Angelsen_Trine_-_CĂłrka_morza_07_-_Rozbitek.pdf

TRINE ANGELSEN

ROZBITEK

SAGA CÓRKA MORZA VII

Rozdział 1

Elizabeth czuła, jak jej serce bole Ļ nie tłucze si ħ w piersi. Oddychała ci ħŇ ko.

Zasłaniaj Ģ c usta dłoni Ģ , tłumiła szloch. Jej rozdygotane ciało oblało si ħ potem, zupełnie, jakby

chwyciła j Ģ gor Ģ czka. W głowie zapanował chaos. Jens jednak Ň yje! Nie zgin Ģ ł! Nabrała

nagle co do tego całkowitej pewno Ļ ci. Niepoj ħ te, przecie Ň czekała, długo go opłakiwała,

pogr ĢŇ ona w Ň ałobie, by wreszcie pogodzi ę si ħ z tym, Ň e ju Ň nigdy nie zobaczy swojego

przyjaciela z dzieci ı stwa, kochana i m ħŇ a. Ciało wypełniło si ħ strumieniem pulsuj Ģ cej

rado Ļ ci. W euforii zamierzała ju Ň budzi ę Kristiana, by podzieli ę si ħ z nim radosn Ģ

wiadomo Ļ ci Ģ , gdy nagle co Ļ j Ģ przed tym powstrzymało. Przecie Ň teraz, gdy jeste Ļ my

mał Ň e ı stwem, nie mog ħ opowiedzie ę Krystianowi, Ň e Jens Ň yje!! Ale Jensa tak Ň e po Ļ lubiłam.

Bolesna prawda niemal j Ģ przeraziła. Otarła po Ļ piesznie twarz, stwierdzaj Ģ c ze zdumieniem,

Ň e policzki ma mokre od łez.

Jens, gdzie jeste Ļ ? – my Ļ lała z rozpacz Ģ i wpatrywała si ħ w mrok, jakby tam gdzie Ļ

ukryta była odpowied Ņ .

Znów powróciła bolesna t ħ sknota.

- Jens – wyszeptała, u Ļ wiadamiaj Ģ c sobie nagle, Ň e ju Ň dawno nie wypowiedziała na

głos jego imienia.

Teraz Kristian przej Ģ ł rol ħ ojca zarówno Marii, jak i Ane. To on był głow Ģ domu, on

utrzymywał cał Ģ rodzin ħ . Wła Ļ nie dlatego nie mówiła cz ħ sto o Jensie, mimo, Ň e poprzysi ħ gła

sobie piel ħ gnowa ę o nim wspomnienia, tak by dzieci, zwłaszcza Ane, go zapami ħ tały.

Po cichu wymkn ħ ła si ħ z łó Ň ka i ukradkiem poszła do dziewczynek. Nie miała odwagi

zapali ę Ļ wiecy, pochyliła si ħ wi ħ c nad łó Ň kiem, w którym spały, by ma nie popatrze ę .

Słyszała ich równe krótkie oddechy.

Ane, mamrocz Ģ c co Ļ przez sen, wypi ħ ła pup ħ i obróciła si ħ na bok.

- Twój tata Ň yje – szepn ħ ła Elizabeth i pogładziła córeczk ħ po mi ħ ciutkich włoskach. –

ņ yje, ale nie wiem, gdzie jest, male ı ka.

Maria te Ň bardzo kochała Jensa, pomy Ļ lała Elizabeth, otuliwszy siostr ħ kołdr Ģ , bo

dziewczynka rozkopała si ħ u miała całkiem zimne nogi. Przypomniała sobie ów dzie ı , gdy

ojciec powiadomił je o Ļ mierci Jensa. Maria, wówczas zaledwie o Ļ mioletnia, uczepiła si ħ i

szlochała, póki nie zabrakło jej łez.

Przez dwa długie lata Elizabeth rozpaczała po stracie m ħŇ a i cho ę z czasem nauczyła

si ħ z tym Ň y ę , nigdy nie przestała za nim t ħ skni ę . Ta t ħ sknota przez cały czas drzemała w jej

sercu. Czasami wyobra Ň ała sobie, Ň e słyszy go lub widzi. W przebłyskach chwil zdarzało jej

si ħ pomy Ļ le ę : musz ħ powiedzie ę o tym Jensowi, by potem nagle ockn ħ ła si ħ ze

Ļ wiadomo Ļ ci Ģ , Ň e odszedł na zawsze. Za ka Ň dym razem cierpiała równie bole Ļ nie.

Pocałowała po Ļ piesznie dzieci i powoli zeszła po schodach.

Dotkn ħ ła klamki w drzwiach do pokoju Helene i wtedy nagle si ħ rozmy Ļ liła.

Nie, u Ļ wiadomiła sobie, nie mog ħ jej o tym powiedzie ę . B ħ dzie mnie przekonywa ę , Ň e

to tylko sen, przywidzenie, fantazja…

Tylko ja wiem, Ň e to prawda, bo wielokrotnie do Ļ wiadczałam podobnego uczucia, gdy

widziałam rzeczy niewidoczne dla oczu innych.

Có Ň , przyjdzie mi samotnie to d Ņ wiga ę . A je Ļ li którego Ļ dnia Jens stanie tu, na

schodach? Co zrobi ħ wówczas? – pomy Ļ lała, nieruchomiej Ģ c.

Nie wiedziała, po prostu nie miała poj ħ cia, jakby post Ģ piła, gdyby si ħ zdarzyło co Ļ

takiego.

Ci ħŇ kim krokiem wróciła po schodach na gór ħ . W Ļ lizgn ħ ła si ħ z powrotem pod

okrycie i poło Ň yła si ħ na samym brze Ň ku łó Ň ka. Stopy miała zupełnie zimne. Krisian na

szcz ħĻ cie si ħ nie obudził, akurat teraz nie byłby w stanie z nim rozmawia ę . Potrzebowała

troch ħ czasu, by przemy Ļ le ę wszystko i zebra ę w sobie siły, by nie da ę po sobie pozna ę , co j Ģ

trapi.

W nocy prawie nie zmru Ň yła oka, a mimo to nie znalazła rozwi Ģ zania. Słoneczne

promienie przenikn ħ ły przez firanki. Czekał j Ģ nowy dzie ı u boku Kristiana. Jak zdoła

spojrze ę mu w oczy, przemilczaj Ģ c to, co do czego zyskała pewno Ļę ?

Nagle poczuła na biodrze ciepł Ģ dło ı i usłyszała, jak Kristian mruczy zaspany:

- Nie Ļ pisz, moja Elizabeth?

Zwykle napełniała j Ģ duma, gdy si ħ tak do niej zwracał, teraz za Ļ miała wra Ň enie, Ň e

jej ciało kr ħ puje coraz mocniej zaciskaj Ģ cy si ħ rzemie ı . Usiłowała uspokoi ę oddech i

udawała, Ň e Ļ pi, ale on, nie zauwa Ň aj Ģ c na to, przeci Ģ gn Ģ ł j Ģ do siebie.

- Pragn ħ ciebie – wyszeptał, całuj Ģ c j Ģ po plecach i po karku.

Elizabeth zacisn ħ ła powieki, zadowolona, Ň e le Ň y odwrócona do niego plecami i nie

musi mu patrze ę w oczy.

Kristian wsun Ģ ł dło ı pod jej ramieniem i Ļ cisn Ģ ł pier Ļ .

- Przesta ı – mrukn ħ ła, usiłuj Ģ c go odsun Ģę .

- Jednak nie Ļ pisz? – spytał i uniósłszy si ħ na łokciu, odgarn Ģ ł włosy z jej twarzy.

Nie odpowiedziała, ale znów odepchn ħ ła jego dło ı .

- A co ty taka nieprzyst ħ pna? – zapytał, gładz Ģ c j Ģ po brzuchu.

