9 rozdział.pdf

9. Kolejne problemy…

Bella

Kiedy znalazłam Rosalie, ona ledwo żyła, ale była

przytomna...

- Rose trzymasz się jakoś? – spytałam ją przytulając do

siebie...

- Ja już nie daje rady... A gdzie Alice? I co ci się stało?

Krwawisz... – mówiła.

- Spokojnie wszystko jakoś się ułoży... Musi. – szepnęłam do

niej.

Nie zadawała już pytań, pewnie nie miała siły. Boże, co ja

teraz miałam zrobić? Alice nie wracała... A powinna już

wrócić, a jeżeli on ją zabił... Nie no to nie możliwe!

Niemożliwe i koniec! A gdzie miałyśmy szukać pomocy? Żadna

z nas nie miała telefonu... To znaczy ja miałam, ale Felix go

zniszczył... Tak bardzo potrzebowałam teraz Edwarda, ale

nie było go przy mnie... Najlepszym rozwiązaniem byłoby

krzyknąć, ale mogłabym wystraszyć Rosalie...

Przez chwilę chciałam znów tam wrócić... Chciałam sprawdzić,

co się stało, ale jeżeli miałabym już tu nie wrócić i zostawić

Rose na pastwę losu... To byłoby niesprawiedliwe, jeżeli ona

też by miała zginąć, bo mnie zachciało się zgrywać

bohaterkę... Musiałam z nią zostać i czekać na cud... To

prawda mogłabym zanieść ją do pobliskiego miasta, ale nie

znałam okolicy, nie wiedziałam gdzie mogłabym szukać

pomocy i nie dałabym rady jej nigdzie donieść... W końcu też

byłam ranna i krwawiłam... No i jeszcze doszło do tego, że

jeżeliby nas dwie całe brudne ze krwi w mieście zobaczyli to

chyba by nas od razu na policję zabrali...

Czas płynął... Rosalie straciła już przytomność... Alice nie

wróciła... Nikt nas nie znalazł i nie pomógł... Zaczęłam płakać.

Dlaczego to my musiałyśmy mieć znowu takiego pecha?

Czemu?! Potrzebowałam pomocy...

- Ratunku!!! – zaczęłam krzyczeć... Nie obchodziło mnie już

czy ktoś weźmie mnie za wariatkę, albo, że wystraszę Rose...

Teraz liczyło się tylko to żeby ktoś mógł nam wszystkim

pomóc i żeby wszystko się wreszcie dobrze skończyło... Cały

czas miałam nadzieję, że się skończy... Ale chyba nie mogę

siedzieć tu tak bezczynnie. Zdecydowałam, że spróbuje

dobiec do miasta i przyprowadzę pomoc. Przecież, jeżeli

nawet teraz zostałabym z Rose nie będę mogła jej uratować,

a tak są szansę, że przeżyje i ja też, no i jeszcze Alice...

Biegłam tak i biegłam, ale jakoś cały czas byłam w lesie...

Nie widziałam żadnych zabudowań miasta, ani niczego

innego... Chyba się zgubiłam. No w sumie jest to do mnie

podobne... Chyba jednak lepiej byłoby gdybym została z

Rosalie. Co teraz? Byłam coraz bardziej słaba... W głowie mi

się kręciło, ale nie miałam zamiaru się poddawać. Nie

zważając na to wszystko biegłam dalej. Jedyną rzeczą, która

trzymała mnie jeszcze przy życiu była moja mała Nessie i

Edward. Nie mogłam im tego zrobić i teraz po tym wszystkim

się poddać. Po prostu nie mogłam! Przecież najgorsze było

już za mną, a teraz miało być już tylko lepiej... No tak,

miało... To nie oznaczało, że będzie...

Za bardzo się zamyśliłam i upadłam... Niestety teren był

dosyć pagórkowaty i ja znajdowałam się właśnie na takim

pagórku, z którego się sturlałam w dół zahaczając o różne

patyki, wystające korzenie, kamienie i inne takie

przyjemności... Strasznie się potłukłam i poraniłam. Czułam

zapach świeżej krwi... To też było do mnie podobne,

najgorsze było, że tym razem już nie miałam siły żeby się

podnieść. Naprawdę bardzo chciałam, ale nie mogłam. Robiłam

się coraz bardziej senna i walczyłam z tym żeby nie zamknąć

oczu...

- No błagam! Niech mi ktoś pomoże do cholery!!! – czy

naprawdę nie było nikogo w pobliżu kto mógłby usłyszeć moje

krzyki?

A więc to już miał być koniec... Rosalie pewnie też już

wiele czasu nie zostało, a Alice być może też leży już cała we

krwi w tej ruderze... Felix był zdolny do wszystkiego. Tak

bardzo zaczęłam żałować, że nie zostałam z nią i Jane tylko

uciekłam jak jakiś tchórz, ale sama powiedziała, że mam

pomóc Rosalie... Ale w takim razie skoro i tak miałam umrzeć

to mogłam się tam wrócić i pomóc biednej Alice... Ale trudno

los chciał inaczej i tak też się stało... Może tak miało być?

Ale czemu to właśnie my musiałyśmy znowu cierpieć? Już i

tak w swoim życiu tyle przeszłyśmy... Nie mogła to być jakaś

płytka zapatrzona w siebie laska? Po prostu ktoś, kto

zasługiwałby na taką karę... Przyznam, że ja też tak bardzo

święta nie byłam, ale Alice i Rose nic nie zrobiły, a spotkał je

ten sam los, co mnie... Życie naprawdę jest bardzo

niesprawiedliwe... Postanowiłam jeszcze ostatni raz zebrać w

sobie siły i zacząć krzyczeć...

- Pomocy!!! Ja nie chcę umierać!!! – zaczęłam płakać... Tak jak

podejrzewałam nikt mnie nie usłyszał...

Już miałam zamknąć wreszcie oczy i naprawdę się

poddać, kiedy usłyszałam czyjeś kroki...

- Tutaj jestem! – szepnęłam jeszcze ostatkiem sił...

Zobaczyłam jakąś postać... Szła w moją stronę. Był to chyba

mężczyzna albo chłopak... Był nieźle zbudowany...

- Co ci się stało? – spytał mnie i podszedł bliżej... Miał krótko

obcięte czarne włosy i miał ciemną karnację...

Niestety nie zdążyłam mu odpowiedzieć... Straciłam

przytomność. Nie wiem już, co stało się dalej...

Jacob

Nie odpowiedziała mi już na moje pytanie... Straciła

przytomność... Nie miałem pojęcia, co mam zrobić. Co jej się

mogło stać? Podszedłem do niej bliżej i delikatnie wziąłem na

ręce. Wyglądała jak śmierć. Była cała blada i była ranna... W

wielu miejscach. Co ona mogła zrobić? Umrzeć chyba nie

chciała. Wtedy nie wzywałaby pomocy. Ale czego się bała?

Przecież nikogo tu nie było, a ona uciekała... A może jakiś

psychopata chciał jej zrobić krzywdę? Byłem totalnie

zdezorientowany. Postanowiłem, że najlepszym wyjściem

będzie zaniesienie ją do domu. Tam ją opatrzę i kiedy się

obudzi będę mógł z nią porozmawiać... Mógłbym ją od razu

zanieść do szpitala, ale ona sobie mogła tego nie życzyć.

Wolałem ją najpierw zabrać do siebie.

Kiedy tak ją niosłem miałem czas żeby się jej

przyjrzeć... Była piękna. Była dosyć szczupła, a jej twarz była

ozdobiona pięknymi brązowymi kręconymi włosami. Kiedy tak

leżała bezsilna w moich ramionach wyglądała jak jakaś

księżniczka. Tak bardzo chciałem żeby otworzyła oczy i

opowiedziała o sobie. Chciałem poznać, chociaż jej imię.

Niestety teraz nie było to możliwe. Kurczę, czemu mój dom

musiał znajdować się tak daleko? Byłem ledwo w połowie

drogi, a czas płynął... Bałem się, że może umrzeć w moich

ramionach... Gdyby tak się stało nie wybaczyłbym sobie tego.

Mimo, że nigdy w życiu nie widziałem tej dziewczyny i nigdy

nie zamieniłem z nią ani jednego słowa czułem z nią jakąś

magiczną więź... Była mi totalnie obcą osobą, ale czułem, że

jest dla mnie bardzo ważna i nie mogę pozwolić żeby coś jej

się stało.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: