Sala Sharon - Uzdrowiciel.pdf - Sala Sharon - ania12131

SHARON SALA

UZDROWICIEL

Tytuł oryginału: The Healer

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Snow Valley, Alaska, 1977

Drobna, szara wilczyca zatrzymała się na granicy lasu, podniosła łeb,

poruszyła nozdrzami. Czuła niebezpieczeństwo, ale musiała ryzykować,

sama nie była już w stanie zadbać o potrzeby swojego malca.

Właśnie zapłakał. Polizała go czule po główce, a on natychmiast się

uspokoił. Najchętniej położyłaby się teraz gdzieś w zaroślach, odpoczęła,

ale czas naglił. Pchnęła malucha nosem i zaczęła schodzić w dolinę.

Wiosenne słońce w Snow Valley było miłą odmianą po długich

miesiącach zimy. Trzeba mieć dużą odporność, by wytrzymać tak długi

czas bez słońca i bez ciemności. Białe noce potrafią doprowadzić

człowieka do szału, ale miejscowi umieli z tym żyć, od wieków nawykli

do swojego świata.

Lekki wiatr schodził ze wzgórz do maleńkiej osady, i kobiety,

korzystając z ładnej pogody, powywieszały pranie na podwórkach.

Harley Dubois, pilot helikoptera, pochodzący z Biloxi w Mississippi,

mieszkał w skromnym domku na południowym skraju osady. Przeniósł się

tutaj przed dwunastu laty i teraz uważał się za najprawdziwszego tubylca.

W sezonie polowań latał swoim bellem, a kiedy myśliwi wracali do

domów, spędzał czas przy whisky i tanich thrillerach.

Doktor Adam Lawson mieszkał na drugim krańcu osady. Przybył tu

sześć lat temu, jako lekarz pogotowia. Trzeba było ratować pechowca,

któremu zaciął się spust w strzelbie. Miś, potencjalna ofiara pechowego

poszukiwacza przygód, też się zaciął i dość paskudnie okaleczył

myśliwego. Doktor udzielił rannemu pierwszej pomocy, ekspediował go

do szpitala, ale trwało to na tyle długo, że zdążył pokochać miejsce i ludzi.

Wrócił do osady wiosną i już tutaj został.

Natomiast Silas Parker, do którego należała cała maleńka osada,

mieszkał w piętrowym domu w „centrum". Na dole był sklepik z mydłem i

powidłem, zaś na pięterku małe mieszkanie.

Reszta mieszkańców Snow Valley tutaj się urodziła. Powiadano, że

ich przodkowie pojawili się w tej okolicy wcześniej od Boga, ale Adam

Lawson miał inne zdanie. To Bóg dał ludziom to miejsce, a oni byli na tyle

przytomni, żeby już nie szukać innego. Przyjmowali myśliwych, chodzili z

nimi po zaśnieżonych lasach, a wtedy w domach zostawały tylko kobiety z

dziećmi.

Teraz, gdy pogoda dopisywała, znowu zostały same i mogły zająć się

wiosennymi porządkami. Było ciepło, słonecznie, dzieci wyległy na

podwórka, by bawić się na świeżym powietrzu.

Kilkoro grało w piłkę, inne w chowanego, bliźniaki Mały i Buba

siedziały na środku drogi i rysowały coś na piasku. Zawiał wiatr. Mały

przetarł oczy, próbując usunąć z nich nawiany pył. Buba odwrócił głowę i

zerwał się na równe nogi. Nie wierzył własnym oczom. Chwycił brata za

włosy, pociągnął.

- Uciekamy, Mały! - wrzasnął w popłochu. Mały poderwał się

błyskawicznie i obaj chłopcy runęli z krzykiem w stronę domu, od którego

dzieliło ich może pięćdziesiąt metrów.

- Mama, wilk! - Buba pokazywał rodzicielce groźne zwierzę. Willa

też już je dostrzegła.

- Wilk! - krzyknęła, zagarniając dzieci do domu. Inne kobiety też

wybiegły po dzieci.

Wilczyca zatrzymała się. Słyszała przerażone krzyki, czuła nosem

emanujący z ludzi strach. Rozumiała ostrzeżenie, powinna uciekać, ale

maluch wczepiał się z całych sił w jej futro. Zwiesiła głowę i powoli

ruszyła dalej.

Silas Parker coś usłyszał. Zaciekawiony zostawił kanki, które miał

postawić pod ścianą, i podszedł do frontowych drzwi. Ulicą szła wilczyca.

Mógł być tylko jeden powód takiego niezwykłego zachowania.

Wścieklizna.

Kiedyś widział człowieka umierającego na wściekliznę i nigdy

więcej nie chciał oglądać czegoś podobnego.

Chwycił strzelbę leżącą pod ladą, naboje i wrócił na ulicę.

- Chowajcie się do domów! - krzyknął. Nigdy nie był dobrym

strzelcem, co oznaczało, że musi podejść bliżej. Jakaś kobieta z bronią

pojawiła się na ulicy, minął ją, zbliżył się do wilczycy, podniósł strzelbę.

- Nie strzelaj! Odwrócił się oszołomiony.

- Co z tobą, Marie?

- Popatrz. - Kobieta wskazała na wilczycę.

- Rany boskie... - zabrakło mu słów. Miał wrażenie, że śni. -

Niemożliwe. Matko Przenajświętsza... Dziecko? Marie, też je widzisz czy

ja zwariowałem?

Marie wydała jakiś nieartykułowany pomruk, odwróciła się i uciekła.

Silas miał ochotę uczynić to samo, ale nie mógł oderwać oczu od dziecka.

Wilczyca szczeknęła.

Sala Sharon - Uzdrowiciel.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: