Zagańczyk Mieszko - Allah 2.0.pdf - ebooki Historia z przygodą - Templariusz1978

ZAGANCZYK MIESZKO

Allach 2.0

MIESZKO ZAGAŃCZYK

@@1

Stało się to trzeciego piątku miesiąca Szawal. Serce damasceńskiego Kurda

Muhammada Ibn al-Charida, Łowcy Demonów, ścisnęła lodowata ręka trwogi.

Brama do Piekieł, spiralny pierścień z przezroczystego metalu, włos anioła Dżibrila,

zsunął się ze środkowego palca jego lewej dłoni (niechybnie z czyjąś wydatną

pomocą) i przepadł. Jak pestka daktyla w migotliwym nurcie Barady.

Kiedy? Jak? Gdzie? Z czyją pomocą? Dlaczego? I co teraz?

Muhammad Ibn al-Charid nie znał odpowiedzi na te pytania. Dławiąc się niepokojem,

próbował zebrać myśli, wyciągnąć z czarnego kłębowiska coś, co wlałoby do jego

duszy miodu z cynamonem.

Na próżno. Czuł się coraz gorzej: w głębi jego głowy biegł szeroki trakt; traktem tym

pastuchowie pędzili stado wyjących osłów. Nie, nie, nie! Osły – precz! Pastuchowie –

precz! Dość! Skręcił do małej kawiarni wciśniętej między warsztat stolarski a kram z

korzeniami i drżącymi rękoma nabił nargile aromatycznym tytoniem z Egiptu.

Lęk o posmaku dziegciu podsuwał mu obrazy: na każdej uliczce, placu, w zaułku

Dimaszk asz-Szamu – demony. Za każdym rogiem, murem, w głębiach studni i pod

dachami – dżinny. Setki, tysiące złośliwych dzieci Iblisa. Harcujących.

Bałaganiących. Zło siejących.

Bez Bramy do Piekieł, spiralnego pierścienia z przezroczystego metalu, włosa anioła

Dżibrila, Muhammad Ibn al-Charid nie mógł czynić swojej powinności.

Rzecz jasna, nie był jedynym w tym fachu. Znał paru innych łowców, mijał ich

niekiedy w wąskich uliczkach mediny, jednak wzajemne kontakty ograniczały się do

milczących pozdrowień – każdy żył we własnym, odrębnym świecie. Ręczyć mógł

tylko za siebie. On nie popuszczał Iblisowemu potomstwu. Nie znał dla niego litości,

nie miał pobłażania. Ale tamci? Inni łowcy? Ich zapału ani zdolności nie był pewien.

Hasziszijjunom, temu pospólstwu wśród zabójców demonów tym bardziej nie ufał.

Owszem, nie było nic szybszego, ostrzejszego i bardziej nieuchronnego niż kindżał w

ręku hasziszijjuna. Siekli nimi pięknie, po mistrzowsku, z precyzją radującą oko i

pieszczącą duszę. Potrafili przy tym zdobyć się na sporą dozę fantazji: demony,

które dopadli, kilkoma misternymi pociągnięciami rozcinali na dwie równe części – od

głowy do pachwiny. Jednak nawet takie cięcia nie odsyłały szatanów tam, skąd

przybyli – do piekła. Ich połówki rozchodziły się w przeciwnych kierunkach, po czym

dopóty błądziły w wąskich uliczkach damasceńskiej mediny, dopóki Muhammad Ibn

al-Charid nie dokończył dzieła, przeciągając je wszystkie przez swój pierścień.

Ale czy można było ufać ludziom, którym drogę wskazywała nie tylko Święta Księga,

ale też lepka, czarna grudka haszyszu? Dźwięczne sury Koranu recytowane przez

mułłę w meczecie potrafiły al-Charida unieść w ekstazie, w cudownym upojeniu aż po

sam podnóżek Tronu Allaha. Żaden haszysz, nawet najlepszych gatunków,

marokański czy afgański, nie mógł dla niego równać się ze słodkimi słowami

Proroka. O rajskiej rozkoszy, jaką dawała żarliwa modlitwa, hasziszijjuni dawno

zapomnieli.

O tym, jak zabijać demony, tym bardziej.

***

Nie masz tłoczniejszego miejsca niż medina w Dimaszk asz-Szamie. Muhammad Ibn

al-Charid gniewnie przeciskał się przez tłum, roztrącając rozwrzeszczanych

handlarzy głośno targujących się o najmniejszego piastra. Osły – precz! Wielbłądy –

precz! Psy – precz! Dzieci – precz! Co tylko stoi na drodze – precz! Sunął przed

siebie, mimo uszu puszczając jęki i okrzyki bólu roztrącanych przechodniów. Te i tak

zaraz cichły – musi wielki pan iść, skoro taki strojny i dumny.

–Tędy, panie! Zapraszam! Tam cuda, jakich dawno Dimaszk nie widział! – Długi jak

tyczka, wąsaty kupiec zgiął się niemal do samej ziemi, szerokimi gestami wskazując

uliczkę między straganami. Muhammad Ibn al-Charid nawet nie spojrzał w tym

kierunku. Kątem oka dostrzegł, że zaułek wiedzie do suku jubilerów. Poczytał to jako

niezamierzoną co prawda, ale wyraźną kpinę ze strony wąsacza. Jakby szatani

ustami kupca drwili sobie z niego: „Po co ci tamten pierścień? Kup sobie jakąś inną

błyskotkę. To zaspokoi twoją próżność”.

Bramy do Piekieł nic nie zastąpi – pomyślał ze wściekłością al-Charid. Coś musiało

być w jego wzroku, bo kupiec nagle zniknął, wynurzając się dopiero za bezpieczną

połą namiotu osłaniającą najbliższy kram. Łowca Demonów ścisnął mocniej laskę z

czerwonego hebanu oplecioną misterną spiralą ze srebra. Uniósł ją groźnie i sieknął

w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał wąsacz. Kij aż zahuczał, tnąc powietrze.

Kurz na trotuarze zawrzał, spływając na boki.

Nie, Muhammad Ibn al-Charid nie był z gruntu złym człowiekiem. Nie rządziła nim

pycha i pogarda dla maluczkich, którą często dostrzegał u innych z jego fachu. Mimo

swej profesji usposobienie miał łagodne, przepełnione miłością.

Ale teraz… Bolesna strata pierścienia mąciła jego umysł, prowokując go do złości.

Więc szedł dalej, rozpychając przekupniów, dzieci, psy i osły.

Tak dotarł do bramy BabTuma i jakiś czas szedł wzdłuż zlepionych gliną chatynek z

wikliny, które w ciągu wieków obudowały stare rzymskie mury tak ściśle, że nie

Zagańczyk Mieszko - Allah 2.0.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: