Anastazja t1 - Dzwoniące cedry Rosji 1.pdf - Władimir Megre - morefaya2006

DZWONIÑCE CEDRY ROSJI

ksi´ga I

Spis treÊci

Od t∏umacza..........................................................

O autorze..............................................................

Dzwoniàcy cedr.....................................................

ANASTAZJA - ksi´ga I .........................................

Spotkanie................................................................

Zwierz´ czy cz∏owiek? / ...........................................

Kim oni sà? .............................................................

LeÊna sypialnia.........................................................

Ranek Anastazji........................................................

Promyczek Anastazji ...............................................

Koncert w tajdze........................................................

Kto zapala nowà gwiazd´? .......................................

Jej kochani ogrodnicy................................................

Nasionko-lekarz.........................................................

Kogo ˝àdlà pszczo∏y? ................................................

Witaj, poranku! ...........................................................

Wieczorne czynnoÊci..................................................

Sen pod w∏asnà gwiazdà.............................................

Pomocnik i opiekun waszego dziecka .........................

LeÊne gimnazjum..........................................................

Odczuwanie cz∏owieka...............................................

Latajàcy talerz? Nic nadzwyczajnego ...........................

Mózg-superkomputer....................................................

“W nim by∏o ˝ycie, a ˝ycie by∏o Êwiat∏oÊcià ludzi” ..........

MusImy zmIemac Êwmtopoglàd ................

Âmiertelny grzech..........................................................

Dotkni´cie raju...............................................................

Kto wychowuje syna? ...................................................

Przez jakiÊ czas.............................................................

Dziwna dziewczyna.......................................................

Robaczki........................................................................

Marzenia tworzàce przysz∏oÊç........................................

Przez odcinek ciemnych si∏.............................................

Silni ludzie.......................................................................

Kim jesteÊ, Anastazjo? ...................................................

Bohaterka ksià˝ki, Anastazja, stwierdza,

˝e w tekÊcie funkcjonuje taka ∏àcznoÊç liter i kombinacja s∏ów,

która bosko oddzia∏uje na cz∏owieka.

Wp∏yw ten odbierany jest podczas czytania,

kiedy na s∏uch nie oddzia∏ujà dêwi´ki wydawane przez sztuczne przedmioty i mechanizmy.

Naturalne dêwi´ki - Êpiew ptaków, plusk kropel deszczu, szelest liÊci na drzewach

- pozytywnie wp∏ywajà na odbiór. Prawda to czy nie - decydujesz sam, Czytelniku.

W∏adimir Megre

ANASTAZJA

“Istniej´ dla tych, dla których istniej´”

OD T¸UMACZA

Drodzy Czytelnicy! Od dwóch lat mieszkam w Polsce. Jeszcze niezbyt dobrze i poprawnie pos∏uguj´ si´

j´zykiem polskim, ale postanowi∏am przekazaç Wam te treÊci, które sà bardzo rozczytywane w ca∏ej Rosji i

innych krajach Europy i Êwiata. Najlepiej jak potrafi´, odtworzy∏am w j´zyku polskim kombinacj´ liter, którà

stworzy∏a Anastazja, bohaterka tej ksià˝ki. Dodam tylko, ˝e w Rosji powsta∏y szko∏y, w których realizuje si´

wychowawcze metody Anastazji. Mam nadziej´, ˝e Paƒstwo równie˝ z zainteresowaniem odniesiecie si´ do

treÊci ksià˝ki. ˚ycz´ jak najlepszych doznaƒ i uczuç w ˝yciu.

OAUTORZE

W∏adimir Megre urodzi∏ si´ 23 lipca 1950 roku. Ta ksià˝ka jest jego pisarskim debiutem. On sam jest zna-

nym biznesmenem, prezesem zarzàdu Mi´dzyregionalnego Zwiàzku Przedsi´biorców Syberii. W latach 1994-

1995 zorganizowa∏ na swój rachunek dwie du˝e handlowe ekspedycje po rzece Ob na statkach ˝eglugi Êród-

làdowej na trasie Nowosybirsk - Salechard - Nowosybirsk.

O jego pierwszej ekspedycji “Kupiecka karawana” du˝o pisano w prasie Syberii, Chanty-Mansijskiego i Ja-

ma∏o-Nienieckiego Narodowego Okr´gu. Przez bardzo d∏ugi czas dla przyjació∏ i krewnych by∏o zagadkà, co

sprawi∏o, ˝e przedsi´biorca z dziesi´cioletnim sta˝em zainwestowa∏ w nià prawie ca∏y swój kapita∏, a pozosta-

∏à cz´Êç odda∏ w zastaw hipoteczny.

Wiadomo by∏o, ˝e ekspedycja nie przyniesie zysku, lecz ogromne straty. Ksià˝ka przez niego napisana wy-

jaÊnia owà zagadk´. Autor przywióz∏ z tej ekspedycji to, czego nie mo˝na przeliczyç w wymiarze materialnym.

W kilku najwa˝niejszych gazetach opublikowa∏ sensacyjne materia∏y, które wywo∏a∏y szeroki oddêwi´k wÊród

czytelników i komentarze naukowców. On sam powiedzia∏:

“Nie jestem z zawodu pisarzem i nie mam sta˝u w literackim rzemioÊle, dlatego powinienem przeprosiç

czytelników za styl moich wypowiedzi. Ksià˝ka ta nie nale˝y do publicystyki, fantastyki czy przygody mimo

nadzwyczajnoÊci opisywanych w niej wydarzeƒ. Nie uda∏o mi si´ okreÊliç, jaki gatunek literacki reprezentuj´”.

DZWONIÑCY CEDR

Wiosnà 1994 roku zafrachtowa∏em trzy rzeczne statki, na których odby∏em czteromiesi´cznà ekspedycj´

po syberyjskiej rzece Ob, od Nowosybirska do Salechardu i z powrotem. Jej celem by∏o nawiàzanie ekono-

micznych kontaktów z regionami dalekiej pó∏nocy.

Ekspedycja nazywa∏a si´ “Kupiecka karawana”. Najwi´kszy statek pasa˝erski nosi∏ nazw´ “Patryk Lumum-

ba” (zdaniem autora, w zachodniosyberyjskiej ˝egludze Êródlàdowej dziwnie nazywa si´ statki: “Maria Uljano-

wa”, “Patryk Lumumba”, “Micha∏ Kalinin”,jakby na Syberii nie by∏o innych historycznych osobistoÊci). Na nim

mieÊci∏y si´: sztab kolumny statków, wystawa przedsi´biorców Syberii i sklep. Kolumna mia∏a pokonaç trzy

i pó∏ tysiàca kilometrów na pó∏noc od Nowosybirska, odwiedziç du˝e miasta, takie jak Tomsk, Ni˝niewartowsk,

Surgut, Chanty-Mansijsk, Salechard, a tak˝e ma∏e miasta, do których mo˝na dojechaç z ∏adunkiem tylko

w wyjàtkowo krótkim okresie ˝eglownoÊci rzeki.

W dzieƒ kolumna statków zatrzymywa∏a si´ w miejscach zamieszka∏ych. Tam handlowaliÊmy i prowadzili-

Êmy rozmowy w celu nawiàzania sta∏ych kontaktów ekonomicznych. Podró˝owaliÊmy przewa˝nie nocà, je˝eli

zaÊ warunki meteorologiczne by∏y niekorzystne, cumowaliÊmy przy ma∏ych osadach i organizowaliÊmy zaba-

w´ dla miejscowej m∏odzie˝y. Takie imprezy by∏y tam rzadkoÊcià. Kluby i Domy Kultury w ostatnim czasie

stopniowo ulega∏y dewastacji i nie oferowa∏y ˝adnych atrakcji, imprezy kulturalne prawie si´ nie odbywa∏y.

Zdarza∏o si´, ˝e w przeciàgu doby podró˝y nie spotykaliÊmy nawet jednej ma∏ej wioski. Tylko tajga i jedyna

na d∏ugie kilometry transportowa arteria - rzeka.

Wtedy jeszcze nie wiedzia∏em, ˝e na jednym z tych odcinków czeka mnie spotkanie, które odmieni ca∏e

moje ˝ycie.

KiedyÊ wyda∏em polecenie zacumowania prowadzàcego statku przy brzegu, obok ma∏ej wioski, liczàcej kil-

ka domów i oddalonej dziesiàtki kilometrów od du˝ych osad. Postój zaplanowano na trzy godziny, ˝eby za∏o-

ga statku mog∏a odpoczàç na làdzie, mieszkaƒcy - kupiç ˝ywnoÊç i inne towary, a my nabyç od nich za grosze

leÊne runo i ryby.

W czasie postoju zwrócili si´ do mnie, jako do przewodnika, z bardzo dziwnà proÊbà dwaj miejscowi starcy.

Jeden ca∏y czas milcza∏. Mówi∏ ten m∏odszy. Namawia∏ mnie, bym da∏ im pi´çdziesi´ciu ludzi (za∏oga statku li-

czy∏a tylko szeÊçdziesiàt pi´ç osób), których zaprowadzà w g∏àb tajgi, dwadzieÊcia pi´ç kilometrów od miejsca

postoju statku, ˝eby Êciàç - jak to okreÊlili - dzwoniàcy cedr. Cedr, którego wysokoÊç, wed∏ug nich, wynosi∏a

oko∏o czterdziestu metrów. Zaproponowa∏ dodatkowo poci´cie go na cz´Êci, które b´dzie mo˝na ∏atwo za-

nieÊç na statek. Zabraç powinniÊmy absolutnie wszystko. Ka˝dà cz´Êç nale˝y pociàç na mniejsze kawa∏ki, po

jednym wziàç dla siebie, a reszt´ rozdaç bliskim, znajomym, wszystkim, którzy zechcà przyjàç taki dar. Star-

szy cz∏owiek powiedzia∏, ˝e ten cedr ma nadzwyczajne w∏aÊciwoÊci i jego kawa∏ek nale˝y nosiç na piersiach.

Trzeba za∏o˝yç go, stojàc boso na trawie, i nast´pnie przycisnàç lewà d∏onià do obna˝onej piersi. Po minucie

poczuje si´ przyjemne, idàce od cedru ciep∏o, potem cia∏o przeniknie lekki dreszcz. Od czasu do czasu, kiedy

b´dzie si´ pojawia∏o pragnienie, trzeba g∏adziç opuszkami palców t´ stron´ kawa∏ka cedru, która nie przylega

do cia∏a, przytrzymujàc kciukami drugà stron´. Ju˝ po trzech miesiàcach osoba posiadajàca kawa∏ek dzwo-

niàcego cedru zauwa˝y znaczne polepszenie samopoczucia i wyleczy si´ z wielu chorób.

– Czy z AIDS tak˝e? – zapyta∏em i opowiedzia∏em im krótko o chorobie, której szczegó∏y zna∏em. Starzec

z pewnoÊcià w g∏osie odpowiedzia∏:

– Z wszelkich chorób!

Ale wed∏ug niego by∏oby to zbyt proste. G∏ówna si∏a cedru tkwi w tym, ˝e jego energia nie tylko uzdrawia fi-

zyczne, ale tak˝e sprawia, ˝e cz∏owiek staje si´ bardziej ˝yczliwy i utalentowany oraz odnosi wi´cej sukce-

sów.

O leczniczych w∏aÊciwoÊciach cedru troch´ wiedzia∏em, ale wydawa∏o mi si´ ca∏kowicie niewiarygodne, ˝e-

by jego oddzia∏ywanie mog∏o wp∏ywaç na uczucia i zdolnoÊci cz∏owieka. Zaczà∏em t∏umaczyç starcom, ˝e na

“wielkiej ziemi” kobiety, ˝eby si´ podobaç, noszà bi˝uteri´ ze z∏ota i srebra.

– Noszà, bo nie znajà si∏y i w∏aÊciwoÊci cedru – otrzyma∏em odpowiedê.

– Z∏oto to proch w porównaniu z jednym kawa∏kiem tego cedru. Nie chcàc si´ sprzeczaç, z szacunku dla

ich wieku, powiedzia∏em:

– Byç mo˝e... pod warunkiem, ˝e wielki mistrz rzeêby przy∏o˝y swojà r´k´ i stworzy coÊ niezwykle pi´kne-

go. Ale on na to odpowiedzia∏:

– Mo˝na wyrzeêbiç, ale lepiej samemu szlifowaç palcami, kiedy dusza tego b´dzie chcia∏a. Wtedy cedr

równie˝ otrzyma zewn´trznie pi´knà form´.

W tej chwili m∏odszy z m´˝czyzn pospiesznie rozpià∏ wys∏u˝onà kurtk´ i koszul´ i pokaza∏ to, co mia∏ na

piersi. Zobaczy∏em wypuk∏y okràg, a mo˝e owal. Kolory na nim – fioletowy, malinowy, rudawy – tworzy∏y nie-

zrozumia∏y rysunek, s∏oje drewna naÊladowa∏y strumyczki. Nie umiem oceniaç dzie∏ sztuki, pomimo ˝e odwie-

dza∏em mnóstwo ró˝nych galerii obrazów. Âwiatowe arcydzie∏a nie budzi∏y we mnie wyjàtkowych emocji, ale

to, co wisia∏o na piersiach dziadka, wywo∏a∏o wi´cej uczuç ni˝ odwiedziny w Galerii Trietiakowskiej. Zapyta-

∏em:

– Ile lat szlifowa∏ pan swój kawa∏ek cedru?

– Dziewi´çdziesiàt trzy – odpowiedzia∏ dziadek.

– A ile ma pan lat? – Sto dziewi´tnaÊcie.

W tym momencie nie uwierzy∏em – wyglàda∏ na blisko siedemdziesiàt pi´ç lat. Albo nie wyczu∏ moich wàt-

pliwoÊci, albo nie zwróci∏ na nie uwagi i troch´ emocjonalnie zaczà∏ mnie przekonywaç, ˝e u innych osób b´-

dzie on ∏adny ju˝ po trzech latach, a póêniej coraz pi´kniejszy, szczególnie u kobiet. Od cia∏a w∏aÊciciela b´-

dzie si´ rozchodzi∏ b∏ogi aromat, nieporównywalny do aromatu komponowanych przez cz∏owieka perfum. Od

starców rzeczywiÊcie dochodzi∏a bardzo przyjemna woƒ, poczu∏em to, pomimo ˝e pal´ i, jak przypuszczam,

mój w´ch jest nieco przyt´piony. Zauwa˝y∏em te˝, ˝e mowa, sposób budowania zdaƒ i wyciàgania wniosków

– nie przystajà do mowy mieszkaƒców dalekiej pó∏nocy. Intonacj´ niektórych zdaƒ pami´tam do dzisiaj. Sta-

rzec powiedzia∏:

– Bóg stworzy∏ cedr w celu zgromadzenia energii kosmosu. Od kochajàcego cz∏owieka wychodzà promie-

nie, które w u∏amku sekundy odbijajà si´ od znajdujàcych si´ nad nim planet, znowu dosi´gajà ziemi i dajà ˝y-

cie wszystkim stworzeniom. S∏oƒce jest jednà z tych planet, które odbijajà nieca∏e widma tych promieni. W ko-

smos uchodzà od cz∏owieka tylko dobre promienie i z kosmosu tak˝e wracajà tylko i wy∏àcznie pozytywne pro-

mienie. JeÊli w cz∏owieku zgromadzà si´ okrutne, niew∏aÊciwe stany emocjonalne, to powstaje w nim ciemne

promieniowanie, które nie mo˝e wznieÊç si´ w gór´ i uchodzi w g∏àb ziemi. Odbijajàc si´ od jej wn´trza, wra-

ca na powierzchni´ i wywo∏uje kataklizmy: erupcje wulkanów, trz´sienia ziemi i wojny. Najwy˝szym osiàgni´-

ciem odbitych czarnych promieni jest uzyskanie wp∏ywu na cz∏owieka i nasilenie w dwójnasób jego okrutnych

cech.

Cedr ˝yje pi´çset pi´çdziesiàt lat. Milionami swoich igie∏-liÊci w dzieƒ i w nocy ∏apie i wch∏ania w siebie ja-

snà energi´, ca∏e jej widmo. W czasie ˝ycia cedru przechodzà nad nim wszystkie cia∏a niebieskie, powrotnie

odbijajàc promienie ku ziemi.

Wyobraê sobie, ˝e nawet maleƒki kawa∏ek cedru ma wi´cej energii ni˝ wszystkie razem, stworzone przez

cz∏owieka, noÊniki energii. Cedr za poÊrednictwem kosmosu przyjmuje wychodzàcà od cz∏owieka energi´,

przechowuje jà i oddaje wtedy; kiedy jej brakuje w kosmosie, a wi´c w cz∏owieku i we wszystkim, co ˝yje i ro-

Ênie na ziemi. Rzadko sà spotykane cedry, które gromadzà, ale nie oddajà z powrotem zakumulowanej ener-

gii. Kiedy drzewo osiàgnie pi´çset lat ˝ycia, zaczyna dzwoniç. W taki sposób daje znak, ˝e mo˝na wykorzy-

staç nagromadzonà w nim energi´. Taki cedr dzwoni przez trzy lata. Po tym czasie, je˝eli nikt go nie znajdzie,

a tym samym cedr nie b´dzie mia∏ mo˝liwoÊci oddania nagromadzonej przez kosmos energii bezpoÊrednio

cz∏owiekowi, zacznie jà gubiç, spalajàc w sobie. M´czàcy proces spalania – umierania cedru trwa dwadzie-

Êcia siedem lat. Niedawno znaleêliÊmy taki cedr. WyliczyliÊmy, ˝e dzwoni ju˝ od dwóch lat, zatem zosta∏ ju˝

tylko rok. Trzeba go Êciàç i rozdaç du˝ej liczbie ludzi.

Starzec mówi∏ d∏ugo, w jego g∏osie brzmia∏a spokojna pewnoÊç siebie. Kiedy jednak emocje i wzburzenie

bra∏y w nim gór´, zaczyna∏ szybko, jakby grajàc na instrumencie, polerowaç opuszkami palców swój kawa∏ek

cedru zawieszony na piersi. Na dworze by∏o zimno, od rzeki wia∏ ch∏odny wiatr, ale wys∏u˝ona kurtka i koszu-

la starca by∏y niezmiennie rozpi´te.

Ze statku na brzeg zesz∏a pracownica firmy, Lidia Pietrowna. Powiedzia∏a, ˝e za∏oga jest przygotowana do

odp∏yni´cia i czeka na koniec mojej rozmowy.

Po˝egna∏em si´ ze starcami i wszed∏em na statek. Nie mog∏em spe∏niç ich proÊby, poniewa˝ zatrzymanie

statku na trzy doby spowodowa∏oby bardzo du˝e straty. Po drugie, wszystko, co us∏ysza∏em od starców, po-

traktowa∏em jako zabobon albo odniesienie do miejscowych mitów.

Nast´pnego dnia w czasie narady zauwa˝y∏em, ˝e Lidia Pietrowna ciàgle muska∏a zawieszony na swojej

piersi kawa∏ek cedru. Potem wyjaÊni∏a mi, ˝e kiedy wchodzi∏em na statek, widzia∏a, ˝e ten stary cz∏owiek, któ-

ry ze mnà rozmawia∏, zagubionym wzrokiem patrzy∏ raz na mnie, a raz na swojego starszego przyjaciela i mó-

wi∏ zdenerwowany: “Jak to si´ sta∏o...? W ogóle nie umiem mówiç ich j´zykiem... Nie uda∏o si´ ich przekonaç.

Nie zdo∏a∏em! Nie umia∏em tego zrobiç! Nic si´ nie uda∏o”. Wtedy drugi starzec odezwa∏ si´: “By∏eÊ niedosta-

tecznie przekonujàcy, synku. Nie uÊwiadomili sobie tego”.

– Kiedy wchodzi∏am po trapie, staruszek, który z tobà rozmawia∏, nagle podbieg∏ do mnie, chwyci∏ mnie za

r´k´ i zaprowadzi∏ na traw´. Wyciàgnà∏ z kieszeni sznurek, na który by∏ nawleczony ten kawa∏ek cedru, za∏o-

˝y∏ mi go na szyj´, przycisnà∏ mojà i swojà d∏onià do piersi. Poczu∏am wówczas na swoim ciele dreszcz. A kie-

dy odchodzi∏am, on bez ustanku powtarza∏: “Szcz´Êliwej drogi, bàdêcie szcz´Êliwi, przyjedêcie na drugi rok,

wszystkiego najlepszego, b´dziemy na was czekaç, szcz´Êliwej drogi”. Kiedy statek odp∏ywa∏, macha∏ r´kà,

po czym usiad∏ na trawie. Popatrzy∏am na niego przez lornetk´. Starzec siedzia∏ na trawie, jego plecy drga∏y.

Starszy schyli∏ si´ nad nim i g∏aska∏ go po g∏owie.

Po powrocie statku do Nowosybirska poczu∏em silne bóle. Postawiono diagnoz´: wrzód dwunastnicy i dys-

kopatia piersiowej cz´Êci kr´gos∏upa. W szpitalnej ciszy by∏em odizolowany od codziennej krzàtaniny i marno-

Êci. Jednoosobowy, luksusowy pokój dawa∏ mi mo˝liwoÊci spokojnego przeanalizowania rezultatów cztero-

miesi´cznej ekspedycji i zrobienia biznesplanu na nast´pnà. Ale pami´ç jakby oddala∏a wszystkie wydarze-

nia, wysuwa∏a na pierwszy plan starców i opowiedzianà przez nich histori´.

Na mojà proÊb´ do szpitala zosta∏a dostarczona wszelka mo˝liwa literatura dotyczàca cedrów. Porównujàc

przeczytane na ten temat artyku∏y, coraz bardziej by∏em zachwycony i zdziwiony. Zaczyna∏em wierzyç w prze-

kazanà przez starców wiedz´. W ich opowieÊci by∏a jakaÊ prawda, a mo˝e nawet wszystko by∏o prawdà.

W ksià˝kach z zakresu medycyny niekonwencjonalnej bardzo du˝o mówi si´ o leczniczych w∏aÊciwoÊciach

cedru. Wszystkie jego cz´Êci, zaczynajàc od igie∏-liÊci, a koƒczàc na korze, wykazujà si´ wysoce efektywnymi

leczniczymi w∏aÊciwoÊciami. Drewno ma pi´kny wyglàd, dlatego wykorzystujà je artyÊci rzeêbiarze. Wyrabia

si´ z niego meble i specjalistyczne detale do instrumentów muzycznych. Igliwie cedru ma w∏aÊciwoÊci fitosta-

tyczne i zdolnoÊci odka˝ania powietrza, a drewno wydziela bardzo charakterystycznà, balsamicznà, przyjaznà

woƒ. Umieszczony w domu niewielki kawa∏ek cedrowego drewna odstrasza mole. W literaturze popularno-

naukowej podkreÊlono, ˝e w∏aÊciwoÊci cedru rosnàcego na pó∏nocy sà bardziej intensywne, ani˝eli cedru ro-

Anastazja t1 - Dzwoniące cedry Rosji 1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: