Frassatianum_4_13.pdf

F RASSATIANUM

Gazeta parai i bł. Piotra Jerzego Frassatiego w Lublinie - LSM - Grudzień 2005 nr 4(13) Rok VIII

Kiedy nadchodzi wieczór wigilijny, spotykamy się przy wigilijnym stole rodzinnym, aby

połamać się opłatkiem, składając sobie wzajemne życzenia.

Tak więc umiłowani Bracia i Siostry, niech każdy z was rośnie duchowo z tajemnicy

Bożego Narodzenia w swoim człowieczeństwie i w swoim chrześcijaństwie.

Niech Bóg, który stal się Człowiekiem, będzie natchnieniem i pomocą do wszel-

kiego dobra i do walki ze wszelkim złem.

Niech będzie umocnieniem dla Małżeństw i Rodzin, niech poka-

zuje drogę Młodzieży, niech wspiera cierpiących i opuszczo-

nych, niech daje dojrzałą mądrość

i miłość tym, którzy doszli już

do późnych lat życia.

BOŻONARODZENIOWE ZAMYŚLENIE

ks. Marian Rusecki

W czasie świąt Bożego Narodzenia nieustannie wręcz

napastliwie, cisną mi się, i to od lat, dwie rel eksje. Dlaczego

Bóg wkroczył w dzieje człowie-

ka? Jeśli nasz prarodzic Adam

— w świetle wielu teologicz-

nych teorii — występował jako

reprezentant nas wszystkich, w

chwili skutecznego kuszenia,

podjął decyzję życia — może

nie tyle bez Boga, ile przynajm-

niej obok Boga, gdyż chciał się

stać równy Jemu — to dlaczego

Bóg nie uszanował jego decyzji

— a w niej i naszych — pozwa-

lając mu żyć zawsze tak, jak

tego zapragnął, i wkroczył w

swoim Synu w nasze dzieje, by

nas ratować przed zgubą, od-

kupić i zbawić? Przecież każdy

z nas jest tak bardzo uwrażli-

wiony na wolne i niezależne

podejmowanie decyzji o swoim

życiu i życiu innych, — nie tylko

ich bezwzględne poszanowanie,

ale i respektowanie. Jeśli je śmie

ktokolwiek kwestionować, pod-

ważać lub co gorsza zmieniać,

staje się naszym śmiertelnym

wrogiem. Czyżby i Bóg wcie-

lając się, wkraczając w nasze

dzieje, chciałby stać się naszym

wrogiem?

Druga rel eksja dotyczy

wyimaginowanej wręcz sytu-

acji: jak każdy z nas zachowałby

się w tej sytuacji, w jakiej znalazł się Adam? Zżymamy się

często, na jego głupią decyzję, która swymi skutkami sięga

nas wszystkich; w jej wyniku — jak mówi Biblia — musi-

my pracować w pocie czoła, cier-

pieć, umierać. Czy można sobie

wyobrazić większy koszmar tej

decyzji i jej tragizm? Często

nam się wydaje, te nikt z nas nie

podjąłby świadomie takiej de-

cyzji, tak brzemiennej w skutki

dla całej ludzkości, oczywiście i

dla nas samych. W naszym od-

czuciu mógłby to zrobić tylko

szaleniec, ktoś zupełnie nie-

odpowiedzialny za swe czyny

lub przewrotny, chcący jedynie

szkodzić.

Te dwa nasuwające mi się

problemy na pierwszy rzut oka

zdają się nie łączyć ze sobą.

Związek między nimi jednak

istnieje, tylko że należy rozpo-

cząć od rel eksji drugiej, czyli od

nas samych.

Czy jesteśmy lepsi od Adama?

Oburzenie na Adama ludzi

myślących szlachetnie, w poczu-

ciu pełnej odpowiedzialności

za innych, jest w pełni ludzkie i

zrozumiałe. Jednak jakże często

okazujemy się być z jego rodu,

dziedzicami jego postawy życio-

wej. Czy nie ulegamy także tej

permanentnej pokusie, że mo-

żemy stać się bogami, a nawet te już nimi jesteśmy? Pokusa

ciąg dalszy na str. 7

w w w . f r a s s a t i . k u r i a . l u b l i n . p l

Frassatianum

Z NOTATNIKA

PROBOSZCZA…

perygrynuje po domach naszej paraii, pomagając przeżyć

spotkanie z Matką Bożą w wymiarze podstawowej wspól-

noty, jaką jest rodzina. W tym roku przeżyliśmy także

jubileusz 5 rocznicy odprawienia Eucharystii w murach

naszej kaplicy. Stało się ona pretekstem do pewnych pod-

sumowań: jak rozwija się paraia bł. Jerzego Frassatiego, jak

przedstawia się współpraca na linii paraianie i ich pasterz

oraz czy coraz bardziej uwidacznia się potrzeba brania

udziału w życiu paraii i w jaki sposób wzrasta przekonanie

że kościół i paraia w tym, a nie innym miejscu są potrzeb-

ne. Kolejna uroczystość, w której Matka Chrystusa była

postacią kluczową odbyła się 26 listopada, kiedy to nastą-

piła intronizacja Matki Bożej Fatimskiej

w naszej kaplicy. Nie wyniesiono Jej na

tron po to by mnożyć wizerunki Maryi

w naszej świątyni, ale by nas umocniła i

wskazała kierunek naszej wierze, tak jak

uczyniła to ukazując się portugalskim

dzieciom, mówiąc im o konieczności wy-

nagradzania za grzechy własne i bliźnich

szczególnie, poprzez modlitwę i wierne

spełnianie swoich codziennych obowiąz-

ków. Wreszcie dzień później w I niedzielę

Adwentu miała miejsce w naszej wspól-

nocie doniosła uroczystość wmurowania

kamienia węgielnego wraz z aktem erek-

cyjnym, której przewodniczył Metropoli-

ta Lubelski ks. abp Józef Życiński.

W tym pięknym dniu także i mnie

spotkał wielki zaszczyt, ponieważ zosta-

łem obdarowany godnością kanonika kapituły archikate-

dralnej. To oczywiście zasługa oiarności, modlitewnego

zaangażowania oraz pracy wszystkich, którzy pomagają

mi współtworzyć oblicze naszej paraii. Tylko dzięki moim

przyjaciołom - paraianom udało się tak wiele osiągnąć.

Ten rok szczególnie unaocznia, że zarówno przeżywane

trudne chwile życia Kościoła, jak i troski dnia codzien-

nego paraii potraiły nas zjednoczyć, a nawet wzmocnić.

Jeden z moich kolegów w kapłaństwie zażartował, że teraz

bardziej marketingo-

wo brzmiałby tytuł

mojego spotkania z

wiernymi na łamach

paraialnej gazetki: „Z

notatnika kanonika”.

Wtedy odpowiedzia-

łem mu to co mam w

sercu i co niedawno

zrozumiałem. Myślę,

że tego sukcesu, jakim

jest tytuł kanonika

nie byłoby, gdybym

nie był proboszczem

tej paraii, i gdyby

budowanie właśnie

tej wspólnoty nie było

dla mnie tak ważnym

zadaniem życiowym.

Dlatego nic się nie zmieni - dla moich paraian jestem

przede wszystkim proboszczem, i chcę by tak pozostało,

także w ich odczuciach, a nawet sercach. W tym momencie

serdecznie dziękuję także moim przyjaciołom kapłanom,

bez których ciężko byłoby mi objąć swoją opieką i uwagą

każdy wymiar wzrastania naszej wspólnoty: ks. prof. Jaro-

sławowi Popławskiemu, ks. prof. Marianowi Ruseckiemu,

ks. dyr. Piotrowi Kawałko, ks. Dariuszowi Brozio i wikariu-

szowi ks. Grzegorzowi Bogucie. Bóg zapłać, że pomagają

mi w uprawianiu tej stosunkowo młodej niwy lubelskiego

Kiedy patrzę na miniony rok to widzę wiele momen-

tów ważnych dla życia całego Kościoła, paraii i dla mnie

samego. W liturgii był to rok Eucharystii, w którym pró-

bowaliśmy się przybliżyć do Chrystusa oiarującego się w

Mszy Świętej. Owocem tego roku liturgicznego w naszej

paraii są adoracje Chrystusa w Najświętszym Sakramen-

cie w pierwsze czwartki miesiąca. Jak ten

rok przybliżył każdego z nas do Chrystusa

Eucharystycznego musimy odpowiedzieć

sobie sami – każdy w swoim sumieniu.

Poprzez pryzmat tego roku widzę też

jak wielką rolę odegrała Matka Boża w

przybliżaniu nas do swego Syna i Boga

Ojca. W tym roku Polacy i wszyscy inni

katolicy przeżyli ogromne wydarzenie

duchowe w postaci choroby, cierpienia i

śmierci największego świadka Chrystusa

i autorytetu moralnego naszych czasów,

jakim był Ojciec Święty Jan Paweł II.

Był to czas niewyobrażalnego smutku,

niepokoju i żalu, ale także czas nadziei i

solidarnej modlitwy najpierw za zdrowie,

a potem za duszę Papieża Polaka. Tak czę-

sto zanosiliśmy wtedy modlitwy do Matki

Bożej naszej największej Orędowniczki, aby miała w opie-

ce Ojca Świętego, który zawierzył jej opiece nie tylko nasz

kraj, ale też cały kościół i przede wszystkim siebie samego.

Pamiętnego 2 kwietnia 2005 roku Jan Paweł II pokazał jak

się odchodzi z godnością i radością ze spotkania z Bogiem

po drugiej stronie życia, a także jak odchodzi człowiek,

który całe życie rozdawał wiarę, nadzieję i miłość. Był to

czas duchowych rekolekcji dla wielu z nas, pobudzenia

releksji nad swoim życiem religijnym i życiem w ogóle.

Później nastąpiło oczeki-

wanie na wybór nowego

papieża, który przecież

nie zastąpi „naszego

Wojtyły”, ale chcieliśmy

aby kontynuował jego

dzieło budowania „cywi-

lizacji miłości” i był choć

trochę sercem i stylem

podobny do niego. Już

na pogrzebie Ojca Świę-

tego, kiedy uroczystości

przewodniczył i wygłosił

homilię kardynał Józef

Ratzinger wielu widzia-

ło w nim następcę Jana

Pawła II. Uwidaczniało

się to za każdym razem,

kiedy ciepło i z nie ukry-

waną przyjaźnią mówił o

nim i jego życiu. Dlatego świat ucieszył się, że na tronie Pio-

trowym zasiadł właśnie on, który przybrał imię Benedykta

XVI, biorąc za wzór św. Benedykta – patrona Europy.

Po tak wielkich emocjach nastąpił czas wyciszenia i

zatopienia w modlitwie, tym bardziej że w diecezji lubel-

skiej peregrynowała Matka Boża w kopii Jasnogórskiego

obrazu. Zawitała także do naszej paraii i pomogła dołożyć

kolejną cegiełkę do budowy kościoła duchowego. Teraz ko-

pia Częstochowskiego Wizerunku Najjaśniejszej Panienki

grudzień 2005

Kościoła.

Patrząc także na strzelistą wieżę naszej świątyni z wiel-

kim podziwem składam wyrazy podziękowania wszystkim

oiarodawcom, dzięki którym był możliwy postęp w bu-

dowie naszego kościoła. To niesamowite jak powiększa się

grono naszych dobroczyńców i przyjaciół naszej paraii

na mapie świata. Są wśród nich oiarodawcy oraz „poszu-

kiwacze” kolejnych darczyńców z Kanady, Włoch, Anglii,

Niemiec, Stanów Zjednoczonych, Francji. Piękny to gest,

kiedy ci, którzy poszukują oiarodawców spoza paraii, po-

oraz ważnymi dla was zadaniami. Świat przyjął Chrystusa

w ubogiej stajence, bo nie było dla niego miejsca w gospo-

dzie. Nie pozwólcie, aby rytuały świeckie jak gwiazdkowe

prezenty czy rodzinne biesiadowanie przesłoniły to co

najważniejsze – otwarcie serca na przyjście Chrystusa. Z

Bożonarodzeniowym błogosławieństwem i nadzieją na

spotkanie podczas wizyty duszpasterskiej.

Wasz Proboszcz

ks. Leszek Szuba

PARAFIALNI

ZWIASTUNI

Olga Błaszczak

Z ks. Proboszczem, ks. prof. J. Misiurkiem i ks. prof. J.M. Popław-

skim darczyńcy z Kolonii: MariaBecher (po prawej) z synem

Wilfriedem i jego żoną Urszulą

Prorok Izajasz podkreśla, jak wdzięczne są stopy tych,

którzy przychodzą w imię Pana, zwiastują nam dobrą no-

winę i przynoszą dar pokoju.

Niejednokrotnie do drzwi naszych domów pukają róż-

ne osoby, pukają znajomi i nieznajomi, pukają ci, których się

niespodziewany, pukają też ci, na których czekamy. Wśród

nich są także ludzie z naszej paraii, którzy działają na jej

rzecz i dla jej dobra, biorąc na siebie swego rodzaju brze-

mię. Współpracując z ks. Proboszczem realizują konkretne

zadaniem, między innymi roznoszą opłatek, zbierają oiary

na budowę świątyni, przynoszą zaproszenie na spotkanie

z Maryją, peregrynującą po domach naszej paraii w kopii

obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej i ustalają kolejność Jej

nawiedzenia. Odwiedzają nasze domy, bezinteresownie po-

święcając na to swój czas. Niekiedy spotykają się ze zrozu-

mieniem, życzliwością i serdecznym przyjęciem. Niekiedy

zaś z pretensjami, rozgoryczeniem, a nawet złośliwościami.

W takich okolicznościach ich posługa nie jest łatwa i przy-

jemna. Czasami wymaga wewnętrznych oiar i wyrzecze-

nia, zwłaszcza gdy traktujemy ich jak intruzów przycho-

dzących “nie w porę”. Pamiętajmy jednak, że pełniona przez

nich misja nie jest ich sprawą

osobistą. Nie przychodzą oni

w swoim własnym imieniu,

ale w imieniu Kościoła, który

urzeczywistnia się nawet we

wspólnocie naszej paraii.

Nie zbierają oiar dla siebie,

ale na budowę świątyni. Nie

przypominają nam o obo-

wiązkach członka wspólnoty

chrześcijańskiej, ale sami

dają przykład przyjmowania

na siebie trudów dla dobra

paraialnej społeczności. Jed-

nocześnie są to osoby godne

zaufania, uczciwe, rzetelne i

solidne.

Wszystkim tym, którzy

podjęli się posługi paraial-

nych Zwiastunów, dziękuje-

my za ich trud, za zaangażo-

wanie i świadectwo umiło-

wania Kościoła, które wyraża

się w tej konkretnej służbie dla dobra nas wszystkich. Ich

stopy są błogosławione. Z nimi do naszych domów przy-

chodzi sam Pan. Przynosi nam pokój i radość płynącą z

możliwości dzielenia i współuczestnictwa w dobru wspól-

nym, którym jest dobro naszej paraii. Otwierając dla nich

drzwi naszych domów, otwórzmy też nasze serca i naszą

gościnnością i życzliwością potwierdźmy, że gdy “gość w

dom, Bóg w dom”.

traią przekonać wiernych z innych miast w kraju czy poza

nim, aby zaangażowali się w tworzenie naszej, teraz także i

ich „z wyboru” paraii. Ciepłe

podziękowania kieruję także

do tych, którzy zbierają oiary

na budowę kościoła podczas

paraialnych zbiórek. Wiem,

że spotykają się oni z pozy-

tywnymi, wręcz przyjaznymi

gestami, ale bywa też, że z

niezrozumieniem i przykry-

mi incydentami. Chcę ich

zapewnić, że jestem z nimi,

powiedzieć że ich niestru-

dzenie jest fundamentem

budującej się paraii. Cieszy

mnie, że nastąpiła większa

konsolidacja i identyikacja

naszych paraian ze swoją

wspólnotą i wydarzeniami

jakie jej dotyczą. Nie mogę

się jednak całkiem uwolnić

od smutku, ponieważ jest

jeszcze wielu mieszkańców

tej paraii, którzy patrzą na to, co się w niej dzieje z pozycji

obojętnego obserwatora i na tych szczególnie czekam, nie

tracąc nadziei.

Dlatego w ten Bożonarodzeniowy czas życzę moim

wszystkim paraianom i przyjaciołom naszej paraii poko-

ju ducha, zdrowia ciała i radości serca z przyjścia na świat

Maleńkiego Jezusa. Aby te radosne i pełne nadziei święta

dały każdemu z Was siłę do zmagania się z codziennością

Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego

Jednorodzonego dał (J 3, 16)

Z racji zbliżających się świąt Bożego

Narodzenia Redakcja „Frassatianum”

życzy Wszystkim Szanownym i Drogim

Czytelnikom, aby Janowa prawda o wielkiej

miłości Boga Ojca do nas ludzi, która najpełniej

wyraziła się we Wcieleniu Jezusa Chrystusa

była źródłem wiary i nadziei w potęgę Dobra,

Prawdy i Miłości.

Życzymy także, aby cały rok 2006, poza

dobrym zdrowiem, przepełniony był prawdą,

że szczęście i zadowolenie w życiu możliwe

jest tylko wtedy, gdy „sercem rządzi pokój

Chrystusa” (por. Kol 3, 15).

Redakcja „Frassatianum”

Frassatianum

200 LAT DIECEZJI LUBELSKIEJ

Ks. Jarosław R. Marczewski

Za oicjalną datę utworzenia diecezji lubelskiej uważa

się dzień 23 września 1805 r., kiedy to papież Pius VII wy-

dał w tej sprawie bullę. Na mocy tego dokumentu zniesio-

no istniejącą dotąd diecezję chełm-

ską, a katedrę i kapitułę katedralną

przeniesiono z Krasnegostawu do

Lublina.

Pierwszym biskupem diecezji

lubelskiej został ostatni biskup

chełmski Wojciech Skarszewski. Na

katedrę wyznaczono dawny kościół

jezuicki pw. św. Jana Chrzciciela

i św. Jana Ewangelisty. Musiało

jednak minąć jeszcze 25 lat zanim

świątynia ta za sprawą bp. Marce-

lego Dzięcielskiego faktycznie stała

się centralnym miejscem kultu

nowo utworzonej diecezji. Jeszcze

dłużej trwała budowa rezydencji

biskupiej i pomieszczeń dla kurii.

Ukończył je dopiero bp Wincenty

a Paulo Pieńkowski w latach 1853-

1863. Granice nowo powstałej die-

cezji obejmowały zasadniczo tereny

dawnej diecezji chełmskiej i archi-

diakonatu lubelskiego należącego

wcześniej do diecezji krakowskiej.

rów, kiedy to znaczna część terytoriów diecezji chełmskiej

znalazła się poza granicami Polski. Na rok 1790 zaplanowa-

no zatem uzupełnienie strat poprzez przeniesienie biskup-

stwa chełmskiego do

Lublina i zmianę na-

zwy diecezji na „lubel-

ska”. Papież Pius VI 20

lipca 1790 r. potwier-

dził uchwałę Sejmu

Czteroletniego o włą-

czeniu Lubelszczyzny

do diecezji chełmskiej,

ale nie zgodził się ani

na przeniesienie sto-

licy biskupiej, ani na

zmianę nazwy diecezji.

W praktyce polskie-

go Kościoła zaczęto

jednak używać nazwy

„diecezja chełmsko-

lubelska”.

Po trzecim rozbio-

rze Polski, kiedy Lublin

znalazł się w granicach

austriackiej Galicji, za-

borcy przeprowadzili

w Rzymie projekt

utworzenia diecezji

lubelskiej.

W pierwszych

kilkunastu latach swe-

go istnienia diecezja

lubelska przynależała

do metropolii lwow-

skiej. Dopiero w 1818

r. została ona pod-

porządkowana nowo

utworzonej metropolii

warszawskiej.

Przed rokiem 1805

Diecezja chełmska została

powołana do życia w drugiej poło-

wie XIV w. Już w 1359 r. papież

mianował pierwszego biskupa dla

miasta Chełma, jednakże formal-

nego utworzenia diecezji dokonano

dopiero po 16 latach. Następnie,

w roku 1417, za sprawą króla

Władysława Jagiełły, biskupstwo

chełmskie zyskało potrzebne do

normalnego funkcjonowania majątki ziemskie. Stolicą die-

cezji chełmskiej był początkowo Chełm, ale ze względu na

niewielką liczbę katolików i małe znaczenie miasta została

ona w 1490 r. przeniesiona do Krasnegostawu.

Archidiakonat lubelski powstał w ramach diecezji

krakowskiej w XII w. Granicami swoimi obejmował Lu-

belszczyznę oraz część ziem po lewej stronie Wisły. Od po-

łowy XV w. włączono do niego ziemię łukowską i stężycką.

Zadaniem archidiakona była stała troska o życie religijne

wiernych w granicach wyznaczonego okręgu. Od 1767 r.

stanowisko archidiakona połączono z powołanym wów-

czas urzędem rezydującego na stałe w Lublinie biskupa

sufragana krakowskiego.

Pod zaborami

Czas rosyjskiej władzy na Lubelszczyźnie był trudnym

okresem dla Polaków i Kościoła - była to doba ucisku

narodowego i religijnego, nieudanych powstań zbrojnych

i carskich represji. W 1864 r. rząd rosyjski na zasadzie od-

wetu dokonał zniesienia większości klasztorów. W 1867 r.

skasowano diecezję podlaską, a w 1875 r. unicką diecezję w

Chełmie. Cały ciężar duszpasterstwa na tym terenie prze-

jęła na siebie bardzo ograniczona w faktycznych możliwo-

ściach diecezja lubelska.

W wyzwolonej Polsce

Międzywojenny okres w dziejach lokalnego Kościoła

był czasem bujnego rozwoju życia religijnego. W 1918 r.

powstał w Lublinie Katolicki Uniwersytet Lubelski. Na

zasadzie odrabiania zaległości z czasów zaborów nastąpił

znaczny rozwój sieci paraialnej. W 1928 r. przeprowadzo-

no I synod diecezjalny. Zaprowadzono powszechnie szereg

nowych nabożeństw, na które uprzednio niechętnie pa-

trzyły władze zaborcze, jak choćby nabożeństwo majowe

czy czerwcowe. Po raz pierwszy od wielu dziesięcioleci

na ulice miast wyszły np. procesje eucharystyczne Bożego

Ciała. Powołano do życia wiele organizacji katolickich oraz

instytucji przykościelnych takich jak ośrodki charytatyw-

Od archidiakonatu do diecezji

Już w pierwszych dziesięcioleciach XV w. biskup

chełmski Jan Biskupiec, przy poparciu króla Władysława

Jagiełły, rozpoczął starania o przeniesienie stolicy bisku-

piej do Lublina. W 1424 r. papież Marcin V wydał nawet w

tej sprawie dwie bulle, które pozytywnie załatwiły prośby

chełmskiego biskupa. W ten sposób, po raz pierwszy w

dziejach, formalnie erygowano diecezję lubelską. Decyzja

papieska nie weszła jednak w życie z powodu ostrego sprze-

ciwu ówczesnego biskupa krakowskiego Zbigniewa Ole-

śnickiego. Do sprawy powrócono dopiero w okresie zabo-

grudzień 2005

ne czy szkoły katolickie z Liceum Biskupim na czele. W

placówkach oświatowych pojawiła się katecheza. Wiele z

tego było zasługą ówczesnego rządcy diecezji bp. Mariana

Fulmana.

- Chełm, Janów Lubelski, Krasnobród, Wąwolnica, a od

czasu cudu 3 lipca 1949 r. katedra lubelska z obrazem Mat-

ki Bożej Płaczącej.

W archidiecezji

25 marca 1992 roku Jan Paweł II, dokonując nowego

podziału administracji kościelnej w Polsce, ustanowił me-

tropolię lubelską, a tu-

tejszą diecezję podniósł

do rangi archidiecezji.

Pierwszym arcybisku-

pem lubelskim został

abp Bolesław Pylak.

W okresie ostatnich

kilkunastu lat organi-

zacja i życie religijne

w archidiecezji lubel-

skiej uległy dalszemu

rozwojowi. W 1993 r.

powołano do istnienia

kapitułę kolegiacką

przy Bazylice pw. Na-

rodzenia NMP w Cheł-

mie. W 1994 r. swoją

działalność rozpoczęła

w Lublinie Rozgłośnia

Katolicka „Radio Plus

Lublin”. Rozwinięto

szereg przedsięwzięć pomocowych dla osób ubogich i

bezdomnych. Uruchomiono Międzynarodowe Centrum

„Nadzieja”, które jest pośrednikiem współpracy między

Kościołami Wschodu i Zachodu. Za sprawą abp. Józefa

Życińskiego położono nacisk na działalność wydawniczą,

kulturalną i ekumeniczną, m.in. przez organizację presti-

żowych Kongresów Kultury Chrześcijańskiej.

Aktualny obszar archidiecezji lubelskiej to 9 108 km2.

Liczy ona 888 kapłanów, 27 dekanatów i 260 paraii, w któ-

rych zamieszkuje nieco ponad milion wiernych.

W dobie hitlerowskiej okupacji

Te pozytywne zmiany przerwała na kilka lat II woj-

na światowa. 17

września 1939 r.

policja niemiecka SS

aresztowała biskupa

ordynariusza i inter-

nowała go do końca

okupacji w Nowym

Sączu. Życie religijne

poddano drastycz-

nym obostrzeniom.

Aresztowano i za-

mordowano tysiące

wiernych. W obozach

oddało życie ok. 10 %

ogólnej liczby kapła-

nów diecezji lubel-

skiej. Z drugiej strony

był to czas dawania

świadectwa, o czym

przekonują posta-

cie wyniesionych w 1999 r. na ołtarze błogosławionych:

zamordowanego w Oranienburgu bp. pomocniczego

Władysława Gorala oraz ks. Antoniego Zawistowskiego,

ks. Stanisława Mysakowskiego, ks. Zygmunta Pisarskiego

czy niestrudzonego organizatora Akcji Katolickiej na Lu-

belszczyźnie p. Stanisława Starowieyskiego.

Między II a III Rzeczypospolitą

Po wojnie trud odbudowy diecezji ze zniszczeń wo-

jennych podjął bp Stefan Wyszyński - późniejszy Prymas

Polski. Wprawdzie Kościół

w dobie panowania reżimu

komunistycznego nie mógł

się swobodnie rozwijać, ale nie

utracił swego autorytetu mo-

ralnego. Lata siedemdziesiąte,

osiemdziesiąte i dziewięćdzie-

siąte XX w. charakteryzowały

się wielkim dziełem budowy

nowych obiektów sakralnych

i rozwojem sieci paraialnej w

diecezji. W tym czasie zbudo-

wano ponad trzysta kościołów

i kaplic. Niezwykłym wyda-

rzeniem, które ożywiło życie

religijne w na długie lata była

wizyta w 1987 r. w Lublinie

Ojca Świętego Jana Pawła II.

Wcześniej, bo w 1985 r. obra-

dował II synod diecezji lubel-

skiej. W tym też czasie zaczęła

niezwykle wzrastać liczba osób

zaangażowanych w różnego

rodzaju ruchy i wspólnoty

formacyjne. Zwiększyła się

bardzo liczba przystępujących

do sakramentów świętych,

pogłębieniu uległa katolicka

świadomość znacznej czę-

ści wiernych. Ogromną rolę

pełnią w diecezji miejsca

kultu maryjnego, do których

pielgrzymowali liczni wierni

Frassatianum

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: