Harrison Harry - Bill Bohater Galaktyki 03 - Na Planecie Niesmacznej Przyjemnosci.pdf - harison - Jurand2007

HARRY HARRISON

BILL BOHATER GALAKTYKI 3:

NA PLANECIE NIESMACZNEJ PRZYJEMNOŚCI

. 1

DOKTOR D. ZALECA!

Prawda, Bill nigdy nie pojął, że wszystko zaczęło się od seksu. Jednak od czasu do czasu miał

pewne podejrzenia.

- To stopa satyry! - ryknął na lekarza. No, ptasi móżdżku, mnie wcale nie wydaje się to takie

śmieszne!

Na szczęście doktor Delazny był cywilem, inaczej wojskowy zadek Billa wyleciałby na orbitę.

Lekarz zatoczył się, porażony krasomówstwem kawalerzysty (i czosnkiem, który tamten jadł na

śniadanie), mrugając oczami za grubymi jak denka butelek szkłami okularów.

- Nie, kawalerzysto. To stopa satyra. Stworzenie z greckiej mitologii, człekozwierz o

niepohamowanej żądzy, który kopulowałby od rana do wieczora, a potem przez całą noc.

Bill dobrze to rozumiał. Sam był nieźle napalony. Kiedy wysyłali go tutaj, do wojskowego

szpitala na Kolostomii IV, wspominali o P i P. Dla każdego kawalerzysty P i P oznaczało

pieprzenie i picie. Co, oczywiście, implikowało obecność, po pierwsze samic rodzaju ludzkiego,

oraz, po drugie, dużych ilości napojów wyskokowych. Opodal szpitalnej kostnicy mieścił się

dobrze zaopatrzony bar, więc z tym drugim nie było żadnych kłopotów. Niestety, wszystkie

pielęgniarki w tym medycznym domu wariatów były stalowymi robotami. Kiedy Bill odzyskał

przytomność po pierwszym heroicznym pijaństwie, znalazł w ramionach jedną z nich - takim

zgrzytem zakończył się mile rozpoczęty wieczór.

Tak więc teraz, w gabinecie lekarskim, Bill skrobał się po łysiejącej głowie jedną z dwóch

prawych rąk i patrzył na swoją stopę. Wyglądała naprawdę obrzydliwie.

- Co się z nią dzieje? - zawył.

- Dobre pytanie - rzekł doktor Delazny. - Zamierzam pobrać próbkę tkanki, żeby potwierdzić

pewne podejrzenia... Kawalerzysto, sądzę, że cierpisz na odrażającą kosmiczną infekcję

psychomutującą na poziomie plazmoidów.

- Hę?

- Humoralną nogę.

- To jego wina, wszystko jego wina, tego przeklętego chingerskiego szpiega - Eagera Beagera.

Od kiedy oddał mi przysługę i uwolnił od gigantycznej kurzej stopy, mam wciąż kłopoty z nogą.

Bill ugryzł się w język, wiedząc, że wspominanie o spotkaniu z Chingerem nie przyniesie nic

dobrego. Chingerski szpieg był niebezpieczny, usiłował namówić Billa, żeby poniechał wojny!

Miałby zdradzić Imperium! Rozgłaszać plotki i pokojowe poglądy. Uprawiać szeptaną propagandę.

Działać na rzecz rozbrojenia i traktatu między ludźmi a Chingerami. Oczywiście, Bill nigdy nie

zrezygnowałby ze ślepej lojalności wobec imperialnej kawalerii, choćby nie wiem jak chciał, gdyż

jego mózg był na to zbyt naszpikowany uzależniającymi lekami i uwarunkowującymi

neuroimpląntami. Gdy tylko wrócił do kwatery głównej, zaraz zaczął śpiewać. Góra była tak

wdzięczna za informacje o chingerskiej mentalności, że kiedy po przesłuchaniu jego stopa uległa

dziwnej zmianie, wysłali go na tę planetę, gdzie miał się nim zająć doktor Latex Delazny -

specjalista proktonog.

- Tak, to wynika z typu obrazów neurologicznych otrzymywanych przy syntezie kory

neopalialnej w przypadku zespołu F. Innymi słowy, kawalerzysto, twoja stopa uważa, że jest

przytwierdzona do ciała stworzenia, które myśli jedynie o seksie i pijaństwie. - Uśmiechnął się

ponuro i potrząsnął głową. Czy ten opis przypomina jakąś znaną ci osobę?

Doktor Delazny otrzymał bardzo staranne wykształcenie medyczne oraz stopień specjalisty od

oczo-uszo-noso-gardzieli, jak również stopieniek z proktologii. Innymi słowy, był specjalistą od

głów i tyłków, co oznaczało, że leczył wielu prawników i doskonale zarabiał na transplantacjach,

ponieważ u prawnika te dwie części ciała są wzajemnie wymienne. Jednak kiedy Imperator, w

nagłym przypływie sadystycznej filantropii, nakazał egzekucję wszystkich prawników w znanym

Wszechświecie, doktor Delazny stracił pacjentów i musiał szukać pracy gdzie indziej. Wyznał to

wszystko Billowi pewnej nocy, przy butelce "Starej Syfozy".

- Niech to szlag, doktorze. Człowiek robi to, co musi robić. Pije. Jak inaczej kawalerzysta

mógłby pozostać przy zdrowych zmysłach w tych zwariowanych okolicznościach? Ponadto,

mężczyzna potrzebuje przyjemności, jakie tylko kobieta może mu zapewnić!

Bill pociągnął nosem i westchnął, wspominając wszystkie swoje stare przyjaciółki. I młode

również. Zahartowane w bojach mięśnie stwardniały mu na myśl o Mecie, wysłanej na jakąś

zakazaną planetę, biorącej udział w piekielnej, lecz wspaniałej walce z Chingerami. Meta! To była

kobieta! Te oczy! Ten biust! Ten jędrny, krągły tyłeczek, którym zakasowała Ingę Marię

Calyphygię z Phigerinadona II! Jednak Meta nie była typem kobiety, która chodziłaby boso po

kuchni i rodziła dzieci przez resztę życia. Meta była taką dziewczyną, przed jaką ostrzegała go

matka: górującą nad nim psychicznie, fizycznie i emocjonalnie, z popędem seksualnym mogącym

napędzać gwiazdolot. A gdy tylko ich wzajemne stosunki zacieśniły się - jeśli można tak

powiedzieć to parszywe dowództwo musiało wysłać ją gdzieś. Syf i jeszcze raz syf!

Bill zastanawiał się, czy coś z nim jest nie w porządku. Czyżby wojsko pozostawiło w nim jakiś

strzęp godności i człowieczeństwa? To nie wydawało się możliwe. Czy był zdolny do miłości? Czy

choćby wiedział, jak wymawia się to słowo? Czy właśnie tego szukał? Czy właśnie dlatego był tak

niespokojny o tak późnej porze? Czyżby dlatego zaczął chować komiksy z serii "PRAWDZIWIE

NAMIĘTNY KOSMICZNY ROMANS" w zeszyty "PORNOGRAFII I KRWAWYCH JATEK", z

jakimi widywali go rekruci?

Eee. Po co komu kobieta na stałe? Jak mawiali kawalerzyści, przez kobietę przestałby palić,

upijać się, kląć i pożądać każdej napotkanej samicy a czyż nie są to najistotniejsze sprawy w życiu?

Doktor Latex Delazny ponownie spojrzał na wydruk z komputera.

- Fascynujące. Powiedz mi, Bill, czy wiesz coś o układzie wydzielania wewnętrznego?

- Czy to te światy trujących bagien i oceanów niedaleko Kasjopei?

Doktor Delazny ze złością zdrapał łupież z łysiejącego łba. Wyglądał na faceta pod

czterdziestkę, z początkami pajęczyny drobnych zmarszczek wokół oczu. Był chudy i zaaferowany,

jakby jego umysł pracował jak symultaniczne przedstawienie cyrkowe bardziej zainteresowany

akrobacjami na środku areny niż występami klowna na jej obrzeżu.

- Nie, ty armijny przygłupie. Mówię o fizjologii człowieka. Układ wydzielania wewnętrznego,

przysadka, tarczyca, nadnercza... i tak dalej, i tak dalej. I oczywiście gruczoły płciowe. Anatomia

człowieka, tępaku! Nie uczą was tego w kawalerii?

Bill potrząsnął głową w pokornym milczeniu.

- To ważne czynności organizmu, Bill. Szczególnie w przypadku gruczołów płciowych. Czy

wiedziałeś, że mam doktorat z endokrynologii? Myślisz, że Imperium potrafi to wykorzystać? Phi!

Stopy i pęcherze, pęcherze i stopy. Tylko to dają mi do roboty. Co za okropna strata.

Był wysoki i tykowaty jak strach na wróble, a wyglądał, jakby spał w swoim fartuchu, co

zdarzało mu się dość często. Jednak miał krzepę. Szczególne wrażenie wywarł na Billu sposób, w

jaki doktor załatwił pewnej nocy Antarezyjczyka Alkpee.

Doktor Delazny ze znudzeniem spoglądał na wydruk komputerowy leżący na stole.

- Mój Boże, Bill, skoro już mówimy o wydzielaniu, twoje dolne gruczoły bezprzewodowe

wydają się szczególnie aktywne. To bardzo interesujące, kawalerzysto - wydaje się, że masz w

ciele dość testosteronu, żeby słoniowi wyrosła broda!

Delazny z podziwem zerknął na Billa, który poczuł się nieswojo na środku areny.

- A co z moją stopą, doktorze? Niech pan pamięta, dlaczego tu jestem.

Doktor Delazny odchrząknął, wypiął pierś i rzekł autorytatywnie:

- Żołnierzu, na razie zalecam spędzanie dni i nocy w tym szpitalu. Spaceruj po skażonej plaży,

zwiedzaj śmietnisko, wpadnij do pobliskiej spalarni... Odpocznij! Odpręż się! Skorzystaj z naszych

urządzeń rekreacyjnych! To da mi sposobność zbadania składu komórkowego twojej stopy.

- Nie zamierza pan dać mi nowej?

- Bardzo chciałbym, Bill, ale czy to nie dotarło do twojego tępego, buraczanego i

zalkoholizowanego łba, że tej armii brakuje stóp?!

- Nie powinniśmy byli przechodzić na system metryczny! - mruknął Bill.

Latryniana plotka wyjaśniała tę sprawę. Wojskowa służba zdrowia miała mnóstwo stóp w

zamrażarkach, ale kiedy z Heliory przyszedł rozkaz, aby przejść na system metryczny,

podoficerowie nie zrozumieli. "Od dziś koniec ze stopami!" - krzyknęli oficerowie. I podoficerowie

wyrzucili zamrożone stopy.

Bill owinął onucą rozszczepione kopyto, a potem założył but. Nostalgicznie popatrzył na swoje

sterane obuwie, wspominając, jak błyszczało za sprawą Eagera Beagera, gdy Chinger krył się w

ciele robota przebranego za rekruta ciamajdę. Od tej pory nigdy nie miał tak dobrze

wyczyszczonych butów.

- Może ma pan rację, doktorze. Może przydałby mi się krótki odpoczynek. Mniej picia, więcej

świeżego powietrza i owoców.

Zdecydowanie odstręczająca perspektywa. Jednak pozwolił temu zmurszałemu konowałowi

uważać, że przystaje na ten plan, dopóki nie wymyśli jakiegoś sposobu, żeby stąd uciec.

Ach, kawalerzysta Bill nie miał zielonego pojęcia, że słowo "wypoczynek" wcale nie znalazło

się w harmonogramie jego zajęć na nadchodzący tydzień. Gdyby doktor nie zasugerował spaceru

po plaży, być może przerażające, podniecające i fascynujące przygody Billa z mitami i bogami, nie

wspominając już o niesamowitym Over-Glandzie nigdy nie miałyby miejsca.

- Och, Bill, a co do tych hemoroidów, na które nie mamy jeszcze lekarstwa... - powiedział

Delazny, gdy Bill odchodził, przeciskając się przez gąszcz specjalistycznej aparatury medycznej.

- Taak? - spytał Bill z nadzieją, odwracając się i czując lekkie mrowienie w tylnej części ciała. -

Mój drogi, obawiam się, że będziesz musiał je po prostu polubić!

Bill obdarzył szarlatana paskudnym epitetem, który natychmiast poprawił mu humor, po czym

powlókł się do baru. Właśnie była szczęśliwa godzina i w dodatku poniedziałek, co oznaczało, że

dają darmowe porcje marynowanej nogi wieprzozwierza hors d óeuvres - jedno z ulubionych dań

Billa.

Miał tylko nadzieję, że jego "humorzasta noga" nie zrozumie tego niewłaściwie.

. 2

LEKTURA Bill śnił.

Śniło mu się, że znów był farmerem, pocącym się za robomułem. Śnił, że jego największą

ambicją, jedyną ambicją w życiu, było zostać operatorem roztrząsacza obornika. Niektórzy

powiadali, że to śmierdząca robota - ale nie on! Uśmiechając się przez sen, widział, jak miarowo

rozrzuca sterty wonnego nawozu po pięknych równinach planet Galaktyki, jadąc z szykiem i

pompą, a cudowny zapach drażni czułe nozdrza miliardów szczęśliwych farmerów.

Potem sen zmienił się i Bill zobaczył Kostuchę Dranga łagodnie trzepoczącego cieniutkimi,

anielskimi skrzydłami.

- Gry trideo, Bill! - zachichotał i prztyknął paznokciem w kieł. - Gry trideo to twoja przyszłość!

Teraz Bill był we śnie bardzo młody, gdyż jako mały chłopiec zawsze pragnął grać w mieście w

trideo z innymi chłopakami i zawsze wygrywał z nimi, o tak, ale tylko w rozgorączkowanej

wyobraźni. Ponieważ nigdy nie bywał w mieście i nie miał pieniędzy, trideo pozostawało jedynie

marzeniem. Dlatego, kiedy stwierdzenie Kostuchy Dranga przefiltrowało się przez jego wspaniałe

zębiska, Bill pomyślał: "Tak, to prawda!" A kiedy Kostucha rozwinął przed nim błyszczący rulon

umowy, kontraktu czyniącego go wybitnym graczem trideo wśród miriadów cywilizowanych

światów Galaktyki, Bill bez wahania złożył podpis.

Gry trideo wymagały nie tylko szybkiego refleksu i silnych nerwów, ale również koordynacji

myślowej. Gracza mocno przywiązywano w maszynie będącej blaszano-plastykową imitacją

kosmolotu, razem z atrapami laserów i pulsarowych torped, wyblakłymi promieniami śledzącymi i

rażącymi oraz całą masą tym podobnego żelastwa. Potem gracz walczył na trójwymiarowym

ekranie z tchórzliwymi Chingersami w ich straszliwych statkach śmierci z gadzich piekieł.

W jego śnie Chingersi znów byli siedmiostopowymi potworami o ostrych jak brzytwa zębach,

którymi ponoć pogryzali pieczone ludzkie dzieci, siedząc wygodnie w mule i oglądając telewizję.

"Śmierć Chingersom!" - zawył, wbrew prawom fizyki, mknąc przez ich armady i rażąc

znienawidzone statki jasnymi promieniami potężnych laserów.

Jednak wtedy, we śnie, chingerski niszczyciel zaszedł go z boku i wywalił dziurę w ścianie

automatu trideo. Bill nie posiadał się ze zdumienia. Przecież to tylko gra! W jaki sposób... Nagle

zrozumiał. Był frajerem! Imperium oszukało go. Walczył na prawdziwej wojnie!

To nie była gra.

Wtedy setki siedmiocalowych Chingersów runęło przez dziurę, a każdy był uzbrojony w

siedmiostopowy kordelas. To zdawało się niemożliwe - tylko kto zadaje pytania we śnie?

Był zgubiony!

Bill obudził się. Głowa mu pękała, a zatoki piekły jak cholera.

Przeklęta książka!

Przeklęta, nędzna, okrojona szpitalna książka! Pulsujące zatoki nosowe bolały go tak, jakby jakiś

szalony naukowiec wypełnił je kwasem. Zlazł z łóżka i potoczył się do zlewu, ściskając skronie,

jęcząc i jednocześnie usiłując wydmuchać nos. Zabolało go jeszcze bardziej. Jęcząc, spróbował

jeszcze raz. Zrobił głęboki wdech, żeby zadąć w swój róg.

- AAApsik!! - huknął, ściskając fajansową umywalkę.

Przy tym potwornym kichnięciu z jego nosa wystrzeliła na cal długa piguła z gumowymi

dodatkami, których metalowe końce błysnęły złowrogo, gdy odbiła się od fajansu podskakując i

wirując, aż odkręcił kran i spuścił ją w kanał.

Książka. Tytuł napisany wielkimi literami głosił GRAJ KELNERA - autorem był Orson Bean

Curd. Bill słabo przypominał sobie, że chodziło o jakiś uczony; zidiociały serwomechanizm

porwany przez Chingersów i wykorzystywany w szatańsko sprytny sposób przeciw szlachetnemu

Imperium, ale niewiele więcej pamiętał, gdyż dobrnął z lekturą tylko do połowy nosa. "Nie

Harrison Harry - Bill Bohater Galaktyki 03 - Na Planecie Niesmacznej Przyjemnosci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: