Masterton Graham-Studnie piekieł.pdf

GRAHAM MASTERTON - STUDNIE PIEKIEŁ

GRAHAM MASTERTON

STUDNIE PIEKIEŁ

(Przełożyła: Danuta Dowjat)

“Myślę, że gdyby diabeł nie istniał i miałby go stworzyć człowiek, to stworzyłby go na swój obraz i podobieństwo

“.

FIODOR DOSTOJEWSKI

“Ku zgiełkliwej trzodzie, której stada Żywot swój wiodą na pastwisku Ziemi, Szatan spogląda i na łożu siada Z

siarki wyłonion wśród brzasku promieni”.

ROBERT SOUTHEY

ROZDZIAŁ 1

Wszystko zaczęło się pewnego rześkiego, chłodnego popołudnia w Connecticut, gdy liście spadają z drzew, a

niebo czystością i błękitem przypomina oczy dziecka. Wjeżdżałem właśnie zakurzonym samochodem marki Country

Squire na podjazd przy domu Bodine'ów i trzęsło mną niewąsko na wybojach. Zmrużyłem powieki przed słońcem

świecącym wprost w oczy przez korony drzew, na uszy mocno naciągnąłem czerwoną czapeczkę baseballową i wysoko

postawiłem kołnierz kożuszka. Z tyłu wozu narzędzia i kawałki rur łomotały, uderzając o siebie, wierny kot Shelley ułożył

się na sąsiednim siedzeniu i wyciągnął łapki. Jego wymyte do czysta uszy aż lśniły.

Zatrzymałem się przed domem i wysiadłem z samochodu.

- Idziesz? - zapytałem kota, ale on tylko przymknął ślepia, jakby walczył z migreną, co znaczyło, że jest zbyt

zimno na dworze i zostanie w środku słuchając radia. Cóż za leniwy cholernik z niego. - Jak tam sobie chcesz -

powiedziałem więc tylko.

Po warstwie szeleszczących, wysuszonych liści podszedłem do werandy. Dom Bodine'ów był dużym

wiktoriańskim budynkiem położonym na niskim wzgórzu między New Milford i Washington Depot przy drodze numer

109. Wokoło rozciągała się cicha, wiejska okolica, wszędzie tylko zagajniki i małe osady. Gdy turyści i niedzielni

wycieczkowicze powrócili do Nowego Jorku, nieliczni stali mieszkańcy - nie przybyło ich wielu od czasów kolonizacji -

szykowali się do przyjścia zimy.

Jim Bodine grabił liście za domem. Był młodym mężczyzną, najwyżej dwudziestopięcioletnim, czyli o ponad

dekadę młodszym ode mnie. Miał jasne, wijące się włosy i duże zęby, a w wełnianej kurtce przypominał postać wprost z

obrazów Normana Rockwella.

- Cześć, Mason - powitał mnie i oparł się na trzonku grabi.

- Jak leci? - zagadnąłem.

- W porządku. Zimny ranek, co? Wciągnąłem ostre powietrze pachnące dymem.

- Jeszcze jak. Może wejdziemy do domu?

- Jasne. Alison właśnie miała robić kawę.

Oparł grabie o poręcz werandy z tyłu domu i otworzył siatkowe drzwi chroniące przed muchami. Weszliśmy do

kuchni. Poczułem ciepło i miły zapach, zobaczyłem miedziane rondle na sosnowej półce, a na wszystkich parapetach

stygnące foremki z ciastem. Alison Bodine właśnie wyjmowała blachę ciasteczek cynamonowych i pomyślałem, że

chciałbym umrzeć, zadławiwszy się takim właśnie ciasteczkiem, kochając się z Raquel Welch na sprężystym materacu.

Alison wyglądała na starszą od męża, reprezentowała typ kobiety bardzo macierzyńskiej. Miała ciemne włosy

upięte w kok, drobną, miłą twarz z szeroko rozstawionymi, brązowymi oczami. Była niepozorna, niskiego wzrostu, taką

kobietę można bez przyklękania objąć dłońmi za szyję, ale nigdy w pasie.

- Co u ciebie, Mason? - powitała mnie i przyniósłszy trzy fajansowe kubki, nalała do nich kawy.

Usiedliśmy przy starym, solidnym stole kuchennym i zajadaliśmy ciasteczka. Blade promienie słońca z trudem

przebijały się przez szyby.

- Macie kłopoty ze studnią, co? - spytałem.

Jim włożył do ust ciastko, które się pokruszyło, gdy próbował je ugryźć.

- Tak - przytaknął zbierając okruszki. - Świeża

sprawa. Zaczęło się jakieś dwa, trzy dni temu. Ale się przestraszyłem, że mogą być większe kłopoty zimą,

kiedy .ziemia zamarznie.

- To dobrze, że mnie wezwałeś - powiedziałem. - A tak właściwie to o co chodzi?

- Od czasu do czasu płynie woda o dziwnym kolorze, żółtozielonkawa. Nie ma żadnego smaku, ale dziwnie

wygląda.

- Jakoś mi głupio ją gotować - dorzuciła Alison. - Słyszy się tyle o przeciekach i nawozach sztucznych

dostających się do wód gruntowych.

- Jeśli płynie dłużej, to w końcu robi się czysta?

- Tak, po jakichś dziesięciu, piętnastu minutach - wyjaśnił Jim.

- A co z nalotem? Zostają ślady na zlewie? Może coś w niej pływa?

- Nie, tylko ten dziwny kolor.

Piłem kawę. Chyba nic poważnego, pomyślałem. Najróżniejsze czynniki mogły wpłynąć na jakość wody w

studni: związki organiczne, minerały, przecieki. Bodine'owie martwili się tylko jednym: że będą pili czyjeś ścieki.

Mieliśmy mokry rok i ziemia bardzo nawilgła. Kiedy poziom wód gruntowych podnosi się tak wysoko, jak w ostatnim

czasie, może się zdarzyć, że podziemne strumienie docierają do szamba, ale dochodzi do tego niezwykle rzadko. Z opisu

Bodine'ów wynikało raczej, że woda przepłynęła przez pokłady minerałów lub szczątków roślinnych i to właśnie zmieniło

jej zabarwienie.

1 / 68

GRAHAM MASTERTON - STUDNIE PIEKIEŁ

- Mogę wziąć próbkę - zwróciłem się do nich. - I zawieźć ją do New Milford jeszcze dziś wieczorem, a jeśli Dan

Kirk szybko ją dla mnie przebada, to dam wam znać jutro po południu. Nie wygląda mi to na poważną sprawę. Pamiętam,

że parę lat temu facet w Kent odkręcił kran i popłynęła woda czerwona jak krew. Okazało się, że do wody dostała się

odrobina związku potasu i wystarczyło wykopać studnię trochę głębiej.

- Miejmy nadzieję, że i u nas tak będzie. - Alison

uśmiechnęła się nieśmiało. - Bałam się, że ta woda jest zatruta.

- Chyba nie chorujecie, co? - spytałem.

- Nie, żadne z nas.

- A Oliwer?

- W porządku. Twardy jak rzepa. Dokończyłem kawy i wstałem.

- Moglibyście mi pożyczyć słoik po dżemie albo po czymś takim na próbkę?

- Jasne.

Alison sięgnęła do kredensu po słoik. Wtedy ukradłem kolejne ciasteczko i wepchnąłem je do ust, gdy szedłem za

nią do pralni. I jak tu się dziwić, że mam kłopoty z utrzymaniem linii. Żeby spalić tyle słodkości, trzeba by przebiec ze trzy

mile.

- Najpierw myślałem, że to rdza z rur - zaczął Jim, gdy pochyliliśmy się nad zlewem.

- Aha - wymamrotałem, rozpryskując kaskadę okruchów.

- To było najprostsze wytłumaczenie. Ale gdy się przekonałem, że we wszystkich kranach woda jest taka sama,

uznałem, że to coś innego. I jak mówiłem, żadnych drobin czy pyłków.

Odkręciłem kran i pozwoliłem wodzie płynąć. Najpierw była czysta, ale po chwili zauważyłem zmianę koloru,

choć nie tak szokującą, jak czerwień krwi w Kencie. Woda nabrała jasnego, nieprzyjemnego odcienia żółtego i mówiąc

prawdę, wyglądała jak mocz. Z namaszczeniem pobrałem próbkę do słoika i uniosłem go pod światło.

- I co sądzisz? - zapytał Jim.

- Trudno powiedzieć. - Wzruszyłem ramionami. - Trochę przypomina związki mineralne. Jest prawie

przezroczysta.

Powąchałem wodę, ale moim zdaniem nie wyróżniała się żadnym szczególnym zapachem. Podałem słoik

Bodine'om, żeby też sprawdzili. Jim potrząsnął głową, a Alison kilkakrotnie pociągnęła nosem i stwierdziła:

- Ryba.

- Że co?

- Hmm, może to i głupie, ale czuję zapach ryby. Przysunąłem słoik do nosa i głęboko wciągnąłem powietrze.

- Ja nic nie czuję - powiedziałem do niej. - A ty, Jim? Spróbował jeszcze raz, ale znów pokręcił głową.

- Masz bujną wyobraźnię, skarbie. A poza tym w naszej studni nie ma prawa być żadnych ryb.

Zakręciłem słoik i schowałem do kieszeni kożuszka.

- Dan Kirk wykryje, co to za cudo. Kiedyś znalazł środek owadobójczy, który pokonawszy osiem warstw litej

skały, dotarł do podziemnego strumienia i skończył w herbacie faceta mieszkającego siedem mil dalej. To Sherlock Holmes

w świecie H2O.

- A ty kim jesteś? - spytała Alison. - Latającym Holendrem w świecie rur?

- To, że mnie trudno złapać, nie oznacza, że nigdy nie bywam w domu. - Uśmiechnąłem się szeroko. - Przecież

robię u ludzi, nie? W tej chwili powinienem zakładać nowe kaloryfery u Harrisonów. Słyszeliście, że mają nowe

kaloryfery?

- Sara mi wspominała - przyznała Alison. - Nie masz jakichś świeższych ploteczek?

- Chłopaka Katzów wywalili ze szkoły, jeśli was to interesuje.

- Też już słyszałam. Wendy Pitman wspominała mi o tym w sklepie Northville'a.

- Tak, sklep Northville'a - westchnąłem, gdy przez kuchnię wyszliśmy na podwórko. - Mówią o nim, że jeśli

czegoś tam nie ma na składzie, to w ogóle nie warto tego szukać. Szczera prawda. Włączając w to wszystkie plotki, które

stamtąd pochodzą.

Na dworze było naprawdę zimno, więc głębiej wciągnąłem czapeczkę. Słońce już się schowało za linią lasu, a

pomarańczowe promienie lśniły na czubkach drzew. Z ust ulatywały obłoczki pary i zacieraliśmy dłonie, by nam nie

zmarzły. U sąsiadów zaszczekał pies.

- Zajrzę do was jutro, jak się tylko czegoś dowiem - zwróciłem się do Jima. - Ale moim zdaniem nie macie się o

co martwić. Piliście tę wodę, a czujecie się normalnie i zajadacie ciasteczka, więc cokolwiek to jest, nie ma się czym

przejmować.

- Chcesz parę do domu? - zaproponowała Alison.

- Nie, dziękuję. I tak już utyłem. Parę tygodni temu musiałem pełznąć rurą doprowadzającą ciepłe powietrze i z

trudem się przez nią przepchnąłem. Niezły sposób na zgon, co? Zarurowany na śmierć.

Jim i Alison towarzyszyli mi w drodze do samochodu.

- Lepszy niż utonięcie - rzuciła kobieta.

- Utonięcie? - zdziwiłem się. - A kto mówi o utonięciu?

- Spytaj Jima - odparła. - Przez cały ubiegły tydzień tylko to mu się śniło.

- Może nie powinieneś napełniać po brzegi wanny. Jim wyglądał na zawstydzonego.

- Głupstwo. To tylko sen.

- Jaki?

- Dlaczego mu to powiedziałaś? - zwrócił się do żony. - Głupi sen i tyle.

- Jestem znawcą snów o wodzie. Wiesz, że jestem hydraulikiem, a wcześniej zrobiłem połowę kursu

uniwersyteckiego z psychologii. Któż lepiej ode mnie potrafi zinterpretować sen o tonięciu? Już ci mówię: spychasz w

podświadomość pragnienie, by iść na dno razem z “Titanikiem”, gryzie cię to, że zatonął ponad pół wieku temu. A może

mama dodawała za dużo wody do twojej oranżady, gdy byłeś dzieckiem, i teraz cierpisz na obsesję rozcieńczania?

Jim wepchnął dłonie w kieszenie kurtki i wzruszył ramionami.

- To tylko jeden z tych głupich snów. Śni mi się, że jestem pod wodą, bardzo ciemną wodą, i chcę się wydostać,

ale nie mogę.

- Długo to trwa?

2 / 68

GRAHAM MASTERTON - STUDNIE PIEKIEŁ

- Nie wiem. Może parę sekund. Ale budzę się zlany zimnym potem. I jest mi naprawdę bardzo zimno. Poza tym

mam wrażenie, że wypiłem całe litry lodowatej wody.

Obszedłem samochód i otworzyłem drzwi. Shelley siedział w środku i słuchał Doiły Parton. Zmierzył mnie

wyniosłym spojrzeniem. Czasem zachowywał się tak arogancko, że miałem ochotę mu przykopać. Zastanawiałem się

niekiedy, kto, u licha, kieruje firmą “Mason Perkins, Naprawy Hydrauliczne i Ogrzewanie”, ja czy ten przeklęty Shelley?

Naprawdę mógłbym mu przykopać.

Jim otarł nos wierzchem dłoni i powiedział:

- Najbardziej przeraża mnie uczucie, że ta woda się nie kończy. Jest głęboko pod ziemią, a nad nią tysiące ton

skał. Więc nawet gdybym się wynurzył, to i tak nie zaczerpnę powietrza.

Poklepałem go serdecznie po ramieniu.

- Wygląda na to, że masz na pieńku z wodą. Może za bardzo martwisz się o studnię?

- Też mu to mówię - przyznała Alison. Wsiadłem do samochodu i uchyliłem okienko.

- Jeśli się tym tak przejmujesz, to zrobię wszystko co w mojej mocy, żebyś jak najszybciej dostał wyniki badań.

- Powinien przestać tak harować - wtrąciła jego żona. - Może to jeden z tych snów, które miewają ludzie

walczący za wszelką cenę o powodzenie?

- Posłuchaj: prawie skończyłem zaawansowany kurs psychoanalizy, zupełnie zwyczajni ludzie opowiadali nam

sny, od których ty byś z miejsca posiwiał. Twój sen to pestka. Rezultat niepokoju. Przed pójściem do łóżka weź jakąś

pigułkę nasenną i po koszmarach.

- Czy liczysz sobie za porady lekarskie tyle samo, co za naprawy hydrauliczne? - spytał z uśmiechem Jim.

- Liczę sobie za wszystko. Dlatego jestem taki bogaty. Ruszyłem, zatrąbiłem na pożegnanie i pomachałem ręką,

gdy mijałem skrzynkę na listy umieszczoną przy wjeździe na podwórko. Skręciłem na zachód i drogą 109 ruszyłem ku

New Milford. Zapaliłem reflektory, by lepiej widzieć szosę w zapadającym zmroku. Jechałem w górę i w dół pagórków, a

za mną tańczyły liście unoszone pędem powietrza.

Zaciekawił mnie sen Jima Bodine'a, ale nie chciałem go interpretować. To właśnie podejrzliwy stosunek do

analizowania snów sprawił, że przerwałem w połowie studia uniwersyteckie z psychologii Freuda i Junga. Może nie

traktowałem życia na serio. A może nie dla mnie była kozetka psychoanalityka, podświadomość zbiorowa i odgrywanie

autorytetu. Może byłem zbyt samolubny i nie chciałem zbawiać świata od jego obsesji i kompleksów. Trudno powiedzieć,

jakie przeważyły względy, dość że przerwałem studia w połowie roku i porażony głupotą tego postępku wróciłem do

domu, po czym zgoliłem brodę - właśnie w takiej kolejności. Moja matka, drobna, dobra kobieta nosząca kwieciste

podomki, rozpłakała się; mój ojciec, wprawdzie wyższy, ale dorównujący jej dobrocią, uścisnął mi dłoń i powiedział, że

najwyższy czas, bym się wziął do czegoś pożytecznego. Dlatego właśnie zacząłem pracować jako hydraulik i od tamtej

pory jestem niczym więcej, tylko Masonem Perkinsem - hydraulikiem.

Prawdę mówiąc, to wyglądam bardziej na hydraulika niż na psychologa. Mam ponad sześć stóp wzrostu, ciemne,

falujące włosy, długą, szczupłą twarz z wyrazem wiecznego zdumienia, tak charakterystycznego dla hydraulików. Gdybym

pozostał przy psychologii, moi pacjenci pewnie by się zastanawiali, czy mam zamiar wyjąć klucz i przykręcić im głowy we

właściwym miejscu. A moje maniery zawsze bardziej nadawały się do rur niż do dusz ludzkich.

Miałem kiedyś żonę. Nasze małżeństwo nie przetrwało długo, choć ona była bardzo miła na swój sposób. Miała

na imię Jane i marzyła o schludnym domu na przedmieściach, telewizorze i lśniącym samochodzie, ja zaś, jeśli jeszcze

potrafiłem marzyć, na pewno chciałem czegoś innego. Spędziliśmy razem trzy lata, patrząc w milczeniu na tapety, po czym

ona wróciła do domu rodzinnego w Duluth. Może nie powinno się wiązać z ludźmi z Duluth?

A ja zostałem tutaj, w Connecticut, z moją firmą i kotem Shelleyem, i ze wszystkich sił starałem się uwieść

kelnerkę z restauracji “Pod Jałówką”, lecz udawało mi się zaledwie rozpiąć jej wysokie buty kowbojskie. Żyło mi się nie

najgorzej, uważałem, że jakoś sobie radzę, choć wiele spraw zawaliłem.

Wjechałem do New Milford. Było to małe, senne miasteczko przy autostradzie, z tuzinem ślicznych,

dziewiętnastowiecznych domów oraz główną ulicą z dużym skwerem i estradą. Zaparkowałem koło banku i wyłączyłem

silnik. Shelley, który obudził się z twardego snu, przeciągnął się i ziewnął szeroko.

Wyjąłem z kieszeni słoik i sprawdziłem, czy nie cieknie. Może sprawił to zapadający zmierzch, ale woda wydała

mi się ciemniejsza niż wtedy, gdy ją nalewałem. Odkręciłem pokrywkę i powąchałem zawartość.

W tym momencie kot zaczął węszyć i prychnął tak przeraźliwie, że aż włosy stanęły mi dęba na głowie. Wygiął

się w pałąk, niemal złożył na pół i nastroszył ogon. Jego ślepia rozszerzyło gwałtowne uczucie lęku lub nienawiści.

- Shelley, na miłość boską - zacząłem.

Darł pazurami skajowe pokrycie siedzenia i nigdy wcześniej nie słyszałem, by tak prychał. Zwróciłem się w jego

stronę, ale tylko drapał jeszcze mocniej i miauczał przeszywająco: na taki dźwięk w środku nocy ludzie rzucają butem z

okna.

Zakręciłem słoik. Niemal natychmiast Shelley się uspokoił i przestał jeżyć sierść. Patrzył na mnie podejrzliwie;

koty doskonale wiedzą, w jaki sposób w ludziach, którzy je rozgniewali lub zaniepokoili, wzbudzać poczucie winy.

Spojrzałem na niego marszcząc brwi, po czym znów zerknąłem na słoik. Przecież to tylko woda; dlaczego więc kot niemal

dostał szału?

Może Alison miała rację i woda pachniała rybą lub czymś podobnym? W końcu obaj, Jim i ja, paliliśmy od czasu

do czasu cygara i może nasze powonienie nie było tak czułe, jak jej. Ale przecież Shelley nie reagował gwałtownie na

zapachy, nawet ryby. Najbardziej lubił resztki pizzy, może by i oszalał na widok salami, ale szczerze w to wątpię.

Wysiadłem z samochodu i zamknąłem drzwi, po czym jeszcze raz odkręciłem słoik i powąchałem. Tym razem

wyczułem cień jakiegoś zapachu. Nieprzyjemna, ostra woń, bardziej metaliczna niż rybi odór. Dziwnie się poczułem,

jakbym zetknął się z czymś nieznanym i wrogim. Gdy tak stałem o zmierzchu pośrodku miasteczka, ogarnęło mnie

niezwykłe wrażenie samotności. Za estradą dzieci grały w piłkę, ich okrzyki przypominały pisk ptaków.

Obszedłem skwer i po schodach ruszyłem ku wejściu do Okręgowego Wydziału Zdrowia. W oknach na piętrze się

świeciło, więc uznałem, że Dan Kirk i jego zespół jeszcze pracują. Otworzyłem wysokie, czarne drzwi i po szerokich

schodach wszedłem na pierwsze piętro. Wnętrze jasno oświetlały jarzeniówki, ściany pomalowano na burozielony kolor.

Otworzyłem drzwi z napisem “Wydział Zdrowia. Biuro”. W pierwszym pomieszczeniu siedziała przy biurku pani Wardell,

w okularach i z mocno umalowanymi ustami.

- Cześć, Mason. Co cię do nas sprowadza? - rzuciła na powitanie.

3 / 68

GRAHAM MASTERTON - STUDNIE PIEKIEŁ

Uniosłem słoik z wodą.

- Zatruwają studnię - odparłem melodramatycznym tonem. - Dan jeszcze jest, czy się wymknął wcześniej?

- Dan wymykający się wcześniej? To miał być dowcip? On uważa, że jeśli wyjdzie o świcie, to się wcześniej

wymknął. W Sherman panika, bo wybuchła zaraza wśród świń.

- Mogę wejść? - spytałem.

Zapukawszy, wszedłem do laboratorium. Dan siedział przy długim lśniącym stole i patrzył w mikroskop. Był

młody i zupełnie łysy, w białym fartuchu przypominał szalonego profesora lub, co gorsza, ugotowane na twardo jajko.

Zauważyłem z radością, że w pokoju jest również Rheta Warren, asystentka Dana, która rozpoczęła u niego pracę po

ukończeniu biologii w Princeton. Na tle innych sikorek z okolic New Milton zdecydowanie rzucała się

w oczy. Miała długie, falujące blond włosy, duże orzechowe oczy i figurę, której pod żadnym pozorem nie

powinna przysłaniać białym fartuchem. Pomachałem do niej szczególnie serdecznie i podszedłem do Dana.

- Oto nadchodzi hydraulik - powiedziałem, stawiając słoik na blacie.

Dan zerknął znad mikroskopu i zmierzył naczynie ponurym spojrzeniem. Po czym przeniósł wzrok na mnie.

- Mój horoskop ostrzega, że zapowiada się głupi tydzień.

- Dlaczego głupi? To woda, najprawdopodobniej czymś zanieczyszczona. Chciałbym, żebyś ją sprawdził.

Uniósł słoik i popatrzył na niego wnikliwie wyłupiastymi, krótkowzrocznymi oczami.

- Skąd to wziąłeś? - spytał.

- Ze studni Bodine'ów. Jim twierdzi, że od paru dni z kranów leci woda o dziwnym kolorze. Alison czuje zapach

ryb, a Shelley najwyraźniej się z nią zgadza.

- Shelley? Twój kot?

- Tak. Kiedy zdjąłem pokrywkę, niemal oszalał. Gdy ją zakręciłem, powrócił do zwykłego stanu całkowitej

obojętności.

Dan zgasił ostre światło nad mikroskopem i potarł zaczerwienione oczy.

- Jak sądzisz, czy Shelley zgodziłby się tu pracować? Mam wolny etat dla asystenta z dobrym nosem.

- Dan, ja nie żartuję. Proszę tylko, żebyś to sprawdził. Dan Kirk uśmiechnął się z wysiłkiem i skinął głową.

- Wiesz, że i tak muszę. Jeśli chcesz, to zabierzemy się do tego od ręki. Na dziś już mi starczy świńskiej zarazy.

- Aż tak źle?

- Chyba gorzej być nie może. Biedny stary Ken Follard musiał wyrżnąć całe cholerne stado. A palonym mięsem

cuchnie aż do Roxbury.

Wyjąłem chustkę i przedmuchałem nos. W laboratorium było bardzo ciepło, zwłaszcza po chłodzie panującym na

dworze. Gdy Dan ruszył do wirówki, spojrzałem znad chusteczki na Rhetę i puściłem do niej oko. Może to niezbyt

romantyczny gest, ale moim zdaniem trzeba korzystać z każdej nadarzającej się okazji.

- Może mi powiesz coś jeszcze o tej próbce? - poprosił Dan, zapalając światło przy pomalowanym na szaro

urządzeniu. - Z którego kranu pochodzi? Inne szczegóły?

- Nalałem wody wprost z kranu w kuchni. Jim mówił, że z pozostałych płynie taka sama.

Dan odkręcił słoik i powąchał. Przez chwilę analizował zapach, po czym znów powąchał.

- Może i Shelley ma rację - zwrócił się do mnie.

- Uważasz, że pachnie rybą?

- Można to i tak określić.

- A jak inaczej? Zupą żółwiową?

Dan zanurzył palec w wodzie i go oblizał. Zmarszczył brwi i liznął po raz drugi.

- Zdecydowanie ta woda pachnie i smakuje czymś niezwykłym, ale bardzo trudno to precyzyjnie określić. W

smaku nie przypomina żadnego ze związków mineralnych, które się trafiają w tych okolicach. Ani to mangan, ani potas. -

Urwał kawałek papierka lakmusowego i włożył do wody. Gdy papierek powoli nasiąkał płynem, jego kolor zmieniał się z

jasnofioletowego na czerwonawy. - Hmm, to wskazuje na obecność kwasów.

- Jakich kwasów?

- Nie wiem. Będziemy musieli przeprowadzić wszystkie badania. Najpierw wsadzimy próbkę do wirówki i

zobaczymy, czy się coś wytrąci. Widziałeś jakiś osad na zlewie Bodine'ów albo w wannie?

- Ani śladu. W końcu to się pojawiło zaledwie parę dni temu, za mało czasu, by się zdążył odłożyć osad.

Dan włączył wirówkę i patrzyliśmy, jak się w niej kręci woda ze studni Bodine'ów.

- Oglądałeś mecz we czwartek?

- Nie, u pani Huntley pękła rura. Dan masował sobie kark.

- Też nie widziałem, siedziałem pół nocy i sprawdzałem nawozy.

Rheta przeszła przez laboratorium, niosąc naręcze dokumentów i teczek. Z bliska dobrze widziałem jej oryginalną

urodę. Miała trochę za mały nos i zbyt szerokie usta, ale te drobne braki nadrabiała uroczym uśmiechem.

- Lubię mężczyzn, dla których praca jest wszystkim - powiedziała z udanym namaszczeniem, jakby miała zamiar

wręczyć nam medale. - Świadczy to o odpowiedzialnym, uczciwym charakterze.

- Cały ja. Najpierw rury, potem przyjemność - odparłem.

Dan wyjął próbkę z wirówki i włożył ją do spektroskopu. Pracował powoli, metodycznie i wiedziałem, że skończy

analizy najwcześniej za cztery godziny. Gdy elektryczny zegar na ścianie laboratorium pokazał siódmą, mój pierwotny

entuzjazm zaczął przygasać, byłem coraz bardziej znudzony i głodny, marzyłem o piwie. Na zewnątrz zapadła już noc, tak

że w oknie widziałem swoje odbicie, jak siedzę na wysokim stołku, z podbródkiem opartym na dłoniach. Rheta już niemal

skończyła porządkowanie probówek, pipet i innych przyrządów.

- Czy to naprawdę odpowiednia praca dla takiej dziewczyny jak ty? - spytałem, gdy chowała palnik Bunsena. -

Czemu nie zajmiesz się czymś ciekawszym, choćby tańcem brzucha? Z taką urodą mogłabyś zrobić karierę w Playboyu.

- Wierz mi - odparła, zamykając szafkę - badanie próbek zarazy świńskiej jest o wiele ciekawsze niż podawanie

koktajli takim rozpustnikom jak ty.

- Dlaczego od razu rozpustnik? Bo wyobrażam sobie, jak byś wyglądała w obcisłym, atłasowym kostiumie z

króliczym ogonkiem? Może kolacja dziś wieczorem?

- Jaka kolacja? - spytała, rozpinając fartuch.

4 / 68

GRAHAM MASTERTON - STUDNIE PIEKIEŁ

- Co tylko zechcesz. - Wzruszyłem ramionami. - Ryby i białe wino “U Fritza i Foxa” albo hamburgery w “Barze

Conna”.

- Taki to pożyje - powiedziała z dobroduszną złośliwością. - No więc dzięki, ale nie. Umówiłam się na

dziewiątą z Kennym Packerem.

- Tym piłkarzem? Twardzielem Packerem?

- Tak, z nim.

- On przypomina różową górę mięsa.

- Ej wy! - zawołał Dan i nie podnosząc oczu znad mikroskopu, skinął na nas. - Chodźcie popatrzeć.

Odsunął stołek tak, byśmy mogli zajrzeć w okular. Spojrzałem pierwszy i zobaczyłem plątaninę kształtów

pływającą w morzu oślepiająco jasnego światła. Później Rheta obserwowała preparat przez parę minut w milczeniu,

poprawiając ostrość lub przesuwając obiektyw w inną stronę.

W końcu się wyprostowała i zmierzyła Dana skupionym, pytającym spojrzeniem. Dan pokręcił głową, jakby nie

wiedział, co powiedzieć czy zrobić.

- Może byście mi wyjaśnili, o co tu chodzi? - spytałem niecierpliwie. - Widziałem tylko maleńkie, wijące się

przecinki.

- Takie wijące się drobiny trafiają się nawet w najczystszej wodzie. - Dan pokiwał głową. - Filtrowanie i

oczyszczanie nigdy nie usunie wszystkich mikroorganizmów. W sumie są nieszkodliwe, co dzień wypijasz ich miliony.

- Co ty wyprawiasz? Chcesz mi obrzydzić kolację?

- W żadnym razie. Ale to, co widziałeś w tej próbce wody, powinno obrzydzić Bodine'om ich kolację.

- Co to jest? Coś poważnego?

- Trudno stwierdzić. - Pogładził łysą czaszkę. - Na pierwszy rzut oka wydają się tylko niezwykle rozwiniętymi

mikroorganizmami. Ale jeśli im się dokładniej przyjrzeć, widać, że są znacznie bardziej złożone niż normalne organizmy i

mikroby żyjące w studniach. Wyglądają, jakby miały prosty układ oddechowy i wydzielały z siebie substancję, która

rozpuszcza się w wodzie.

Oparłem się o jeden z wysokich stołków.

- I to ona zabarwia wodę?

- Tak sądzę. Tak, niemal na pewno.

- I czym są te przecinki? Widziałeś takie już kiedyś?

- A ty? - Dan zwrócił się do Rhety. - Widziałaś je już kiedyś?

W milczeniu pokręciła przecząco głową.

- Mnie nie przypominają niczego znanego. To żadna z bakterii, które zwykle trafiają się w wodzie, i z tego, co do

tej pory widziałem, a nie miałem dość czasu, by prześledzić ich pełen cykl życiowy, uważam, że wiodą bardzo niezwykłą

egzystencję. Produkują wręcz ogromne ilości tej zielonożółtej substancji. Popatrz na nie jeszcze raz. Gdybyśmy to my, ja

czy ty, wydzielali coś takiego w tym tempie, to wylewałoby się z nas dwadzieścia galonów na godzinę. - Zrobiłem minę

pełną obrzydzenia, ale Dan ciągnął: - No, popatrz jeszcze raz.

Pochyliłem się nad mikroskopem i ż uwagą wpatrywałem w próbkę wody.

Teraz, kiedy wiedziałem czego szukać, z łatwością dostrzegłem organizmy, o których mówił Dan. Były

przezroczyste, ale wszystkie o podobnym kształcie, przypominającym konika morskiego. Zauważyłem ich układ

oddechowy. Skrzelami wchłaniały wodę, która przepływała przez przezroczyste ciała, i wypływała z drugiego końca jako

żółtawa ciecz. Zatem może i miałem trochę racji, gdy biorąc próbkę w domu Bodine'ów, porównałem płyn do moczu.

Kształt tych organizmów bardzo mnie przeraził. Choć widziałem je pod mikroskopem, to jednak sprawiały

wrażenie potworów. W części, którą uznałem za głowę, miały wyrostki przypominające skręcone rogi, grzbiety były

porowate. Przez cały czas, bez końca, wiły się, gięły i pływały. Wtem przypomniałem sobie, że oblizałem palec zanurzony

w tej wodzie, i aż mnie zemdliło. Wyprostowałem się i spoglądałem to na Dana, to na Rhetę.

- Możecie je zidentyfikować? - spytałem. - Znacie metody rozpoznawania czegoś takiego?

- Musimy spróbować - odparła dziewczyna. - Są całe tysiące mikroorganizmów i przejrzenie wszystkich

podręczników zajmie sporo czasu. Ale tak się składa, że to moja specjalność i na bieżąco śledzę wszystkie

najnowsze odkrycia. Nie przypominam sobie, by ktoś kiedykolwiek donosił o takim znalezisku.

Wyjąłem z kieszeni cygaro i zgryzłem końcówkę w celofanowej osłonie.

- Niczego wam to nie przypomina?

Dan pochylił się nad mikroskopem, by jeszcze raz się przyjrzeć preparatowi. Kilkakrotnie nastawiał ostrość, ale w

końcu usiadł i przecząco pokręcił głową.

- W tej chwili nie potrafię powiedzieć niczego konkretnego. Gdyby to nie była absolutna bzdura, uznałbym, że

przypominają jakieś żyjątka morskie.

- Też tak pomyślałem - wtrąciłem. - Przypominają koniki morskie.

- Nie wolno się sugerować zewnętrznym podobieństwem - zastrzegła Rheta. - Może i wyglądają jak koniki

morskie, ale pochodzą ze źródła wykopanego wiele mil od oceanu. Zapewne z biologicznego punktu widzenia nie mają z

nimi nic wspólnego.

- Czy to można pić? - spytałem Dana. - Co mam powiedzieć Bodine'om?

- Na wszelki wypadek poradziłbym, żeby nie pili tej wody, póki nie zakończymy badań. - Westchnął głęboko. -

Udało mi się wyodrębnić kwas azotowy i nieco związków siarki, ale trudno przesądzić, czy ma to jakiś związek z tymi

organizmami. To coś pływające w wodzie jest bardzo złożone i niezwykłe.

- Dobra, zadzwonię do Bodine'ów i ostrzegę ich, by sobie dali spokój z wodą ze studni. - Wstałem. - Jak sądzisz,

ile ci zajmie zidentyfikowanie tych przecinków. Bodine'owie na pewno mnie o to zapytają.

- Nie mam najmniejszego pojęcia. Czasem trwa to parę miesięcy. Może lat.

Wyjąłem pudełko zapałek i zapaliłem cygaro.

- Mogę im powiedzieć, że ze dwa tygodnie? Nie chciałbym ich przerazić.

- Doskonały pomysł - przytaknął Dan. - I tak będę musiał sam tam pojechać i pobrać próbki. Wspomnij Jimowi,

że wpadnę jutro.

- Jasne. A może byś teraz poszedł ze mną na piwo? Dan spojrzał na zegar.

5 / 68

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: