naukę dostała psychiatria w osobie pana Burdygiela. Nigdy nie lubiłem tego durnia i jego manier w stosunku do kobiet. Znam go dawno. On wietrzył we mnie ofiarę już od lat pięciu. Ale jak mi się połączył z siostrą, to już było nie do wytrzymania. Cha, cha, cha!

GRUEN
Walpurg! Jesteście najgenialniejszy facet na świecie! Kocham was. Razem stworzymy coś wspaniałego!

WALPURG A teraz dosyć tych poufałości! Nie zwracać mi głowy! Idiota! Spoufalił się ze mną jak z pierwszym lepszym psychiatrycznym okazem. Dystans trzymać! Rozumiesz?!...