KAROL MAY
Grobowiec Rodrigandów
ZABAWNA PODRÓŻ
Odprowadzony przez tłum ludzi, Sępi Dziób powędrował na dworzec. Przeczytał napisy na drzwiach, kupił bilet pierwszej klasy, ale aż do odejścia pociągu siedział w poczekalni klasy trzeciej. Wyszedł na peron tuż przed odjazdem. Zauważył, że jest tylko jeden przedział pierwszej klasy. Konduktor, do którego się zwrócił, spojrzał nań ze zdziwieniem, sprawdził dokładnie bilet i rzekł:
- No, wsiadaj pan szybko! Odjeżdżamy.
Dziwny pasażer wraz z workiem i futerałem wgramolił się do przedziału. W tej samej chwili parowóz gwizdnął, drzwi się zatrzasnęły i pociąg ruszył.
- Do stu diabłów! - przywitało myśliwego przekleństwo. - Co mu do głowy strzeliło?!
Zawołał to jedyny pasażer w przedziale - nikt inny tylko podporucznik Ravenow.
- Nie obchodzi go - mruknął Sępi Dziób. Odłożył bagaż i rozsiadł się wygodnie. Ale były oficer pytał dalej:
- Czy ma aby bilet pierwszej klasy?
- Też go nie obchodzi.
- Owszem, obchodzi. Muszę się przekonać, czy miał prawo tu wsiąść.
- Niech będzie zadowolony, że ja go o nic nie pytam. To zaszczyt dla niego, że zgadzam się na jazdę w jego towarzystwie.
- Drabie, nie mów do mnie „on”! Jeśli chce jechać pierwszą klasą, to powinien przyswoić sobie przyjęte formy, inaczej każę go usunąć.
- A więc wziąłby raczej bilet czwartej klasy, niż jechał ze mną w pierwszej? Tak wysoko ceni formy? Kto zaczął mówić przez „on” - ja czy on? Jeśli mnie sprowokuje, nie mnie, ale jego wysadzą!
- Do stu piorunów! Czy mam cię spoliczkować, gałganie?
- Mogę służyć tym samym. Oto próbka!
Błyskawicznie zamierzył się i tak potężnie zdzielił podporucznika, że ten uderzył głową o ścianę.
- To za gałgana - roześmiał się traper. - Jeśli ma na zbyciu podobne słówko, gotów jestem do ponownej odpowiedzi.
Von Ravenow rzucił się na trapera. Sępi Dziób chwycił go lewą ręką za pierś, wcisnął w kąt i wypoliczkowawszy prawą, rzucił na siedzenie.
- W Niemczech - zauważył zgryźliwie - w przedziałach pierwszej klasy przyjemnie się rozmawia. Chętnie będę kontynuował tę rozmowę.
Spokojnie wrócił na miejsce. Podporucznik pienił się z wściekłości. Oddychał z trudem, policzki mu płonęły, a z nosa płynęła krew. Nie mógł słowa powiedzieć ani się poruszyć, tylko dłoń ścisnął w kułak. Dopiero po pewnym czasie, kiedy pociąg zaczął zwalniać, podszedł do okna i otworzywszy je, wrzasnął:
- Konduktorze! Tutaj, tutaj! - Turkot kół zagłuszył te słowa.
- Konduktorze, tutaj! - ryknął ponownie, gdy pociąg stanął. Konduktor przybiegł natychmiast.
- Czego pan sobie życzy? - spytał zdyszany.
- Sprowadź pan kierownika pociągu i naczelnika stacji! - Wszyscy trzej niebawem weszli do przedziału.
- Panowie - zwrócił się do nich von Ravenow - muszę prosić o pomoc. Oto moja wizytówka. Jestem hrabia von Ravenow, podporucznik. Napadnięto mnie w tym przedziale.
- Tu? Kto się ośmielił? - zawiadowca był oburzony.
- Ten człowiek! - wskazał na Sępiego Dzioba, który siedział wygodnie i ze spokojem przypatrywał się scenie.
- Ten człowiek? Skąd się wziął w przedziale pierwszej klasy?! Obaj urzędnicy uważnie przyjrzeli się dziwacznemu pasażerowi.
- Jak się pan tu dostał? - zapytał surowym tonem zawiadowca.
- Hm! Wsiadłem - roześmiał się traper.
- Czy ma pan bilet pierwszej klasy?
- Ma - potwierdził konduktor.
- No, no - pokręcił głową zawiadowca. - Tacy ludzie w pierwszej klasie! Panie hrabio von Ravenow! Chciałbym pana spytać, co pan rozumie przez słowo napaść?
- Po prostu mnie pobił.
- Czy to prawda? - zawiadowca zwrócił się do Amerykanina.
- Tak. Nazwał mnie gałganem. Za to spoliczkowałem go. Czy ma pan coś przeciwko temu?
- Czy to prawda, hrabio, że użył pan tego wyrażenia?
- Ani myślę przeczyć! Widzi pan przecież tego jegomościa! Czy mam być narażony na przebywanie z takimi kreaturami, jeśli płacę za pierwszą klasę?
- Hm. Rozumiem pana, gdyż...
- Oho - przerwał traper. - Czy nie zapłaciłem, ile trzeba?
- Być może - zawiadowca wzruszył ramionami.
- Czy noszę porwane łachmany?
- No nie, ale mniemam...
W tej chwili maszynista dał znak, że zamierza ruszać.
- Moi panowie - von Ravenow podniósł głos. - Proszę kończyć sprawę. Żądam ukarania tego bezczelnego człowieka.
- Bezczelny?! - zawołał Sępi Dziób. - Czy chcesz znowu oberwać?!
- Spokój! - krzyknął zawiadowca. - Skoro pan żąda ukarania tego człowieka, muszę prosić, aby przerwał podróż, bo zeznania trzeba zaprotokołować.
- Nie mogę sobie na to pozwolić. Muszę być w stolicy o oznaczonej godzinie.
- Przykro mi, ale obecność pana jest niezbędna.
- Czyż mam przez tego draba tracić czas?! Nie uważam zresztą za konieczne sporządzanie protokołu tu na miejscu. Po prostu wsadźcie tego typa do aresztu i przesłuchajcie, a akta prześlijcie do Berlina, aby uzupełnić moimi zeznaniami. Adres mój znajdzie pan na wizytówce.
- Do usług, wielmożny panie. Urzędnik podszedł do drzwi przedziału.
- Wysiadaj pan! - rozkazał traperowi. Jest pan aresztowany.
- Do licha, muszę jechać do Berlina podobnie jak ten hrabia!
- To mnie nie obchodzi.
- On ponosi winę za zajście.
- Wkrótce się przekonamy. Proszę wysiadać!
- Ani mi się śni!
- Więc zmuszę pana.
- Nie rób pan z nim ceregieli - wtrącił się von Ravenow. - Byłem obecny przy aresztowaniu go w Moguncji. To włóczęga, który z nadmiernej bezczelności jeździ pierwszą klasą.
- A więc już raz go aresztowano? Wysiadaj pan!
- Żądam, aby i hrabia wysiadł!
- Milcz pan! Napadł pan na hrabiego.
...
maryla_walczynska