III Rzesz.doc

Martin Bormann (1900-1945?)

Jeden z głównych przywódców hitlerowskich Niemiec, bliski współpracownik Hitlera. Szef kancelarii NSDAP.

Sepp Diettrich (1892-1976)

Niemiecki generał pułkownik, dowódca elitarnej dywizji pancernej SS-Leibstandarte Adolf Hitler; członek SS od chwili powstania; 1944 dowódca 6 Armii Pancernej SS, następnie na froncie wsch.; rozgromiony na Węgrzech przez Armię Czerwoną; skazany na dożywocie za zbrodnie wojenne; 1955 zwolniony.

Karl Doenitz (1891-1980)

Naczelny dowódca floty wojennej III Rzeszy, 30 IV 1945 wyznaczony przez Hitlera na jego następcę jako prezydent Rzeszy.

Adolf Eichmann (1906-1962)

Nadzorował wysiedlanie Żydów z Wiednia, 1941 z Pragi, od 1941 organizator deportacji Żydów do obozów zagłady, współautor tzw. ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej.

Hans Frank (1900-1946)

Gubernator Generalnej Guberni (z siedzibą na Wawelu), twórca i realizator polityki eksterminacji Żydów i Polaków, odpowiedzialny za zniszczenia Polski, grabież jej dóbr, dewastację majątku.

Wilhelm Frick (1877-1946)

Funkcjonariusz hitlerowski. 193343 min. spraw wewn. Współodpowiedzialny za rasistowskie zasady dyskryminacji w ustawodawstwie III Rzeszy. 194345 na czele Protektoratu Czech i Moraw. Skazany na karę śmierci przez Międzynar. Trybunał Wojsk. w Norymberdze i stracony.

Walther Funk (1890-1960)

Wysoki funkcjonariusz hitl.; doradca Hitlera do spraw gosp.; 193845 min. Rzeszy i pełnomocnik ds. gospodarki wojennej; 193945 prezes Banku Rzeszy, zawarł z H. Himmlerem porozumienie dotyczące przechowywania w Banku Rzeszy kosztowności zrabowanych przez SS; w procesie norymberskim skazany na dożywotnie więzienie.

Joseph Goebbels (1897-1945)

Polityk niemiecki od 1924 członek NSDAP, po przejęciu władzy przez Hitlera mianowany 1933 ministrem oświaty i propagandy, przejął też kontrolę nad kulturą. Przyczynił się do zjednania wyborców dla reżimu hitlerowskiego i zaprowadzenia systemu totalitarnego, czemu służyły m.in. dobrze reżyserowane parady i wiece, umiejętne wykorzystanie możliwości stwarzanych przez radio i film, znakomity mówca i polemista, nie stronił od prowokacji i kłamstw. Stworzył model opartej na kłamstwie i półprawdach propagandy skutecznej (możliwej dzięki monopolowi informacyjnemu), za pomocą którego kształtował nastroje społeczne. Po klęsce pod Stalingradem powierzono mu przygotowanie Niemców do wojny totalnej. Po śmierci Hitlera, któremu został wierny do końca, przez kilka godzin był formalnie kanclerzem Rzeszy, popełnił samobójstwo w oblężonym Berlinie, zabijając uprzednio żonę i 6 dzieci.

Herman Goering (1893-1946)

Członek NSDAP od 1922, jeden z najbliższych współpracowników Hitlera. Przewodniczący Reichstagu i premier Prus. Dowódca Powietrznych Sił III Rzeszy. Współtwórca tajnej policji hitlerowskiej gestapo, od 1936 kierował gospodarką III Rzeszy. W 1939 desygnowany na następcę Hitlera, skazany w procesie norymberskim, popełnił w więzieniu samobójstwo.

Rudolf Hess (1894-1987)

Jeden z przywódców hitlerowskiej III Rzeszy, fanatyczny nazista. Od 1920 w NSDAP, od 1925 osobisty sekretarz Hitlera, od 1933 jego z-ca w NSDAP, 1939 wyznaczony drugim (po H. Göringu) następcą Hitlera. Jeden z organiztorów obozów koncentracyjnych. W 1941 udał się nielegalnie do W.Brytanii, by z pomocą lorda Hamiltona obalić rząd Churchilla i zaproponować Anglikom zawarcie pokoju. W 1946 w czasie procesu w Norymberdze skazany przez Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości na dożywotnie więzienie, w którym spędził 41 lat, z tego ostatnich 20 jako jedyny pensjonariusz więzienia dla nazistowskich przestępców wojennych w Spandau (zrównanego z ziemią po jego śmierci).

Richard Heydrich (1904-1942)

Hitlerowski funkcjonariusz resortu bezpieczeństwa; czł. NSDAP i SS, organizator SD; współorg. i od 1936 d-ca sił bezpieczeństwa III Rzeszy, od 1939 szef Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA), któremu podlegały m.in. wszystkie obozy koncentracyjne; pomysłodawca systemu terroru i zagłady ludności na terenach okupowanych; znany z okrucieństwa i nieokiełznanych ambicji politycznych; od 1941 z-ca Protektora Czech i Moraw; zginął w zamachu zorganizowanym przez czeski ruch oporu.

Heinrich Himmler (1900-1945)

Himmler Heinrich, polityk nazistowskich Niemiec, Reichsführer SS (1929). Urodził się w Monachium. Walczył w I wojnie światowej, a po jej zakończeniu wstąpił do ochotniczych oddziałów paramilitarnych (Freikorps), w których służył w latach 1919-1922. W 1922 wstąpił do NSDAP i został dowódcą bojówki SA.

Brał udział w 1923 w puczu monachijskim. Był współtwórcą, a od 1929 szefem SS (Die Schutzstaffeln der NSDAP - Drużyny Ochronne NSDAP). Po przejęciu władzy przez nazistów w 1933 pełnił różnorodne funkcje w policji. Był także współzałożycielem SD (służby bezpieczeństwa - Sicherheitsdienst).

W 1934 podporządkowano mu gestapo, w 1936 został szefem policji na terenie Niemiec, a od 1939 również na terenach okupowanych, w wyniku czego utworzono RSHA (Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy).

Po usunięciu H. Göringa zyskał dominującą pozycję u boku A. Hitlera (1943). Ten pozbawiony poczucia realizmu fanatyk organizował machinę ludobójstwa tworząc system obozów koncentracyjnych i obozów zagłady (obozy hitlerowskie). Od 1943 pełnił jednocześnie funkcję ministra sprawiedliwości Rzeszy, a od roku następnego dowódcy wojsk zapasowych (OKH).

W 1945 za pośrednictwem hrabiego F. Bernadotte nawiązał rokowania z aliantami zachodnimi dotyczące kapitulacji Niemiec na Zachodzie, za co Hitler usunął go z partii. Po klęsce Niemiec został aresztowany przez Brytyjczyków jako jeden z głównych zbrodniarzy wojennych. Otruł się cyjankiem potasu 23 V 1945 w Lüneburgu.

Adolf Hitler (1889-1945)

Hitler Adolf, polityk nazistowskich Niemiec, führer (wódz) III Rzeszy. Urodził się w Austrii w miejscowoœci Braunau. Czynił bezskuteczne wysiłki, aby studiować malarstwo w Wiedniu.

W czasie I wojny Światowej walczył jako ochotnik w armii niemieckiej na froncie zachodnim, za co został dwukrotnie odznaczony Krzyżem Żelaznym. Przebywając w szpitalu na Pomorzu (oślepiony czasowo gazem bojowym) dowiedział się o zawieszeniu broni. Uznał ten krok za zdradę i stworzył ideę o ciosie w plecy zadanym państwu niemieckiemu przez komunistów.

W 1919 wstąpił do Niemieckiej Partii Robotniczej, której nazwę w następnym roku zmienił na NSDAP. Stanął na jej czele w 1921. Po nieudanym puczu monachijskim w 1923 (inaczej pucz piwiarniany) został skazany na pięć lat więzienia i osadzony w więzieniu w Landsbergu.

Napisał tam książkę Mein Kampf (Moja walka), w której sformułował program ruchu nazistowskiego. Żądał w nim przestrzeni życiowej (Lebensraum) dla Niemców, która miała im się należeć jako narodowi Panów (Herrenvolk). Doktryna ta zawierała wyraŸne koncepcje rasistowskie, nacjonalistyczne i lewicowe.

Po przedterminowym zwolnieniu z więzienia skupił wokół siebie grono ambitnych i bezwzględnych współpracowników (Göring, Goebbels, Hess, Himmler). Wykorzystuj?c swoje zdolności oratorskie i talenty demagogiczne oraz korzystając z kryzysu gospodarczego doprowadził do przejęcia władzy przez swoją partię w 1933. W 1932 przegrał z Hindenburgiem wybory prezydenckie, ale otrzymał aż 40% głosów.

30 I 1933 został kanclerzem i rozpoczął etap skupiania władzy w swoim ręku. Po pożarze Reichstagu przeprowadził ustawę, która dawała rz?dowi prawo wydawania dekretów z mocą ustawy.

Po śmierci Hindenburga w 1934 został prezydentem i ogłosił się wodzem. Rozprawił się z opozycją, tworząc dla niewygodnych obywateli obozy koncentracyjne. W 1934 w wyniku "nocy długich noży" usunął z partii kilkuset nazistów skupionych wokół E. Röhma.

Rozpoczął politykę zbrojeń i pokojowych podbojów zajmując kolejno Nadrenię w 1936, Austrię w 1938 (Anschluss Austrii), Czechy w 1939. Rozpętał wraz z J.W. Stalinem II wojnę światową zawierając 23 sierpnia układ ze Związkiem Radzieckim (pakt Ribbentrop-Mołotow).

W wyniku działań wojennych prawie cała Europa znalazła się pod panowaniem niemieckim. Po porażce w bitwie o Anglię Hitler zdecydował się na prewencyjne uderzenie na ZSRR. Po bitwie pod Moskwą (1941) przejął osobiste dowództwo nad kampanią wschodnią i w efekcie podejmowania decyzji ideologicznych, a nie wojskowych doprowadził do klęski armii niemieckiej w wojnie z ZSRR.

W latach 1944-1945 skoncentrowane uderzenia alianckie doprowadziły do klęski III Rzeszy, w wyniku której Hitler popełnił 30 IV 1945 w Berlinie samobójstwo, uśmiercając wcześniej swoją żonę E. Braun.

Ernst Kaltenbrunner (1903-1946)

Do niechlubnych tradycji inkwizycji nawiązał Ernst Kaltenbrunner szef RSHA, następca Reihnharda Heydricha. Podobnie jak w przypadku słynnej "hiszpańskiej inkwizycji" oprawcami byli ludzie wykształceni, z "wyższych sfer". ... Kaltenbrunner był doktorem prawa.

W Austrii lat 30-tych prawo jednak szybko zostało zastąpione przez prawo silniejszego zapożyczane z Rzeszy Hitlera. Jako doradca prawny, a później przywódca SS w Austrii wziął udział w puczu 1934 roku zakończonym śmiercią kanclerza Dollfussa, po czym został skazany na rok więzienia. Po dokonaniu "Anschlussu" Austrii przez Hitlera droga Kaltenbrunnera na szczyt SS stała się już prosta.

W latach 1943 - 1945 przejął całą władzę policyjną w Rzeszy. Po co przejmować policję upadającego państwa? Po co komu władza nad obozami koncentracyjnymi "na pięć minut" przed wyjściem na jaw ogromu popełnionych tam zbrodni? Odpowiedź jest przerażająco prosta: życie milionów ludzi w obozach III Rzeszy zależało od jednego człowieka. Ten funkcjonariusz - a był nim Kaltenbrunner - miał zamiar użyć swoich więźniów jako zakładników za własne bezpieczeństwo. Nie było jednak nikogo wśród zwycięzców, kto chciałby negocjować z Kaltenbrunnerem. Jedynie Patton uważał propozycje Kaltenbrunnera wysuwane już później z "Reduty alpejskiej" za warte poparcia. Na szczęście tego pana nawet Amerykanie nie brali "na serio".

Owa osławiona "Reduta alpejska" miała być nie do zdobycia. Kaltenbrunner głosił, iż zebrał tam siły Waffen SS i próba ujęcia go zakończy się "krwawą łaźnią" dla aliantów. Było to przykładem typowych dla SS-manów z najwyższymi stopniami chwalipięctwa i bezmyślności. O "sile" reduty świadczy fakt, iż jej dowódcę - obergruppenfuhrera SS Kaltenbrunnera ujął patrol CIC dowodzony przez podoficera służby wywiadowczej USA Roberta Mattesona.

W Norymberdze, poniżony przez współoskarżonych, Kaltenbrunner wyparł się własnego podpisu, zeznał, że nie wiedział o istnieniu aparatu zbrodni w obozach koncentracyjnych (!) itp. Twierdził, że obozy były tak tajne, że nawet on - ich zwierzchnik i "oberbefehlshaber" - nie wiedział co się w nich dzieje. Pewnie zeznałby (gdyby to mu mogłoby pomóc) i to, że kaci nie wiedzieli że mordują, a ofiary że umierają, bo to było "tajne". W czasie procesu ów SS-man o współczynniku inteligencji 113 ustanawiał coraz to wyższe szczyty hipokryzji. Po swoich "występach" nie był określany przez wszystkich (w tym skazanych) inaczej niż "kanalia" lub "świnia".

Do ostatniej chwili wierzył, że kiedyś świat uzna, że walczył w słusznej sprawie. Pomylił się? W odniesieniu do myślących ludzi na pewno. Ale niestety podczas zimnej wojny wielu nazistom przebaczono, może więc znaleźliby się i tacy, dla których walka z bolszewizmem usprawiedliwia zbrodnię.

Wzrost Kaltenbrunnera (193 cm) nie ułatwił sierżantowi Woodsowi powieszenia kata Europy. Po egzekucji stwierdzono na głowie prawnika - mordercy zadrapanie spowodowane przez klapę zapadni.

Konstantin von Neurath (1873-1956)

Dyplomata niemiecki. 193238 min. spraw zagr. Przeciwny postanowieniom wersalskiego traktatu pokojowego, dążył do ponownego rozbioru Polski. Po dojściu Hitlera do władzy realizował jego politykę. W latach 193943 protektor Czech i Moraw. Współodpowiedzialny za zbrodnie wojenne popełnione przez hitlerowców w Czechosłowacji. Skazany na 15 lat więzienia przez Międzynar. Trybunał Wojsk. w Norymberdze w 1954 uwolniony.

Franz von Papen (1879-1969)

W latach 191618 szef sztabu 4.armii tureckiej w Palestynie. Kanclerz Niemied od 1932 r., odegrał ważną rolę w przełomowym okrese 1931-1933, dy jako zaufany współpracownik prezydenta Paula von Hidenburga uczynił wiele dla Hitlera walczącego o władzę w Niemczec. Od 1933 r. był wicekanclerzem w pierwszym rządzie Hitlera. W 1934 r. został ambasadorem w Wiedniu, od 1939 do 1945 r. był ambasadorem w Ankarze i w wyniku jego działań Niemcy i Turcja zawarł w 1941 r. pakt przyjaźni, aczkolwiek Turcja nie podjęła współpracy wojskowej z Niemcami. Oskarżony przed Międzynarodowym trybunałem Wojskowym w Norymberdze o popełnienie zbordni przeciwko pokojowi, został uniewinniony.

Joachim von Ribbentrop (1903-1946)

Minister spraw zagranicznych III Rzeszy, współtwórca polityczny niemieckich podbojów, m.in. Anschlussu Austrii, aneksji części Czechosłowacji, agresji na Polskę, paktów: R.-Mołotow (VIII 1939 z ZSRR) w sprawie podziału Europy Wschodniej. Współorganizator całokształtu niemieckich przygotowań do II wojny światowej, współodpowiedzialny za zbrodnie faszyzmu.

Alfred Rosenberg (1893-1946)

Podczas wojny - minister Rzeszy d.s. okupowanych terenów wschodnich, współodpowiedzialny za popełnione tam zbrodnie.

Fritz Sauckel (1894-1946)

Działacz NSDAP, z zawodu ślusarz i marynarz; 192745 gauleiter NSDAP w Turyngii; namiestnik Rzeszy w Turyngii (193345) i Brunszwiku (193537); 194245 pełnomocnik generalny ds. siły roboczej; odpowiedzialny za niewolniczą pracę w III Rzeszy ok. 5 mln ludzi z krajów okupowanych, w znacznej części Polaków i Żydów; 1946 za zbrodnie wojenne i przeciw ludzkości skazany na karę śmierci przez Międzynar. Trybunał Wojsk. w Norymberdze, stracon.

Hjalmar Schacht (1877-1970)

Finansista niemiecki. 1923 jako komisarz rządu ds. walutowych przeprowadził stabilizację marki. W latach 192429 i 193339 prezes Banku Rzeszy. 193537 min. gospodarki i pełnomocnik generalny ds. gospodarki wojennej. Sądzony przez Międzynar. Trybunał Wojenny w Norymberdze, 1946 uniewinniony; 1946 skazany przez sąd denazyfikacyjny w Stuttgarcie na 8 lat obozu pracy, w 1948 zwolniony. Założyciel i współwłaściciel domu bankowego w RFN. Doradca gosp. i finansowy krajów rozwijających się.

Walter Schellenberg (1910-1952)

SS-Brigadefuhrer. Szef wywiadu Sicherheitsdienst (SD) - służby bezpieczeństwa SS, członek partii nazistowskiej NSDAP od 1933 r. W 1935 r. podjął pracę w kwaterze głównej SD w Berlinie, gdzie zajął się sprawami kontrwywiadu. Z chwilą utworzenia Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA), w 1939 r. został szefem wydziału kontrwywiadu (Amt IVE) w IV Urzędzie (Gestapo). 9 listopada 1939 r. wsławił się porwaniem dwóch agentów brytyjskich z holenderskiego miasteczka Venlo, co zwiększało jego prestiż i zostało nagrodzone Krzyżem Żelaznym wręczonym przez samego Hitlera oraz promocja do stopnia Standartenfuhrera SS. Wkrótce otrzymał od ministra spraw zagranicznych Joachima von Ribbentropa zadanie uprowadzenia z Lizbony księcia Windsoru, sympatyka Hitlera, byłrgo króla Edwarda VIII. Schallenberg nie wykonał tej misji. 21 czerwca 1941 r. objął szefostwo wywiadu zagranicznego (IV Urząd RSHA), który szybko zreorganizował. Po zlikwidowaniu Abwehry w końcu lipca 1944 r. do IV Urzdu włączono Amt Mil, zajmujący się wywiadem wojskowym i dywersją. Wraz z nadzorem nad dawnym wydziałem III Abwehry (kontrwywiad) oraz nad powstałym w strukturze Wehrmachtu oddziałem wywiadu Fremde Heere Ost, oznaczało to podporządkowanie Schellenbergowi całego wywiadu. Wudany aliantom, był świadkiem na procesie norymberskim. W styczniu 1948 r. amerykański sąd wojskowy skazał go na 6 lat więzienia. wyszedł na wolnośc w 1951 r.

Baldur von Schirach (1907-1974)

Niemiecki polityk. Działacz NSDAP. Od 1928 kierował hitl. związkiem studentów. W latach 193340 przywódca Hitlerjugend. Zbrodniarz wojenny, skazany w 1946 przez Międzynar. Trybunał Wojsk. w Norymberdze na 20 lat więzienia.

Arthur Seyss-Inquart(1892-1946)

Austryjacki polityk hitlerowski, adwokat. Pod naciskiem III Rzeszy mianowany min. spraw wewn. i kanclerzem Austrii, podpisał akt Anschlussu. 1938 gen. SS (SS-Gruppenführer). W latach 193839 namiestnik Austrii. 193940 zast. H. Franka w GG. 194045 Komisarz Rzeszy okupowanej Holandii. Był bezwzględnym realizatorem polityki terroru wobec ludności i eksploatacji gosp. kraju. Za zbrodnie wojenne skazany przez Międzynar. Trybunał Wojsk. w Norymberdze na śmierć i stracony.

Albert Speer (1905-1981)

Architekt z wykształcenia, członek nazistowskiej partii NSDAP od 1941 r., zdobył zaufanie i poparcie Adolfa Hitlera dla projektów oficjalnych obiektów państwowych i masowych imprez propagandowych, co przesądziło o jego karierze. Od 1942 r. był szefem Organizacji Todta i ministrem ds. uzbrojenia i przemysłu wojennego oraz generalnym pełnomocnikiem ds. uzbrojenia w Urzędzie Planu Czteroletniego. Dzięki wybitnym zdolnościom organizacyjnym przyczynił się do szybkiej rozbudowy niemieckiego przemysły zbrojeniowego, np. produkcji pojazdów pancernych wzrosła z 5200 w 1941 r. do 27 300 w 1944 r. W maju 1945 r. aresztowany przez żołnierzy brytyjskich we Flensburgu, stanął przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze i został skazany na 20 lat więzienia.

Julius Streicher (1885-1946)

Komisarz NSDAP, kierujący bojkotem i pogromami Żydów.

Ernest Udet (1896-1941)

Generał niemiecki. As myśliwski z I wojny światowej, w 1938 r. został szefem Urzędu Uzbrojenia Lotnictwa. Pozbawiony umiejętności organizacyjnych i wiedzy technicznej źle kierował podległymi mu 26 wydziałami. Błędy jakie popełnił w zarządzaniu były jedną z przyczyn kryzysu produkcji samolotów dla Luftwaffe w roku 1941 r. Od lata 1941 r. Udet zaczął tracić swoje uprawinienia na rzecz gen. Ericha Milcha, w wyniku czego załamał się nerwowo i popełnił samobójstwo.