Angelsen_Trine_-_CĂłrka_morza_03_-_Czas_ciemnoĹ›ci.pdf

TRINE ANGELSEN

CZAS CIEMNO ĺ CI

SAGA CÓRKA MORZA III

Rozdział 1

Elizabeth stała przez kilka sekund, patrz Ģ c za oddalaj Ģ cym si ħ Krystianem. Musi go

zatrzyma ę za wszelk Ģ cen ħ , pomy Ļ lała, i bez namysłu, z Ane na r ħ ku, rzuciła si ħ za nim

biegiem.

Niemal go doganiała kiedy zawołała j Ģ gospodyni ze Storvika.

- No nie, czy Ti ty, Elizabeth?! Tak rzadko si ħ widujemy, Ň e ledwie ci ħ poznałam.

Elizabeth przystan ħ ła, rzucaj Ģ c ukradkowe spojrzenia za Krystianem. ņ eby tylko nie

straciła go z oczu, zanim nie porozmawiaj Ģ !

- A to chyba Ane- Elsie? Czy nie tak si ħ mała nazywa? – spytała kobieta.

- Tak – odparła Elizabeth, sil Ģ c si ħ na u Ļ miech. – Prosz ħ mi wybaczy ę , ale troch ħ si ħ

Ļ piesz ħ – usprawiedliwiała si ħ , próbuj Ģ c odej Ļę , ale tamta nie słuchała. Co gorsza wzi ħ ła od

niej Ane.

Elizabeth dreptała w miejscu niecierpliwie. Jeszcze widziała plecy Kristiana. Stał i

rozmawiał z… O nie! Lensman, przeraziła si ħ i poczułam jak zimny pot spływa jej po

plecach. M ħŇ czy Ņ ni, patrzyli w jej stron ħ i kiwali głowami. Zaszumiało jej w uszach, a kolana

zacz ħ ły dr Ň e ę . Ogarni ħ ta nagł Ģ panik Ģ , chciała do nich podej Ļę , ale opanowała si ħ w ostatniej

chwili. Czy lensman mógł j Ģ aresztowa ę tutaj, na ko Ļ cielnym wzgórzu? Funkcjonariusz

tymczasem uchylił czapki i ruszył w jej kierunku. Jednak w tym samym momencie podszedł

do niego pastor i obaj m ħŇ czy Ņ ni si ħ zatrzymali.

- Jaka ona do ciebie podobna – usłyszała głos kobiety. – Ale w jej twarzy widz ħ tak Ň e

obce rysy.

- Daslruda – wyrwało si ħ Elizabeth. Nagle u Ļ wiadomiła sobie, co powiedziała, i jej

twarz oblał rumieniec.

- Dalsruda? – powtórzyła kobieta, badawczo przygl Ģ daj Ģ c si ħ Ane.

- To znaczy… chciałam powiedzie ę , Ň e musz ħ dogoni ę Dalsruda – j Ģ kała si ħ

Elizabeth. – O, tam niedaleko stoi Kristian Dalsrud. Koniecznie musz ħ z nim porozmawia ę ,

zanim sobie pójdzie.

- No to rzeczywi Ļ cie powinna Ļ si ħ pospieszy ę – rzekła kobieta, lecz wcale nie miała

zamiaru odda ę jej Ane. – Ciesz si ħ , Ň e twoja córka jest mała i nie musi jeszcze chodzi ę do

szkoły – dodała.

- A to czemu? – spytała zdziwiona Elizabeth i odebrała córk ħ z r Ģ k gospodyni ze

Storvika.

- W samej nauce nie ma nic złego, ale radziłabym uwa Ň a ę na człowieka, który został

tu nauczycielem. To potworne, co on wyprawia, bezbo Ň nik jeden. Dobrze, Ň e moje dzieci ju Ň

dorosły.

Elizabeth słuchała tego tylko jednym uchem. Lensman nadal rozmawiał z pastorem, a

Kristian stał nieco dalej.

- Twoja siostra chyba ju Ň w tym roku idzie do szkoły?

- Nie, tej wiosny sko ı czyła dopiero sze Ļę lat – wyja Ļ niła Elizabeth. – Dzi ħ kuj ħ za

rozmow ħ , ale musz ħ ju Ň i Ļę . – U Ļ miechn ħ ła si ħ i szybko ruszyła przed siebie, zanim tamta

zd ĢŇ yła cokolwiek odpowiedzie ę .

Lensman odwrócił głow ħ i patrzył na ni Ģ uwa Ň nie, kiedy go mijała. Jego wzrok był tak

przenikliwy, Ň e pod Elizabeth nogi ugi ħ ły si ħ ze strachu.

- Dzie ı dobry – pozdrowił j Ģ . Potem skin Ģ ł ma po Ň egnanie pastorowi i poszedł dalej.

Elizabeth przystan ħ ła, czuj Ģ c, Ň e zakr ħ ciło si ħ jej w głowie z przera Ň enia i zarazem z

nagłej ulgi. A wi ħ c Kristian jednak nie doniósł o mnie lensmanowi, pomy Ļ lała. Musiała na

kilka sekund zamkn Ģę oczy, Ň eby ochłon Ģę . Gł ħ boko wci Ģ gn ħ ła powietrze i podeszła do

Dalsruda.

- Jak mam rozumie ę to, co napisałe Ļ , Kristianie? – spytała cicho, Ň eby nie zwraca ę

niczyjej uwagi. – Nic mnie nie dr ħ czy ani nie sp ħ dza mi snu z powiek. Cofn ħ ła si ħ o krok,

gdy napotkała jego spojrzenie. Czy Ň by w jego oczach dostrzegała smutek? Szybko odegnała

t ħ my Ļ l. Nie, to co Ļ innego. Nami ħ tno Ļę ?? Jednak i to wra Ň enie natychmiast znikn ħ ło.

Kristian popatrzył jej w oczy.

- Dobrze wiem, Ň e bardzo wiele rzeczy nie daje ci spokoju, Elizabeth, ale czy

odwa Ň ysz si ħ wyzna ę to jemu?

Elizabeth pod ĢŇ yła wzrokiem za spojrzeniem Kristiana i ku swemu przera Ň eniu ujrzała

zbli Ň aj Ģ cego si ħ w ich stron ħ Jensa. Kristian przez kilka pełnych napi ħ tych sekund wpatrywał

si ħ w ni Ģ uporczywie, a potem odwrócił si ħ na pi ħ cie i znikn Ģ ł w tłumie. Mog ħ powiedzie ę , Ň e

jestem chora, pomy Ļ lała.

- Co si ħ dzieje?- spytał Jens, gdy znalazł si ħ tu Ň obok.

- ń le si ħ czuje – odparła. Nie musiała niczego udawa ę . Naprawd ħ było jej słabo.

Jens zerkn Ģ ł w stron ħ , gdzie znikn Ģ ł Kristian, a potem utkwił wzrok w Elizabeth.

- Kim jest ten człowiek? – rzucił szorstko.

Elizabeth patrzyła pustym wzrokiem gdzie Ļ ponad ramieniem m ħŇ a, nabrała gł ħ boko

powietrza i poprawiła Ane na r ħ ku.

- To syn Leonarda Dalsruda – rzekła w ko ı cu, ale jej głos zabrzmiał cienko i ochryple.

– Pobiegłam za nim, Ň eby si ħ dowiedzie ę , czy Helene te Ň była w ko Ļ ciele, i wtedy Ņ le si ħ

poczułam.

- I co? – Była? – dopytywał si ħ Jens.

Elizabeth poczuła, Ň e ogarnia j Ģ panika. Co b ħ dzie, je Ļ li odpowie „nie”, a oka Ň e si ħ , Ň e

Jens spotkał Helene? Wyprostowała si ħ i spojrzała m ħŇ owi w oczy.

- Tak, ale ju Ň poszła – odparła. Mówi Ģ c to, pomy Ļ lała, Ň e Helene mogła si ħ tu nadal

kr ħ ci ę . A je Ļ li przyjaciółka pojawi si ħ , zanim wróc Ģ do domu?

- W takim razie to j Ģ widziałem – zauwa Ň ył Jens niepewnie. – Poszła przed chwil Ģ .

Jaka szkoda, Ň e si ħ nie spotkały! Tak bardzo chciała pogada ę z przyjaciółk Ģ ! Nie

widziały si ħ ju Ň pół roku.

- Musz ħ usi ĢĻę – odezwała si ħ Elizabeth. Było jej słabo.

Jens obj Ģ ł Ň on ħ ramieniem i poprowadził do wozu. Powiedz mu!, krzyczał w niej jaki Ļ

głos. Wyznaj, co zrobiła Ļ ! Ale milczała.

Elizabeth siedziała, ceruj Ģ c skarpet ħ , i rozmy Ļ lała. Tygodnie po Bo Ň ym Narodzeniu

nie były łatwe. Wydawało jej si ħ , Ň e Jens przez cały czas j Ģ obserwuje, i przez to traciła

pewno Ļę siebie: poruszała si ħ sztywno i nienaturalnie i długo wa Ň yła słowa, zanim si ħ

odezwała.

Je Ļ li tam pod ko Ļ ciołem dobrze zrozumiała słowa Kristiana, to przyznał si ħ do

wysłania anonimu. Ale dlaczego napisał ten list? Czy Ň by wiedział, co uczyniła jego ojcu?

Nie, to niedorzeczno Ļę ! Kristian nie mógł wiedzie ę . Nikt o niczym nie wiedział!

Bezwiednie opu Ļ ciła skarpetk ħ na kolana, a wzrokiem bł Ģ dziła po pokoju. Postanowiła

spali ę list, zabrała go ze sob Ģ na dół, ale tam siedział Jens. Schowała wi ħ c anonim do kieszeni

spódnicy, ale kiedy chciała go wyj Ģę nast ħ pnego dnia, listu nie było. Czy gdzie Ļ go

przeło Ň yła? Ostatnio była dziwnie roztargniona. Przeszukała cał Ģ izb ħ , zajrzała pod wszystkie

meble i chodniki. Wyj ħ ła ubrania z kufrów, przetrz Ģ sn ħ ła je i schowała na miejsce. Trwało to

tak długo, Ň e Jens zacz Ģ ł si ħ ju Ň dziwi ę , czemu niepotrzebnie traci tyle czasu. Pó Ņ niej szukała

tylko wtedy, gdy zostawała sama w domu. Przejrzała wszystkie szuflady i szafy i z ka Ň dym

dniem ogarniała j Ģ coraz wi ħ ksza panika. A je Ļ li Jens znalazł list? Co by mu powiedziała?

Usłyszała w sieni kroki m ħŇ a i wróciła do cerowania.

Wniósł ze sob Ģ do kuchni mro Ņ ne, Ļ wie Ň e, zimowe powietrze, a topniej Ģ cy Ļ nieg z

jego butów zostawił na podłodze niewielkie kału Ň e.

- Przyniosłem torf – oznajmił i wrzucił go do skrzyni. – Nazbieram do pełna, Ň eby

starczyło na dłu Ň ej – dodał i ruszył do wyj Ļ cia.

- Dzi ħ kuj ħ . Przygotuj ħ ci kufer z ubraniem i jedzenie na drog ħ – zaproponowała i

podniosła si ħ .

- Dobrze – odparł Jens z beztroskim u Ļ miechem. Zdj Ģ ł r ħ kawic ħ i pogładził Elizabeth

po policzku. – Ale na razie zostaw rzeczy w kuchni. Wezm ħ je, kiedy znowu wróc ħ z torfem.

Zawahał si ħ przez moment. – Wygl Ģ dasz na zm ħ czon Ģ , Elizabeth. Wydaje mi si ħ , Ň e za du Ň o

pracujesz.

Spróbowała si ħ u Ļ miechn Ģę , czuj Ģ c nagle gor Ģ c Ģ rado Ļę wywołan Ģ jego trosk Ģ .

- Tak, by ę mo Ň e – przyznała. – Ostatnio nie jestem w zbyt dobrej formie.

- Zauwa Ň yłem. Co Ļ ci dolega od pierwszego Ļ wi Ģ t, kiedy byli Ļ my w ko Ļ ciele.

Elizabeth poczuła, Ň e twarz j Ģ pali i odwróciła si ħ od m ħŇ a.

- Tak, zim Ģ dopada nas czasem osłabienie, ale my Ļ l ħ , Ň e nie ma powodu do

zmartwienia – stwierdziła i szybko skierowała si ħ na schody prowadz Ģ ce na gór ħ . Zaraz

potem usłyszała odgłos zamykanych drzwi i Jensa, który wygwizdywał jak ĢĻ melodi ħ .

Odetchn ħ ła z ulg Ģ i szybko w Ļ lizgn ħ ła si ħ na poddasze, Ň eby przynie Ļę ubranie do

spakowania.

Zanim Jens wrócił, zd ĢŇ yła przygotowa ę prowiant i ubranie. Gdy przyszedł,

u Ļ miechn Ģ ł si ħ i rozejrzał po kuchni.

- Zawsze mnie zdumiewa, kiedy widz ħ , ile rzeczy mam ze sob Ģ zabra ę – rzekł,

zdejmuj Ģ c kurtk ħ .

- Tyle samo zapakowałam dla taty – wyja Ļ niła Elizabeth. – Jutro przyjdzie Maria.

Ciesz ħ si ħ , Ň e dotrzyma mi towarzystwa i pomo Ň e w pracy, kiedy was tak długo nie b ħ dzie –

mówiła nienaturalnie o Ň ywiona. Spróbowała si ħ u Ļ miechn Ģę . – Je Ļ li nie chcesz nie Ļę ubrania

pod pach Ģ , to id Ņ na gór ħ i przynie Ļ kufer.

- Ju Ň id ħ – odparł.

Słyszała, jak ci Ģ gnie za sob Ģ kufer po podłodze, i zawołała:

- Pomóc ci?

- Tak, kiedy b ħ d ħ schodził w dół, chwy ę z drugiej strony i przytrzymuj –

odpowiedział. Kufer był du Ň y, z wygi ħ t Ģ pokryw Ģ i wytartymi malowanymi ozdobami.

Powinien pomie Ļ ci ę ubranie i Ň ywno Ļę na kilka miesi ħ cy.

- Znalazłem list – rzucił Jens niespokojnie.

Elizabeth z wra Ň enia omal nie upu Ļ ciła kufra.

- Jaki lis? – udało jej si ħ w ko ı cu wykrztusi ę .

- Czy nie jest ci za ci ħŇ ko? – spytał Jens, zamiast odpowiedzie ę .

- Nie, poradz ħ sobie – odparła. My Ļ li kł ħ biły jej si ħ w głowie. Na pewno chodzi o list

od Kristiana, przeraziła si ħ . Dobry Bo Ň e, pomó Ň mi, poprosiła w duchu. Spraw, by si ħ

okazało, Ň e Jens nie zd ĢŇ ył go przeczyta ę . I pomó Ň mi znale Ņę odpowiednie słowa!

Zamierzała powiedzie ę „skłama ę ”, ale to nie mogła przecie Ň Stwórcy poprosi ę .

Kiedy wreszcie postawili kufer na podłodze w kuchni, ani na moment nie mogła

oderwa ę wzroku od listu, który Jens trzymał w r ħ ku. Rozpoznała pismo, ale miała taki zam ħ t

w głowie, Ň e nie potrafiła znale Ņę odpowiedniej wymówki. Jens podał jej kopert ħ .

- Podejrzewam, Ň e to do ciebie, kto Ļ napisał tu twoje imi ħ .

Udała, Ň e si ħ ucieszyła.

- Tak, to ten sam list, który dostałam zeszłego lata od Helene. Gdzie go znalazłe Ļ ?

- Le Ň ał za kufrem. Musiała Ļ go tam zgubi ę .

- Pewnie tak – przyznała i szybko wepchn ħ ła list do kieszeni spódnicy. – Pójdziemy

wybra ę rzeczy, które trzeba wło Ň y ę na dno kufra – mówiła dalej, nie patrz Ģ c m ħŇ owi w oczy.

- Helene dawno si ħ nie odzywała – zauwa Ň ył Jens, który najwyra Ņ niej chciał

porozmawia ę na ten temat.

- Ma pewno ma du Ň o pracy – odparła krótko Elizabeth. – O nie, zobacz! Ane, ju Ň

porozrzucała wszystko, co przygotowałam! – Sama słyszała w swym głosie rozdra Ň nienie,

cho ę wła Ļ ciwie nic si ħ nie stało. – Ane ledwie zd ĢŇ yła dotkn Ģę r ħ kawa wełnianego swetra

Jensa.

- Co ci ħ dr ħ czy? – spytał Jens łagodnie i obj Ģ ł j Ģ . – Tak si ħ zaczerwieniła Ļ i

zmieszała Ļ , biedactwo.

- Nic – odburkn ħ ła, próbuj Ģ c si ħ uwolni ę z jego obj ħę .

- Spójrz na mnie, Elizabeth – za ŇĢ dał, wzi Ģ ł j Ģ pod brod ħ i uniósł jej twarz. – Czy

Helene napisała w tym li Ļ cie co Ļ , co ci ħ rozzło Ļ ciło? Pami ħ tam, Ň e bardzo si ħ zdenerwowała Ļ ,

kiedy go dostała Ļ .

Musiała nad sob Ģ zapanowa ę , zanim mogła odpowiedzie ę .

- Nie, po prostu Helene zbyt rzadko pisze. A ja tak strasznie za ni Ģ t ħ sknie. Poza tym

martwi ħ si ħ , Ň e jutro wyje Ň d Ň acie, ty i tato.

To ostatnie przynajmniej było prawd Ģ , pomy Ļ lała.

- Moja biedna Elizabeth – szepn Ģ ł Jens i przytulił j Ģ . – B ħ d ħ do ciebie pisał tak cz ħ sto,

jak to mo Ň liwe, mimo Ň e nie mam do tego zdolno Ļ ci.

- Nie przejmuj si ħ – odrzekła. – Wystarczy, Ň e napiszesz jeden list, tak bym widziała,

Ň e szcz ħĻ liwe dotarłe Ļ na miejsce. – Nagle przypomniała sobie o czym Ļ , o co ju Ň dawno miała

spyta ę . – Jens, mo Ň e słyszałe Ļ co Ļ o nowym nauczycielu? Jaki on jest?

Zastanowił si ħ .

- Nie, nie przypominam sobie, Ň eby kto Ļ o nim mówił. A ty? Wiesz co Ļ ?

- Tak, wspomniała o nim kobieta, kiedy rozmawiały Ļ my przed ko Ļ ciołem.

Powiedziała, Ň e to bezbo Ň nik, ale szczerze mówi Ģ c, nie słuchałam jej zbyt uwa Ň nie.

- Powtarzała pewnie tylko jakie Ļ plotki – uznał Jens beztrosko i znów przyci Ģ gn Ģ ł

Elizabeth ku sobie.

- Na pewno – mrukn ħ ła, staraj Ģ c si ħ nie my Ļ le ę o nauczycielu. Jak dobrze było czu ę

zapach i ciepło Jensa, słucha ę serca, które tak spokojnie biło w jego piersi. Wszystko wkrótce

si ħ uło Ň y. Oby tylko starczyło jej cierpliwo Ļ ci i oby pozwoliła, by czas jej pomógł.

Za oknem si ħ zmierzchało. Elizabeth westchn ħ ła zadowolona i pomy Ļ lała, Ň e mimo

wszystko ma du Ň o szcz ħĻ cia.

Jens na poddaszu układał Ane do snu. Sam si ħ zaofiarował, Ň e poło Ň y mgł Ģ , by

Elizabeth mogła si ħ spakowa ę kufer. Jeszcze zanim dotarł na gór ħ , wrzuciła list do pieca.

Wpatrywała si ħ w płomienie pochłaniaj Ģ ce papier.

- No to na zawsze znikn Ģ ł ze Ļ wiata – szepn ħ ła z ulg Ģ , po czym zabrała si ħ do pracy.

Wszystko układała z miło Ļ ci Ģ . Na stole stało jedzenie. Troch ħ dostali z Heimly, ale

wi ħ kszo Ļę sami zaoszcz ħ dzili. Przygotowała rolad ħ mi ħ sn Ģ , w ħ dzony udziec z barani,

suchary, mało, ser i na koniec czarny chleb, który nie psuł si ħ zbyt szybko. Miała nadziej ħ , Ň e

wiktuałów starczy, cho ę Jensa nie b ħ dzie a Ň do wiosny.

Do niewielkiej szufladki zamykanej zasuwan Ģ klapk Ģ wło Ň yła przybory do pisania,

troch ħ pieni ħ dzy, psałterz i na koniec Bibli ħ , któr Ģ Jens dostał od rodziców.

Ubrania m ħŇ a porozkładała na podłodze. Sze Ļę par r ħ kawic do połowów; były du Ň e,

jak powinny. Wełniane koszule, cztery pary kalesonków, skarpety z szarej wełny, tej

najcieplejszej, drewniaki do chodzenia w domu, dodatkowe spodnie, od Ļ wi ħ tna koszula do

ko Ļ cioła. Sztuka po sztuce Elizabeth układała w kufrze ka Ň d Ģ rzecz tak starannie, by na

wszystko znalazło si ħ miejsce. Na samym wierzchu poło Ň yła derk ħ , Ň eby Jens miał si ħ czym

okry ę w nocy. Nast ħ pnie zamkn ħ ła wieko i odwróciła si ħ w stron ħ kuchennego krzesła.

Le Ň ało na nim wierzchnie ubranie, które Jens miał wło Ň y ę jutro – gruba kurtka i spodnie ze

skóry. Były zniszczone. Wła Ļ ciwie przydałby si ħ nowy komplet, stwierdziła, bo ten, który

Jens teraz nosił, został przerobiony z ubrania po te Ļ ciu, Jakobie. Ale b ħ d Ģ musieli z tym

poczeka ę do przyszłego roku, westchn ħ ła.

Si ħ gaj Ģ ce ponad kolana zimowe buty, z bydl ħ cej skóry z drewnianymi podeszwami,

nasmarowali dziegciem od Ļ rodka i z zewn Ģ trz, Ň eby nie przemakały. Elizabeth przeszedł

dreszcz, kiedy pomy Ļ lała o sztormie i mo Ň liwej katastrofie. Gdyby kto Ļ wpadł do wody w

ci ħŇ kim ubraniu, w Ň aden sposób nie utrzymałby si ħ na powierzchni. Poszedłby na dno jak

kamie ı , nawet gdyby morze było spokojne.

Szybko odegnała ponure my Ļ li. Je Ļ li nie chciała oszale ę , nie mogła sobie na nie

pozwoli ę . W tej samej chwili usłyszała, Ň e Jens schodzi po schodach..

- Zimno ci? – spytał, obj Ģ ł j Ģ czule i pocałował w szyj ħ .

Elizabeth przytuliła si ħ do niego i skin ħ ła głow Ģ .

- Troch ħ – odparła.

Niech ħ tnie wypu Ļ cił j Ģ z ramion i przyniósł koc i baranic ħ .

- Poło Ň ymy si ħ tu na troch ħ – rzekł, wskazuj Ģ c na podłog ħ przy palenisku.

Elizabeth nie odpowiedziała, tylko zdmuchn ħ ła płomie ı lampy stoj Ģ cej na stole.

Powoli zacz ħ ła si ħ rozbiera ę . Jens uczynił to samo, jak gdyby wcze Ļ niej si ħ umówili. Ogie ı

rzucił ich cienie na podłog ħ , kiedy obj ħ ci poło Ň yli si ħ na mi ħ kkim posłaniu. Teraz Elizabeth

czuła si ħ spokojna – wszystkie złe my Ļ li odpłyn ħ ły, gdy znalazła si ħ w ramionach m ħŇ a.

Najwa Ň niejsze, Ň e Jens jest przy niej. Dla niej, na zawsze, pomy Ļ lała.

Wzi Ģ ł jej piersi w swe dobre r ħ ce, lekko Ļ cisn Ģ ł, wa Ň ył w dłoniach, potem skosztował

brodawek. Elizabeth sykn ħ ła z rozkoszy i wygi ħ ła ku niemu ciało. Usta Jensa przesuwały si ħ

w dół jej brzucha, potem wzdłu Ň ud, a nast ħ pnie z powrotem w gór ħ . Przeszedł j Ģ dreszcz,

wyci Ģ gn ħ ła r ħ ce nad głow ħ .

Mo Ň e robi ę , co zechce, ma nade mn Ģ całkowit Ģ władz ħ , pomy Ļ lała. Jego dło ı znalazła

drog ħ do jej pulsuj Ģ cego łona, a usta całowały wewn ħ trzn Ģ stron ħ ud.

- Och, Jens – j ħ kn ħ ła, poruszaj Ģ c biodrami w takt ruchów jego r ħ ki. – Chod Ņ – błagała,

czuj Ģ c, niezno Ļ ne napi ħ cie.

Jens powoli przykrył j Ģ cał Ģ swym silnym ciałem. Kiedy w ni Ģ wszedł, napotkała jego

spojrzenie. ń renice miał tak du Ň e i czarne, Ň e mogłaby si ħ w nich utopi ę . Rz ħ sy długie i g ħ ste.

Potem zamkn ħ ła oczy i uniosła si ħ na fali cudownych uczu ę , słysz Ģ c z daleka swe imi ħ

szeptane przez Jensa.

Potem le Ň eli mocno przytuleni. Opletli si ħ nawzajem nogami, Elizabeth oparła głow ħ

na ramieniu m ħŇ a. Słyszała jego równy oddech. Nagle Jens drgn Ģ ł – nie chciał przespa ę tej

ostatniej wspólnej nocy, odgadła, i pogłaskała go czule po policzku.

- ĺ pij spokojnie, Jensie. Pami ħ taj, Ň e jutro czeka ci ħ długi i trudny dzie ı – rzekła

łagodnie.

Skin Ģ ł głow Ģ i Elizabeth poczuła po chwili, Ň e jego rami ħ , którym j Ģ obejmował, stało

si ħ bezwładne. Sama le Ň ała bezsennie, wsłuchuj Ģ c si ħ w miarowy oddech m ħŇ a. Zmagała si ħ

z mnóstwem natr ħ tnych my Ļ li. Czuła piek Ģ cy ból, którego nie mogła si ħ pozby ę ani nie

potrafiła nazwa ę .

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: