Zasady łączenia barw(1).pdf

Cechy barw obiektywne:

- odcieı

- jasnoĻę

- nasycenie

- czystoĻę

- iloĻę barwy

i subiektywne:

- aktywnoĻę

- temperatura

- oddziaływanie

Zasady Āĥczenia barw

BARWY CZYSTE

odcieı (ton)

nasycenie

odcien (ton)

jasnosc

ŁĢczenie barw

Monochromatyczne

Polega na łĢczeniu odcieni jednej barw, np. jasnoniebieski

+ niebieski + ciemnoniebieski. Ten rodzaj kompozycji

kolorystycznej nazywany jest takŇe jako harmonia

monochromatyczna ton-sur-ton, harmonia małych

kontrastów lub harmonia zgodnoĻci tonów.

Analogiczne – dopasowuje siħ do siebie barwy leŇĢce

bezpoĻrednio koło siebie w kole barw, np. Ňółty +

Ňółtozielony + zielony. W literaturze ten sposób łĢczenia

barw okreĻlany jest jako harmonia polichromatyczna ton-

sur-ton, harmonia barw sĢsiadujĢcych i podobnie jak

wczeĻniej, harmonia małych kontrastów.

W przypadku kombinacji złoŇonych z trzech barw w

układzie komplementarnym łĢczy siħ barwħ

podstawowĢ z barwami trzeciorzħdowymi

znajdujĢcymi siħ po obu bokach barwy

naprzeciwległej, np. Ňółty + niebieskofioletowy +

czerwonofioletowy .

Komplementarne – polega na tworzeniu

kontrastowych poł Ģ cze ı barw ,

które w kole znajdujĢ siħ w prostej linii naprzeciwko

siebie. Najsilniejsze efekty uzyskuje siħ zestawiajĢc

barwy podstawowe i pochodne, w proporcjach:

czerwony + zielony (50% : 50 %), Ňółty + fioletowy

(25% : 75%), niebieski + pomaraıczowy (70% :

30%).

JeŇeli w kompozycji majĢ byę uŇyte cztery barwy to

wpisuje siħ do koła barw kwadrat lub prostokĢt – ich

boki wskazujĢ barwy, które ze sobĢ tworzĢ podwójny

kontrast komplementarny, np. zielony +

Ňółtopomaraıczowy + czerwony + niebieskofioletowy .

Kontrast „kolor kontra kolor”

Ten rodzaj kontrastu dotyczy barw czystych. Najsilniejszym

przykładem jest kombinacja trzech barw podstawowych:

Ňółtej, czerwonej i niebieskiej. Kontrast ten bywa nazywany

harmoniĢ trójkĢtnĢ poniewaŇ barwy w nim uŇyte tworzĢ

układ trójkĢta równobocznego wpisanego w koło barw

Kontrast komplementarny nazywany jest inaczej jako

kontrast dopełniaj Ģ cy , harmonia barw

dopełniajĢcych, a takŇe harmonia duŇych kontrastów.

Czerı i biel nie

znajdujĢ siħ na

kole barw dlatego

nie sĢ uwaŇne za

kolory, podobnie

jak wszystkie

odcienie szarego.

Czerı

interesujĢco

kontrastuje z

ciemnymi,

ciħŇkimi barwami

(np. bordo), biel z

lekkimi,

pastelowymi (np.

róŇ).

Kontrast kolor – nie kolor

W celu zrównowaŇenia efektu pomocny jest opracowany

przez Goethego system punktacji:

Ňółty – 9, pomaraıczowy – 8, czerwony – 6, zielony – 6,

niebieski - 4, fioletowy – 3.

Kontrast iloĻciowy

Stosowany przy

kompozycjach bardzo

bogatych

kolorystycznie, wrħcz

wzorzystych, w

których niektóre barwy

tylko siħ akcentuje,

inne stanowiĢ zaĻ

dominantħ.

Kolory jasne oddziałujĢ silniej, ciemne - słabiej

Punkty wskazujĢ Ňe np. barwa niebieska musiałaby w

kompozycji mieę dwa razy wiħkszy udział niŇ pomaraıczowa,

Ňeby osiĢgnĢę ten sam efekt iloĻciowy.

Kontrast jakoĻciowy

Kontrasty „ciepły-zimny”,

„jasny-ciemny”,

„aktywny-pasywny”

Ten kontrast jest

utworzony przez

barwy czyste i

złamane. Barwy

czyste to w pierwszej

kolejnoĻci barwy

podstawowe. SĢ

proste, surowe w

przeciwieıstwie do

barw złamanych, które

charakteryzujĢ siħ

wiħkszĢ subtelnoĻciĢ i

naturalnoĻciĢ.

Ze wzglħdu na temperaturħ moŇna wyróŇnię barwy ciepłe

jasne (np. jasnoŇółty), ciepłe ciemne (np. fuksja), zimne jasne

(np. limonkowy), zimne ciemne (np. oliwkowy), neutralne (np.

szary). Barwy ciepłe jasne dajĢ kompozycji energiħ, majĢ

przyjazny i aktywny charakter, mocno rzucajĢ siħ w oczy.

Barwy ciepłe ciemne budzĢ skojarzenia z tradycjĢ i

odprħŇeniem. Zimne jasne nie skupujĢ uwagi, dajĢ poczucie

ładu i spokoju. Barwy zimne ciemne sĢ pasywne, wyraŇajĢ

stabilnoĻę i jakoĻę.

Relatywizm barw

MoŇemy przypisywaę „moce” kaŇdej z barw, które

uzaleŇnione od oĻwietlenia oraz od usytuowania barwy w

polu widzenia siħ.

NatħŇenia Ļwiatła zmienia

sposób widzenia obrazu

przez oko ludzkie.

O zmierzchu czynne sĢ tylko prħciki siatkówki, które

przekazujĢ wraŇenia szaroĻci.

kompozycje i zdj ħ cia: Piotr Salachna

Kierownik Podyplomowych Studiów Florystyka ZUT Szczecin

JASNOĺĘ A KONTRAST

Głównie zajmujĢ one kraıce siatkówki a

w Ļrodku wystħpujĢ tylko pojedynczo. W

centrum siatkówki znajdujĢ siħ czopki,

które w Ļwietle dziennym pracujĢ i

dlatego w Ļrodku naszego pola widzenia

dobrze rozpoznajemy barwy i kształty.

Natomiast przy słabym oĻwietleniu

koncentrujĢc wzrok na jednym punkcie

bħdziemy słabo dostrzegaę szczegóły,

ale gdy wykonamy pobieŇne, boczne

spojrzenie bħdziemy postrzegaę

elementy bardziej dokładnie.

Nie bez znaczenia jest równieŇ wielkoĻę plamy barwnej.

Przy duŇych powierzchniach, plama traci równomiernĢ

szaroĻę. Szara plama w kontekĻcie jaĻniejszego tła bħdzie

wydawaę siħ:- ciemniejsza przy krawħdziach - rozjaĻniaę

siħ ku Ļrodkowi lub na odwrót.

Kiedy obserwujemy dwie stykajĢce siħ powierzchnie

barwne o tej samej jasnoĻci i róŇnym tonie, granica

pomiħdzy nimi nie jest wyraŅna. Dlatego takie sytuacje

wymagajĢ konturów w obszarach granicznych.

OdrħbnoĻę kaŇdej barwy zaleŇy od jasnoĻci a nie od tonu.

AktywnoĻę barw

Dwie takiej samej wielkoĻci płaszczyzny, o skrajnie róŇnych

jasnoĻciach o tym samym odcieniu, optycznie bħdĢ

posiadały róŇnĢ siłħ oddziaływania na obserwatora. Poprzez

zwiħkszenie lub zmniejszenie powierzchni jednej z nich

moŇna wprowadzię stan równowagi optycznej.

W tych interakcjach miħdzy kolorami nie tylko dochodzi do

pozornej zmiany jasnoĻci barwy, ale takŇe zmiany tonu. Na

rozległym barwnym tle, mała szara plama przybiera

zabarwienie zbliŇone do barwy dopełniajĢcej dla tła. Szara

plamka na czerwonym tle bħdzie siħ zazieleniaę, a Ňółta

plama na czerwonym tle bħdzie przybieraę odcieı zielono-

Ňółty. Przy wiħkszych rozmiarach plamy zmiany barwy

wystĢpiĢ tylko przy obwodzie.

Ę wiczenie

MoŇemy wyróŇnię barwy „aktywne”, które przy wzglħdnie

małej powierzchni posiadajĢ najkorzystniejszy efekt. Do tej

grupy moŇna zaliczyę barwħ czerwonĢ, która na rysunku

poniŇej, nawet przy zmniejszeniu powierzchni, którĢ zajmuje

nie traci swej „aktywnoĻci”.

Moc oddziaływania

KaŇdej barwie moŇna przypisaę pewnĢ „moc” oddziaływania

na odbiorcħ, ale nie moŇna jej rozpatrywaę w oderwaniu od

otoczenia, w którym ta barwa siħ znajduje. Nawet przy

duŇych odległoĻciach widza od obiektu, silny efekt działania

ma barwa czarna na tle Ňółtym, co czħsto wykorzystuje siħ

w znakach komunikacji drogowej. Na schemacie

uszeregowano grupy barw według ich działania na

odległoĻę.

Barwa aktywniejsza posiada efekt najkorzystniejszy przy

wzglħdnie małej płaszczyŅnie.

Wizualna ocena barwy zaleŇy w duŇej mierze od zdolnoĻci

postrzegania barw przez indywidualnego obserwatora oraz

czynników zewnħtrznych np. barwa otoczenia, Ļwiatło.

Jednolity odcieı barwy gra dzisiaj duŇĢ rolħ w przypadku

wielu produktów, systemów identyfikacji.

Dziħkuje za uwagħ

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: