06-03Krok[1].pdf

Krok III

Od bałwochwalstwa do prawdziwej pobożności

I. Z nauczania Kościoła

a) Ze wstępu do Rytuału egzorcyzmów

W ciągu całej historii zbawienia występują dobrzy aniołowie,

którzy pełnią Boży plan, niosąc Kościołowi nieustannie tajemniczą

i potężną pomoc, oraz duchy upadłe, zwane diabelskimi, które

sprzeciwiając się Bogu, Jego zbawczej woli i dziełu dokonanemu przez

Chrystusa, usiłują wciągnąć człowieka we własny bunt przeciw Bogu.

W Piśmie Świętym diabeł i złe duchy są określani różnymi

terminami. Niektóre z nich w pewien sposób wskazują na naturę i

działanie tych duchów. Diabeł zwany też szatanem, starodawnym

wężem i smokiem, zwodzi cały świat oraz walczy z tymi, którzy

zachowują Boże przykazania i mają świadectwo Jezusa (por. Ap 12,

9.17). Nazywany jest też przeciwnikiem ludzi (por. 1 P 5,8) i zabójcą

od początku (por. J 8,44), ponieważ przez grzech poddał człowieka pod

władzę śmierci. Z tej racji, że swymi zasadzkami doprowadza człowieka

do nieposłuszeństwa Bogu, bywa nazywany Złym, kusicielem (por. Mt

4,3 i 26,36-44), kłamcą i ojcem kłamstwa (por. J 8,44), który działa

przebiegle i kłamliwie, jak o tym świadczy uwiedzenie pierwszych

rodziców (por. Rdz 3,4.13), próba odciągnięcia Jezusa od spełnienia

misji otrzymanej od Ojca (por. Mt 4,1-11; Mk 1,13; Łk 4,1-13), wreszcie

przybieranie przezeń postaci anioła światłości (por. 2 Kor 11,14). Jest

też nazywany władcą tego świata (por. J 12,31; 14,30), tego mianowicie

świata, który cały jest we władaniu Złego (por. 1 J 5,19) i nie zna

prawdziwego Światła (por. J 1,9-10). Jego moc jest określana jako moc

ciemności (por. Łk 22,53; Kol 1,13), ponieważ nienawidzi Światła,

jakim jest Chrystus, i wciąga ludzi w swoją ciemność. Złe duchy, które

wraz z diabłem nie uznały nad sobą Bożego panowania (por. Jud 6),

zostały potępione (por. 2 P 2,4), są duchami nieprawości (por. Ef 6,12).

Są to bowiem duchy stworzone, które zgrzeszyły i nazywane są aniołami

szatana (por. Mt 25,41; 2 Kor 12,7; Ap 12,7.9). może to też oznaczać, że

owe duchy otrzymują jakąś misję od swojego złego zwierzchnika.

Dzieła owych nieczystych, przewrotnych i zwodniczych duchów

(por. Mt 10,1; Mk 5,8; Łk 6,18; 11,26; Dz 8,7; 1 Tm 4,1; Ap 18,2)

zniweczył Syn Boży przez swoje zwycięstwo (por. 1 J 3,8). Chociaż „w

ciągu... całej historii ludzkiej toczy się ciężka walka przeciw mocom

ciemności” i „trwać będzie do ostatniego dnia”, Chrystus przez swoje

Paschalne Misterium Śmierci i Zmartwychwstania „wyrwał [nas] z

niewoli szatana i grzechu”, obalił ich władanie i wyzwolił wszystko

spod wpływu Złego. Ponieważ zaś szkodliwe i wrogie działanie diabła

rozciąga się na osoby, rzeczy i miejsca oraz ujawnia się w wieloraki

sposób, Kościół świadom tego, że „dni są złe” (Ef 5,16), nie ustaje w

modlitwie, aby ludzie zostali zachowani od diabelskich zasadzek.

b) z Katechizmu Kościoła Katolickiego

2083 Jezus streścił obowiązki człowieka względem Boga tymi słowami: „Będziesz

miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim

umysłem” (Mt 22,37; Łk 10,27: „...całą swoją mocą”). Są one bezpośrednim echem

uroczystego wezwania: „Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem – Panem jedynym”

(Pwt 6,4). Bóg nas pierwszy umiłował. Miłość Jedynego Boga jest przypomniana w

pierwszym z „dziesięciu słów”. Przykazania wyjaśniają z kolei odpowiedź miłości, do

której udzielenia wobec Boga jest powołany człowiek.

PIERWSZE PRZYKAZANIE: Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi

egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie! Nie będziesz

czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co

jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im

pokłonu i nie będziesz im służył (Wj 20,2-5). Jest... napisane: „Panu, Bogu swemu,

będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz” (Mt 4,10).

2095 Teologalne cnoty wiary, nadziei i miłości kształtują i ożywiają cnoty moralne. Tak

więc miłość skłania nas do sprawiedliwego oddawania Bogu tego, do czego jesteśmy

zobowiązani jako stworzenia. Cnota religijności uzdalnia nas do takiej postawy.

2105 Obowiązek oddawania Bogu prawdziwej czci odnosi się do człowieka w wymiarze

indywidualnym i społecznym. Jest to „tradycyjna nauka katolicka o moralnym

obowiązku ludzi i społeczeństw wobec prawdziwej religii i jedynego Kościoła

Chrystusowego”. Prowadząc nieustannie dzieło ewangelizacji, Kościół pracuje nad

tym, by ludzie starali się o „kształtowanie w duchu chrześcijańskim sposobu myślenia

i obyczajów, praw oraz ustroju własnej społeczności”. Obowiązkiem społecznym

chrześcijan jest szanowanie i pobudzanie w każdym człowieku umiłowania prawdy

i dobra. Wymaga on od nich, by przyczyniali się do rozpowszechniania jedynej

prawdziwej religii, która istnieje w Kościele katolickim i apostolskim. Chrześcijanie

są powołani, by być światłością świata. W ten sposób Kościół ukazuje królowanie

Chrystusa nad całym stworzeniem, a szczególnie nad społecznościami ludzkimi.

2110 Pierwsze przykazanie zabrania oddawania czci innym bogom poza Jedynym

Panem, który objawił siebie swojemu ludowi. Zakazuje zabobonu i bezbożności.

Zabobon to pewnego rodzaju wynaturzony przerost religijności; bezbożność jest wadą

sprzeciwiającą się, przez brak, cnocie religijności. 2111 Zabobon jest wypaczeniem

postawy religijnej oraz praktyk, jakie ona nakłada. Może on także dotyczyć kultu,

który oddajemy prawdziwemu Bogu, na przykład, gdy przypisuje się jakieś magiczne

znaczenie pewnym praktykom, nawet uprawnionym lub koniecznym. Popaść w

zabobon – oznacza wiązać skuteczność modlitw lub znaków sakramentalnych jedynie

z ich wymiarem materialnym, z pominięciem dyspozycji wewnętrznych, jakich one

wymagają. 2112 Pierwsze przykazanie potępia politeizm. Domaga się od człowieka,

by nie wierzył w innych bogów poza Bogiem i nie oddawał czci innym bóstwom

poza Jedynym Bogiem. Pismo święte nieustannie przypomina o odrzuceniu „bożków

ze srebra i złota, uczynionych rękami ludzkimi”, które „mają usta, ale nie mówią;

oczy mają, ale nie widzą...”. Te czcze bożki czynią człowieka pustym: „Do nich są

podobni ci, którzy je robią, i każdy, który im ufa” (Ps 115,4-5.8). Bóg natomiast jest

„Bogiem żywym” (Joz 3,10; Ps 42,3 i in.), który daje życie i działa w historii. 2113

Bałwochwalstwo nie dotyczy tylko fałszywych kultów pogańskich. Pozostaje stałą

pokusą wiary. Polega na ubóstwianiu tego, co nie jest Bogiem. Ma ono miejsce wtedy,

gdy człowiek czci i wielbi stworzenie zamiast Boga, bez względu na to, czy chodzi

o innych bogów czy o demony (na przykład satanizm), o władzę, przyjemność, rasę,

przodków, państwo, pieniądze itd. „Nie możecie służyć Bogu i Mamonie” - mówi

Jezus (Mt 6,24). Wielu męczenników poniosło śmierć za to, że nie oddawało czci

„Bestii”, odmawiając nawet udawania kultu. Bałwochwalstwo odrzuca jedyne

panowanie Boga; jest nie do pogodzenia z Boską komunią. 2114 Adoracja Jedynego

Boga integruje życie ludzkie. Przykazanie adoracji samego Pana czyni człowieka

prostym i chroni go przed zupełnym rozbiciem. Bałwochwalstwo jest wypaczeniem

wrodzonego zmysłu religijnego człowieka. Bałwochwalcą jest ten, kto „niezniszczalne

pojęcie Boga odnosi do wszystkiego, tylko nie do Boga”.

2115 Bóg może objawić przyszłość swoim prorokom lub innym świętym. Jednak

właściwa postawa chrześcijańska polega na ufnym powierzeniu się Opatrzności w

tym, co dotyczy przyszłości, i na odrzuceniu wszelkiej niezdrowej ciekawości w tym

względzie. Nieprzewidywanie może stanowić brak odpowiedzialności. 2116 Należy

odrzucić wszystkie formy wróżbiarstwa : odwoływanie się do Szatana lub demonów,

przywoływanie zmarłych lub inne praktyki mające rzekomo odsłaniać przyszłość.

Korzystanie z horoskopów, astrologia, chiromancja, wyjaśnianie przepowiedni i wróżb,

zjawiska jasnowidztwa, posługiwanie się medium są przejawami chęci panowania

nad czasem, nad historią i wreszcie nad ludźmi, a jednocześnie pragnieniem zjednania

sobie ukrytych mocy. Praktyki te są sprzeczne ze czcią i szacunkiem - połączonym z

miłującą bojaźnią - które należą się jedynie Bogu. 2117 Wszystkie praktyki magii lub

czarów , przez które dąży się do pozyskania tajemnych sił, by posługiwać się nimi i

osiągać nadnaturalną władzę nad bliźnim - nawet w celu zapewnienia mu zdrowia - są

w poważnej sprzeczności z cnotą religijności. Praktyki te należy potępić tym bardziej

wtedy, gdy towarzyszy im intencja zaszkodzenia drugiemu człowiekowi lub uciekanie

się do interwencji demonów. Jest również naganne noszenie amuletów. Spirytyzm

często pociąga za sobą praktyki wróżbiarskie lub magiczne. Dlatego Kościół upomina

wiernych, by wystrzegali się ich. Uciekanie się do tak zwanych tradycyjnych praktyk

medycznych nie usprawiedliwia ani wzywania złych mocy, ani wykorzystywania

łatwowierności drugiego człowieka.

2118 Pierwsze przykazanie Boże potępia grzechy bezbożności, do których należą

przede wszystkim: kuszenie Boga w słowach i czynach, świętokradztwo i symonia.

2119 Kuszenie Boga polega na wystawianiu na próbę - w słowach lub w uczynkach

- Jego dobroci i wszechmocy. Właśnie w ten sposób Szatan chciał, by Jezus rzucił

się ze Świątyni i aby przez to zmusił Boga do działania. Jezus przeciwstawia Mu

słowa Boga: „Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego” (Pwt 6,16). Takie

wystawianie Boga na próbę rani szacunek i zaufanie jakie należą się naszemu Stwórcy

i Panu. Zawsze zawiera zwątpienie dotyczące Jego miłości, opatrzności i mocy. 2120

Świętokradztwo polega na profanowaniu lub niegodnym traktowaniu sakramentów i

innych czynności liturgicznych, jak również osób, rzeczy i miejsc poświęconych Bogu.

Świętokradztwo jest grzechem ciężkim, zwłaszcza jeżeli jest popełnione przeciw

Eucharystii, ponieważ w tym sakramencie jest obecne w sposób substancjalny Ciało

samego Chrystusa. 2121 Symonia jest określana jako nabywanie lub sprzedawanie

rzeczywistości duchowych. Czarnoksiężnikowi Szymonowi, chcącemu nabyć władzę

duchową, której działanie widział w Apostołach, Piotr odpowiada: „Niech pieniądze

twoje przepadną razem z tobą… gdyż sądziłeś, że dar Boży można nabyć za pieniądze”

(Dz 8,20). Postąpił więc zgodnie ze słowami Jezusa: „Darmo otrzymaliście, darmo

dawajcie!” (Mt 10,8). Nie można przywłaszczać sobie dóbr duchowych i traktować

ich jak właściciel lub pan, ponieważ mają one swoje źródło w Bogu. Można otrzymać

je darmowo jedynie od Boga.

2123 „Wielu współczesnych nam ludzi nie dostrzega… wewnętrznej i żywotnej

łączności z Bogiem albo ją wyraźnie odrzuca, tak że ateizm należy zaliczyć do

najpoważniejszych spraw doby obecnej”. 2124 Pojęcie „ateizm” obejmuje bardzo

zróżnicowane zjawiska. Często spotykaną postacią ateizmu jest materializm

praktyczny, który ogranicza potrzeby i ambicje człowieka do przestrzeni i czasu.

Humanizm ateistyczny błędnie uważa, że człowiek jest „sam sobie celem, sam

jedynym sprawcą i demiurgiem swojej własnej historii”. Inna postać współczesnego

ateizmu oczekuje wyzwolenia człowieka na drodze wyzwolenia gospodarczego i

społecznego, któremu - jak twierdzi - „religia z natury swej stoi na przeszkodzie,

gdyż budząc nadzieję człowieka na przyszłe, złudne życie, odstręcza go od budowy

państwa ziemskiego”. 2125 Ateizm, odrzucając lub negując istnienie Boga, jest

grzechem przeciw cnocie religijności. Odpowiedzialność za to przewinienie może

znacznie zmniejszyć intencja i okoliczności. W powstawaniu i rozpowszechnianiu

się ateizmu „niemały udział mogą mieć wierzący, o ile skutkiem zaniedbań w

wychowaniu religijnym albo fałszywego przedstawiania nauki wiary, albo też braków

w ich własnym życiu religijnym, moralnym i społecznym, powiedzieć o nich trzeba,

że raczej przesłaniają, aniżeli pokazują prawdziwe oblicze Boga i religii”. 2126

Często ateizm opiera się na błędnej koncepcji autonomii ludzkiej, która posuwa się

aż do odrzucania jakiejkolwiek zależności od Boga. W rzeczywistości „uznanie Boga

bynajmniej nie sprzeciwia się godności człowieka, skoro godność ta na samym Bogu

się zasadza i w Nim się doskonali”. Kościół wie, „że to, co on wieści, idzie po linii

najtajniejszych pragnień serca ludzkiego”.

2127 Agnostycyzm przybiera wiele postaci. W niektórych przypadkach agnostyk nie

neguje Boga; postuluje natomiast istnienie bytu transcendentnego, który nie może

objawić się i o którym nikt nie potrai nic powiedzieć. W innych przypadkach agnostyk

nie wypowiada się na temat istnienia Boga, twierdząc, iż jest ono niemożliwe do

udowodnienia, a nawet potwierdzenia czy zanegowania. 2128 Agnostycyzm może

niekiedy łączyć się z jakimś poszukiwaniem Boga, lecz może również być obojętnością,

ucieczką przed ostatecznymi pytaniami egzystencjalnymi oraz lenistwem sumienia

moralnego. Agnostycyzm najczęściej jest równoznaczny z ateizmem praktycznym.

II. Wprowadzenie do rozeznania

Dalszym krokiem do doświadczenia wolności w Chrystusie jest

wyrzeczenie się zła, odwrócenie się od wszystkich przeszłych i obecnych

uwikłań w praktyki okultystyczne, od obcych kultów, rytuałów, jak

również od wszelkich religii niechrześcijańskich.

Musisz stanowczo i jednoznacznie wyrzec się wszelkiej działalności

lub udziału w grupach, sektach, stowarzyszeniach, które odrzucają

Jezusa Chrystusa lub oferują powodzenie pochodzące z jakichkolwiek

innych źródeł niż od Chrystusa, który działa w Kościele przez swoje

słowo. Trzeba wyrzec się przynależności do wszelkich ugrupowań, które

celebrują tajemne inicjacje, ceremonie, składają tajemnicze obietnice

lub skłaniają do jakichś paktów.

Rozpocznij od głośnej modlitwy na samotności:

Drogi Ojcze niebieski, Boże wszechmogący, proszę Cię, abyś oświe-

cił mój umysł i dał mi poznać wszystko zło, które uczyniłem mniej lub

bardziej świadomie. Pomóż mi przypomnieć sobie, czy wikłałem się

w jakieś praktyki okultystyczne, kultyczne, czy przyjmowałem jakieś

nauki lub praktyki niechrześcijańskie. Pragnę doświadczyć, Boże,

wolności w Tobie, dlatego wyrzekam się wszelkich fałszywych nauk i

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: