O WICCA

Jak dzień jest jasny, a noc jest ciemna,
Jak złote słońce, a miesiąc srebrny,
Jak ogień gorący, a woda zimna,
Jak lato ciepłe, a zima chłodna,
Jak mężczyzna i kobieta,
Tacy są oni - sobie przeciwni,
Lecz nierozłączni;
Taki Bóg jest i Bogini.

Wicca to bez wątpienia jedna z religii, które pod koniec XX wieku zaczęły przeżywać swój renesans. W czym tkwi sukces właśnie tej ścieżki, a nie innej? Prawdopodobnie właśnie w wiccańskiej ideologii. Słowo Wicca pochodzi bezpośrednio od wyrazu angielskiego Wichcraft oznaczającego sztukę magiczną, ono zaś wywodzi się od wyrażenia "Craft of the Wise" - "Moce Mądrego Człowieka". Świat Wicca opiera się na zderzaniu się przeciwieństw, pierwiastka męskiego (symbolizowanego przez postać Rogatego Boga) i żeńskiego (Bogini występująca w trzech aspektach). Te dwa pierwiastki rządzą światem wedle własnej woli, nawzajem dopełniając się. Nie są to bóstwa dobre ani złe, nic nie jest uprzywilejowane. Istoty te pozostają poza dobrem i złem, są jednocześnie zimne i gorące, są żywiołami, są wszystkim, co człowieka otacza.
Mimo pozornej przeciwności obu pierwiastków świetnie ze sobą współgrają. Jeżeli człowiek niezorientowany popatrzy na wiccański kalendarz to zdziwić się może, że mówię o Bogu i Bogini, podczas, gdy tam aż roi się od różnych pogańskich bóstw. Nic w tym sprzecznego. Imiona te mają na celu wyłącznie zobrazowanie konkretnego aspektu działalności Boga i Bogini, są jakby formą synonimów, mających w pełni ukazać konkretne zagadnienia, którymi konkretne bóstwa się zajmują. Zwykle każdy wiccański mag wybiera sobie jakiś system bogów np. greckich, egipskich, skandynawskich itd., w którym się porusza, aby stworzyć sobie spójne źródło symboliki. Zasadniczo istnieje Bogini, symbolizująca wszystko co wiąże się ze zmiennością, płodnością i kobiecością oraz matczynym ciepłem. Rogaty Bóg to postać podobna do dawnego Pana, boga pól, lasów, zwierząt, roślin, drzew, wszelkich form przyrody. Boga zwykle interpretuje się jako syna bądź kochanka Bogini, zależnie od zapatrywań maga. Ja osobiście wolę kochanka, ale to tak naprawdę nie ma znaczenia, gdyż cała Wicca opiera się na symbolu energii Yin i Yang i spory w stylu syn - kochanek nie mają znaczenia dla tego symbolu.
Mimo, że Bóg i Bogini nie są istotami dobrymi, ani złymi często pojawiają się nieporozumienia, gdyż wielu ludziom nazwa Rogaty Bóg nieodłącznie kojarzy się z Szatanem. Jedno z drugim nie ma nic wspólnego. Wicca tym bardziej nie ma nic wspólnego z Satanizmem. Wicca jest kultem pogańskim, znacznie starszym niż hybrydowy twór Chrześcijaństwa i ma znacznie starsze podstawy. Kiedy ta nowa fanatyczna religia zaczęła opanowywać Europę musiała zmierzyć się z dawnymi pogańskimi wierzeniami. Wiele z nich czciło Rogatego Boga i Boginię. Właśnie dlatego Rogaty Bóg został przeistoczony w Szatana i połączony z wizerunkiem Diabła zaczerpniętym z krajów muzułmańskich. W mrocznych tych wiekach wyznawcy Wicca byli bezlitośnie prześladowani i mordowani. Wiele dawnej wiedzy zniknęło i nigdy już nie powróci.
Wiccanie to ludzie, którzy oddają prawdziwą cześć przyrodzie i cyklowi jej przemian, reprezentowanych przez Boginię w trzech aspektach - Artemis, Selene oraz Hecate - Dziewicy, Matki i Staruchy. Potrójna Bogini jest również identyfikowana z trzema fazami księżyca: Artemis - przybywający księżyc, Selene - pełnia, Hekate - ubywający księżyc. Każda faza jest manifestacją innej części energii życiowej - twórczej, stabilizującej i niszczącej. Bogini jest symbolem transformacji niosącej zarówno życie, jak i zniszczenie, dlatego może być momentami niepokojąca, gdyż wiąże się nierozerwalnie ze śmiercią. Wiccańska wiara w reinkarnacje jest jednak elementem pocieszającym. Bogini reprezentuje kobiecość w pełni, emanując seksem i płodnością, matriarchalnym autorytetem i grozą Persefony lub Hel. Bóg jest elementem mniej złożonym, prostszym i bardziej jednorodnym. Jest on odpowiedzialny tylko i wyłącznie za całą przyrodę. Jest rogatym myśliwym, opiekunem Słońca, ognia i sił witalnych przyrody.
Kolejną rzeczą niezwykłą w Wicca jest stosunek adeptów do Boga i Bogini. W Chrześcijaństwie Bóg bardzo często bywa jakimś wielkim sędzią, przed którym trzeba padać na kolana, Wicca coś takiego odrzuca. Kiedy adept idzie przez las widzi twarz Boga w każdym konarze, w roślinach i zwierzętach, gdy podczas nocy patrzy na Księżyc spogląda w oczy Bogini. Bóg i Bogini są wszędzie, czuć ich obecność i moc.
Magowie mają bardzo często niezwykle bliski kontakt z bóstwami. Wicca jest religia magiczną i z magia wiąże się nierozerwalnie. Wiccanie uznają, że świat składa się nie tylko z widzialnego Świata Formy, ale również z rzeczywistości duchowej, której zwykle nie widać i dla której przebudzenia należy stosować odpowiednie rytuały. Magia wiccańska opiera się na kulcie natury i pięciu żywiołów. Polega na dogłębnym zrozumieniu praw rządzących światem i współgraniu z nimi w celu osiągnięcia celu bez burzenia równowagi. Nauka magii w Wicca to nic innego jak rozwijanie mocy umysłu i siły charakteru, a szczególnie szóstego zmysłu, zmysłu psychicznego posiadanego przez każdego człowieka. Do siły charakteru dojść muszą jednak dla całkowitego powodzenia jeszcze dwa składniki - samokontrola i wrażliwość. Po rozwinięciu wszystkich tych cech mag zaczyna dopiero zasługiwać w pełni na swoje miano. Czysta magia wiccańska jest odłamem bardzo sformalizowanym i pozostawiającym niewiele miejsca na eksperymenty.
Każdy miesiąc jest celebrowany podczas Esbatów, przypadających każdej pełni księżyca, w czasie nagromadzenia maksymalnej ilości pierwiastka Bogini w przyrodzie. W wiccańskim kalendarzu znajduje się również osiem Sabatów (świąt solarnych) związanych z postacią Boga. Cztery Wielkie sabaty to Candlemas albo Imbolc - Święto Płomienia (2 lutego), Beltane albo Wilia Majowa nazywana również Nocą Walpurgii (30 kwietnia lub 1 maja zależnie od tradycji), Lammas/Lughnasadh (1 sierpnia) i Hallowmas/Samhain (31 października). Obok nich są cztery Mniejsze Sabaty - Alban Arthan/Yule - przesilenie zimowe, Alban Eilir - równonoc wiosenna, Alban Hefin - przesilenie letnie, Alban Elfed/Mabon - równonoc jesienna.
Podczas religijnych rytuałów są stosowane różnorodne narzędzia i symbole. Punkt centralny właściwie we wszystkich ceremoniałach stanowi ołtarz. Może nim być pień drzewa stół, kamień, lub po prostu pusty skrawek ziemi. Na ołtarzu znajdują się narzędzia - obrazy Bogini i Boga; Athame - nóż rytualny, używany do manipulacji energiami i wysyłania ich ze swego wnętrza do świata zewnętrznego; Różdżka, używana do przyzywania żywiołów; Cauldron - metalowy kociołek, wykonany zazwyczaj z żelaza, ale nie jest to konieczność; Pentakl - płaski kawałek metalu, drewna, etc., z różnymi symbolami, pośród których znajduje się pentagram i ewentualnie inne magiczne symbole odpowiednio dobrane; Kielich, zawierający płyn działający w sposób pozytywny na maga, najczęściej wino bądź wodę, ale nie jest to reguła; Cenzor - naczynie do spalania; Woda z solą, używana do oczyszczania; łańcuch przeróżnych materiałów, symbolizujących Świat Formy i rzeczywistość materialną; Miotła - symbolizująca wymiatanie negatywnych energii; Kryształowa kula wzmacniająca moce psychiczne i siłę podświadomości; Świeże kwiaty; Dzwonki, inne instrumenty oraz lusterka, także odpowiednio dobrane świece, kadzidła itd.
Rytuały tradycyjnie odbywają się w kręgu o średnicy dziewięciu stóp. Może on być stworzony w dowolny sposób materialnie, bądź przez wizualizację. Krąg symbolizuje cykle natury, kształt Ziemi i Księżyca, orbity planet i nieskończoność. Ma on na celu ochronę maga przed siłami negatywnymi i pomaga w koncentracji. Następnie zwykle następuje inwokacja stron świata, z których każda reprezentuje inne czynniki. Północ jest związana z Wiedzą i kolorem białym. Wschód symbolizuje Życie, wszelki początek (kolor żółty). Południe reprezentuje ogień i namiętność, życiodajną energię Słońca, moc niewinności i wiary (kolor zielony). Zachód to Woda i odnowa, siła introspekcji (kolor czarny). Żywioły reprezentowane są przez Świece - Ogień, Kadzidła - Powietrze, Sól - Ziemia i Wodę - Woda. Potem następuje inwokacja wzywająca do przybycia Boga i Boginię, wyrażenie własnych pragnień i ofiarowanie czegoś np. modlitwa, medytacja, post (elementów może być wiele, chodzi o to, by poświęcić coś naprawdę cennego nie czyniąc nikomu krzywdy). Po tej części należy zamknąć magiczny krąg uprzednio pożegnawszy Boga i Boginię oraz wezwane Żywioły.
W przeszłości religia wiccańska była związkiem tajnym. Każdy nowy członek musiał przejść rytuał inicjacyjny po okresie próbnym trwającym rok i dzień. Większość wyznawców była zrzeszona w kowenach, grupach nieformalnych zajmujących się wspólną nauką i zdobywaniem wiedzy, praktykami religijnymi i magią. Zwykle członków było trzynastu, choć bywały mniej i bardziej liczne. Każdy kowen kierowany był przez Wielkiego Kapłana i Wielką Kapłankę, którzy po latach praktykowania przeszli przez trzy kolejne wtajemniczenia i inicjacje, pozwalające kierować i nauczać innych. To rozczłonkowanie ruchu doprowadziło do rozbicia jego jedności i w rezultacie teraz istnieje wiele form i odłamów Wicca, mających często inne rytuały i tradycje od pozostałych. Wszystkie one opisywane są w "Księdze Cieni", która zgodnie z tradycją powinna być przepisana ręcznie przez każdego nowego członka ruchu. Dzisiaj wyodrębniła się jeszcze jedna grupa ludzi. Są to niejako samozwańcy, którzy nie przechodzili wtajemniczenia w kowenie, lecz sami ofiarowali się Bogu i Bogini i praktykują samotnie. Spowodowało to, że niektóre odłamy zaczęły nawet prowadzić kursy korespondencyjne dla takich ludzi.
Mimo różnic jest jeden element, który łączy wszystkich wyznawców Wicca. Wszystkie odłamy uznają zasadę: "An it harm none, do what ye will" - "Dopóki nikomu nie szkodzisz, rób, co chcesz". Oznacza to, że Wicca nie jest praktykowaniem czarnej magii i nie krzywdzi świadomie nikogo, mając na celu osiągnięcie pozytywnych rezultatów za pomocą magicznych działań. Moralność wiccańska opiera się na jeszcze jednej zasadzie "Cokolwiek robisz wróci do ciebie po trzykroć". Dając dobro, dobro otrzymujesz, dając zło dostajesz zło. Dlatego właśnie Wicca jest religią magiczną najbardziej odległą od czarnej magii, jaka powstała. Jest to filozofia, sposób na życie, zapewniający szczęście i powodzenie przez stworzenie wewnętrznej harmonii. System ten polecam szczególnie wszystkim o altruistycznych zapatrywaniach na świat.

SABATY

W cyklu roku istnieje osiem religijnych świąt zwanych sabatami. Pierwotnie w taki sposób nazywano święta judaistyczne, ale zostało to w okresie średniowiecza rozszerzone na święta magiczne przez propagandę kościelną, chcącą, aby Żydzi stali się synonimem diabła i pogaństwa. Niestety taka nazwa się przyjęła. Wyróżnić można cztery Wielkie Sabaty i cztery Mniejsze sabaty. Są to święta znane właściwie na całym świecie, jako szczególne dni w kalendarzu. Dni wyznaczające granice między poszczególnymi porami roku, równonoce i przesilenia. Święta te obchodzone są przez większość adeptów białej magii. Te osiem sabatów stanowi Koło Roku, które obraca się od zawsze, zanim człowiek jeszcze opuścił jaskinię już następowały po sobie cykle przyrody i obracało się to koło. Obracać się będzie aż do samego końca, zawsze w taki sam sposób. Symbolizuje ono niezmienność i stałość potęgi natury. W dni mocy mag jest szczególnie zjednoczony z cyklem przyrody i czuć wyjątkowo dużo mocy w powietrzu. Moc unosi się nad ziemia. Dlatego właśnie należy odprawiać rytuały w każde z tych magicznych świąt. Oczywiście nie wyłącznie w nie. Są to po prostu pory lepsze niż inne. Magią można zajmować się zawsze. Pamiętaj, że im więcej rytuałów pozytywnych czynisz tym więcej mocy zyskujesz, gdyż wszystko do ciebie wraca pomnożone i mniej miejsca zostaje na ingerencję w wasze życie sił negatywnych.

CZTERY WIĘKSZE SABATY

SABAT IMBOLC
Inne nazwy: Oimelc lub Święto Matki Boskiej gromnicznej Dzień Matki Boskiej, obchodzone jest 2 lutego.
Rytualne zioła: bazylia, benzoes, dzięgiel, glistnik, laur, mirra, wrzos oraz wszystkie żółte kwiaty.
Dekoracja ołtarza: korona z trzynastu czerwonych świec, gałązka zielonej w zimie rośliny, miotła symbolizująca "wymiatanie starego", mała statuetka lub figurka przedstawiająca Potrójną Boginię w aspekcie Panny.
Kadzidła: bazylia, mirra i wisteria.
Święte kamienie Sabatu: ametyst, granat, onyks, turkus.
Bóstwa Sabatu: Bogini w aspekcie Panny, Brygida (celtycka bogini ognia, mądrości, poezji i świętych źródeł; również bóstwo związane z proroctwem, wróżbiarstwem i sztuką uzdrawiania) i Aradia (córka Diany, "założycielka kultu czarownic na Ziemi").
Kolory świec: biały, czerwony, różowy, brązowy.
Tradycyjne potrawy: potrawy wyrażające rozwój, na przykład nasiona (dynia, sezam, słonecznik itd.), makowe ciasta i chleby, a także herbatki ziołowe.

Święto to wyznacza powolne odzyskiwanie sił przez Boginię po powiciu Boga, (jeśli rozpatrywać go w aspekcie syna, a nie kochanka). Po ciężkim porodzie budzi ją wschodzące światło dnia, symbol Boga, młodego i krzepkiego, pełnego sił witalnych mężczyzny, który dopiero zaczyna kształtować świat. Ciepło zapładnia ziemię, powodując kiełkowanie i rozwój młodych pędów. Początki wiosny zaczynają dawać o sobie znać. Odnawiające siły Słońca umożliwiają oczyszczenie życia do tej pory pozostającego jeszcze w ukryciu. Jest to święto płomienia i jasności oraz płodności, co za dawnych pogańskich dni podkreślano rozpalaniem gigantycznych ognisk. Ogień, światło i ciepło symbolizują oświecenie i inspirację. Dlatego właśnie święto to jest najważniejszym okresem, podczas którego zgromadzenia dokonywały inicjacji nowych wiccan. Również wówczas wykonuje się lub ponawia rytuały samoofiarowania. Podczas celebracji obrzędów większość adeptów trzyma w rękach cienkie zapalone świece. Niektóre grupy praktykują staroskandynawski zwyczaj nakładania na głowę korony z zapalonych świec.


SABAT BELTANE
Inne nazwy: Dzień Majowy, Dzień Krzyża, Rudemas i Noc Walpurgii, obchodzony jest każdego roku ostatniego dnia kwietnia lub 1 maja.
Rytualne zioła: bez, bluszcz, dzięgiel, dzwonki, głóg, jesion, marzanna wonna, migdał, nagietek, Boswellia, róże, korzeń satyrionu, srebrnik, stokrotka, tawuła, wiesiołek, oraz żółte pierwiosnki.
Dekoracja ołtarza: miniaturka słupa, dokoła którego odbywają się pierwszomajowe zabawy ludowe oraz świeca w kształcie fallusa, symbolizująca płodność, girlanda ze stokrotek, a także dziko rosnące wiosenne kwiaty.
Kadzidła: żywica olibanowa, bez i róża.
Święte kamienie Sabatu: pomarańczowy karneol, różowy kwarc, szafir, szmaragd.
Bóstwa Sabatu: Flora (rzymska bogini kwiatów), boginie księżyca Diana i Artemida, Pan (grecki rogaty bóg-kozioł lasów, łąk, pasterzy i urodzaju), Faun (rzymski odpowiednik Pana) oraz wszelkie inne bóstwa odpowiedzialne za płodność i urodzaj.
Kolory świec: ciemnozielony oraz wszystkie kolory tęczy.
Tradycyjne potrawy: wszystkie czerwone owoce (takie jak truskawki i wiśnie), zielone ziołowe sałatki, czerwony lub różowy poncz winny, a także duże okrągłe ciasta wypiekane z mąki owsianej lub jęczmiennej, znane jako "placki beltańskie".

Podczas tego święta młody i niezwykle żywy Bóg, nastolatek przezywający właśnie hormonalną burzę zaczyna pożądać Bogini. Oboje zakochani i zapatrzeni w siebie zespalają się w miłosnym uniesieniu pośród kwiatów i traw. Bogini zostaje zapłodniona przez Boga. Jest to ogólnie święto płodności celebrowane od czasów najdawniejszych. Szczególnie bogate były obrzędy celtyckie, które przetrwały do naszych czasów w postaci dekorowania na angielskich wsiach słupa majowego - symbolu fallicznego, reprezentującego płodność i potencję młodego Boga. Wiccanie częściej koncentrują się tego dnia na adoracji kotła, symbolizującego płodność kobiety. To właśnie przyozdobione majowe słupy i kocioł są punktem, wokół którego koncentrują się wszelkie obrzędy tego dnia płodności. Beltane wyznacza powrót do przyrody witalności, namiętności i zespolenia w seksualnym akcie.


SABAT LAMMAS
Inne nazwy: Lughnasadh, Wilia Sierpnia lub Pierwszy Festiwal Żniw, obchodzony jest każdego roku 1 sierpnia.
Rytualne zioła: kwiaty akacji, aloes, cyklamen, liście dębu, kozieradka, malwa, mirt, Boswellia, pszenica, słonecznik, wrzos i źdźbła zboża.
Dekoracja ołtarza: zbożowe laleczki (małe figurki wykonane ze splecionej słomy) lub kukiełki z kaczanów kukurydzy, symbolizujące Boginię-Matkę Żniw.
Kadzidła: aloes, róża i drewno sandałowe.
Święte kamienie Sabatu: awenturyn, cytryn, perydotyt, sardonyks.
Bóstwa Sabatu: Lugh (celtyckie bóstwo słońca czczone przez starożytnych druidów), John Barleycorn (uosobienie piwa słodowego; od niego pochodzi nazwa whisky), Demeter, Ceres, Matka Kukurydzy oraz inne boginie opiekujące się rolnictwem.
Kolory świec: złocistożółty, pomarańczowy, zielony, jasnobrązowy.
Tradycyjne potrawy: chleby domowego wypieku (z pszenicy, owsa, a zwłaszcza z mąki kukurydzianej), placki jęczmienne, orzechy, dzikie jagody, jabłka, ryż, pieczeń z jagnięcia, placki jagodowe, wino z czarnego bzu, piwo angielskie, jak również herbata z tawuły.

Jest to czas pierwszych zbiorów, kiedy rośliny zaczynają obdarowywać ludzi i inne stworzenia swymi owocami. Święto to nie musi być koniecznie świętowane określonego dnia, gdyż jego obchody odbywał się często po prostu pierwszego dnia żniw. Słońce przemieszcza się coraz bardziej na południe, noc wydłuża się i Bóg powoli zaczyna tracić swą witalną silę. Bogini smuci się tym faktem, jednocześnie czując radość z faktu jego przyszłego odrodzenia się. Wyznawcy Wicca przez cały rok wracają do tego święta przez pożywienie. Każdy posiłek jest aktem zjednoczenia z przyrodą i jej plonami. Jest to również przypomnienie, że we Wszechświecie nie ma nic stałego.


SABAT SAMHAIN
Inne nazwy: Halloween, Dzień Wszystkich Świętych, Wigilia Wszystkich Zmarłych, Wigilia Wszystkich Świętych, Festiwal Zmarłych oraz Trzeci Festiwal Żniw, obchodzony jest to co roku 31 października.
Rytualne zioła: liście dębu, dymnica, dyptam, dziewanna, jabłka, wilcza jagoda, janowiec, len, mandragora, paprocie, słoma, szałwia, wrzos i żołędzie.
Dekoracja ołtarza: wydrążone dynie imitujące głowę ludzką z zapaloną wewnątrz świeczką, jabłka, świece w kształcie czarownicy (jak również duchów, czarnych kotów, czaszek itp.), fotografie bliskich zmarłych, narzędzia wróżbiarskie, małe statuetki lub figurki przedstawiające Potrójną Boginię w aspekcie Staruchy.
Kadzidła: jabłka, heliotrop, mięta, gałka muszkatołowa i szałwia.
Święte kamienie Sabatu: wszystkie czarne kamienie, w szczególności agat, obsydian i onyks.
Bóstwa Sabatu: Bogini w mrocznym aspekcie Staruchy, Hekate (starożytna grecka bogini płodności i księżycowej magii, również opiekunka wszystkich czarownic), Morrigan (celtycka bogini śmierci), Cernunnos (celtycki bóg płodności), a także Ozyrys (starożytne egipskie bóstwo, którego coroczna śmierć i ponowne narodziny utożsamiane były z samoodradzającą się żywotnością i urodzajnością przyrody).
Kolory świec: czarny i pomarańczowy.
Tradycyjne potrawy: jabłka, placek z dyni, orzechy laskowe, Placki dla Zmarłych, kukurydza, bułki i chleb z żurawiną, piwo, jabłecznik (napój) oraz ziołowe herbatki (szczególnie z bylicy pospolitej).

Jest to jednocześnie święto smutne i radosne, a raczej nie smutne, lecz niosące wiele refleksji o przemijaniu i kruchości życia. Wyznawcy Wicca żegnają odchodzącego Boga, który umiera, aby ponownie odrodzić się w czasie Yule. Samhain jest czasem spoglądanie wstecz na przemijający rok, oraz pojednania z życiem i śmiercią, która dla Wiccan nie jest jednak wydarzeniem smutnym, gdyż niesie reinkarnację i ponowne odrodzenie w nowym wcieleniu. Tej szczególnej i niesamowitej nocy czuć szczególnie wyraźnie, jak nikła jest granica między światem rzeczywistym i fantastycznym, między jawą, a snem. Wyznawcy Wicca wspominają tej nocy swoich przodków i przyjaciół, którzy odeszli. Po Samhain nadchodzi święto Yule, które zamyka odwieczne koło roku i cały cykl zaczyna się od początku.

CZTERY MNIEJSZE SABATY

SABAT ZIMOWEGO PRZESILENIA
Inne nazwy: Yule - święto Bożego Narodzenia, Rytuał Zimy, Pełnia Zimy lub Alban Arthan, obchodzony jest każdego roku pierwszego dnia zimy.
Rytualne zioła: laur, jagoda wawrzynu, święty oset, cedr, rumianek, rośliny zimozielone, Boswellia, ostrokrzew, jałowiec, jemioła, mech, dąb, sosnowe szyszki, rozmaryn i szałwia.
Dekoracja ołtarza: gałązki jemioły, ostrokrzewu, małe choinki, girlandy kolorowych lampek, kartki bożonarodzeniowe, świeca w kształcie Kriss Kringle (Święta Yule), prezenty owinięte w kolorowy świąteczny papier, także ręcznie robione wianuszki.
Kadzidła: jagoda wawrzynu, cedr, sosna i rozmaryn.
Święte kamienie Sabatu: kocie oko i rubin.
Bóstwa Sabatu: Lucina (rzymska bogini księżycowego misterium), Frey (skandynawski bóg płodności, bóstwo utożsamiane z pokojem i dobrobytem), Attis (frygijski bóg urodzaju), Dionizos (grecki bóg wina), Woden (naczelny bóg Teutonów) oraz, oczywiście, wesoły stary Kriss Kringle (pogański bóg święta Yule, utożsamiany z duchem okresu świąt Bożego Narodzenia).
Kolory świec: czerwony, zielony, biały, żółty, srebrny.
Tradycyjne potrawy: pieczony indyk, orzechy, ciasta z owocami, zawijańce z kminkiem, napój z grzanego piwa z ubitym jajkiem, także grzane korzenne wino.

Dnia tego rozpoczyna się nowy obrót koła roku. Bóg, powity przez Boginię ponownie przychodzi na świat, odrodzony. Fakt narodzenia Boga w to właśnie święto wcale nie został przejęty z religii chrześcijańskiej. Obchody tego wydarzenia na wiele lat przed narodzinami tej hybrydalnej religii miały miejsce w wielu pogańskich kulturach. Był to dzień modłów o nastanie czasu światłości po panującej zimie, o przedłużenie dni. Yule to najmroczniejszy dzień roku, kiedy pora świetlista jest najkrótsza. Święto to często jest celebrowane przez wyznawców Wicca tuż przed wschodem słońca, aby móc zobaczyć namacalnie ukoronowanie ich praktyk i wysiłków. Zapalane jest wiele świec i ognisk mających przywitać powracającego Boga. Bogini zapada w drzemkę, odpoczywając po porodzie i pracy. Jest to radosne święto, przypominające swoimi obrzędami o reinkarnacji i wiecznym cyklu odradzania świata, który nigdy się nie zakończy.


SABAT RÓWNONOCY WIOSENNEJ
Inne nazwy: Festiwal Drzew, Alban Eilir, Ostara lub Rytuał Eostry, obchodzony jest to co roku pierwszego dnia wiosny.
Rytualne zioła: dereń, fiołki, glistnik, irys, jaśmin, kapryfolium, krokus, lilia, róża, srebrnik, truskawka, wrotycz pospolity, żołędzie i żonkile.
Dekoracja ołtarza: gotowane na twardo jaja, kraszone lub malowane w magiczne symbole, oznaczające płodność. Poza tym na ołtarzach umieszczane są amulety z króliczej łapy, miska zielonych i żółtych "fasolek" - cukierków z galaretką w środku.
Kadzidła: fiołek afrykański, jaśmin, róża, szałwia i truskawka.
Święte kamienie Sabatu: ametyst, akwamaryn, krwawnik, czerwony jaspis.
Bóstwa Sabatu: Eostre (saksońska bogini płodności), Ostara (germańska bogini płodności), Zielona Bogini oraz Pan Zielonych Lasów.
Kolory świec: zielony, żółty, złoty oraz wszystkie pastelowe odcienie.
Tradycyjne potrawy: jaja na twardo, miodowe placki, pierwsze wiosenne owoce, wafle z ciasta naleśnikowego jadane na gorąco i poncz mleczny.

Jest to święto wyznaczające początek wiosny, czasu płodności i rozmnażania się wszystkich żywych stworzeń. Tego dnia energie rządzące przyrodą zaczynają powoli zmieniać się, ewoluując z zimowej ospałości w kierunku ekspansji życia i wiosny. W tym czasie doskonale współgrają ze sobą siły Boga i Bogini - światło i ciemność występują w tych samych proporcjach. Obie potęgi stymulują wtedy wzrost i płodność świata. Jest to pora niezwykle dynamiczna. Świetna do działania, rzucania zaklęć mających przynieść owoce w przyszłości. Jest to niezwykle radosne święto odradzającej się dzikiej przyrody.


SABAT LETNIEGO PRZESILENIA
Inne nazwy: Dzień św. Jana, Noc Świętojańska, Alban Hefin lub Litha) obchodzony jest każdego roku pierwszego dnia lata.
Rytualne zioła: bez czarny, bylica pospolita, konopie, koper, lawenda, ostróżka polna, męskie osobniki paproci, róża, rumianek, sosna, srebrnik, tymianek polny, werbena pospolita, wisteria i ziele św. Jana.
Dekoracja ołtarza: letnie kwiaty, miłosne amulety, muszelki, aromatyczne potpourri, letnie owoce.
Kadzidła: cytryna, mirra, róża, sosna, wisteria i żywica olibanowa.
Święte kamienie Sabatu: wszystkie zielone kamienie, w szczególności szmaragd i jadeit.
Bóstwa Sabatu: Afrodyta, Astarte, Freyja, Hathor, Isztar, Wenus oraz wszystkie pozostałe boginie czuwające nad miłością, namiętnością i urodą.
Kolory świec: niebieski, zielony, żółty.
Tradycyjne potrawy: surowe warzywa, owoce lata, pumpernikiel, piwo i miód pitny.

Lato osiąga swoje apogeum. Później światło zaczyna być wypierane przez powracającą ciemność. Jest to pradawne święto solarne, którego obchody skupiają się wokół rytualnie zapalanych ognisk, symbolu światła i magii słońca. Ziemia zostaje zalana płodnością przez Boginię i Boga, królujących wspólnie. Jest to czas radosny, święto wyrażające życie i płodność. jest to doskonała pora na praktykowanie magii o różnym charakterze, gdyż wtedy właśnie siły wszystkich żywiołów przyrody osiągają moment kulminacyjny.


SABAT RÓWNONOCNY JESIENNEJ
Inne nazwy: Sabat Jesieni, Alban Elfed lub Drugi Festiwal Żniw, obchodzony jest co roku pierwszego dnia jesieni.
Rytualne zioła: astry, benzoes, chryzantemy, liście dębu, kapryfolium, kokoryczka, rośliny zawierające mlecz (mlecz zwyczajny, gorycz błotny, mleczaj, wilczomlecz itp.), mirra, nagietek, osty, paprocie, passiflora, róża, sosna, szałwia i żołędzie.
Dekoracja ołtarza: żołędzie, sosnowe szyszki, jesienne liście, granat (symbolizujący boginię Persefonę strąconą do Podziemnego świata), mała statuetka lub figurka przedstawiająca Potrójną Boginię w aspekcie Matki.
Kadzidła: benzoes, mirra i szałwia.
Święte kamienie Sabatu: karneol, lazuryt, szafir, żółty agat.
Bóstwa Sabatu: Bogini w aspekcie Matki, Persefona (Królowa Podziemnego świata) i Thor (Pan Piorunów w staronordyckiej mitologii).
Kolory świec: pomarańczowy, ciemnoczerwony, żółty, indygo, brązowy.
Tradycyjne potrawy: produkty z kukurydzy i pszenicy, chleb, orzechy, warzywa, jabłka, warzywa o jadalnych podziemnych bulwach i korzeniach (marchew, cebula, ziemniaki itp.), jabłecznik (napój) oraz owoce granatu.

Zbiory zakończyły się i Bóg stracił większość swoich sił. Bóg, czując zbliżający się moment odejścia czyni przygotowania do opuszczenia świata w celu odrodzenia. Przyroda zaczyna obumierać, przygotowuje się do zimy. Ludzie również idą w jej ślady gromadząc zapasy z jej odchodzących darów. W słabnących słonecznych promieniach Bogini zapada w drzemkę, czując obecność Boga, przygotowującego się do odrodzenia.


SABAT ZIMOWEGO PRZESILENIA
Inne nazwy: Yule - święto Bożego Narodzenia, Rytuał Zimy, Pełnia Zimy lub Alban Arthan, obchodzony jest każdego roku pierwszego dnia zimy.
Rytualne zioła: laur, jagoda wawrzynu, święty oset, cedr, rumianek, rośliny zimozielone, Boswellia, ostrokrzew, jałowiec, jemioła, mech, dąb, sosnowe szyszki, rozmaryn i szałwia.
Dekoracja ołtarza: gałązki jemioły, ostrokrzewu, małe choinki, girlandy kolorowych lampek, kartki bożonarodzeniowe, świeca w kształcie Kriss Kringle (Święta Yule), prezenty owinięte w kolorowy świąteczny papier, także ręcznie robione wianuszki.
Kadzidła: jagoda wawrzynu, cedr, sosna i rozmaryn.
Święte kamienie Sabatu: kocie oko i rubin.
Bóstwa Sabatu: Lucina (rzymska bogini księżycowego misterium), Frey (skandynawski bóg płodności, bóstwo utożsamiane z pokojem i dobrobytem), Attis (frygijski bóg urodzaju), Dionizos (grecki bóg wina), Woden (naczelny bóg Teutonów) oraz, oczywiście, wesoły stary Kriss Kringle (pogański bóg święta Yule, utożsamiany z duchem okresu świąt Bożego Narodzenia).
Kolory świec: czerwony, zielony, biały, żółty, srebrny.
Tradycyjne potrawy: pieczony indyk, orzechy, ciasta z owocami, zawijańce z kminkiem, napój z grzanego piwa z ubitym jajkiem, także grzane korzenne wino.

Dnia tego rozpoczyna się nowy obrót koła roku. Bóg, powity przez Boginię ponownie przychodzi na świat, odrodzony. Fakt narodzenia Boga w to właśnie święto wcale nie został przejęty z religii chrześcijańskiej. Obchody tego wydarzenia na wiele lat przed narodzinami tej hybrydalnej religii miały miejsce w wielu pogańskich kulturach. Był to dzień modłów o nastanie czasu światłości po panującej zimie, o przedłużenie dni. Yule to najmroczniejszy dzień roku, kiedy pora świetlista jest najkrótsza. Święto to często jest celebrowane przez wyznawców Wicca tuz przed wschodem słońca, aby móc zobaczyć namacalnie ukoronowanie ich praktyk i wysiłków. Zapalane jest wiele świec i ognisk mających przywitać powracającego Boga. Bogini zapada w drzemkę, odpoczywając po porodzie i pracy. Jest to radosne święto, przypominające swoimi obrzędami o reinkarnacji i wiecznym cyklu odradzania świata, który nigdy się nie zakończy.

ESBATY

Obok ośmiu wielkich świąt poświęconych Rogatemu Bogu w Wicca wyróżnia się również tzw. Esbaty, czyli święta poświęcone Bogini. Esbaty zawsze przypadają w dni pełni Księżyca, która występuje w przyrodzie dwanaście lub trzynaście razy do roku. Podczas tych niezwykłych, ogromnie naładowanych energetycznie dni można naprawdę świetnie uprawiać magię, gdyż obecność energii jest naprawdę wyczuwalna w powietrzu. Wtedy właśnie aspekt siły oddziaływania Bogini osiąga swoje apogeum. Najczęściej Esbaty święci się na wolnym powietrzu (ja uwielbiam szczególnie las). Właściwie rytuały odprawiane tego dnia nie różnią się diametralnie od innych. Wszystko zależy tutaj od intencji konkretnego maga. Intencje te jednak nie mogą być złe. Pełnia to czas szczególnej potęgi dobrej magii i jest to okres doskonały na pomoc samemu sobie i ludziom, na którym wam zależy. Wielką energię Bogini (reprezentującej przecież zmienność przyrody) można wtedy świetnie wykorzystać na zmienienie czegoś w swoim życiu, na poprawę i wejście w bardziej uduchowione aspekty życia. Co ciekawe w Wicca wielkie znaczenie ma wyłącznie pełnia, inne fazy Księżyca są omijane, jako nie posiadające szczególnego znaczenia w magii, mimo, że zwykle nie zaleca się wykonywania rytuałów podczas nowiu. Spojrzenie na fazy Księżyca i jego wpływ na magię jest jednak bardzo różne, jeśli chodzi o konkretne ścieżki. Tak życzę miłego świętowania i powodzenia rytuałów.