Pedagogika kultury
Pedagogika kultury jest to subdyscyplina pedagogiczna , która bada relacje między kulturą a wychowaniem. Wywodzi się z prądu pedagogiki humanistycznej, powstała na początku XX w. w Niemczech w środowisku humanistów takich jak Wilhelm Dilhey, Georg Hegl, Wilhelm Humboldt. Jej głównymi przedstawicielami byli Eduard Spranger, Theodor Litt, Herman Nohl, Wilhelm Flitner.
Pedagogika kultury opracowana w głównej mierze przez uczniów Diltheya, określana jest też pedagogiką ludzkiej duchowości. Nazwa ta pozwala objąć swoim zakresem więcej koncepcji. Pedagogika ta w Niemczech , do lat sześćdziesiątych XX w. pełniła ważną rolę w edukacji.
Twórcy pedagogiki kultury sądzili, że dobra kultury materialnej oraz dobra duchowe są źródłem dla celów wychowania. Podstawowym zadaniem jest badanie zjawisk i nurtów kultury oraz ich rozpoznawanie i ocena w celu wyciągnięcia wniosków. Ważne jest również przygotowanie do rozważnego korzystania z kultury i stworzenia możliwości tworzenia kultury opartej na wartościach wyższych. Temu celowi służy kształcenie.
Pedagogika kultury opiera się na przekonaniu, że kultura zaspokaja określone potrzeby człowieka.
Jednym z polskich przedstawicieli zajmujących się pedagogiką kultury był Bogdan Suchodolski, swoje poglądy wyraził w pracy „Uspołecznienie kultury”. Suchodolski był też redaktorem kwartalnika „Kultura i Wychowanie”, który ukazywał się w latach 1933-1939. Uważał, że nie ma zasadniczej różnicy pomiędzy odbieraniem a tworzeniem kultury. Jednakże największym przedstawicielem tego nurtu był Bogdan Nawroczyński. To dzięki niemu połączono ze sobą terminy: pedagogika kultury i pedagogika ludzkiej duchowości.
Bibliografia:
„Pedagogika” Z. Kwieciński, B. Śliwerski
monai13