Musz ħ mu pozwoli ę , bo inaczej domy Ļ li si ħ , Ň e co Ļ jest nie tak, pomy Ļ lała, obracaj Ģ c

si ħ na bok i przyjmuj Ģ c jego leciutki pocałunek.

- Jestem zaspana – skłamała, po czym zarzuciwszy mu r ħ ce na szyj ħ , przywarła do

niego, cho ę wszystko w niej protestowało, gdy całował i pie Ļ cił jej ciało.

Post ħ puj ħ niewła Ļ ciwie, dudniło jej w głowie, dopuszczam si ħ zdrady wobec

Kristiana, jak i wobec Jensa. Prosz ħ , nie rób tego, nie teraz, błagała go w duchu. Poczekajmy

z tym, zobaczymy…

Nie zdobyła si ħ jednak na protest, gdy zdejmował z niej koszul ħ nocn Ģ , a potem

całował i pie Ļ cił j ħ zykiem jej brzuch i uda. I cho ę jej ciało zareagowało po ŇĢ daniem, my Ļ lami

była zupełnie gdzie indziej.

- Poczekaj – wyszeptała, wymykaj Ģ c mu si ħ z obj ħę .

- Zrobiłem co Ļ nie tak? – zapytał niepewnie.

- Nie, spróbujemy czego Ļ nowego – odparła, kład Ģ c si ħ na brzuchu i rozchylaj Ģ c uda.

Mrukn Ģ ł co Ļ niezrozumiale, zaraz jednak poczuła jego ci ħŇ ar. Z ulg Ģ zanurzyła twarz

w poduszce. Nie była w stanie znie Ļę jego spojrzenia.

Kiedy w chwil ħ pó Ņ niej osun Ģ ł si ħ na bok wyczerpany, stwierdził:

- Chyba nie było ci dobrze.

- Owszem – odparła, podci Ģ gaj Ģ c kołdr ħ pod sam Ģ brod ħ .

- Ale nie tak, jak zazwyczaj – upierał si ħ przy swoim.

- Jestem troch ħ rozkojarzona – wyja Ļ niła, pomy Ļ lawszy, Ň e to przynajmniej nie jest

kłamstwo.

- Dlaczego?

- W ka Ň dej chwili mog Ģ wej Ļę dzieci. Po tym nie wiem czemu, ale co Ļ Ņ le spałam tej

nocy.

- Mo Ň e w takim razie spróbujemy jeszcze raz – spytał, a w jego głosie wyczuła

rozbawienie.

- Nie, Kristianie! – zmusiła si ħ do u Ļ miechu i po Ļ piesznie zerwała si ħ z łó Ň ka. – Pora

wstawa ę !

Zgodnie z wcze Ļ niejszymi obawami trudno było jej tego dnia spojrze ę Krystianowi w

oczy, a ilekro ę przemawiał do niej czule, Ļ ciskaj Ģ c j Ģ w Ň oł Ģ dku. Zmuszała si ħ jednak do

u Ļ miechu i udawała, Ň e wszystko jest tak jak zwykle.

Tylko Helene domy Ļ liła si ħ , Ň e co Ļ j Ģ trapi. Stała przy ławie w kuchni i przesiewała

m Ģ k ħ przez sito zrobione z krowiego wymiona rozci Ģ gaj Ģ cego na drewnianej obr ħ czy.

Rozbite grudki sypały si ħ di dzie Ň y niczym Ļ nieg.

- Jeste Ļ dzi Ļ dziwnie zamy Ļ lona – zagadn ħ ła Helene, uchwyciwszy wzrok Elizabeth.

- Kto? Ja? Nie, sk Ģ d? – odparła niepewnie. – Zastanawiam si ħ nad tym co zwykle.

- Na przykład? – zapytała Helene, odstawiaj Ģ c na bok worek z m Ģ k Ģ .

- No, wiesz… Niebawem trzeba b ħ dzie posadzi ę ziemniaki, wyprowadzi ę stado na

ł Ģ ki, zwie Ņę i osuszy ę torf. Na wiosn ħ czeka nas mnóstwo roboty.

Helene podeszła do niej i ciepłym, zach ħ caj Ģ cym do zwierze ı głosem, powiedziała:

- Wydaje mi si ħ , Ň e m ħ czy ci ħ co Ļ jeszcze.

Mo Ň e opowiedzie ę jej o wszystkim? – zastanawiała si ħ Elizabeth. Podzieli ę si ħ tym

ci ħŇ arem, który mnie przytłacza? Przyzna ę si ħ do zamordowania Leonarda?

- Wstałam w nocy, Ň eby przynie Ļę sobie troch ħ wody z wiadra – ci Ģ gn ħ ła przyjaciółka.

– I zauwa Ň yłam, Ň e wchodzisz po schodach na strych. Co robiła Ļ na dole?

Powiedz! – przynaglała si ħ w my Ļ lach Elizabeth. Teraz masz szans ħ . Helene ci ħ

widziała, mo Ň e to jest znak.

- Ja… zdawało mi si ħ , Ň e co Ļ słyszałam – zacz ħ ła z oci Ģ ganiem i zawahała si ħ . Bo je Ļ li

Helene jej nie uwierzy albo zdradzi komu Ļ powierzon Ģ tajemnic ħ ? – Zeszłam na dół, by si ħ

rozejrze ę , ale nikogo nie zauwa Ň yła. Chyba kot dostał si ħ do izby.

Z jak Ģ łatwo Ļ ci Ģ przychodz Ģ mi kłamstwa, pomy Ļ lała zawstydzona i odetchn ħ ła

gł ħ boko. Odczekała chwil ħ , po czym wyszła z kuchni, mówi Ģ c:

- Czas si ħ wreszcie zabra ę do pracy!

Mało brakowało, pomy Ļ lała i przystan ħ ła w ciemnym k Ģ cie korytarza. Serce tłukło jej

si ħ w piersi jak oszalałe.

Póki co si ħ nie zdradziła, cho ę okłamała Helene, swoj Ģ najlepsz Ģ przyjaciółk ħ . Przed

Krystianem te Ň chyba zdoła ukry ę swoje uczucia, pod warunkiem, Ň e zachowa spokój.

Tymczasem drzwi otworzyły si ħ z trzaskiem i rozległo si ħ ci ħŇ kie tupanie.

Elizabeth wyszła m ħŇ owi naprzeciw i powitała go promiennym u Ļ miechem. Kristian

odwzajemnił u Ļ miech. Tak, pomy Ļ lała. Dam sobie rad ħ .

Rozdział 2

Lavina przejrzała wszystkie ryby, które wyj ħ ła z sieci i u Ļ miechn ħ ła si ħ , zadowolona,

z udanego połowu.

O burty łodzi pluskały fale. Niebo zasnuło si ħ szarymi chmurami, ale deszczu póki co

nie trzeba si ħ było obawia ę . Przez chwil ħ nie odrywała wzroku od wyspy, gdzie Andreas

znosił kamienie przeznaczone na ogrodzenie. Trzeba odgrodzi ę zwierz ħ ta, bo inaczej ze Ň r Ģ

krzewinki, oznajmił i zabrał si ħ do pracy.

Ubieraj Ģ c si ħ , pilnowała, by do m ħŇ a odwróci ę si ħ plecami.

- Andreas – wypowiedziała Lavina na głos, jakby smakował imi ħ . – Ciekawe, jak

naprawd ħ si ħ nazywa. A je Ļ li którego Ļ dnia odzyska pami ħę ?

Ciarki jej przeszły po plecach. Miała nadziej ħ , ze to nigdy nie nast Ģ pi.

Cofn ħ ła si ħ my Ļ lami do wydarze ı sprzed dwóch lat.

Sztormowe morze jak zwykle wyrzuciło na brzeg Wyspy Topielca szcz Ģ tki zatopionych łodzi.

Okropna nazwa, pomy Ļ lała z u Ļ miechem, nadana wyspie nie bez powodu, skoro niegdy Ļ fale

znosiły si ħ tu na l Ģ d topielców. Tamtego dnia, gdy po sztormie morze si ħ nieco uspokoiło,

Lavina wyszła na brzeg nazbiera ę drewna, które przydawało si ħ do naprawienia chaty i obory

le ŇĢ cego na połamanej łodzi odwróconej do góry dnem. Ledwo dychał, ale jego dło ı

kurczowo Ļ ciskała r ħ koje Ļę no Ň a wbitego w poszycie. Na r ħ koje Ļ ci były wyryte inicjały J. R.

M ħŇ czyzna wydał jej si ħ niezwykle przystojny, wysoki, muskularny, silny… Nam ħ czyła si ħ

bardzo, by go przenie Ļę do chaty. Zdj ħ ła z niego ubrania i obrze Ň ała rany. Po opuchli Ņ nie i

zasinieniu poznała, Ň e prawa noga jest złamana, zdoła j Ģ nastawi ę i usztywni ę . M ħŇ czyzna

j ħ czał z bólu, gdy to robiła. ņ adnych innych zewn ħ trznych obra Ň e ı i niego nie zauwa Ň yła.

- Rzeczywi Ļ cie jest silny i wytrzymały, poznałam si ħ na tym od razu – mrukn ħ ła do

siebie i chwyciła za wiosła. Poruszaj Ģ c nimi rytmicznie, popłyn ħ ła w stron ħ brzegu.

Z pocz Ģ tku nie wi Ģ zała z nim Ň adnych planów. Dopiero gdy odzyskał przytomno Ļę i

zrozumiała, Ň e m ħŇ czyzna nic nie pami ħ ta, nawet swojego imienia, postanowiła zatrzyma ę go

na wyspie. Je Ļ li wróci mu pami ħę , wyja Ļ ni, ze go pokochała i zrobiła to, co uwa Ň ała za

słuszne. Tak czy inaczej uratowała mu Ň ycie.

Owa mistyfikacja wymagała jednak pewnych przygotowa ı . Lavina pozbyła si ħ wi ħ c

szcz Ģ tków jego łodzi, w obawie, Ň e mógłby j Ģ rozpozna ę , a potem nafaszerowała go

kłamstwami. Powiedziała mu, Ň e ma na imi ħ Andreas i jest jej m ħŇ em. Gdy wracał z

zimowego połowu, sztorm zatopił jego łód Ņ , a on cudem si ħ uratował. Znalazła go na brzegu.

Przyj Ģ ł jej wyja Ļ nienia bez Ň adnych zastrze Ň e ı .

Potrzebowała takiego młodego i silnego m ħŇ czyzny do ci ħŇ szych prac. Odk Ģ d została

na wyspie sama, brakowało jej m ħ skiej r ħ ki. Uznała, Ň e je Ļ li rozbitek prze Ň yje, to b ħ dzie z

niego po Ň ytek.

Otoczyła go starann Ģ opiek Ģ i piel ħ gnowała najlepiej, jak potrafiła. Parzyła mu napary

z ziół na gor Ģ czk ħ , tak Ň e w ko ı cu wyleczyła go z zapalenia płuc i dusz Ģ cego kaszlu, który

wstrz Ģ sał jego ciałem. Raz po raz Ň ałowała, Ň e go ocaliła. Ci ħŇ ko jej było obraca ę go w łó Ň ku,

robił pod siebie jak dziecko, a kiedy wróci mu apetyt, to z trudem nastarczała jedzenia, by

wykarmi ę . Noga pozostała sztywna i sprawiała mu ból. Nadal kulał. Długo rwało, nim

wreszcie wstał z łó Ň ka i stał si ħ przydatny.

Lavina przestała na chwil ħ wiosłowa ę , by nieco odpocz Ģę . Sidła wygodniej na

ławeczce.

Poczuła nad nim władz ħ , gdy po raz pierwszy spali ze sob Ģ . Rozebrawszy si ħ do naga,

umyła si ħ na jego oczach i wtedy zauwa Ň yła, jak na niego działa. Nie wzbraniał si ħ , gdy

dosiadła go i uje Ň d Ň ała jak amazonka, póki obojgu nie zakr ħ ciło si ħ w głowach.

Tak, czuła wówczas nad nim sw Ģ władz ħ . Z czasem doznania stały si ħ bardziej

intensywne i przyjemniejsze. Wcze Ļ niej brał j Ģ w posiadanie ojciec. Matka umarła przy

porodzie, wi ħ c przez cały Ň ycie mieszkała na wyspie tylko z ojcem. To on zaci Ģ gał j Ģ do

łó Ň ka, gdy przyszła mu na to ochota i decydował, co ma robi ę . Wykorzystywał jej ciało,

odk Ģ d w wieku około jedenastu lat zacz ħ ła nabiera ę kobiecych kształtów, a Ň do wieku

dorosłego, gdy ju Ň broniła si ħ przed tym, przewa Ň nie nieskutecznie. Przed pi ħ cioma laty ojca

zabrało morze i prawd ħ powiedziawszy, wcale za nim nie t ħ skniła.

Mijał czas, a Andreas zacz Ģ ł zadawa ę pytania.

Gdzie reszta załogi? Dlaczego nikt ich nie odwiedza? Czy nie ma innej rodziny? Z czego b ħ d Ģ

Ň y ę ? Musiała wi ħ c wymy Ļ la ę coraz to nowe kłamstwa.

Powiedziała mu, Ň e cała załoga kutra poszła na dno i tylko on si ħ uratował. Rodziny

nie maj Ģ , a od innych ludzi raczej stroni Ģ . Zawsze lubili Ļ my tak Ň y ę , skwitowała krótko.

Przypominało jej si ħ , ze obrzucił j Ģ wówczas uwa Ň niejszym spojrzeniem, jakby

pow Ģ tpiewał w opowiedzian Ģ przez ni Ģ histori ħ , jednak si ħ nie odezwał.

Andreas uło Ň ył kolejny du Ň y kamie ı i odgarn Ģ wszy dłoni Ģ spocon Ģ grzywk ħ ,

postanowił odpocz Ģę przez chwil ħ . Od wielu ju Ň dni buduje ogrodzenie i wreszcie wida ę

jakie Ļ efekty jego pracy. Jeszcze par ħ dni, a b ħ dzie mógł powiedzie ę : robota sko ı czona. Tej

wiosny zrobił ju Ň niemało. Cała szopa została wypełniona po brzegi torfem.

Przy brzegu stały budki l ħ gowe, które Lavina zbudowała dla edredonów,

mi ħ kkopiórych kaczek polarnych. Opiekowała si ħ ptakami, dzi ħ ki czemu ka Ň dego roku

zbierała z ich gniazd du Ň e ilo Ļ ci puchu, który był towarem bardzo poszukiwanym. Lavina

wymieniała puch na inne produkty. Poza tym sprzedawała tak Ň e przedmioty wystrugane przez

niego z drewna: chochle, mieszadełka i inne przybory kuchenne. Po Ļ wi ħ cał majsterkowaniu

długie jesienne wieczory. Lubił to i czuł, Ň e ma dryg do tego.

Przeniósł wzrok na obor ħ . Postanowił, Ň e latem wymieni drewniane deski jednej z

dłu Ň szych Ļ cian budynku. Zgromadził ju Ň do Ļę drewna na ten cel, zbieraj Ģ c to, co wyrzuciło

morze, a tak Ň e to, co Lavinie udało si ħ pozyska ę , wy Ň ebra ę b Ģ d Ņ wymieni ę , na stałym l Ģ dzie.

Nieliczne drzewa, które porastały wysp ħ , zd ĢŇ ył ju Ň wyci Ģ gn Ģę , gdy naprawiał chat ħ . Nie

pojmował, jak mógł doprowadzi ę zabudowania do takiej ruiny. Pewnie dlatego, Ň e wi ħ kszo Ļę

czasu i sił zabierały mu połowy.

Zacisn Ģ ł dłonie i zapatrzył si ħ w morze. Bardzo mu doskwierało to, Ň e nie jest w stanie

wej Ļę do łodzi. Dla niego, rybaka, to pora Ň ka. Za ka Ň dym razem jednak, gry próbował si ħ

przemóc, ogarniała go panika. Dygotał, pot oblewał mu całe ciało, zaciskało si ħ gardło i

zdawało mu si ħ , Ň e si ħ zaraz udusi. Nie potrafił nazywa ę słowami tego strachu, który wysysał

z niego wszystkie siły.

ņ aden normalny m ħŇ czyzna tak si ħ nie zachowuje, był tego pewien. Gdy napomkn Ģ ł o

tym Lavinie, odpowiedziała jedynie, Ň e przynajmniej taki z tego po Ň ytek, Ň e morze jej go nie

zabierze. Wydawała si ħ by ę z tego powodu dziwnie zadowolona. Opowiadała mu, Ň e zawsze

gdy wypływał, bardzo si ħ o niego bała.

Min ħ ły ju Ň dwa lata od tego zdarzenia, pomy Ļ lał, usiłuj Ģ c sobie przypomnie ę tek

okropny dzie ı sztormowy. Pływał pono ę na du Ň ym kutrze, zapewnie z pi ħ cioosobow Ģ załog Ģ .

Morze gotowało si ħ , czarne fale, wysokie jak górskie szczyty, pochłaniały łód Ņ za łodzi Ģ .

Pami ħ tał nawołuj Ģ cych do siebie m ħŇ czyzn ubranych w skórzane ubrania, ale nie potrafił

rozró Ň ni ę ich twarzy. Zdawało mu si ħ , Ň e otulała go mi ħ kka szara mgła, przez któr Ģ nie mo Ň e

si ħ przebi ę .

Woda chłostała go w twarz, a w uszach rozbrzmiewało echo przera Ņ liwych krzyków.

Ludzie walczyli o Ň ucie, a on nie mógł nic uczyni ę , by im pomóc! Dopiero gdy…

Nagle przypomniało mu si ħ co Ļ wi ħ cej. Wysilał si ħ , by wydoby ę z zakamarków

pami ħ ci jakie Ļ nowe obrazy. Zobaczył, Ň e młody m ħŇ czyzna wstaje. Nie, to raczej chłopiec,

tak, na pewno chłopiec pokładowy. On krzyczy, by usiadł, ale sztorm tłumi jego słowa. I

nagle nadchodzi fala i zmiata chłopaka z pokładu. Ten woła o pomoc i na moment ich

spojrzenia si ħ spotykaj Ģ .

Bo Ň e ĺ wi ħ ty! Widzi teraz wyra Ņ nie t ħ dziecinn Ģ twarz, na której maluje si ħ

przera Ň enie. Lubi tego chłopca, wie to na pewno, czuje si ħ za niego odpowiedzialny. Mo Ň e to

jego młodszy brat albo jaki Ļ krewny?

Nie, Lavina powiedziała przecie Ň , ze z jego rodziny ju Ň nikt nie Ň yje. Pomarli dawno

temu, na długo przed katastrof ħ .

Przypomniał sobie, Ň e rzucił chłopcu lin ħ i krzyczał, by si ħ jej złapał. Chłopiec

pokładowy posłuchał si ħ , ale zaraz nadeszła kolejna spieniona fala i uderzyła z sił Ģ wybuchu.

Jego tak Ň e zmiotło z pokładu i pochłon ħ ła go czarna gł ħ bia. Zrobiło si ħ cicho. Ci ħŇ kie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: