Transerfing słownik pojęć.pdf

Słownik pojęć

Ważność

Ważność powstaje tam, gdzie nadaje się czemuś zbyt duże znaczenie. Jest to nadmierny potencjał

w czystej postaci, przy usuwaniu którego siły równoważące tworzą problemy dla tego, kto ten

potencjał wywołuje. Istnieją dwa typy ważności: wewnętrzna i zewnętrzna. Ważność wewnętrzna

lub własna przejawia się jako przecenianie swoich zalet lub wad. Definicja wewnętrznej ważności

brzmi: „jestem ważną osobistością” lub „wykonuję ważną pracę”. Kiedy wskaźnik ważności osiąga

szczyt skali, za sprawę biorą się siły równoważące – i „gruba ryba” otrzymuje prztyczek w nos.

Tego, kto „wykonuje ważną pracę”, też czeka rozczarowanie: praca będzie nikomu niepotrzebna

albo będzie wykonana bardzo źle. Istnieje jeszcze odwrotna strona, a mianowicie zaniżanie swoich

wad, samoponiżenie. Wielkość nadmiernego potencjału w obu wypadkach jest jednakowa, różnica

polega tylko na znakach.

Zewnętrzna ważność jest sztucznie wytwarzana przez człowieka, kiedy nadaje on zbyt duże

znaczenie obiektowi lub zdarzeniu ze świata zewnętrznego. Definicja zewnętrznej ważności: „duże

znaczenie ma dla mnie to i to” lub „bardzo ważne jest dla mnie, bym zrobił to i to”. Powstaje

wówczas nadmierny potencjał i sprawa bierze w łeb. Wyobraź sobie, że musisz przejść po belce

leżącej na ziemi. Nic łatwiejszego. A teraz masz przejść po tej samej belce przerzuconej przez

dachy dwóch wieżowców. To dla ciebie bardzo ważne i nie zdołasz przekonać siebie, że jest

inaczej.

Fala szczęścia

Fala szczęścia powstaje jako skupisko korzystnych dla Ciebie linii życia. W przestrzeni wariantów

jest wszystko, również takie złote żyły. Jeżeli dostałeś się na leżącą na skraju linię takiej

niejednorodności i uchwyciłeś szczęście, możesz siłą rozpędu prześlizgnąć się na inne linie tego

skupiska, na którym następują nowe szczęśliwe okoliczności. Lecz jeżeli po pierwszym sukcesie

ponownie zaczęła się smuga cienia, to znaczy, że zahaczyło cię destrukcyjne wahadło i odwiodło

od fali szczęścia.

Wybór

Transerfing proponuje zasadniczo inne podejście do osiągania celów. Człowiek dokonuje wyboru,

jak zamawiając coś w restauracji, nie troszcząc się o środki do osiągnięcia celu. W sumie cel

urzeczywistnia się przeważnie sam, niezależnie od bezpośrednich działań zleceniodawcy. twoje

pragnienia nie spełnią się. Twoje marzenia się nie ziszczą. Lecz Twój wybór – to niewzruszone

prawo i musi się on urzeczywistnić. Istoty wyboru nie da się wyjaśnić w paru słowach. Cały cykl

książek pod hasłem „Transerfing” mówi o tym, czym jest wybór i jak go dokonywać.

Jedność duszy i umysłu

Umysł ma wolę, lecz nie jest w stanie kierować zewnętrznym zamiarem. Dusza jest w stanie

odczuwać swą tożsamość z zewnętrznym zamiarem, lecz nie ma woli. Ona lata w przestrzeni

wariantów jak niedający się sterować latawiec. Aby podporządkować woli zewnętrzny zamiar,

trzeba osiągnąć jedność duszy i umysłu. To stan, w którym uczucia duszy i myśli umysłu zlewają

się razem. Na przykład kiedy człowiek przepełniony jest radosnym natchnieniem, jego dusza

„śpiewa”, a umysł „z zadowoleniem zaciera ręce”. W takim stanie człowiek jest zdolny do

tworzenia. Lecz bywa, że dusza i umysł osiągają jedność w niepokoju, obawach i niechęci.

Wówczas spełniają się najgorsze obawy. Kiedy zdrowy rozsądek powtarza jedno, a serce się temu

przeciwstawia, to znaczy, że dusza i umysł są w konflikcie.

Zagadka Nadzorcy

„Każdy człowiek może uzyskać swobodę wyboru wszystkiego, co zechce. Jak uzyskać tę

swobodę?” Człowiek nie wie o tym, że może się nie starać, a zwyczajnie otrzymywać to, czego

pragnie. Brzmi to absolutnie nieprawdopodobnie, niemniej rzeczywiście tak jest. Odpowiedź na tę

zagadkę poznasz dopiero wtedy, gdy przeczytasz cały cykl Transerfing rzeczywistości do końca.

Nie próbuj od razu zajrzeć do ostatniego rozdziału, ponieważ odpowiedź będzie niezrozumiała.

Znaki

Drogowskazami są te znaki, które wskazują nadchodzący zwrot w nurcie wariantów. Jeżeli

nadciąga coś, co może wywrzeć istotny wpływ na bieg zdarzeń, pojawia się sygnalizujący to znak.

Kiedy nurt wariantów wykonuje zwrot, przechodzisz na inną linię życia. Każda linia jest mniej

więcej jednorodna pod względem swych właściwości. Strumień w nurcie wariantów może

przecinać różne linie. Linie życia różnią się od siebie parametrami. Zmiany te mogą być

nieznaczne, lecz różnica daje się odczuć. Właśnie tę różnicę jakościową zauważasz, świadomie lub

podświadomie czując, że jakby coś było nie tak.

Drogowskazy pojawiają się tylko w wypadku, kiedy zaczyna się przejście na inne linie życia.

Niektórych zjawisk możesz nie dostrzec. Na przykład, wrona zakrakała, a Ty nie zwróciłeś uwagi.

Nie poczułeś różnicy jakościowej, czyli wciąż znajdujesz się na dawnej linii. Lecz jeżeli coś w

zjawisku wywołało Twą czujność, znaczy to, że miałeś do czynienia ze znakiem. Znak różni się od

zwykłego zjawiska tym, że zawsze sygnalizuje rozpoczęcie przejścia na linię życia różną w istotny

sposób od obecnej.

Nadmierny potencjał

Nadmierny potencjał – to napięcie, miejscowe wzburzenie w równomiernym polu energetycznym.

Taką niejednorodność rodzi emisja energii myśli, kiedy nadaje się jakiemuś obiektowi nadmierne

znaczenie. Na przykład, pragnienie – to nadmierny potencjał, ponieważ usiłuje ono przyciągnąć

upragniony przedmiot tam, gdzie go nie ma. Męczące pragnienie posiadania tego, czego nie masz,

stwarza energetyczny „spadek ciśnienia”, który rodzi wiatr sił równoważących. Inne przykłady

nadmiernych potencjałów to: niezadowolenie, potępienie, zachwyt, uwielbienie, idealizacja,

przecenianie, pogarda, próżność, poczucie przewagi, wina, niepełnowartościowość.

Przejście indukowane

Katastrofy, klęski żywiołowe, konflikty zbrojne, kryzysy ekonomiczne rozwijają się po spirali.

Najpierw zjawisko powstaje, potem się rozkręca, napięcie narasta, osiąga punkt kulminacyjny,

emocje już płoną na całego i w końcu finał – cała energia rozprasza się w przestrzeni i następuje

okresowa cisza. Podobnie działa wir wodny.

Uwaga grupy ludzi wpada w pętlę przechwytu wahadła, które zaczyna się coraz bardziej kołysać,

porywając ich za sobą na katastrofalne linie życia. Człowiek reaguje na pierwsze szturchnięcie

wahadła – na przykład reaguje na negatywne zdarzenie, bierze udział w zawiązce akcji i znajduje

się w strefie działania spirali, która rozkręca się i wciąga jak lej.

Zjawisko wciągania w lej określamy indukowanym przejściem na linię życia, gdzie człowiek staje

się ofiarą. Jego odpowiedź na szturchnięcie wahadła i następująca potem wzajemna wymiana

energii drgań indukuje przejście na linię życia, bliską pod względem częstotliwości drganiom

wahadła. W rezultacie negatywne zdarzenie włącza się do warstwy świata danego człowieka.

Koordynacja ważności

Nie nadawaj niczemu nadmiernego znaczenia. Twoja ważność jest potrzebna nie Tobie, a

wahadłom. Wahadła kierują ludźmi jak marionetkami za pomocą nici ważności. Człowiek boi się

puścić nić ważności, ponieważ znajduje się w mocy uwarunkowań, które stwarzają iluzję oparcia i

pewności. Pewność również stanowi nadmierny potencjał niepewności tylko z przeciwnym

znakiem. Świadomość i zamiar pozwalają zignorować grę wahadeł i dopiąć swego bez walki. A

gdy występuje wolność bez walki, wówczas pewność nie jest potrzebna. Jeżeli jestem wolny od

ważności, nie mam czego bronić ani o co walczyć – po prostu spokojnie idę i wybieram swoje.

By uwolnić się od wahadeł, należy zrezygnować z wewnętrznej i zewnętrznej ważności. Problemy

i przeszkody na drodze do celu także powstają jako skutek nadmiernych potencjałów ważności.

Przeszkody osadzone są na fundamencie ważności. Jeżeli celowo zmniejszysz ważność,

przeszkody runą same.

Koordynacja zamiaru

Urzeczywistnianie się najgorszych obaw w wypadku ludzi skłonnych do fatalizmu potwierdza, że

człowiek jest zdolny do wywierania wpływu na przebieg zdarzeń. Każde zdarzenie na linii życia

ma dwa odgałęzienia w przestrzeni wariantów – w korzystną i w niekorzystną stronę. Za każdym

razem, stykając się z jakimś zdarzeniem, dokonujesz wyboru, jak się do niego odnieść. Jeżeli

postrzegasz zdarzenie jako pozytywne, trafisz na korzystne odgałęzienie linii życia. Ale skłonność

do fatalizmu zmusza Cię do dawania wyrazu niezadowoleniu i wybierania niekorzystnego

odgałęzienia.

Kiedy tylko coś Cię rozdrażniło, w ślad za tym idzie nowa przykrość. Okazuje się wówczas, że

„nieszczęścia chodzą parami”. Lecz szereg przykrości nie następuje po samym nieszczęściu, a po

Twoim stosunku do niego. Prawidłowość powstaje w wyniku Twojego wyboru, którego dokonujesz

na rozwidleniu. Analizując stopień swojej skłonności do fatalizmu, możesz wyobrazić sobie, dokąd

Cię w ciągu całego życia zaprowadzi taki ciąg negatywnych odgałęzień.

Zasada koordynacji zamiaru brzmi: Jeżeli postanowiłeś postrzegać pozornie negatywne zmiany w

scenariuszu jako pozytywne, to wszystkie one takimi właśnie będą. Kierując się tą zasadą, będziesz

w stanie osiągnąć taki sam sukces w kwestiach pozytywnych, jak fatalista w urzeczywistnianiu

najgorszych obaw.

Linia życia

Życie człowieka, jak każdy inny ruch materii, stanowi łańcuch przyczyn i skutków. Wniosek w

przestrzeni wariantów zawsze mieści się blisko w stosunku do swojej przyczyny. Jak jedno wynika

z drugiego, podobnie pobliskie sektory przestrzeni ustawiają się w szeregi na linii życia. Scenariusz

i dekoracje sektorów na jednej linii życia są mniej więcej jednorodne pod względem swych cech.

Życie człowieka miarowo płynie swoją linią, dopóki nie ma miejsca zdarzenie, istotnie zmieniające

scenariusz i dekoracje. Wówczas los wykonuje zwrot i przechodzi na inną linię życia. Zawsze

znajdujesz się na tych liniach, parametrom których odpowiada emisja Twoich myśli. Zmieniwszy

swój stosunek do świata, to jest swój myślokształt, przechodzisz na inną linię życia, z innymi

wariantami rozwoju zdarzeń.

Materialne urzeczywistnienie

Struktura informacyjna przestrzeni wariantów w określonych warunkach może się materializować.

Każda myśl, tak samo jak sektor przestrzeni, ma określone parametry. Emisja myśli „podświetla”

odpowiedni sektor, urzeczywistnia jego wariant. W ten sposób myśli wywierają bezpośredni

wpływ na bieg zdarzeń.

Przestrzeń wariantów służy jako szablon, określa kształt i trajektorię ruchu materii. Materialne

urzeczywistnienie porusza się w czasie i przestrzeni, lecz warianty pozostają na miejscu i istnieją

wiecznie. Każda żywa istota emisją swych myśli kształtuje warstwę swojego świata. Nasz świat

zamieszkuje mnóstwo żywych organizmów i każdy wnosi swój wkład w kształtowanie

rzeczywistości.

Wahadło

Energia myśli jest materialna i nie znika bez śladu. Kiedy grupa ludzi zaczyna myśleć podobnie,

„fale ich myśli” nakładają się na siebie wzajemnie i w oceanie energii powstają niewidoczne, lecz

rzeczywiste struktury energoinformacyjne – wahadła. Struktury te zaczynają rozwijać się

samodzielnie i podporządkowują ludzi swoim zasadom. Człowiek, który dostał się pod wpływ

destrukcyjnego wahadła, traci wolność – staje się trybikiem w dużym mechanizmie. Wahadło

„kołysze się” tym bardziej, im więcej ludzi popleczników zasila je swoją energią. Każde wahadło

posiada charakterystyczną dla siebie częstotliwość wahań. Na przykład, huśtawkę można

rozkołysać, tylko oddziałując z określoną siłą i określoną częstotliwością. Częstotliwość tę

nazywamy rezonansową. Jeżeli liczba popleczników wahadła zmniejsza się, jego drgania gasną.

Kiedy zwolenników zupełnie brak, wahadło zatrzymuje się i jako byt umiera.

Aby wypompować z człowieka energię, wahadła wykorzystują za punkt zaczepienia jego uczucia i

reakcje: oburzenie, niezadowolenie, nienawiść, rozdrażnienie, niepokój, wzburzenie,

przygnębienie, podniecenie, rozpacz, strach, litość, przywiązanie, podziw, rozczulenie, idealizację,

uwielbienie, zachwyt, rozczarowanie, dumę, zarozumialstwo, pogardę, odrazę, urazę, poczucie

obowiązku, poczucie winy i tak dalej.

Główne niebezpieczeństwo dla człowieka, który uległ wpływowi destrukcyjnego wahadła, polega

na tym, że wahadło odwodzi swoją ofiarę od tych linii życia, na których człowiek uzyska swoje

szczęście. Trzeba uwolnić się od narzuconych celów, w walce za które człowiek odchodzi coraz

dalej od swojej drogi.

Wahadło jest w swej istocie egregorem, lecz to nie mówi nam o nim wszystkiego. Pojęcie

„egregor” nie oddaje całego kompleksu niuansów współdziałania człowieka z bytami

energoinformacyjnymi.

Zamiar

Zamiar można w przybliżeniu określić jak zdecydowanie, by mieć i działać. Nie pragnienie się

urzeczywistnia, a zamiar. Zapragnij podnieść rękę. Pragnienie powstaje w myślach: zdajesz sobie

sprawę, ze chcesz podnieść rękę. Czy pragnienie unosi rękę? Nie, samo w sobie pragnienie nie

powoduje żadnego działania. Ręka unosi się tylko wtedy, kiedy myśli o pragnieniu zrobiły swoje i

pozostało już samo zdecydowanie, by działać. Może zdecydowanie, by działać, podnosi rękę? Też

nie. Podjąłeś ostateczną decyzję, że podniesiesz rękę, lecz ona jeszcze się nie porusza. Co więc

podnosi rękę? Jak określić to, co następuje po zdecydowaniu?

W tym miejscu przejawia się nieumiejętność umysłu, by dać zrozumiałe wyjaśnienie, czym jest

zamiar. Nasza definicja zamiaru jako zdecydowania, by mieć i działać, prezentuje jedynie

preludium do siły, która właściwie urzeczywistnia działanie. Pozostaje skonstatować fakt, że ręka

podnosi się nie przy pomocy pragnienia i nie przy pomocy zdecydowania, a za pomocą zamiaru.

Zamiar dzieli się na wewnętrzny i zewnętrzny. Przez zewnętrzny zamiar rozumiemy czynne

oddziaływanie na otaczający świat – zdecydowanie, by działać. Zewnętrzny zamiar – to

zdecydowanie, by mieć, kiedy świat sam podporządkowuje się woli człowieka. Wewnętrzny

zamiar – to koncentracja uwagi na procesie swojego zmierzania do celu. Zewnętrzny –

koncentracja uwagi na tym, jak cel urzeczywistnia się sam. Przy pomocy wewnętrznego zamiaru

cel się osiąga, a zewnętrznego – wybiera się go. Wszystko, co wiąże się z magią i zjawiskami

paranormalnymi, należy do dziedziny zewnętrznego zamiaru. Wszystko, co można osiągnąć w

ramach powszedniego światopoglądu, osiąga się na siłę, to wewnętrzny zamiar.

Stosunki zależności

Stosunki zależności definiujemy postawieniem warunku typu: „jeżeli ty tak, wtedy ja tak”. „Jeżeli

ty mnie kochasz, to znaczy, że rzucisz wszystko i pójdziesz ze mną na koniec świata. Jeżeli nie

żenisz się ze mną (nie wyjdziesz za mnie), to znaczy, że mnie nie kochasz. Jeżeli ty mnie chwalisz,

to ja się z tobą przyjaźnię. Jeżeli ty nie dasz mi swojej łopatki, wygonię cię z piaskownicy”.

Kiedy miłość przechodzi w stosunki zależności, nieodwołalnie powstaje biegunowość i równowaga

ulega zakłóceniu. Bezwarunkowa miłość – to miłość bez prawa posiadania, zachwyt bez

oddawania czci. Innymi słowy – takie uczucie nie stwarza stosunków zależności między tym, kto

kocha a obiektem jego miłości.

Równowaga ulega zakłóceniu również wtedy, kiedy jedno porównuje się z drugim lub

przeciwstawia się: „My jesteśmy tacy, a oni – inni!”. Na przykład duma narodowa: w porównaniu z

jakimi narodami? Poczucie niepełnowartościowości: w porównaniu z kim? Lub duma z siebie: w

porównaniu z kim?

Gdzie jest przeciwność, tam z pewnością włączają się do działań siły równoważące. Ich działanie

jest skierowane na to, by „rozdzielić” podmioty sprzeczności, albo połączyć je – ku obopólnej

zgodzie lub w celu zderzenia ich ze sobą. Jeżeli biegunowość powstała z Twojej winy, to działanie

sił będzie skierowane przede wszystkim przeciw Tobie.

Biegunowość

Nadmierne potencjały powstają, kiedy jakimś cechom nadaje się zbyt duże znaczenie. A stosunki

zależności układają się między ludźmi, kiedy zaczynają oni porównywać się nawzajem ze sobą,

przeciwstawiać i dyktować warunki typu: „jeżeli ty tak, to ja tak”. Sam przez się nadmierny

potencjał nie jest taki straszny, dopóki wypaczone ocena istnieje niezależnie, sama w sobie. Lecz

kiedy tylko sztucznie zawyżoną ocenę jednego obiektu przeciwstawia się w formie porównania z

innym, powstaje biegunowość, rodząca wiatr sił równoważących. Siły równoważące dążą do

usunięcia powstałej biegunowości i działanie ich w większości wypadków skierowane jest przeciw

temu, kto tę polaryzację wywołał.

Przestrzeń wariantów

Przestrzeń wariantów to struktura informacyjna. Jest to nieskończone pole informacji, zawierające

wszystkie warianty wszystkich zdarzeń, które mogą się wydarzyć. Można powiedzieć, że w

przestrzeni wariantów jest wszystko, co było, jest i co będzie. Przestrzeń wariantów służy w

charakterze szablonu, układu współrzędnych ruchu materii w czasie i przestrzeni. Zarówno

przeszłość, jak i przyszłość znajdują się tam stacjonarnie, jak na taśmie filmowej, a efekt czasu

pojawia się tylko w rezultacie przemieszczenia poszczególnego kadru, w którym wyświetlana jest

teraźniejszość.

Świat istnieje jednocześnie w dwu postaciach: fizycznej, namacalnej rzeczywistości, i

metafizycznej przestrzeni wariantów, leżącej poza zasięgiem percepcji, lecz nie mniej obiektywnej.

Dostęp do tego pola informacji w zasadzie jest możliwy. Właśnie stamtąd bierze się wiedza

intuicyjna i wizje jasnowidzów. Umysł nie potrafi stworzyć nic zasadniczo nowego. On tylko może

złożyć nową wersję domku ze starych klocków. Mózg przechowuje nie samą informację, a pewną

formę adresów do informacji w przestrzeni wariantów. Wszystkie odkrycia naukowe i dzieła sztuki

umysł otrzymuje z przestrzeni wariantów za pośrednictwem duszy.

Sny nie są iluzjami w zwyczajnym rozumieniu tego słowa. Umysł nie wyobraża sobie swoich snów

– on je rzeczywiście widzi. To, co obserwujemy w rzeczywistości – to urzeczywistnione warianty.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: