Cussler Clive - (1999) - Atlantyda odnaleziona.pdf - Przygody Dirka Pitta - barney_1920

ATLANTYDA ODNALEZIONA

Przekład PAWEŁ WIECZOREK

Uderzenie

Rok 7120 p.n.e., Dzisiejsza Zatoka Hudsona

Intruz przybył z daleka. Mgliste ciało niebieskie, stare jak wszechświat, powstało w

gigantycznej chmurze lodu, skał, pyłu i gazu, kiedy cztery miliardy sześćset tysięcy lat

temu rodziły się zewnętrzne planety Układu Słonecznego. Wkrótce po tym, jak

rozproszone cząstki zamarzły w zbitą masę o średnicy ponad półtora kilometra, obiekt

zaczął bezgłośnie zakreślać orbitę w próżni kosmosu. Okrążał odległe Słońce i zawracał

w pół drogi do najbliższych gwiazd. Podróż trwała tysiące lat.

Jądro komety było mieszaniną zamarzniętej wody, tlenku węgla, metanu i poszarpanych

bloków skał metalicznych. Brudna kula śniegowa, rzucona ręką Boga. Kiedy, wirując,

minęła Słońce i przekroczyła apogeum orbity, zawracając w kierunku Ziemi, emitowane

przez Słońce promieniowanie spowodowało metamorfozę jądra. Brzydkie kaczątko

zmieniło się w piękność.

Po wchłonięciu ciepła i promieni ultrafioletowych, wysyłanych przez Słońce, zaczęła się

tworzyć długa wstęga, która powoli przekształciła się w olbrzymi, świecący, błękitny

ogon, ciągnący się za jądrem na przestrzeni ponad stu czterdziestu milionów

kilometrów. Powstał także krótszy - szeroki na mniej więcej półtora miliona kilometrów

- biały ogon pyłowy, który wił się wzdłuż boku komety, tworząc coś, co przypominało

rybie płetwy.

Za każdym razem, kiedy kometa mijała Słońce, traciła kolejną porcję lodu i jądro się

zmniejszało. Po dwustu milionach lat kometa straciłaby cały lód i rozpadła się, tworząc

liczne meteory i chmurę pyłu - tej nie było jednak pisane kolejne wyjście poza Układ

Słoneczny ani okrążenie Słońca. Nie była jej dana powolna, zimna śmierć w czarnych

głębinach kosmosu. Życie tej komety miało dobiec końca w ciągu kilku minut. Przy

ostatnim pokonywaniu orbity, mijając w odległości miliona czterystu pięćdziesięciu

kilometrów Jowisza, została pchnięta w bok jego wielką siłą grawitacyjną i skierowana

na kurs kolizyjny z trzecią planetą od Słońca, zwaną obecnie przez jej mieszkańców

Ziemią.

Wpadła w atmosferę ziemską pod kątem czterdziestu pięciu stopni, z prędkością dwustu

dziesięciu tysięcy kilometrów na godzinę, a ziemska grawitacja jeszcze ją przyspieszała.

Kiedy szeroka na piętnaście kilometrów, ważąca cztery miliardy ton kula zaczęła

rozpadać się pod wpływem tarcia, powstała przed nią jaskrawo świecąca fala

uderzeniowa. Siedem sekund później zniekształcone ciało niebieskie, zmienione w

oślepiającą kulę ognia, uderzyło w powierzchnię Ziemi. Skutki były straszliwe.

Bezpośrednim efektem wyzwolenia ogromnej ilości energii kinetycznej przy uderzeniu

było wydrążenie zagłębienia dwa razy większego od Hawajów, skąd zderzenie wybiło

ziemię, a woda wyparowała.

Glob zadrżał od wstrząsu tektonicznego o sile dwunastu stopni w skali Richtera.

Wyrzucone w górę miliony ton wody oraz osadu z dna morskiego pomknęły przez

dziurę nad miejscem uderzenia komety do stratosfery - wraz z gigantyczną chmurą

fragmentów rozpalonych do czerwoności skał, wystrzelonych na trajektorie

suborbitalne, skąd spadały z powrotem jako płonące meteoryty. Burze ognia zniszczyły

wiele puszcz na całym świecie. Wulkany uśpione przez tysiące lat zaczęły nagle

wybuchać i wyrzucać oceany lawy, która rozlewała się na przestrzeniach obejmujących

miliony kilometrów kwadratowych i pokrywała teren skorupą o grubości trzystu

metrów, a często nawet większej. Do atmosfery wyrzucone zostało tyle dymu i pyłu,

które potem porywiste wichry rozwiały po całym globie, że światło słoneczne niemal

przez rok nie mogło przebić się do powierzchni Ziemi. Planetę spowił całun ciemności, a

temperatura spadła poniżej punktu zamarzania wody. Zmiany klimatyczne nastąpiły w

każdym zakątku kuli ziemskiej, i to w niezwykle gwałtowny sposób. Temperatura na

wielkich polach lodowych i lodowcach północy wzrosła do ponad trzydziestu, nawet

prawie czterdziestu stopni Celsjusza. Lód roztopił się błyskawicznie. Zwierzęta strefy

tropikalnej i umiarkowanej wyginęły w ciągu jednego dnia. Wiele - takich jak mamuty -

zamarzło tam, gdzie stało, pasąc się na letniej łące, z jeszcze niestrawionymi trawami i

kwiatami w żołądkach. Drzewa zostały zamrożone - z liśćmi i owocami - w sposób

niewiele odbiegający od tego, w jaki dziś przygotowuje się mrożonki. Przez wiele dni siły

wyzwolone uderzeniem kosmicznego obiektu wyrzucały z głębin wodnych ryby.

O brzegi kontynentów uderzyły fale o wysokości od ośmiu do ponad piętnastu

kilometrów i wdarły się na lądy. Woda zalała przymorskie niziny na kilkaset kilometrów

w głąb, niszcząc wszystko i zaściełając ziemię niewyobrażalną masą osadu z dna

oceanów. Dopiero, kiedy potężny przypływ uderzył w podnóża gór, jego czoło podwinęło

się pod masę wody i zaczęło zawracać. Nic już nie było takie jak przedtem - zmienione

zostały biegi rzek, w zagłębieniach terenu powstały nowe jeziora, a dotychczasowe

przeistoczyły się w pustynie.

Wydawało się, że reakcja łańcuchowa nigdy się nie skończy.

W dół górskich zboczy - początkowo z cichym dudnieniem, które wkrótce zamieniło się

w nieustający ryk grzmotu - zaczęły schodzić lawiny. Wielkie góry kołysały się jak

trącane lekką bryzą palmy. Kiedy sztorm zawył ponownie i kolejny raz uderzył w

kontynenty, pustynie i szerokie trawiaste sawanny zostały pofalowane. Uderzenie

komety spowodowało nagłe i potężne przesunięcia w cienkiej skorupie ziemskiej.

Trzydziestokilometrowa powłoka zaczęła wraz z płaszczem Ziemi, okrywającym jądro z

płynnego metalu, wypiętrzać się i skręcać. Przesuwała się tak, jakby oddzielono skórkę

od grejpfruta bez jej rozcinania. Wewnętrzna kula mogła rotować wewnątrz

zewnętrznej.

Kontynenty uległy przemieszczeniu. Wzgórza wypiętrzyły się, tworząc łańcuchy górskie.

Liczne wyspy na Pacyfiku zniknęły, w innych miejscach pojawiły się nowe. Antarktyda,

leżąca na zachód od dzisiejszego Chile, przesunęła się ponad trzy tysiące kilometrów na

południe, gdzie szybko pokryła ją warstwa coraz grubszego lodu. Olbrzymia

płaszczyzna lodowa, pływająca na Atlantyku na zachód od Australii, trafiła do strefy

umiarkowanej i zaczęła gwałtownie topnieć. To samo stało się z lodem, który pokrywał

biegun północny - teraz rozproszył się na północy dzisiejszej Kanady. Wkrótce powstał

nowy biegun i zaczął tworzyć grubą warstwę lodu w miejscu, gdzie niedawno był ocean.

Zniszczenia postępowały bezlitośnie. Wstrząsy i zagłada trwały, jakby nigdy nie miały

się skończyć. Ruch cienkiej skorupy Ziemi powodował kataklizm po kataklizmie. Nagłe

topnienie pływających po oceanach pól lodowych oraz przesunięcie lodowców,

pokrywających spore części kontynentów, w pobliże stref tropikalnych spowodowały

podniesienie się poziomu wód o sto kilkadziesiąt metrów i zalanie lądów dopiero co

zniszczonych przez wyzwolone uderzeniem komety fale. W ciągu jednego dnia

połączona z kontynentem Brytania stała się wyspą, a pustynię w miejscu znanym dziś

jako Zatoka Perska zalała woda. Nil, wpływający do wielkiej, żyznej doliny i skręcający

do wielkiego oceanu na zachodzie, teraz kończył się w miejscu, w którym

niespodziewanie powstało Morze Śródziemne.

Z perspektywy geologii ostatnia wielka epoka lodowcowa zakończyła się w mgnieniu

oka.

Dramatyczne zmiany granic oceanów oraz ich prądów spowodowały także przesunięcia

biegunów, co drastycznie zakłóciło równowagę rotacyjną planety. Kiedy bieguny

przesuwały się na nowe miejsca, oś obrotu Ziemi została chwilowo wychylona o dwa

stopnie, co zmieniło panującą na powierzchni siłę odśrodkową. Morza i oceany

dostosowały się do zmiany, zanim Ziemia zdążyła wykonać trzy obroty, jednak lądy ze

względu na swą konsystencję nie mogły zareagować tak szybko. Miesiącami trwały

trzęsienia ziemi.

Wokół planety gnały wściekłe burze niesione gwałtownymi wichrami, przez kolejne

osiemnaście lat rwące na strzępy i rozbijające wszystko, co stało im na drodze.

Uspokoiły się dopiero, gdy bieguny planety przestały się przesuwać i zatrzymały,

tworząc nową oś obrotu Ziemi. Przez ten czas morza i oceany ustabilizowały się,

pozwalając na powstanie nowych linii brzegowych w panujących przedziwnych

warunkach klimatycznych. Zmiany trwały nieprzerwanie. Wraz ze zmniejszeniem się o

połowę liczby dni w roku zmienił się podział doby na dzień i noc. Magnetyczny biegun

Ziemi przesunął się na północny wschód o kilkaset kilometrów.

Bardzo szybko wyginęły setki, może nawet tysiące gatunków zwierząt. Z obu Ameryk

zniknęły: wielbłąd jednogarbny, mamut, koń lodowcowy oraz leniwiec olbrzymi.

Przestały także istnieć tygrys szablozęby, gigantyczne ptaki ze skrzydłami o rozpiętości

ponad ośmiu metrów i wiele innych zwierząt o wadze powyżej pięćdziesięciu

kilogramów - ginęły, dusząc siew powietrzu wypełnionym dymem oraz gazami

wulkanicznymi.

Apokalipsa zniszczyła także florę. Rośliny, których nie spaliły na popiół pożary, ginęły z

braku światła słonecznego. Ten los podzieliły algi morskie. Z powodu powodzi, ognia,

burzy, lawin i unoszących się w powietrzu trujących oparów zginęło ponad osiemdziesiąt

pięć procent żywych organizmów na Ziemi.

W ciągu jednej przerażającej doby zniknęły liczne społeczności ludzkie - zarówno

wysoko rozwinięte, jak i te dopiero rozkwitające, stojące u progu złotej ery. W okrutny

sposób zginęły miliony mężczyzn, kobiet i dzieci. Zniszczone zostały wszelkie ślady

tworzących się cywilizacji, a nieliczni szczęśliwcy, którzy przeżyli, zachowali jedynie

mgliste wspomnienia przeszłości. Bezpowrotnie zamknięty został do tej pory najdłuższy,

nieprzerwany rozdział historii ludzkości - trwająca dziesięć tysięcy lat podróż od

prostego Człowieka z Cro-Magnon do pokolenia królów, architektów, rzeźbiarzy,

malarzy i wojowników. Wytwory ich talentu oraz ich ziemskie resztki legły głęboko pod

dnem nowych mórz. Pozostały nieliczne obiekty - a raczej ich fragmenty - świadczące o

istnieniu rozwiniętych kultur. Można by wręcz twierdzić, że wiele narodów i miast

istniało jedynie chwilę, po czym uległo kompletnemu zniszczeniu. Zaginęły prawie

wszystkie ślady jakichkolwiek cywilizacji.

Z zaskakująco niewielkiej liczby ludzi, którzy przeżyli, większość zamieszkiwała wyższe

regiony górskie, mogła więc znaleźć w jaskiniach schronienie przed furią żywiołów. W

odróżnieniu od bardziej cywilizowanych ludzi epoki brązu, którzy budowali osiedla na

nizinach, w pobliżu rzek i mórz, mieszkańcami gór byli nomadowie reprezentujący

kulturę epoki kamiennej. Zagłada dotknęła więc samą śmietankę ludzkości - Leonardów

da Vinci, Picassów i Einsteinów - a dominację nad światem przejęli prymitywni

wędrujący myśliwi. Okres ten można porównać do momentu, w którym odrzucono

wspaniałe osiągnięcia starożytnego Rzymu i Grecji, a świat na wieki popadł w

ignorancję i kulturową stagnację. Epoka neolitycznej ciemnoty przykryła całunem grób

wysoko rozwiniętych cywilizacji, a mrok miał trwać prawie dwa tysiące lat. Po tym

czasie ludzkość zaczęła powoli, bardzo powoli, wychodzić z ciemności i znów tworzyć

oraz budować miasta i cywilizacje -w Mezopotamii i Egipcie.

Tylko niewielka liczba utalentowanych budowniczych i twórczych myślicieli

pochodzących ze zniszczonych kultur przeżyła, docierając do wyżej położonych

obszarów Ziemi. Kiedy spostrzegli, że ich cywilizacji nic nigdy nie odtworzy, zaczęli

trwające wieki działania, które polegały na ustawianiu wielkich, wbitych pionowo w

ziemię tajemniczych megalitów i dolmenów, znajdowanych w Europie, Azji, na wyspach

Pacyfiku oraz w obu Amerykach. Jeszcze długo po tym, jak pamięć wspaniałego

dziedzictwa przygasła i stała się wyłącznie mitem, monumenty straszliwego zniszczenia

oraz zagłady niezliczonych rzesz ludzkich w dalszym ciągu ostrzegały przyszłe pokolenia

przed następnym kataklizmem. W ciągu tysiąclecia potomkowie mędrców powoli tracili

dawną wiedzę i wtapiali się w plemiona nomadów, aż w końcu przestali reprezentować

rasę wysoko rozwiniętą.

Przez setki lat po katastrofie ludzie obawiali się zejść z gór, by ponownie zamieszkać na

nizinach i wybrzeżach. Potomkowie narodów, które odbywały podróże morskie i miały

kiedyś techniczną przewagę nad innymi, zachowali jedynie mgliste wspomnienia

przeszłości. Zapomniano o metodach konstruowania statków oraz technikach

żeglarskich i wszystko musiało zostać wynalezione na nowo. Pokolenia, które tego

dokonały, czciły swych znakomitych przodków, uważając ich za bogów.

Lawinę śmierci i zniszczenia wywołała gruda brudnego lodu nie większa niż dzisiejsze

farmerskie miasteczko w stanie Iowa. Kometa spowodowała tragiczne zniszczenia

bezlitośnie i gwałtownie. Ziemia nie była atakowana z taką gwałtownością od czasu,

kiedy sześćdziesiąt pięć milionów lat temu trafił w nią meteoryt, który przyniósł zagładę

dinozaurom.

Tysiące lat po katastrofie komety uważano wciąż za zwiastuny wielkich nieszczęść i

zbliżających się tragedii. Przypisywano im wszelkie zło - od wojen przez zarazy po

katastrofy naturalne i zwykłą śmierć. Jeszcze do niedawna uważano je za cuda natury,

jak tęcza czy zabarwione złotym światłem zachodzącego słońca chmury.

Opowieść o biblijnym potopie i legendy o innych katastrofach wynikają z pamięci tej

właśnie tragedii. Starożytne cywilizacje Olmeków, Majów i Azteków miały wiele

tradycji związanych z prastarą zagładą. Indiańskie plemiona w całych Stanach

Zjednoczonych przekazują sobie opowieści o zalewających ich kraj wodach. Chińczycy,

Polinezyjczycy i mieszkańcy Afryki opowiadają sobie legendy o kataklizmie, który

zdziesiątkował ich przodków.

Cussler Clive - (1999) - Atlantyda odnaleziona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: