Brown Sandra - Czarodziejka.pdf - Sandra Brown - ania12131

Sandra Brown CZARODZIEJKA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Spotkała go na korytarzu, gdy schodziła na obiad.

Prędzej spodziewałaby się śmierci. Ten mężczyzna zupełnie zaskoczył Ranę. Była oszołomiona, bo zbyt wiele

zdarzyło się równocześnie. Oparła się o ścianę.

- Dzień dobry. Przestraszyłem panią? - zapytał, odsłaniając w szerokim uśmiechu białe zęby.

Miał intrygujący wyraz twarzy, nierówno wycięte brwi i ciemnobrązową czuprynę. Taki mężczyzna mógł

przyciągać uwagę każdej kobiety.

- Nie - wyjąkała Rana. Serce załomotało jej jak ptak.

- Czy ciocia Ruby nie powiedziała pani, że ma nowego lokatora?

- Tak, ale...

Młoda kobieta nie dokończyła. Nie mogła przecież powiedzieć: „Tak, ale spodziewałam się starszego pana z

fajką, a nie mężczyzny o barach zajmujących niemal całą szerokość korytarza”. Wyobrażała sobie gościa z

dobroduszną, uśmiechniętą twarzą. Nie kogoś, kto wyglądał na bezczelnego uwodziciela.

Wciąż uśmiechnięty, postawił na podłodze pudełko z płytami i taśmami, które przedtem trzymał pod pachą.

Wyciągnął do kobiety rękę, by się przedstawić.

- Trent Gamblin.

Rana ociągała się, zanim niepewnie odpowiedziała:

- Panna Ramsey.

Mężczyzna uśmiechał się coraz swobodniej. Podejrzewała, że drwi z jej zakłopotania.

- Czy mogę w czymś panu pomóc? - spytała, cofając rękę.

- Myślę, że jakoś sobie poradzę. - Na pozór spoważniał, ale jego oczy koloru likieru kawowego wciąż uśmiechały

się.

Odsunęła się od ściany, prostując plecy. Nikt nie lubi, gdy ktoś obcy bawi się jego kosztem.

- Pozwoli pan zatem, że zejdę na obiad. Ruby jest niezadowolona, gdy spóźniam się na posiłki.

- Ja również powinienem się pospieszyć. Który pokój będzie mój, czy ten po prawej stronie?

- Po lewej. Ja mieszkam obok pana.

- Mam nadzieję, że nie zabłądzę, panno Ramsey. Nie chciałbym którejś nocy pani zaskoczyć. - Mierzył ją

rozbawionym wzrokiem. - Lepiej nie mówić, co mogłoby się stać.

Żartował sobie z niej!

- Zobaczymy się na dole - powiedziała chłodno i przeszła obok, ocierając się o ubranie Trenta. Na pewno zastąpił

jej drogę celowo. Uśmiechnął się bezczelnie.

„Gdyby tylko wiedział” - pomyślała z irytacją, idąc po schodach. Mogłaby go zamienić w słup soli, zetrzeć ten

uśmiech...

Przystanęła. Co przyjdzie jej z takich myśli? Nie dba o swój wygląd od miesięcy. Dlaczego teraz, spotkawszy

nowego gościa pensjonatu Ruby Bailey, przypomniała sobie Ranę, jaką była jeszcze pół roku temu?

Żachnęła się. Odcięła się przecież całkowicie od przeszłości. Nie miała zamiaru wracać do dawnego stylu życia

nawet na krótko, by pokonać nowo poznanego zarozumialca.

Odzyskując światową sławę, musiałaby znów narażać się na wszystkie przykrości, jakie znoszą znani ludzie.

Zbyt ceniła sobie anonimowość. Cieszyła się, że jest po prostu panią Ramsey, mieszkanką typowego pensjonatu w

Galveston, którego właścicielka, jakby na przekór swemu zajęciu, zaliczała się do osób bardzo oryginalnych.

Gdy Rana weszła do jadalni, Ruby zapalała właśnie świece. Na cześć nowego gościa przygotowywała ten

wieczór szczególnie starannie.

- Cholera! - zaklęła, gasząc zapałkę. - Omal nie przypaliłam sobie lakieru! - Spojrzała na czerwoną emalię,

pokrywającą paznokcie.

Trudno było określić wiek Ruby, ale Rana przypuszczała, że gospodyni przekroczyła już siedemdziesiątkę, biorąc

pod uwagę daty, jakie pojawiały się w barwnych opowieściach przy kolacji.

Nie tak Rana wyobrażała sobie ten dom, czytając ogłoszenie o pokoju do wynajęcia w Galveston.

Z łatwością znalazła pensjonat, kierując się wskazówkami, jakie Ruby przekazała jej w krótkiej rozmowie

telefonicznej. Posiadłość wprawiła młodą kobietę w zachwyt. Zbudowana w stylu wiktoriańskim w latach

świetności Galveston, oparła się huraganom i niszczącemu działaniu czasu. Stała przy zadrzewionej alei wśród

świeżo odnowionych domów. Ranie, która mieszkała przez ostatnich dziesięć lat w wieżowcach Manhattanu, ta

przeprowadzka przypominała podróż w czasie.

Właścicielka pensjonatu miała siwe włosy, lecz nie upinała ich w koczek babuni. Czesała się krótko, w

zdumiewająco modnym stylu. Zachowała także gibką i smukłą sylwetkę. Nosiła przeważnie dżinsy i sweter barwy

kwitnącego na ganku posiadłości geranium.

- Solidny posiłek dobrze ci zrobi - powiedziała Ruby do Rany podczas pierwszego spotkania, lustrując ją

bystrymi, brązowymi oczami, które mogły każdego postawić na baczność. - Zaczniemy od ciastek i ziołowej

herbaty. Czy lubisz ziółka? Dam głowę, że tak. Są dobre na wszystko - począwszy od bólu zębów, a skończywszy

na zaparciach. Oczywiście, zamierzam przyrządzać dla ciebie normalne posiłki, tak więc nie powinnaś mieć

kłopotów z trawieniem.

Ruby znalazła dla Rany apartament na pierwszym piętrze. Lokatorka przekonała się wkrótce, że ziołowa herbatka

jest często hojnie doprawiona Jackiem Danielsem”, zwłaszcza wieczorami. Wybaczyła gospodyni to szczególne

upodobanie, tak jak i wyraz dezaprobaty, z jakim starsza pani na nią spojrzała.

- Mam nadzieję, że trochę ogarniesz się na dzisiejszy wieczór. Masz takie piękne kasztanowe włosy. Nigdy nie

pomyślałaś, że mogłabyś je jakoś uczesać, by nie zasłaniały całej twarzy?

„Rano, kochanie, można oszaleć z zachwytu, patrząc na twoje policzki. Odsłoń je. Widzę te wspaniałe włosy

zaczesane do tyłu, otaczają twarz, spadając kaskadą na plecy. Potrząśnij głową, kochanie. Zobacz! Och, naprawdę

można umrzeć z zachwytu! Każdy salon piękności w kraju będzie wkrótce reklamował styl Rany”.

Uśmiechnęła się na wspomnienie słów sławnego fryzjera, jakie usłyszała, gdy Morey zaprowadził ją do niego po

raz pierwszy.

- Nie, w takim uczesaniu się sobie podobam. - Gospodyni chciała, by mówiono do niej po imieniu, bo zwrot

„pani Bailey”, jak twierdziła, postarzał ją. - Stół wygląda przepięknie.

- Dziękuję - odrzekła niecierpliwie Ruby, wypatrzywszy plamkę na rękawie Rany. - Jeszcze zdążysz się przebrać,

kochanie - dodała.

- Czy to ważne, jak się ubieram?

Gospodyni westchnęła z rezygnacją.

- Nie sądzę, ale znów włożyłaś jeden z tych wstrętnych, workowatych łachów, w jakich byłoby wstyd nawet

umrzeć. Mogłabyś wyglądać znacznie lepiej, gdybyś chciała.

- Nie zależy mi na prezencji.

Ruby krytycznie spojrzała na buty na płaskim obcasie, luźną sukienkę i długie, gęste włosy, swobodnie opadające

po obu stronach szczupłej twarzy. Lokatorka nosiła ponadto duże okrągłe okulary. Mina Ruby wyrażała

dezaprobatę.

- Trent już przyjechał - oznajmiła gospodyni.

- Wiem, spotkałam go na górze.

Starsza pani ucieszyła się.

- Czyż nie wydaje ci się najbardziej czarującym chłopcem, jakiego widziałaś?

- Nie myślałam, ze jest taki... młody! - „Tak młody, przystojny, męski i tak niebezpieczny” - dodała w myśli. -

Sadziłam, że to twój kuzyn.

- Siostrzeniec, gwoli ścisłości. Zawsze był moim ulubieńcem. Matka strasznie go psuła. Oczywiście wciąż ją za

to łajałam. Ale nic to nie dało. Ten chłopak potrafi owinąć sobie każda kobietę wokół palca. Gdy zadzwonił i

powiedział, że chciałby tu zatrzymać się na parę tygodni, udałam zagniewaną, lecz oczywiście byłam zachwycona.

To miło mieć tego trzpiota przy sobie.

- Tylko przez parę tygodni?

- Tak, potem wraca do swego domu w Houston.

„Na. pewno rozwodzi się” - pomyślała Rana. Siostrzeniec Ruby chciał gdzieś poczekać na wyrok w nie-

przyjemnej sprawie rozwodowej. No cóż, cioci mógł wydawać się „czarującym chłopcem”, ale Rana wyczuwała,

że jest zarozumiały i arogancki. Wolała trzymać się od niego z daleka. To nie będzie trudne. Pan Gamblin nie

spojrzy po raz drugi na kobietę pokroju panny Ramsey.

- Coś tu wspaniale pachnie.

Rana podskoczyła, słysząc niski głos Trenta. Wszedł, odsuwając wiszącą na drzwiach zasłonę. Na parkiecie

słychać było odgłos jego kroków, a szkło i porcelana dzwoniły w kredensie. Trent objął ciocię muskularnym

ramieniem. Następnie pocałował ją delikatnie w policzek.

- Co gotujesz, kochanie?

- Puść mnie, gorylu! - Uwolniła się z miażdżącego uścisku, ale rumieniec pozostał na jej policzkach. - Usiądź i

zachowuj się porządnie. Umyłeś ręce przed jedzeniem?

- Tak, proszę pani - powiedział potulnie, mrugając jednocześnie do Rany.

- Jeśli będziesz grzeczny, pozwolę ci usiąść na honorowym miejscu. Poproś ładnie pannę Ramsey, żeby nalała ci

drinka. Teraz wybaczcie, muszę dopilnować obiadu.

Ruby wyszła do kuchni, szeleszcząc niebieską spódnicą.

- Jest wspaniała, prawda? - rzekł Trent.

- Tak, bardzo ją lubię.

- Przeżyła trzech mężów i córkę. Ale nic jej nie załamało. - Pokręcił głową ze zdumieniem. - Gdzie pani siedzi?

Rana podeszła do miejsca, które zwykle zajmowała, mężczyzna zaś okrążył stół z gracją tancerza i podał jej

krzesło.

Dziewczyna była wysoka, ale on znacznie przewyższał ją wzrostem. To dziwne i zarazem przyjemne uczucie -

obcować z tak rosłym mężczyzną. Choćby włożyła najwyższe obcasy, różnica wzrostu i tak pozostałaby znaczna.

Zajęli swoje miejsca.

- Jak długo pani tu mieszka?

- Pół roku.

- A przedtem?

- Żyłam w Back East - odrzekła wymijająco.

- Nie ma pani teksaskiego akcentu.

- Owszem. -Żeby nie patrzeć na Trenta, bawiła się łyżką, wodząc palcem wzdłuż grawerowanego na niej wzorku.

- Czy znała pani poprzedniego lokatora?

- Pańska ciocia nazywa wszystkich gośćmi. Uważa, że inne określenia brzmią zbyt oficjalnie.

Skinął głową. Miał mocno opaloną szyję. Rozpiął kołnierzyk koszuli, częściowo odsłaniając ciemny zarost na

piersi. Rana poczuła ucisk w żołądku. Odwróciła wzrok.

- Wierzę, że wprowadzi mnie pani w zwyczaje tego domu. O której zaczyna się godzina policyjna?

Znów starał się dokuczyć Ranie! Czuła się dotknięta. Nie bawiła jej gra, w której kobieta jest zdobyczą, a

mężczyzna myśliwym.

A zresztą czemu taki przystojniak miałby flirtować z pospolitą panną Ramsey?

Znalazła odpowiedź. Oprócz ciotki Ruby była tu jedyną kobietą. Na pierwszy rzut oka widać było, że Trent

Gamblin to urodzony kobieciarz. Trudno mu walczyć ze starymi nawykami.

- Pański apartament zajmowała wdowa w wieku Ruby - wyjaśniła Rana. - Gdy podupadła na zdrowiu, przeniosła

się do Austin, by być bliżej rodziny.

Pociągnęła łyk wody ze stojącej obok talerza szklanki. Miała nadzieję, że tym samym przerwie rozmowę do

czasu, gdy gospodyni przyniesie obiad. Jadalnia zdawała się tego wieczoru duszna i ciasna. Czyżby tak

oddziaływała obecność przystojnego mężczyzny?

Ignorując uwagi ciotki na temat dobrych manier, Trent położył na stole łokieć, oparł podbródek na dłoni i zaczął

bez skrępowania obserwować pannę Ramsey.

Interesująca. Chyba dość młoda, coś koło trzydziestki. Intrygowała go. Dlaczego zdrowa, inteligentna kobieta

zaszyła się w staroświeckim pensjonacie, nawet jeśli miał tyle uroku? Co ją skłoniło do tak skrajnej izolacji?

Może tragedia rodzinna? Zawód miłosny? Ucieczka od ołtarza czy coś równie kompromitującego?

Panna Ramsey przywodziła Trentowi na myśl niezamężną nauczycielkę z dziewiętnastowiecznej pensji. Szczupła

twarz, proste włosy, którym blask świec nadawał zbyt ciemny, by nazwać go rudym, mahoniowy odcień, jakiego

Gamblin nigdy dotąd nie widział. Okropna szara sukienka uniemożliwiała ocenę figury. Cera gładka i bez makijażu

miała oliwkowy odcień.

Drobne dłonie o długich palcach wyglądały na silne. Rana nie lakierowała krótko obciętych paznokci. Nie

używała też perfum. Trent potrafił rozróżnić co najmniej pięćdziesiąt najbardziej znanych zapachów, lecz panna

Ramsey nie lubiła widać żadnego z nich. I te okulary! Przyciemnione szkła nie pozwalały zobaczyć oczu.

Śmiałe spojrzenie mężczyzny peszyło ją. Kręciła się nerwowo na krześle, co sprawiało Trentowi wyraźną

satysfakcję. Biedaczka potrzebuje jakiejś podniety, która ożywi jej bezbarwną egzystencję. Nic nie stoi na

przeszkodzie, aby się do tego przyczynił. Nie ma tu nic lepszego do roboty.

- Dlaczego pani tu mieszka, panno Ramsey?

- To moja sprawa.

- Och, czy zawsze jest pani taka niedostępna?

- Tylko wtedy, gdy ktoś gapi się na mnie i zadaje nietaktowne pytania.

- Dopiero się tu wprowadziłem. Miała pani być dla mnie miła.

Zachwyty cioci Ruby mogło podzielać wiele osób. Mężczyzna rzeczywiście wydawał się czarujący z tym

chłopięcym dąsem na zmysłowych ustach.

- Napije się pan sherry? - Rana podniosła ciężką kryształowa karafkę.

- Mówi pani poważnie? - Postawiła ją z powrotem. - Może jest chłodzony coors?

- Nie sądzę, aby Ruby miała piwo.

- Założę się jednak, że nie brakuje jej whisky.

Policzki Rany poczerwieniały.

- Ja nie...

- Śmiało, panno Ramsey. Proszę mi powiedzieć, należę przecież do rodziny - spytał konspiracyjnym tonem. - Czy

starsza pani wciąż pociąga „Jacka Danielsa”?

Nim Rana zdążyła odpowiedzieć, zjawiła się gospodyni, pchając stoliczek do herbaty, na którym leżały srebrne

sztućce.

- Proszę, moi drodzy. Na pewno umieracie z głodu, ale bułki muszą się jeszcze piec parę minut.

Gamblin zachichotał, nie spuszczając wzroku ze zmieszanej Rany.

- Trent, przestań mnie denerwować - zbeształa go ciotka. - Zawsze zachowywałeś się nieznośnie przy stole i

śmiałeś bez powodu. Usiądź prosto i pokrój, z łaski swojej, tę pieczeń. Nałóż panie Ramsey dużą porcję, nie

zważając na protesty. Szkielet mojej lokatorki pokrył się już odrobiną ciała, ale to jeszcze nie to. Czyż nie jest

przyjemnie? - powiedziała, siadając na krześle. - Tak miło jeść posiłki we troje.

Rana ugryzła się w język. Miała właśnie powiedzieć, że od jutra chciałaby jadać w swoim pokoju.

Trent miał wilczy apetyt. Ruby wciąż napełniała talerz siostrzeńca, dopóki po zjedzeniu dwóch i pół porcji nie

podniósł rąk poddając się.

- Dziękuję, ciociu Ruby, już nie mogę. Utyję.

- Nonsens. Jeszcze rośniesz. Nie mogę cię wysłać na obóz letni chudego i zabiedzonego.

Rana omal nie udławiła się ziemniakiem, ale w porę napiła się wody. Wycierając łzy, nie zdjęła okularów.

- Już dobrze, kochanie? - spytała zaniepokojona Ruby.

- Dobrze, ale - opanowała się i spojrzała na Trenta - czy nie jest pan trochę za stary na letni obóz? Ruby i jej

siostrzeniec wybuchnęli śmiechem.

- To piłkarskie zgrupowanie treningowe - wyjaśniła starsza pani. - Czy nie mówiłam ci, że Trent jest zawodowym

futbolistą?

Rana z zakłopotaniem mięła serwetkę.

- Nie przypominam sobie.

- Gra w Houston Mustangs - oznajmiła z dumą Ruby, kładąc dłoń na ramieniu siostrzeńca - i jest najważniejszym

zawodnikiem w zespole. Skrzydłowym.

- Rozumiem.

- Nie lubi pani piłki, panno Ramsey? - spytał Trent. Był trochę zawiedziony, że go nie poznała. Na dodatek nie

zrobiło na niej specjalnego wrażenia, że je obiad z człowiekiem od kilku lat obwoływanym przez prasę sportową

najlepszym skrzydłowym sezonu.

- Nie znam się specjalnie na tej dyscyplinie sportu, panie Gamblin. Ale teraz wiem o niej więcej niż przedtem.

- Mianowicie?

- Dowiedziałam się, że zawodnicy wyjeżdżają na obozy letnie.

Roześmiał się. Panna Ramsey miała poczucie humoru. Może najbliższe tygodnie nie będą wcale męczące?

Prawdę mówiąc, nie pamiętał, kiedy ostatnio obiad tak mu smakował. Nie trzeba było się wysilać, by za-

imponować cioci. Zawsze uważała swego siostrzeńca za ósmy cud świata. Panna Ramsey też z pewnością doceniła

jego urok. Po raz pierwszy od lat Gamblin czuł się swobodnie z towarzystwie kobiet.

- Jak twoje ramię, Trent? - Ruby wyjaśniła Ranie: - Ma kontuzję ramienia, którą bardzo trudno wyleczyć. Lekarz

radzi mu, by przed obozem zmienił tryb życia i odpoczął. Czy tak, mój drogi?

- Zgadza się.

- Czy to pana boli? - spytała Rana.

- Czasami. Przy nadmiernym wysiłku.

Zachmurzył się na myśl o ostatniej wizycie u lekarza sportowego. Zwątpił, że odzyska całkowicie dawną formę.

Przygryzł wargę. Jeśli jego następny sezon będzie taki jak poprzedni, trener poszuka młodszego i lepszego

zawodnika. Trent nie oszukiwał się. Ma trzydzieści cztery lata. Niedługo trzeba będzie rozstać się z zawodowym

futbolem. Gamblinowi marzył się jeszcze jeden dobry - nie, wspaniały sezon. Nie chciał schodzić z boiska

przegrany, widząc, jak ludzie ze współczuciem kiwają głowami. W głębi duszy wierzył, że ma i jeszcze szansę.

Chciał wyleczyć ramię i powrócić w chwale na boisko, a potem godnie odejść.

- Przestań jęczeć, Trent - powiedział wtedy doktor. - Tom Tandy mówił mi, że nadwerężyłeś ramię, grając w

tenisa. Czy straciłeś rozum?

- Musiałem przećwiczyć swoje uderzenia.

- Bzdura. Wiesz dobrze, co masz ćwiczyć. Tom powiedział mi również, że serwowałeś pewnej damie z klubu...

oczywiście nie tenisowego.

- Z takimi plotkarzami jak Tom...

- Nie zwalaj winy na niego. Spójrz, synu - rzekł doktor poważnym głosem - kontuzja nigdy się nie wyleczy, jeżeli

dalej będziesz tak nadwerężał ramię. Zdaje ci się, że możesz trochę poszaleć! Za parę tygodni zaczyna się obóz

letni. Co jest dla ciebie ważniejsze: następny sezon piłkarski czy kawalerskie rozrywki? Superpuchar czy opinia

superogiera?

Tamtego popołudnia Trent zadzwonił do ciotki.

„To była słuszna decyzja” - myślał, prostując się na krześle, gdy Ruby nalewała mu kawę do chińskiej filiżanki.

Chyba potrzebował regularnego trybu życia. Urlop w Galveston właśnie go gwarantował. U ciotki Ruby trudno

było się nudzić. Zachował o niej wiele miłych wspomnień z dzieciństwa.

Patrzył na panną Ramsey. Mogła okazać się nawet zabawna, gdyby zawsze miała tak pogodny wyraz twarzy, jak

teraz.

- Z czego pani się utrzymuje? - spytał nagle.

- Trent! Co za nietakt! - krzyknęła ciotka. - Czy moja siostra nie nauczyła syna dobrych manier?! Zbyt długo

obracasz się wśród tych prymitywów z zespołu.

- Po co bawić się w konwenanse? Jeśli panna Ramsey i ja mamy... mieszkać tu razem, powinniśmy się trochę

poznać - rzekł z rozbrajającym uśmiechem.

Ciemnymi oczyma obserwował Ranę, wywołując w niej fale gorąca. Wolałaby tego nie odczuwać, choć ucieszyła

się, że Trent nie rozwodzi się, jak się przedtem niesłusznie domyślała. A jeśli jest żonaty?

Nawet współczuła temu piłkarzowi, który obawiał się o swoją przyszłość. Trochę słyszała o sporcie zawodowym

i wiedziała, że ciężka kontuzja może oznaczać koniec kariery.

- Teraz jednak, gdy Trent patrzył na nią, jakby chciał powiedzieć: „Mógłbym cię schrupać, dziewczynko”,

natychmiast poczuła do niego instynktowną niechęć.

- Maluję - odrzekła krótko.

- Maluje pani? Obrazy czy ściany?

- Ani jedno, ani drugie. Maluję... - Pociągnęła łyk kawy, mając nadzieję, że Gamblina zdenerwuje ta zwłoka. -

ubrania...

- Ubrania? - spytał zdumiony.

- Jest bardzo pomysłowa - dorzuciła Ruby wesoło. Miała nadzieję, że jej siostrzeniec rozrusza pannę Ramsey,

lecz teraz pomyślała, że pewnie nic z tego nie wyjdzie. Rana znów zamknęła się w skorupie. Zdawała się chować

za okulary, kurczyć w brzydkiej sukience, cofać za zasłonę tajemniczej prywatności.

- Powinieneś zobaczyć kilka jej prac - ciągnęła gospodyni. - Zbyt dużo nad tym siedzi. Namawiam ją ciągle, by

częściej wychodziła i spotykała się z ludźmi.

Trent nie spuszczał wzroku z panny Ramsey.

- Pracuje pani tutaj?

- Tak, w jednym z pomieszczeń apartamentu urządziłam pracownię. Przed południem mam dobre światło.

- Chyba niezbyt dobrze zrozumiałem. - Wyciągnął długie nogi, dotykając pod stołem kolana Rany. Cofnęła

szybko nogę. - W jaki sposób maluje pani te ubrania?

Uśmiechnęła się, zadowolona z zainteresowania Trenta.

- Kupuję ubrania i materiały na wyprzedaży w do- mu towarowym, a potem maluję na tkaninach oryginalne

wzory.

Popatrzył sceptycznie.

- Czy jest popyt na takie, hm, stroje?

- Stać mnie na płacenie czynszu, panie Gamblin - powiedziała cierpko. Odsunęła gwałtownie krzesło i wstała. -

Obiad był bardzo smaczny, jak zwykle, Ruby. Dobranoc.

- Nie pójdziesz chyba tak wcześnie na górę? - spytała właścicielka pensjonatu, zmartwiona nagłą zmianą nastroju

lokatorki. - Myślałam, że wypijemy herbatę w salonie.

- Proszę mi wybaczyć. Jestem zmęczona, panie Gamblin. - Skinęła chłodno głową i wyszła z jadalni.

- Co ją ukąsiło...- mruknął Trent.

- Nie bądź gburem! - przerwała mu Ruby. - Zaczekaj! Co...? Dokąd to...?

Nie zważając na zdumienie ciotki, wstał, rzucił serwetkę i odszedł od stołu z takim samym gniewnym po-

śpiechem jak Rana. Dogonił ją u podnóża schodów.

- Panno Ramsey!

Zabrzmiało to jak komenda wojskowa. Rana zatrzymała się na drugim stopniu i odwróciła.

Nie zdążyła się cofnąć, nim chwycił ją za prawą rękę.

- Nie miałem okazji powiedzieć, jak cieszę się z poznania pani - rzekł łagodnym głosem. Żadna kobieta nie

umknęła dotąd Trentowi Gamblinowi. - Jestem oczarowany, panno Ramsey. - Przycisnął jej dłoń do ust.

Rana próbowała oddychać normalnie, ale nie potrafiła. Czuła się zupełnie rozbita i miała wrażenie, że dygocze.

Wyrwawszy dłoń z uścisku Trenta, pożegnała go i poszła dumnym krokiem na górę.

Gamblin wrócił do jadalni.

- Nie lubię tego twojego uśmieszku - powiedziała Ruby surowo.

Usiadł i nalał sobie ze srebrnego dzbanka drugą filiżankę kawy.

- Choćby panna Ramsey zachowywała się jak zgryźliwa, stara jędza, to i tak pozostanie kobietą.

- Mam nadzieję, że nie zrobisz nic niestosownego. Uszanuj naszego gościa. To dobra dziewczyna, ale bardzo ceni

prywatność. Przez te wszystkie miesiące nic bliższego o sobie nie powiedziała. Wydaje mi się, że ukrywa jakąś

smutną tajemnicę. Proszę cię, daj jej spokój.

- Nie będę jej zaczepiał - powiedział z łobuzerskim uśmiechem.

Ciotka, która zawsze uwielbiała siostrzeńca, nie wątpiła, że mówi on poważnie.

- W porządku. A teraz bądź dobrym chłopcem i chodź ze mną do kuchni. Pozmywam, a ty opowiesz mi, co się

ostatnio u ciebie wydarzyło.

- Nawet pikantne historie?

Zachichotała i uszczypnęła go w podbródek.

- To przede wszystkim!

Trent poszedł za ciotką, ale myślami wciąż towarzyszył pannie Ramsey. Właśnie, jak miała na imię? Zauważył,

że nawet w tym ubraniu, jakiego wstydziłaby się stara baba, lokatorka ciotki bardzo ładnie się porusza. Ma dumną

postawę. Dłoń, którą Gamblin obce- sowo pocałował, była kształtna i delikatna, choć nieco pachniała farbami.

Mimo to dotknięcie wargami tej ręki sprawiło mu wielką przyjemność.

Brown Sandra - Czarodziejka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: