Rozdziały 1-16.pdf

Prolog

Było tak dobrze, kochałam moją rodzinę. Gdyby nie moje

wizje nadal mieszkałabym z nimi.

Pewnego dnia stało się to co miało, to co zobaczyłam. Nie

próbowałam uciec, może na początku, ale i tak nie miałam

szans...

To miejsce nie przypominało domu wariatów, ale jakiś

przytułek… Ściany czarne czy szare i poobdzierane. Gdzie

niegdzie można było na nich dostrzec czerwone plamy… Nie

chciałam się dowiedzieć co tu się działo…

Tortury… tak jedynie można było nazwać te metody

‘leczenia’.

Gdy ktoś przez takie ‘leczenie’ umierał po prostu był gdzieś

wywożony, a na jego miejsce przychodził ktoś inny, ktoś

nowy.

Bolało, tak strasznie bolało… Czułam się jakby spalano mnie

żywcem… Nie miałam już siły żeby krzyczeć… To i tak nie

miało sensu… Zgadzam się z tym, że ta tortura była najgorsza

ze wszystkich… Chciałam żeby ktoś wreszcie ściągnął ze

mnie to mokre prześcieradło!

Byłam pewna, że po tej metodzie ‘leczenia’ nic już nie

będzie w stanie mnie aż tak zaboleć….

Gdy otworzyłam oczy zobaczyłam nad sobą jakiegoś

pielęgniarza… Jego rysy twarzy były takie idealne. Jego blada

cera, złote oczy i brązowe kosmyki opadające na jego czoło

sprawiały, że wyglądał jak anioł… Mój anioł. Uśmiechnął się

do mnie.

- Dobrze się czujesz?- spytał troskliwie.

Nic mu nie odpowiedziałam tylko dalej mu się przyglądałam.

Był taki piękny!

To musiał być anioł…

To już musiał być mój koniec… Taki, jaki zobaczyłam

wcześniej w wizji.

Mężczyzna podobny do mojego anioła z długim blond

kucykiem był już coraz bliżej.

Nagle zorientowałam się, że trzyma mnie już za ramiona

swoimi silnymi i zimnymi rękami. Jak mógł tak szybko

pokonać tą odległość? Nie wiedziałam…

Czułam jego zimny oddech na karku. Czekałam

zniecierpliwiona aż wreszcie zada ostateczny cios i po raz

ostatni poczuje ból…

Miałam nadzieję, że znajdę się tam u góry u boku mojego

anioła jak najszybciej…

Moje marzenie jednak nie zostało spełnione. Czyjaś postać

przemknęła mi przed oczami i odepchnęła ode mnie mojego

prześladowcę.

To był mój anioł! Spojrzał mi prosto w oczy.

- Kocham cię.- szeptał- Przysięgam, że będę cię chronić już

zawsze i nikt już więcej cię nie skrzywdzi.- obiecał.

Byłam taka otępiona z tego wszystkiego, że właściwie nie

wiedziałam co się dzieje. A może to znów tylko sen?

W pewnej chwili poczułam straszny ból na karku, który

zaczął rozchodzić się po całym ciele… Czy to jeszcze nie

koniec?

- Nic ci nie będzie, obiecuję.- szeptał mi anioł do ucha.

Płonęłam, ale byłam już przyzwyczajona. Nie krzyczałam…

Ocknęłam się. Co się tu działo? Co tu robiłam? Nie miałam

pojęcia. W powietrzu unosił się zapach dymu. U moich stóp

leżała jakaś górka popiołu…

Spojrzałam na moje ręce. Były takie blade, twarde… takie

piękne.

Co się ze mną stało?

Poczułam straszne palenie w gardle. Nie wiedziałam co to

było, ale rzuciłam się biegiem przed siebie…

Jak najdalej z tego miejsca.

Zobaczyłam go…

Blond kosmyki spadały na jego twarz. Jego oczy miały kolor

krwi. Cera blada i idealna jak moja. On musiał też być

wampirem…

Tylko dlaczego go zobaczyłam? Nie wiedziałam, ale to był

teraz mój cel! Musiałam go znaleźć…

1 Moja rodzina

Było tak wspaniale i idealnie. Moi rodzice bardzo mnie

kochali, a ja ich. Od najmłodszych lat miałam wszystko, czego

zapragnęłam, mimo, że nie byliśmy najbogatszą rodziną.

Byliśmy raczej przeciętni, ale żyło mi się jak w bajce i nie

mogłam na nic narzekać.

Mój tata był urzędnikiem i prawie całe dnie spędzał w pracy.

Moja mama nie pracowała tylko się mną zajmowała. Bardzo

lubiłam ubierać się w jej ciuchy, zakładać jej buty czy korale

bawiąc się w pokazy mody.

W niedzielę, gdy mój tata był w domu chodziliśmy na

spacery do parku. Wiodłam po prostu beztroskie życie.

Gdy miałam siedem lat zaczęłam chodzić do szkoły, szło mi

nieźle. Czasami byłam na szczycie, a czasami z niego

spadałam jak każdy.

Właśnie wtedy się zaczęło… Zaczęłam widzieć przyszłość.

Gdy pewnego dnia uczyłam się na sprawdzian zobaczyłam

pytania jakie na nim będą! Trochę mnie to wystraszyło, a

sprawdzian napisałam najlepiej z klasy. Od tamtego czasu

wizje nie dawały mi już spokoju. Nie chciałam mówić o tym

rodzicom, bo bałam się jak na to zareagują…

Życie toczyło się dalej. Ja dorastałam, a moi rodzice żyli w

nieświadomości, że z nimi mieszka jasnowidz.

Mimo, że mój dar sprawiał, że byłam inna niż wszyscy

lubiłam go. Był bardzo przydatny i zawsze wiedziałam, co

powinnam albo, co mam zrobić, a czego nie. Niestety szybko

zmieniłam o nim zdanie… Widzenie cudzego nieszczęścia

albo osób, których kompletnie nie znałam nie należało do

niczego miłego.

Utrzymywanie tego w tajemnicy przed moimi rodzicami też

nie było niczym przyjemnym i łatwym … W końcu musieli

się jednak o tym dowiedzieć… Gdy miałam piętnaście lat

zobaczyłam, że na mojego tatę wracającego późno z pracy

napadną i… zabiją jacyś młodzi mężczyźni…. Musiałam

przecież coś zrobić! Pobiegłam do mamy i powiedziałam jej o

tym, ale ona mi nie uwierzyła. ‘Trudno, muszę poradzić sobie

sama’ pomyślałam i pobiegłam do taty do pracy… Kiedy już

go znalazłam i opowiedziałam o tym co się stanie i o tym, że

widzę przyszłość… wyśmiał mnie. Powiedział, że jestem

chora i mam wrócić do domu! Wybiegłam od niego z płaczem

i usiadłam przed budynkiem, w którym pracował.

Wymyśliłam, że chociaż będę wracać z nim do domu…

Miałam nadzieję, że przynajmniej, gdy będę wracać razem z

nim uda nam się jakoś uciec…

Po kilku godzinach oczekiwania tata wreszcie skończył

pracę. Było już ciemno…

- Mary miałaś wrócić do domu!- krzyknął na mnie.

- Nie mogłam cię zostawić… Grozi ci niebezpieczeństwo.-

mówiłam dalej.

-Już ci przecież mówiłem, że nic mi nie grozi, a ty jesteś

chora!- krzyczał na mnie.

- Mów sobie, co chcesz, ale wróćmy już szybko do domu,

proszę!- ja też podniosłam głos.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: