Twardowski Jan ks _ Jakby Go nie było(1).pdf

Jan Twardowski

Jakby Go nie było

2001

28 VII 1955 W drodze powrotnej zaszedłem na Żoliborz do znakomitego poety, ks.

Twardowskiego. Czytał mi swoje wiersze, jeden z nich jest mnie dedykowany. Wiersze

są zadziwiające prostotą i pięknością. Jest w nich ogromny urok. Są autentyczną

poezją, bardzo dojrzałą, swoistą. Odkrywczość treści, wszystko jest nasycone realiami

życia kapłańskiego. To właśnie jest nowe i odkrywcze. Twardowski mówi

najzwyklejszym słowem o Bogu, mówi tak, jak się modli. Dlatego jego poezja jest

czymś, jak religia. […] Zetknięcie z nim jest wielkim przeżyciem. Zawsze zachodzę do

niego z poczuciem grzechów i win, lecz równocześnie z czymś radosnym, z ufnością

wobec Boga. I myślę też zawsze, że pięknie jest być księdzem.

Jerzy Zawieyski

Fragmenty dziennika

„Kierunki”. 1983, nr 46

Litania do uśmiechu

Uśmiechu w bólu głowy

uśmiechu w cierpieniu

uśmiechu gdy pieniędzy do jutra nie starczy

uśmiechu gdy dudek rozkłada swój czubek

bliźni przyszedł do kościoła i na bliźnich warczy

uśmiechu kiedy koza stanęła z zachwytu

ksiądz duszpasterz nie straszy bo wyciągnął nogi

kiedy niewierzący modli się po cichu

prezesowi rosną za uszami rogi

kiedy Ewa Adama wyprowadza z raju

ciemno coraz drożej niebo z komarami

uśmiechu Baranku Boży zmiłuj się nad nami

Wiersz do Najświętszej Panny

Słów nie lubisz; bo cóż znaczą słowa —

więc poświęcam Twojej świętej pieczy —

celę, książki, notatki z wykładów,

inferiorów, w klęczniku rzeczy —

I jeszcze mszał w szufladzie —

mój Boże — mój Boże —

tę stronę znam na pamięć,

a tutaj się mylę —

tu wstążeczkę odgarnę,

a tu grudkę włożę —

tej ziemi co i w mojej zadźwięczy mogile.

I jeszcze moje serce —

(o nim nic nie powiem

bo nie pękło mi z bólu w płonącej Warszawie —

więc jak dawną manierkę porzucę je w rowie —

krzyżem tylko opatrzę i tak je zostawię)

A to jest moja śmieszność

jak mi służy wiernie

we wszystkich moich wierszach, których nikt nie zliczy —

więc po mszale i sercu poświęcam Ci ciernie —

ogród pełen silentium i ziarnko goryczy.

Przebacz mi wiersze wszystkie łaskawie

zagaś we mnie sny czarnoleskie

i bez wierszy cichutko daj popatrzeć

w Twoje święte oczy niebieskie.

* * *

Czyś stukał kiedy we wrota drżące

w wieczór lipcowy

bo cię straszyły na wznak leżące

głowy umarłych —

Czyś szukał kiedy wody święconej

w klasztornej wnęce —

której nie znajdą na krzyż złożone

umarłych ręce.

A to mógł ślad być,

ścieżka niewielka, cichutka droga —

by świat odrzucić i spojrzeć w oczy

swojego Boga.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: