Akt zawierzenia Matce Bożej.doc

Akt zawierzenia Matce Bożej, Jan Paweł II, Rzym, 8 grudnia 1981

Po raz pierwszy akt został odmówiony w uroczystość Ducha Świętego 7 czerwca 1981 r., w czasie przemówienia radiowego Ojca Świętego, który nie mógł wziąć udziału we Mszy świętej z powodu swego stanu zdrowia po zamachu.

___________________________________________________________________

O Ty, która najbardziej ze wszystkich ludzi byłaś oddana Duchowi Przenajświętszemu, pomóż Kościołowi Twojego Syna trwać w tym samym oddaniu, aby na wszystkich ludzi mógł przelewać niewysłowione dobra Stworzenia, Odkupienia i Uświęcenia, dla wyzwolenia całego stworzenia (por. Rz 8, 21).

O ty, która byłaś z Kościołem u początków jego posłannictwa, wypraszaj mu, aby idąc na cały świat, stale nauczał wszystkie narody i głosił Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Niech słowo Bożej Prawdy i duch Miłości znajduje przystęp do ludzkich serc, które przecież bez tej Prawdy i tej Miłości nie mogą żyć pełnią życia.

O Ty, która najpełniej poznałaś moc Ducha Przenajświętszego, gdy dane Ci było w Twoim dziewiczym łonie począć i wydać na siat Przedwieczne Słowo, wyjednaj Kościołowi, aby stale mógł odradzać z wody i Ducha Świętego synów i córki całej rodziny ludzkiej, bez żadnej różnicy języka, kultury czy rasy, dając mim przez to „moc, aby się stali synami Bożymi” (J 1, 12).

O Ty, która tak głęboko i po macierzyńsku związana jesteś z Kościołem, wyprzedzając na drogach wiary, nadziei i miłości cały Lud Boży, ogarnij wszystkich ludzi, którzy znajdują się w drodze, pielgrzymując przez życie doczesne do wiecznych Bożych przeznaczeń, tą miłością, jaką w Twoje serce przelał z wysokości krzyża sam Boski Odkupiciel – Twój Syn. Bądź Matką wszystkich naszych ziemskich dróg, nawet gdy wiodą poprzez manowce, abyśmy wszyscy odnaleźli się w końcu w tej wielkiej wspólnocie, którą Twój Syn nazwał swoją Owczarnią, oddając za nią swe życie jak Dobry Pasterz.

O Ty, która jesteś pierwszą Służebnicą jedności Chrystusowego Ciała ukształtowanego pod Twoim macierzyńskim Sercem, pomóż nam, pomóż wszystkim wiernym, którzy tak boleśnie odczuwają dramat dziejowych podziałów chrześcijaństwa, odnajdywać wytrwale drogę do jedności Ciała Chrystusa poprzez bezwzględną wierność Duchowi Prawdy i Miłości, który został im dany za cenę Krzyża i śmierci Twego Syna.

O ty, która zawsze pragnęłaś służyć! Ty, która służysz jak Matka całej rodzinie dzieci Bożych! Wypraszaj Kościołowi, aby ubogacony przez Ducha Świętego pełnią darów hierarchicznych i charyzmatycznych postępował wytrwale ku przeszłości drogą tej tylko odnowy, która pochodzi z mowy Ducha Świętego, wyrażona nauczaniem Vaticanum II, przejmując do dzieła odnowy wszystko, c prawdziwe i dobre, nie pozwalając się zwieść w żadnym kierunku ii pilnie rozróżniając pośród znaków czasu to, co służy nadejściu Bożego królestwa.

O Matko ludzi i Matko ludów! Tobie są znane wszystkie ich cierpienia i nadzieje. Ty czujesz po macierzyńsku wszystkie zmagania pomiędzy dobrem i złem, światłością i ciemnością, jakie wstrząsają światem – przyjmij nasze wołanie skierowane w Duchu Przenajświętszym wprost do Twojego Serca i ogarnij miłością Matki i Służebnicy tych, którzy najbardziej na to czekają – a zarazem tych, na których zawierzenie Ty również czekasz szczególnie. Weź w swoją macierzyńską opiekę cała rodzinę ludzką, którą z żarliwością Tobie, o Matko, zawierzamy. Niech dla nas wszystkich przybliży się czas pokoju i wolności, czas prawdy, sprawiedliwości i nadziei.

O Ty, która poprzez tajemnicę Twojej szczególnej świętości, wolna od wszelkiej zmazy od chwili Poczęcia, szczególnie głęboko odczuwasz, jak „całe stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha w bólach rodzenia” (Rz 8, 22), „poddane marności” (Rz 8, 20), „w nadziei, że również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia” (Rz 8, 21), przyczyniaj się bez ustanku do ‘objawienia się synów Bożych” (Rz 8, 19), którego „całe stworzenie z upragnieniem oczekuje” (Rz 8, 19), aby „uczestniczyć w ich wolności i chwale” (Rz 8, 21).

O Matko Jezusowa, która w niebie doznajesz już chwały co do ciała i duszy, będąc obrazem i początkiem Kościoła mającego osiągnąć pełnie w przyszłym wieku, tu, na ziemi, póki nie nadejdzie dzień Pański (por. 2 P 3, 10)” (KK 68), nie przestawaj „przyświecać Ludowi Bożemu pielgrzymującemu jako znak pewnej nadziei i pociechy” (KK 68).

Duchu Święty Boże, który z Ojcem i Synem odbierasz chwałę i cześć! Przyjmij wszystkie te słowa pokornego zawierzenia skierowane do Ciebie w Sercu Maryi z Nazaretu, Twojej Oblubienicy, Matki Odkupiciela, którą Kościół nazywa również swą Matką, gdy począwszy od Wieczernika Pięćdziesiątnicy uczy się od Niej swego własnego macierzyńskiego powołania! Przyjmij te słowa pielgrzymującego Kościoła, wypowiedziane wśród trudów i radości, wśród obaw i nadziei – słowa, które są wyrazem ufnego i pokornego zawierzenia: słowa, w których Kościół, oddany Tobie, Duchu Ojca i Syna, w Wieczerniku Pięćdziesiątnicy na zawsze nie przestaje powtarzać wraz z Tobą do swego Boskiego Oblubieńca: Przyjdź!

„Duch i Oblubienica mówią do Pana Jezusa: «Przyjdź!»” (por. Ap 22, 17).
I „tak cały Kościół okazuje się jako lud zjednoczony jednością Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (KK 4).
I tak dzisiaj my powtarzamy: «Przyjdź!»”, ufając Twojemu matczynemu wstawiennictwu, o łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryjo!

Jan Paweł II, Bazylika Matki Bożej Większej, Rzym, 8 grudnia 1981 r.