ALTERGLOBAL_NR 3.pdf

LTERGL BAL

NIEZALEŻNY NIEREGULARNIK SPOŁECZNO-POLITYCZNY KWIECIEŃ 2006 NR 2(3)

PISMO BEZPŁ ATNE

ISSN 1895 - 4340

W NUMERZE:

ATOM W IRANIE

OD REDAKCJI

s. 2

Według zapowiedzi przywódców Iranu, kraj ten ma już niedługo być w po-

siadaniu broni atomowej. Czy jest to prawda - nie wiadomo - dla obu stron

dyplomatycznego (na razie...) konfliktu sytuacja niepewności i poczucia

zagrożenia jest na rękę - prezydent Iranu Mahmud Ahmedineżad może

integrować wokół dumy narodowej i nienawiści do USA rzesze młodych ludzi,

ma jących coraz bardziej dosyć narzucanych im przez religijne państwo

ograniczeń. Z drugiej zaś strony - może wzmacniać morale organizacji szy-

ickich od Egiptu, przez Liban, po Irak, czy Pakistan. USA i ich wierni wasale

mogą zgodnie twierdzić, że gdyby nie ich barbarzyńska napaść „ z Irakiem

było by tak samo”, a poza tym trzymać w ryzach swoich poddanych wizją

kolejnego konfliktu i zagrożenia nuklearnego. No i oczywiście - zwiększać

ograniczenia praw obywatelskich oraz zbrojenia, przygotowując powoli

scenariusze kolejnej wojny.

Czy cieszyć ma mnie prztyczek w nos dany potęgom przez przywódcę

peryferii Bliskiego Wschodu? Czy też cieszyć ma mni e za gr ożenie kolejną

wojną, która tym razem naprawdę może rozlać się na ościenne kraje, a nawet

zagrozić światu detonacją ładunku atomowego?

Jedno jest pewne, mimo, że oczywiście marzę o świecie bez nuklearnego

zagrożenia, śmieszy mnie propaganda Północy, demonizująca Iran i jego poli-

tykę. Śmi e s zy mni e zw łaszcza bicie na alarm w kraju, który stworzył pierwszą

bombę atomową i dwukrotnie użył jej mordując setki tysięcy japońskich cy-

wili. W kraju, który od momentu swego powstania, a zwłaszcza w XX wieku,

wywołał więcej wojen, niż wszystkie państwa Bliskiego Wschodu razem

wzięte, który wspierał - i wspiera nadal dziesiątki reżimów łamiących prawa

człowieka, torturujących więźniów i mordujących demokratycznych opozy-

cjonistów. Który milczy, gdy tylko agresorem jest sojusznik, a mordercą

partner handlowy, jak ma to miejsce w przypadku Rosji czy Chin.

Śmieszy mnie „moralność Kalego” - dlaczego nie obłożymy sankcjami

Pakistanu czy Izraela – jeśli w obu tych krajach nagminnie łamane są, na

większą skalę niż w Iranie, prawa człowieka, a dodajmy każdy z tych krajów,

wyposażonych zresztą w broń atomową, był w ostatnich kilkudziesięciu latach

zarówno agresorem jak i zapleczem terrorystów? Odpowiedź jest tyleż prosta

co moja naiwność – przecież dla polityków nie jest ważne - czy zbój, ważne -

czy nasz zbój... Jeżeli natomiast „zbój” ma odwagę nas krytykować, jeżeli

wspiera organizacje, walczące z naszą dominacją, przy użyciu tych samych

środków, które uznaliśmy jako dobre metody walki w Afganistanie,

Salwadorze, czy Chile, a do tego - bezczelny (!) ma odwagę grać nam na nosie

i zbroić się w bomby, których sami mamy pełne magazyny, by odeprzeć in-

wazję, którą ciągle mu grozimy - to basta! Zablokujmy go gospodarczo, niech

kolejne tysiące cywilów, jak w Iraku, pomrą z głodu i braku lekarstw

w wyniku sankcji. Zbombardujmy go w imię wolności, demokracji i pokoju.

Pokażmy w s zys tki m, kto tu r ządzi, przepraszam, kto stoi na straży światowego

ładu i porządku. A później pokażmy w telewizji Panów Gatesa, Busha

ściskających się z przedstawicielem reżimu chińskiego, kraju obozów kon-

centracyjnych i okupowanego Tybetu, pokażmy s ze fow ą dyplomacji amery-

kańskiej u mordercy Czeczenów, „demokraty” Putina, czy urzędników wysy-

łanych do krwawych dyktatur - od Egiptu po Birmę... Ludzie są przecież głupi

i nie złapią czarnego humoru tych relacji. Zresztą jak mawiał Hitler - gdy

wystarczająco często powtarzać będziemy kłamstwa... W razie czego przełączą

na olimpiadę, występy kolejnego papieża, ptasią grypę, mundial czy inne

spektakle, którymi bawimy ich by nie myśleli za dużo.

RÓWNOUPRAWNIENIE

/felieton Anny K lingsporn/

s. 2

BRAKUJĄCE OGNIWO

/dresiarz uniwersalny/

s. 3

BIAŁORUŚ - PRAWIE JAK

REWOLUCJA...

/co po Łukaszence?/

s. 4

centrum sterowania ludzkością (3):

DZIELĄC I RZĄDZĄC

/punkt widzenia naszych władców/

s. 5

LEPSZY ŚWIAT JEST MOŻLIWY!

/rok działalności poznańskiego Stowarzyszenia

„Lepszy Świat”/

s. 6

WÓDZ U KRESU DROGI

/koniec Ariela Szarona/

s. 8

POZNAŃ NA ULICACH

/demonstracje na ulicach naszego miasta/

s. 10

GLOBALNE PAŃSTWO

POLICYJNE (3)

/Turcja, Białoruś, Francja/

s. 11

AKCJA „FAIR TRADE” s. 2, 4, 5,

9, 11, 12

Małgorzata Kamińska

Od redakcji

RÓWNOUPRAWNIENIE

Przede wszystkim wypada prze-

prosić naszych czytelników,

a zwłaszcza prenumeratorów za dłuż-

szą przerwę w naszym cyklu wydaw-

niczym. Większość członków naszej

redakcji działa społecznie i w nawale

zajęć ciągle przekładaliśmy skład

i druk tego numeru...

Dziękujemy za nadesłane teksty,

niestety ze względu na finansowe

ograniczenia nie możemy wszystkich

opublikować. Bardzo cieszy nas ro-

snąca aktywność „akcyjna” naszych

czytelników. Gazeta powstała przede

wszystkim po to, by przybliżając idee

szeroko pojętego alterglobalizmu,

powiększać szeregi osób działających

aktywnie w różnych organizacjach

składających się na globalny ruch

protestu społecznego. Dobre samopo-

czucie wynikające z posiadania nieza-

leżnych poglądów i wiedzy jest bo-

wiem niczym, jeśli nie przekłada się,

choćby w małym stopniu, na wspar-

cie konkretnych działań dążących do

zmiany status quo – czy będzie to

udział w protestach, rozdawanie ulo-

tek, pisanie tekstów czy inne wspar-

cie działań organizacyjnych.

Zapraszamy do pomocy w two-

rzeniu i kolportażu naszego pisma na

uczelniach, koncertach, czy też za

pomocą internetu („Alterglobala”

można bezpłatnie pobrać ze strony

www.alterglobal.republika.pl .)-

wśród znajomych, wszędzie tam,

gdzie przez promocję niezależnej my-

śli można wyrwać kolejne osoby

z beznadziei i bierności, powiększając

szeregi walczących z niesprawiedli-

wością i zniewoleniem naszego neo-

liberalnego, globalnego imperium.

Kobieta. Mężczyzna. Płeć - jedno

z głównych kryteriów opisujących ludzi, służą-

cych ich rozróżnianiu, przypisywaniu im okre-

ślonych ról społecznych, obowiązków i praw.

Na podstawie tego czy jesteś chłopcem czy

dziewczynką przyklejają Ci etykietki mające

określać to co Ci wolno, a czego robić nie mo-

żesz, do czego „z natury” jesteś stworzony/na,

do czego zaś kompletnie się nie nadajesz. Wia-

domo, kobiety są bardziej uczuciowe, płaczli-

we, nie umieją myśleć analitycznie, ich głów-

nym problemem jest to jak podobać się innym.

A mężczyźni? Cóż, niewierność ma ją wpisaną

w geny, nie płaczą (no chyba ze ich ukochana

drużyna przegra mecz…), są racjonalni, silni, to

oni właśnie nadają się do tego, by rządzić.

A równouprawnienie? No przecież ma my

zapis w konstytucji o równości płci. W czym

więc problem? Wiele kobiet nie czuje się dys-

kryminowanych, nie widzi problemu. Wielu

mężczyzn wyśmiewa się z postulatów

o równości płci. Czyżby tak wspaniale urzą-

dzone było nasze społeczeństwo, że

o dyskryminacji ze względu na płeć nie można

mów ić, bo jej nie ma?

Można nie widzieć kulturowych

i społecznych ograniczeń związanych z płcią.

Można też mi eć na tyle zasobne konto by od

nierówności się odciąć. Wykształcenie

i pieniądze zawsze były płaszczem ochronnym

- choć trafniej może powiedzieć - folią izola-

cyjną odgradzającą od absurdów naszej co-

dzienności.

Gorset kulturowych schematów i stereoty-

pów ściska każdego z nas. Niezależnie od tego

czy jesteś kobietą czy mężczyzną może zabrak-

nąć ci tchu. Chociaż to zazwyczaj kobiety

sznurowane są ciaśniej.

Równouprawnienie to żądanie zmiany ta-

kich stereotypów i sposobów myślenia o rolach

społecznych kobiet i mężczyzn, które ich ogra-

niczają i uniemożliwiają rozwój i spełnianie się

w tych obszarach życia, w których spełniać by

się chcieli.

Schematy kulturowe są często opresyjne

i skazują jednostki na postępowanie, które je

unieszczęśliwia, frustruje, blokuje możliwości

samorealizacji. Dotyczy to wszystkich sfer ży-

cia i każdej z płci. Czy mężczyzna, który zaj-

muję się pracą domową i wychowaniem dzieci

mus i być postrzegany jako nieudacznik i „niby -

mężczyzna”? Czy sytuacja, gdy kobieta zarabia

więcej od swojego partnera musi być sytuacją

budzącą tak wiele problemów związanych za-

równo z relacjami w związku jak i odbiorem te-

go przez otoczenie? Wychowywani jesteśmy

w przekonaniu, że to on powinien zarabiać wię-

cej. Co jeśli to ona ma lepszą pracę? Niewiele

znam niestety osób, które taką sytuację przyjęły-

by jako nie mniej normalną niż stan odwrotny.

A przecież urządzenie społeczeństwa jest kwestią

umowną, nie ma obiektywnych powodów, dla

których to tylko jedna z płci miałaby cały, czy też

ten większy, ciężar utrzymania domu brać na

siebie. Takich spraw, sytuacji, w których spo-

łeczne postrzeganie płci burzy i zakłóca relacje

międzyludzkie jest o wiele więcej. Dotyczą one

zarówno sfery prywatnej jak i publicznej i bez ich

zmiany hasło równouprawnienia nie znajdzie re-

alnego odzwierciedlenia w życiu społecznym.

Równouprawnienie to możliwość decydo-

wania o sobie, o swoim ciele i przyszłości. Dla-

tego by nie pozostało tylko pustym hasłem ko-

nieczna jest zmiana prawa dotyczącego aborcji.

Kobiety powinny mieć możliwość podjęcia de-

cyzji czy chcą urodzić.

W szkołach wprowadzona powinna zostać

edukacja seksualna wolna od uproszczeń, ste-

reotypów, hipokryzji i ideologizacji sfery seksu-

alnej. Ważny jest dostęp do środków antykon-

cepcyjnych, do badań prenatalnych, jak najlep-

szej opieki medycznej. To istotne kwestie, które

w Polsce są marginalizowane i upolityczniane,

które stanowią tabu naszej sfery publicznej.

Również temat przemocy domowej pozo-

staje w Polce sprawą o której nie mówi się

otwarcie. Tymczasem jest to problem poważny

i bardzo często spotykany. Powinno się mu prze-

ciwdziałać i tworzyć warunki, w których ofierze

przemocy (w przytłaczającej większości są to

kobiety) łatwiej będzie się od niej uwolnić. Ko-

nieczne są zmiany w systemie prawnym, pomoc

materialna dla osób, które chcą odejść od „do-

mowego oprawcy” a nie mogą się same utrzy-

mać. Lęk przed pogorszeniem sytuacji bytowej

to przecież jeden z głównych powodów życia

przez lata ze znęcającym się fizycznie bądź psy-

chicznie partnerem. Często kobiety doznające

przemocy nie pracują a jeśli prace mają to może

ona nie wystarczać na samodzielne utrzymanie

Życzymy przyjemnej lektury!

ALTERGLOBAL

PISMO SPOŁECZNO-POLITYCZNE

Adr es r edakc ji: alterglobal@wp.pl

Os. Orła Białego 38/5 61-251 Poznań

Tel: 508 646 222, 0609 310 665

Redaktor naczelny/Wydawca: Marcin Janasik

Sekr etar z Redakc ji: Małgorzata Kamińska,

redaguje zespół

AKCJA „FAIR TRADE”

W ramach akcji bezpłatnie promujemy małe, głównie jednoosobowe i rodzinne

przedsiębiorstwa przestrzegające kodeksu pracy, oferujące usługi i produkty o wy-

sokiej jakości, niską ma rżę oraz wspierające organizacje pozarządowe i niezależne

media. Takie właśnie firmy narażone są na nieuczciwą konkurencję ze strony global-

nych korporacji poprawiających swą ofertę łamaniem kodeksu pracy, dumpingiem

cenowym, oszustwami jakościowymi oraz ulgami podatkowymi ze strony spolegli-

wych wobec nich rządów. Możemy je reklamować z c zys tym s umi e ni e m.

Więcej na www.alterglobal.republika.pl

ALTERGLOBAL STRONA 2

siebie i dzieci. Nie można też ofiar przemocy do-

mow e j zos ta w ić bez pomocy psychologicznej.

By kobiety mogły na równych prawach rze-

czywiście uczestniczyć w życiu społecznym ko-

nieczne są zmiany związane z rynkiem pracy.

Stworzenie takich mechanizmów, które usuwa-

łyby zjawisko dyskryminacji ze względu na płeć

jest bardzo ważnym zadaniem dla tych, którzy

chcą równouprawnienia. Kobieta nie powinny

bać się, że po powrocie z urlopu macierzyń-

skiego jej stanowisko pracy będzie już tylko

wspomnieniem. Pracodawca nie powinien po-

strzegać każdej młodej kobiety ubiegającej się o

prace jako potencjalnej rodzicielki, która zaraz po

otrzymaniu pracy przyjdzie z informacją, że jest

w ciąży.

Państwo powinno współuczestniczyć w po-

noszeniu kosztów związanych z urlopami rodzi-

cielskimi (ważne!- opiekę nad dzieckiem spra-

wować może przecież i tata, urlop związany

z pozostaniem z dzieckiem należy się też jemu).

Ważniejsze od becikowego jest to czy matka

dziecka będzie w stanie zarobić na jego utrzyma-

nie. Ekonomiczne upośledzenie kobiet ma wiele

źródeł: stereotypy kulturowe, wzorce spychające

ją do obowiązków domowych, zasady panujące

na rynku pracy – należy równocześnie zabiegać

o zmiany na wszystkich tych płaszczyznach.

Osoba pozostająca w domu i zajmująca się

gospodarstwem domowym i rodzinną powinna

mi eć zagwarantowaną emeryturę.

Relacje międzyludzkie powinny opierać się

na wzajemnym szacunku i uznaniu prawa do

różnorodności. Powinniśmy s ta r ać się by kultura,

którą tworzymy, świat społeczny którego jeste-

śmy współautorami był jak najbardziej przyjazny

dla każdego z nas.

Tylko tyle i aż tyle.

Anna Klingsporn

BRAKUJĄCE OGNIWO

/dresiarz uniwersalny/

Dresiarstwo nie jest „wypadkiem”

w rozwoju naszej cywilizacji, lecz swoistą ewo-

lucyjną podróżą wstecz emocjonalnej

i intelektualnej świadomości całego naszego ga-

tunku. Odrzuceniem wszystkiego, co tysiące lat

rozwoju pozwoliły nam, nagim małpom, za-

szczepić dobrego i szczytnego na rzecz zatrzy-

ma ni a s ię szczebel niżej niż pierwszy człeko-

kształtny rozmyślający nad sensem swojego ży-

cia w drodze na ucztę po udanym polowaniu.

Ideały się depcze nie tylko na ekranach tele-

wizorów, lecz każdego dnia, w każdym domu.

Szara proza codzienności przesłania marzenia

o innym życiu, o innym świecie, które miewają

w młodości wszyscy- niezależnie od kręgu kultu-

rowego, z którego się wywodzą. Nie dotyczy to

tylko systemu społecznego, lecz takich podsta-

wowych spraw, jak uczucia, jakość związku, po-

zafinansowe aspiracje życiowe. Dresiarstwo jest

skrajnym przykładem wyparcia tych marzeń,

będących cywilizacyjnymi naleciałościami na-

szego barbarzyńskiego „ja”, na rzecz biernej ak-

ceptacji i czerpania dla siebie z życia tego, co tyl-

ko możliwe, by to prymitywne „ja” zaspokoić-

czy będzie to agresja fizyczna, czy jej skanalizo-

wana postać dominacji społecznej, gwałt, czy

kupienie sobie „miłości”, bójka na stadionie, czy

kibicowanie „naszym”, lub po prostu wysłanie

żołnierzy na kolejną wojnę, wolność, czy jej nar-

kotyczna, alkoholowa, lub finansowa namiastka,

swoboda, czy taniec w wolnej od pracy dla na-

szych panów chwili. Wystarczy spojrzeć na bale

dziennikarzy, bankiety polityków, rozrywki elit

finansowych by zobaczyć, jak bardzo takie po-

stawy są powszechne... Równolegle z postępem

procesu „udresiarzania” ludzkości, postępuje

przerażenie tych, którzy widząc ludzi na ulicach,

uczelniach, w klubach i przedsiębiorstwach są

coraz bardziej wyalienowani. Tych, którzy czu-

jąc coraz większą przepaść uniemożliwiającą po-

rozumienie z bliźnimi, coraz częściej zastanawia-

ją się, kto jest w tym świecie ewolucyjnie niedo-

stosowany - i w konsekwencji - skazany na wy-

ginięcie...

Lany poniedziałek. Hordy nastolatków,

część z wychodzącymi już z mody fikuśnymi

lampasami na nogawkach, reszta w mniej old-

schoolowych strojach. Łączy ich jedno - chęć

pokazania, kto rządzi na ulicach, kto może bez-

karnie, bo przecież Tradycja Narodowa, tak hołu-

biona przez kolejną ma fię warszawską, na to po-

zwala, oblać innego przedstawiciela gatunku

wodą, czy na to chęć wyraził, czy nie. Choć

z tym gatunkiem to może przesada. Zważywszy

na poziom świadomości społecznej, samoświa-

domości, empatii, wiedzy ogólnej, czy śladów

zasad moralnych, które uznaję za wypadkowy

wskaźnik przynależności do homo sapiens, jakoś

nie poczuwam się do wspólnoty gatunkowej

z osobnikiem, dla którego szczytem marzeń jest

bitwa z kibicami przeciwnej drużyny, bójka

w klubie uatrakcyjniona przez mgiełkę alkoholu

i miękkich narkotyków, karnet na siłownię, przy-

padkowy seks, nowy samochód, czy playstation.

Oczywiście, można, na skądinąd miłą me mu

sercu, lewacką mod łę, załamywać ręce nad

okrucieństwem systemu społecznego, które takie

brakujące ogniwa ewolucji produkuje. Nad bie-

dą, przemocą domową, kulejącym systemem

edukacji, brakiem perspektyw, etc etc. Problem

jest taki, że dresiarstwo postrzegam znacznie sze-

rzej, młodzi miłośnicy piłki nożnej i bójek na

blokowiskach są tylko najbardziej rzucającym się

w oczy przykładem na to, co niestety staje się

(zawsze było?) udziałem również przyszłych elit,

wystarczy przyjrzeć się przez chwilę choćby bra-

ci studenckiej.

O czym marzy przeciętny student (wyjątki

od reguły- szczerze przepraszam!), jak wygląda

jego życie? Imprezy najczęściej sowicie zakra-

piane – i nie tylko zakrapiane, seks na jedną noc,

utożsamiany z wolnością, rozmowy o ostatnich

produkcjach hollywoodzkich, praca w wakacje,

najlepiej w ojczyźnie demokracji, obrona magi-

sterki, rodzina, a później- to samo, tylko w bar-

dziej przystosowanej do wymogów społecznych

skali. Przemoc nie jest być może aż tak rzucająca

się w oczy, ale również przeziera spod cienkiej

otoczki cywilizacji przesłaniającej głęboko osa-

dzone świńskie oczka samca A, czekającego tyl-

ko na okazję do akcji.

Dresiarstwo nie jest problemem blokowisk,

lecz postępującym procesem spłycania osobo-

wości i prymitywizowania wszystkiego, co z ży-

ciem niezależnej, świadomej jednostki powinno

się wiązać, a więc brakiem krytycznej analizy

rzeczywistości i dążeniem do dostosowania się

do niej tylko na tyle, na ile konieczne jest to do

przeżycia. Nie jest wyrazem buntu, a pragnie-

niem asymilacji, odrzuceniem takich wartości jak

wolność, sprawiedliwość, tolerancja i umiejętno-

ści odróżniania ich od pustych haseł rodem ze

sztandarów partyjnych. Jako zjawisko, postępuje

wszędzie- wśród „alternatywnej” młodzieży, któ-

rej arafatki, koszulki z Che Guevarrą, czy dready

są już nie symbolicznym samookreśleniem po-

stawy ideowej, lecz takim samym emblematem

płciowym jak solarium, napięte bicepsy, penta-

gram, czy gotycki makijaż w innych subkultu-

rach. Schematy zachowań są również dokładnie

tak samo żenujące- różni się tylko czas pomiędzy

pierwszym spojrzeniem, a stosunkiem, to, jak się

go nazywa, rozmowy, które do niego prowadzą,

muzyka, przy której rytuał godowy następuje, ja-

kość i cena używek, które pomagają „dobrze się

bawić”. Praca, zabawa, akceptacja rzeczywisto-

ści. Spolegliwość, brak świadomości, względnie

kapitulacja w obliczu tysięcy lat niewoli i kolej-

nych egzekucji jednostek walczących o wolność.

Strój nie jest dobrym wyróżnikiem pozwa-

lającym określić dresiarza. Wielu wykonawców

hiphopowych, wielu chłopców z przyblokowych

ławek, jest bowiem znacznie bardziej świado-

mych, emocjonalnie i etycznie dojrzałych oraz

zbuntowanych niż student wgarniturze, czy

czternastoletni buntownik z przypadkowo dobra-

nymi naszywkami „niszcz rasizm”, „nirvana”,

„metallica”, liściem marihuany i „the doors” na

plecaku. Prymitywizm jest udziałem, choć

w nieco subtelniejszej, ukrytej formie, ludzi nie

tylko z nizin społecznych, lecz również towarzy-

skich i finansowych elit - nie cena z metki ubra-

nia, lecz istota człowieczeństwa, są jego najlep-

szym wskaźnikiem. Gdyby było inaczej, pani

Paris Hilton byłaby uosobieniem rozwoju kobie-

cej świadomości, a tak przecież na szczęście nie

jest.

Adam Tarnowski

ALTERGLOBAL STRONA 3

BIAŁORUŚ – PRAWIE JAK REWOLUCJA...

Zważywszy na powszechne przyswojenie

podstawowych kanonów politycznej popraw-

ności, wbijanych codziennie P olakom przez

media głównego nurtu, już na wstępie zaznaczę

- nie jestem zwolennikiem Łukaszenki i jego re-

żimu. Chętnie widziałbym białoruskiego dyk-

tatora w jednej celi z Bushem, Putinem, Hu

Jintao, Saddamem i innymi zbrodniarzami sto-

sującymi terror państwowy w stosunku do

swoich obywateli lub też innych, słabszych mi-

litarnie krajów. Nie waham się jednak odpo-

wiedzieć na pytanie: dlaczego biorąc poprawkę

na sfałszowanie wyborów, przynajmniej 60%

Białorusinów i tak wybrałoby Łukaszenkę?

Ponieważ... jeszcze nie zwariowali! P onie-

waż wiedzą, że niestety żadnej rozsądnej alter-

natywy dla jego rządów nie ma. Widzą, że pro-

zachodni politycy popierani - i finansowani

przez neoliberalnie potęgi i Polskę chcą zafun-

dować im kapitalizm a’la Balcerowicz, dzięki

któremu przytłaczająca większość z nich straci

bezpieczeństwo socjalne, a w miejsce skrom-

nego życia - dostanie nędzę i wykluczenie. P o-

nieważ widzą, że promowana przez Zachód

i mainstreamowe media (vide TVP, TVN,

Gazeta W yborcza) P omarańczowa Pseudore-

wolucja oznacza zmianę oligarchów pro-

sowieckich na oligarchów prozachodnich,

a dzieci „trybunów”, których kampanie opłacali

prozachodni milionerzy w rodzaju Sorosa,

kształtowali i kierowali najemni spece od P R

jak T ymochowicz, przy wsparciu zachodnich

politykierów w rodzaju Kwaśniewskiego, robią

za miliony dolarów zakupy w sklepach

Genewy, Paryża czy Londynu, gdyż ukraińskie

są dla nich zbyt mało „elitarne”. Białorusini wi-

dzą, że na Ukrainie zmieniły się tylko elity,

a bieda „ szaraczków” pozostała, że dając się

oszukać szczytnym hasłom Ukraińcy zostali

wykorzystani w walce koterii elit o władzę -

i jak nie mieli, tak nie mają nadal nic do po-

wiedzenia.

Białorusini wiedzą, jak wygląda Polska rze-

czywistość - nie ta z relacji w polskich mainstre-

amowych mediach, lecz z ulic, blokowisk,

kolejek w pośredniakach, rzeczywistość

emerytów stających przed dylematem:

lekarstwa - czy obiad. Rzeczywistość milionów

niedożywionych dzieci czy całych wsi

skazanych na zbieranie jagód, grzybów, na

emigrację lub wysyłanie córek na ulice wielkich

miast. Wiedzą, że jeżeli „Dni Wolnej Białorusi”

są wspierane i transmitowane przez T VP czy

T VN, jeżeli organizatorami są młodzieżówki

PO czy PIS-u, to nie o wolność i demokrację,

lecz o otwarcie rynku i o neoliberalne reformy

tu chodzi.

Co po Łukaszence? T o pytanie zadają sobie

dziś Białorusini, ci którzy głosowali na dykta-

tora. Wolne wybory, wolne media czy pełne

żołądki, stałe pensje. Socjalna dyktatura czy

neoliberalna „wolność”, w której biedni i tak

o niczym nie decydują. Państwowa T V,

kontrola informacji czy autocenzura

i czołobitność neoliberalnych „ niezależnych”

dziennikarzy - bijących pokłony przed tym,

przed kim ich mocodawcy każą im je bić - czy

będzie to terrorysta Bush, czy ultrakonser-

watywny Papież, którego nauki mają zresztą

właściciele mediów, przedsiębiorcy, politycy,

dziennikarze i większość P olaków zwyczajnie

w nosie…

P an aktor Machalica na wiecu

transmitowanym przez T VP1 porównywał

Łukaszenkę do Castro. Tu „piewca wolności”

miał rację - tyle tylko, że dyktatura Castro jest

równie powszechnie popierana przez

Kubańczyków, jak Łukaszenki na Białorusi.

Dlaczego? P onieważ Kubańczycy również nie

są ślepi - widzą nędzę w tych krajach Ameryki

Łacińskiej, które doświadczają dobrodziejstw

neoliberalizmu, widzą bose, niedożywione

dzieci, widzą slumsy, bezrobocie, nędzę i głód.

Co z tego, że nie ma wolnych wyborów,

a mimo krytyki kapitalizmu, naszą redakcję

zamknięto by na Kubie razem z proame-

rykańską opozycją? Ważne, że jest co jeść, pen-

sje, choć marne, są wypłacane, opieka me-

dyczna jest praktycznie darmowa, a edukacja

dostępna dla każdego.

Zarówno reżim białoruski jak i kubański

popierany będzie przez ludność tak długo, jak

długo nie pojawi się racjonalna, polityczna

i socjalna alternatywa. P ołączenie wolności

i realnej (nie jak na Zachodzie, tylko formalnej)

demokracji uczestniczącej z rozsądnym syste-

mem gospodarczym, z którego owoce zysku

czerpać będą ci, którzy je wytwarzają. Alterna-

tywa, w której prawa socjalne będą przynależne

każdemu obywatelowi, jako podstawowe

prawa człowieka – praca lub zasiłek socjalny,

mieszkanie, jedzenie, edukacja i ochrona zdro-

wia.

Problem tkwi w tym, że taką alternatywę

T VPracodawców, T VNeoliberalna, czy inne

neoliberalne media okrzyknęł yby, jak studen-

tów francuskich, utopijnym lewactwem, zachę-

cając pewnie do… głosowania na Łukaszenkę

czy Castro. Lepszy dyktator, niż prawdziwy

wolnościowiec - jeszcze by pracownicy w in-

nych krajach podnieśli zaciśnięte pięści. Nie na

darmo wspiera się „komunistyczny” rząd chiń-

ski tępiący antykapitalistyczną opozycję, czy

innych dyktatorów, trzymających w ryzach

wolnościowe dążenia swych narodów, byleby

gospodarka była oczywiście prywatna

i p ro wad zo n a zgodnie z wytycznymi

międzynarodowych instytucji finansowych.

Kwestia praw człowieka jest poruszana przez

oficjalną propagandę nie do walki

z dyktatorami w ogóle, lecz tymi, którzy jak

Hussein, Łukaszenko czy Castro są zbyt

krnąbrni by ich kontrolować.

Najbardziej smuci mnie zmarnowany entu-

zjazm - tak Ukraińców, jak Białorusinów, czy

dziesiątków tysięcy Polaków, którzy dali się

oszukać medialnej machinie naszej systemowej

propagandy. Ciekawe, dlaczego na demonstra-

cjach broniących socjalnych i obywatelskich

praw w P olsce, łamanych przy każdej okazji

przez policję, sądy, kolejne rządy i pracodaw-

ców, nie przychodzi choćby ułamek tych , któ-

rzy chcą na Białorusi Polski bis? Widzieliśmy

Ożarów, Bartoszyce, Marsz Równości w P o-

znaniu i inne przykłady świadczące o tym , ja-

kim to jesteśmy krajem „ demokratycznym”

i szanującym prawa człowieka. Owszem -

Polskie państwo policyjne działa sprytniej niż

Białoruskie, bardziej przy pomocy mediów niż

pałek, ale nie zmienia to faktu, że gdy na

Białorusi na razie alternatywa niestety nie

istnieje, moglibyśmy budować ą choćby

u siebie. Jeżeli kiedyś uda nam się wyzwolić

Polskę pokażemy Białorusinom, że wolność nie

musi oznaczać limuzyn omijających głodne

dzieci

RELAMA W RAMACH AKCJI „FAIR TRADE”

między

chronionymi

pałacami

a korporacyjnymi biurowcami centrów miast.

Marcin Janasik

ALTERGLOBAL STRONA 4

CENTRUM STEROWANIA LUDZKOŚCIĄ (3):

DZIELĄC I RZĄDZĄC

W alczcie ze sobą niewolnicy! Nie

ufajcie sobie, nienawidźcie i pogardzajcie

tymi, których przedstawiamy wam jako

„innych” - im więcej czasu i energii po-

święcicie na wzajemną wrogość - tym

większa nasza pewność, że nie zorientuje-

cie się, kto jest waszym prawdziwym,

śmiertelnym przeciwnikiem, dla kogo tak

naprawdę pracujecie, żyjecie, kto mani-

puluje waszymi emocjami, strachem

i nienawiścią, by jeszcze lepiej wami rzą-

dzić.

Dzielimy was, nasze zabawki na zwal-

czające się rasy, religie, narodowości.

P rzeciwstawiamy sobie płcie i orientacje

seksualne. T worzymy i upowszechniamy

fobie, fundamentalizmy i nacjonalizmy,

a nawet subkultury młodzieżowe, by

walka z „ obcymi” przesłaniała wam wa-

sze podłe życie, „wolność” w społeczeń-

stwie, w którym nic nie znaczycie, demo-

krację, w której nie macie na nic wpływu,

„wolność wyboru drogi życiowej”

w ramach, które wam narzucamy.

W szelkie ruchy emancypacyjne

przejmujemy i kierujemy tak - by was

dzieliły zamiast łączyć. Z ruchu wyzwo-

lenia afroamerykanów stworzyliśmy

czarny rasizm, by robotnicy o różnych

kolorach skóry nie stali ramię w ramię na

barykadach. Gdy tylko któryś z przywód-

ców odchodził od promowanej przez nas

retoryki „walki z białym szatanem”,

wzywając do wspólnej walki z niewolą,

dziwnym zbiegiem okoliczności ginął,

nawet z rąk swych czarnych braci.

Z innego narodu, który uczyliśmy was

nienawidzić przez 2000 lat, stworzyliśmy

bezwzględnego agresora tępiącego inny

naród żyjący pod jego butem. Gdy eman-

cypacja kobiet zagroziła destabilizacją

polityczną i zwiększeniem ilości zrewol-

towanych pracowników, przeciwstawili-

śmy jej epatujący wrogością do mężczyzn

radykalny feminizm. Głosy rozsądku,

wzywające do wspólnej walki z naszą

dominacją, pomagamy wam odbierać jako

szowinizm, czy ignorancję. Religie rów-

nież od zarania dziejów pomagały nam

was dzielić - byście zwalczając się, często

mordując w ich imię nie widzieli, że sto-

jąc za świątyniami pociągamy za sznurki -

byście nie czuli wspólnoty interesów

z innymi niewolnikami, byście nie mieli

szans na wyzwolenie się z ucisku. W imię

fundamentalizmu zwalczacie i mordujecie

innych naszych poddanych, patrząc na

nich przez pryzmat religijnych emblema-

tów, które wam sprzedajemy, świątyń

które budujemy za wasze pieniądze, ka-

płanów, którzy kształceni są po to by

nieświadomie pozwalać nam wami mani-

pulować. Odrębność narodów i gradacja

ras pozwala nam szczuć was na siebie

w imię walki o „tożsamość” i „obronę

przed obcymi” tworząc fobie, waśnie -

stymulując konflikty i wojny, sowicie się

zresztą na nich bogacimy. Jesteście tak

intelektualnie i psychicznie stłamszeni, że

odrzucacie międzynarodową solidarność

i walkę ze zniewoleniem dla wzajemnego

obrzucania się błotem - lub bombami.

A to wy jesteście ofiarami krwawych wo-

jen, które dla swojej zabawy, umacniania

władzy lub zdobycia bogactwa wywołu-

jemy. Już w młodości zaszczepiamy wam

podczas tresury zwanej oficjalnie wycho-

waniem wzorce subkulturowe, nakazując

w imię innej muzyki, innego stroju nie-

nawidzić innych młodych ludzi - byście

nie wyszli razem na ulice i nie zagrozili

naszemu panowaniu.

Dzielimy was - i dzięki temu rządzimy

wami od zarania cywilizacji, jesteście

zbyt ślepi, by zamiast wrogości do innych

niewolników zorganizować się ponad

naszymi granicami i narzucanymi wam

przez nas sztucznymi podziałami, wspól-

nymi siłami zrzucić nas z wysokości

naszych zamków, piramid, świątyń, biu-

rowców. „Wróg”, „obcy” czy „inny” musi

być zawsze w zasięgu ręki, by nasze tele-

wizje i gazety mogły nakręcać spiralę

antagonizmów i fobii, by nasi

politycy mogli dawać wam

proste recepty i zdobywać wasze

głosy, by nasi żołnierze

i policjanci mogli stać na straży

naszego ładu i porządku, dając

wam złudne poczucie bezpie-

czeństwa i wolności. Z każdą

dekadą, stuleciem, epoką

uczymy się na swoich błędach,

coraz lepiej wami manipulując,

coraz lepiej infiltrując wszelkie

ruchy protestu, korumpując,

kompromitując, zastraszając lub

mordując tych, którzy mogą

ponad sztucznymi podziałami

pchnąć was do udanej wreszcie

udanej walki o wolność

z waszymi panami - czy jest to

Spartakus, Jezus, Malcolm X

czy Che Guevarra. Na szczęście

dla nas - wy na błędach kolej-

nych tysiącleci nie uczycie się

wcale...

RELAMA W RAMACH AKCJI „FAIR TRADE”

S.H.

ALTERGLOBAL STRONA 5

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: